Кој креира кризи и ја дестабилизира Македонија?

Nemame dovolen demokratski kapacitet, za da sozdademe demokratska drzava, zatoa i postojano imame nekakvi olesnuvachi...Pa nemame nitu demokratski partii...zoshto bi bilo poinaku vo drzavata...Pusto tursko, mora da se izbrishat traumite, koi se vgnezdile, kako chipiranje na poedinci i grupi....gooooolemiii...?

Кој и зошто ги предизвикува политичките кризи?

Секој набљудувач на македонската политичка сцена во изминативе две децении многу лесно може да ја забележи закономерната појава на т.н. политички, односно институционални кризи. Иако политиката не е космички феномен детерминиран со познати физички закони, во Македонија кризирањето е предвидлива појава, која може да се пресмета до децимала. Оваа во која актери беа Рамковски и неговите „деца“ во А1 ја следевме на ист начин на кој се следи формирањето ураган или бура, а особено во контекст на настаните што ја очекуваат државата: дваесетгодишниот јубилеј како независна држава, пописот и судскиот процес во Хаг, сврзан со прекршувањето на Привремената спогодба. Подолго време се бараше повод.

На изведувачот на кризата му требаше критична маса, оти криза не е криза ако нема кризна завршница. И затоа се бараше повод за таа да почне и потоа да се пумпа. Овој пат како повод беше искористена контролата на институциите на фирмите, чиј сопственик не плаќал со години данок и ги кршел сите возможни закони, користејќи ги како лична гарда трите печатени и еден електронски медиум. Ова што денес го нарекуваме криза и го преокупира јавното внимание, не се ни реформите, ни проблемите што ги засегаат граѓаните, не се ни статусот, угледот и кредибилноста на институциите. Ова е своевидно огледало во кое на дваесетгодишнината од постоењето видовме како македонската држава, под притисок на Вашингтон и на Брисел, уште еднаш капитулираше пред криминалот и бандитизмот.

Се соочивме со фактот дека Македонија нема политичка елита, која е доволно мотивирана и одлучна да ја истранзитира државата од криминално дувло во правна и демократска држава. Нам, како на граѓани, пратена ни е пораката дека со Македонија не раководи легално избрана власт, туку грст гангстери и американскиот амбасадор. Тие недвосмислено ни кажаа дека за џабе ни се и реформи и исполнување на строгите европски услови за прием, зашто на крајот Македонците не се предвидени да успеат да создадат своја демократска, самоодржлива и правна држава. Затоа воопшто не е неочекувано што жителите на оваа држава, наместо славенички чувства, во анкетите во јубилејната година ја изразуваат својата разочараност од „државотворниот“ капацитет на своите елити, незадоволство од квалитетот и функционалноста на институциите и страв за иднината. Верата му помага на човекот да се ослободи од стравовите. Политиката го стимулира стравот за да го држи човека во ропство. Сега ние ја загубивме верата во правната држава и надежта дека кога било ќе биде поинаку. Македонија е новиот див Запад.

Последната фингирана криза нé исправа пред прашањето - кој ги креира овие собитија, кој ги организира и во чија изведба се тие. И секако со каква цел.

Овој пат нема ние да ви го сервираме заклучокот. Врз основа на изнесените податоци, заклучокот донесете си го самите. Ние само ќе ве поканиме да се качите на времепловот и на патувањето низ нашата транзиција да си го освежите сеќавањето на она низ што минавме, а кое ни се нуди и како сегашност и како блиска иднина доколку сега колективно не ја земеме одговорноста за нашата судбина. Нема веќе поправен!

КОЈ ВЛАДЕЕ СО МАКЕДОНИЈА?

Во изминативе две децении ВМРО-ДПМНЕ четирипати легитимно победува на демократски парламентарни избори. Тоа се 1990, 1998, 2006 и 2008 година. Легитимно добива мандат за состав на влада и реализација на сопствената политичка програма. Но, интересно, четирипати победникот на избори не успева да го реализира докрај регуларно добиениот мандат. Напротив, редовно му „се случува СДСМ“.

- Во 1990 година на избори победува новоформираната партија ВМРО-ДПМНЕ. Со нејзината победа се официјализира народната волја, која никој однатре, а уште помалку однадвор, дотогаш не ја есапеше. Сценаристите на распадот на СФРЈ, како и домашните протагонисти, воопшто не мислеа дека безгласниот и кроток македонски народ копнеел по своја независна држава. Тие мислеле дека 20 век бил доволен за трајно асимилирање и збришување на македонскиот народ. Мислеле дека времето било доволно да се одгледа и воспита политичка и интелектуална елита, која нема национален идентитет што може да ги искомплицира балканските востановени состојби. Оттаму, „факторите“ се најдоа непријатно затечени од референдумскиот резултат и победата на анонимната ВМРО-ДПМНЕ. Затечено беше дури и раководството на победничката партија, кое не знаеше што треба да прави. И така, неподготвеното водство, кое во дотогашниот систем било маргинализирано, надвор од главните политички текови, не успева да испреговара коалиција, а многу е веројатно дека и немало волја да ја преземе одговорноста за раководење со државата.

Љупчо Георгиевски во моментот кога ги дозна резултатите на акредитираните новинари во прес-центарот во Собранието искрено им признава дека „не очекувал победа“. Како и да е, вмровците лесно и без борба им го предадоа својот мандат на искусните „преобразени“ комунисти. Тие го избраа првиот претседател на државата, тие ја измислија вонуставната функција потпретседател на претседателот, која му беше дадена на Георгиевски, колку да не е без ич, тие ја составија владата со 50:50 министерски квоти. По нецели две години плурален фингерај, обезвластената ВМРО-ДПМНЕ самоиницијативно премина во опозиција. Брзо потоа, „експертската“, всушност, коалициска влада беше соборена по барање на СКМ-ПДП. Мандатот го доби Петар Гошев, но откако и тој беше принуден да се откаже, со партиски преврат и многу дворски игри, целокупната власт ја зеде Бранко Црвенковски. И така, тој првпат стана премиер без избори, а неговата партија, иако изборно поразена, стана владејачка.

Во такви нелегитимни околности во 1993 година се случи приемот на Македонија во ООН со референца наместо име, се случија без јавна расправа или политички консензус промената на државното знаме и измените во Уставот, со кои Македонија се откажува од грижата и постоењето на македонското малцинство во соседните држави, отворајќи ги ширум портите за докажување на тезата дека македонскиот народ е производ на комунистички инженеринг.

Во 1994 година СДСМ на чело со Црвенковски самостојно организираше и изведе избори. Тогаш првпат слушнавме за гласање по моделот „бугарски воз“ и за контингенти од албански фиктивни гласови. Подземјето беше вклучено во креирањето демократска изборна атмосфера, а полицијата, освен со шверц, се занимаваше со компромитација и со застрашување на опозицијата. Не и беше тешко, зашто ВМРО вриеше од индивидуи со нарушен идентитет, инсталирана агентура и кафеански патриоти. Победата на СДСМ му беше загарантирана. Особено зашто на тие избори граѓаните не одлучуваа, ами судиите во ДИК. ВМРО-ДПМНЕ и ДП на Гошев ги бојкотираа институциите и заминаа во вонпарламентарна опозиција. Од ситуацијата никој не се потресе. Европа и САД не се притресуваа многу зашто им одговараше „комуњарите“ да ги држат уздите на овој џомбаст терен, кои се покажаа како темелно национално обезличени, а загреани за првобитна акумулација на капиталот.

Во тоа благопријатно време на плурализам без опозиција, со санкции кон СРЈ и економска блокада кон Македонија, во земјата процутија организираниот шверц и криминал. Македонија стана светски извозник на нафта, бакар, злато, цигари. Владата на СДСМ ги удри темелите на криминалната држава и го озакони организираниот криминал. Тогаш се донесе клучниот закон по кој подоцна се изведе славната приватизација. Беше декриминализирана злоупотребата на службената положба, поради што македонската општествена сопственост од претходниот систем „во еден чекор“ се претвори во приватна. Така, работничката класа прекуноќ се претвори во безгласна, закрепостена раја, без правна и законска заштита. Новите капиталисти, помогнати од политичката левица, бескрупулозно им ги грабаа акциите и ги оставија без работни места. Немаше суд пред кој да се жалат зашто во функција на новиот криминален поредок беше извршен и генерален реизбор на судиите. Тие требаше да го исполнуваат само критериумот да не ги бидува ни за чистачи и да и бидат лојални на партијата што ги воздигнала. Во тој политички амбиент се случија ТАТ и други пирамидални штедилници. До крајот на тој мандат се случи и атентат на шефот на државата, а последователно се потпиша и Привремената спогодба. Тие настани „случајно“ се совпаднаа со времето кога се подготвуваше Дејтонскиот мировен договор, а Македонија изгледа за малку го промаши моментот со што не стана составен дел од комплицираното дејтонско сценарио.

Интересно е дека сиот попис на настани што ги споменавме, не беа доволни за кој било да го употреби зборот криза. Напротив! Опозицијата си дремеше вонинституционално, собираше потписи за референдум за предвремени избори, се повикуваше на Уставот, но никој однадвор или однатре немаше чувство дека нешто е тотално наопаку.

КРИЗЕН ДИЗАЈН

Во 1998 година ВМРО-ДПМНЕ пак победи на избори. Овој пат фактичките властодршци не сакаа да ризикуваат со народот како во 1990 година и на Георгиевски за изборите му беше прикачен набрзина наменски формиран субјект Демократска алтернатива.

Георгиевски, кој си умислува дека е историска личност, а не обична марионета во рацете на тајните служби, кои вешто ја искористија неговата алчност по пари, неговата харизматична необичност во комбинација со неговиот нарушен идентитет, не ни сфати дека како „њу Љупчо“ што го промовираа Американците, доби строго одредена улога во новиот фингерај. Но Црвенковски тоа добро го знаеше и кротко чекаше вмровците да ја завршат валканата работа за тој да се врати како спасител, со помош на истите Американци. Македонија на 7 декември 1998 година во Брисел беше деградирана од држава во територија со неопределен статус. И тоа не било случајно. Во 1999 година експлодираше „спонтаната“ косовска криза.

Македонија беше преплавена од бегалци. Доби 13 отсто ново население. Во Белград веќе отворено се подготвуваше сценариото во 10 точки за поделба на Косово, при што во игра влезе и територијата на Македонија. Оживеа планот на Милошевиќ и на Мицотакис за меѓусебно раскусурување преку Македонија. Во такви околности, Тупурковски решава да ја напушти Владата, а опозицијата го одржа најголемиот митинг на кој бараше оставка од Георгиевски. По тоа, поточно по 2000 година, кога се одржаа локалните избори, Црвенковски, заедно со Тупурковски и со Стојменов, го изведе трикот со новото парламентарно мнозинство со намера без избори да ја преземе власта. Сценариото не се оствари само зашто Амди Бајрам го обелодени и Георгиевски во последен момент го спречи. Дури по тој неуспех, Црвенковски се реши да си најде вистински повод кој ќе го доведе до власт. Го изведе трикот со прислушувањето на кој наседнавме сите што бевме избрани за жртви, а кои требаше да му помогнат во манипулацијата. Како и да е, овој изрежиран скандал беше преттекст за настаните што следуваа. Беше тоа 2001 година. Се подготвуваше „војната“ во Македонија, а СДСМ успеа повторно да упадне во мандатот на ВМРО-ДПМНЕ, станувајќи коалициски партнер во Владата за божемно национално единство. Како и во 1990 година, беше узурпиран мандатот и преземана власта уште пред да се случат изборите. Тогаш кога нам ни се случи ОНА со изобилна помош на НАТО и особено САД, Вашингтон го аранжираше Кумановскиот договор. Нашиот рамковен или Охридски договор дојде како анекс на тој договор. Последица од ваквиот исход е темелно преуредената Македонија, на која со една фингерајка и пет потписи и се одземени и победата од Втората светска војна и правото на македонскиот народ како дел од антифашистичката коалиција да создаде своја држава. СДСМ се враќа на власт како спасител, а Црвенковски како национален победник, што е краен историски цинизам. И пак на Македонија и се случуваат морбидни настани. Се изведува етничка територијална поделба, се опструира и се фалсификува референдумот. Народот е понижен. Кога е Црвенковски на власт, гине (и) вториот претседател на државата (со целиот негов кабинет минус еден кој неколку месеци подоцна добива главна улога како шеф на ДИК во фингерајот наречен избори). Годината беше изборна, а ќе се избираше шеф на државата. Трајковски баш згодно го одбра времето за да загине. Црвенковски потоа, само вшета од едниот во другиот извршен кабинет за да си ја потполни збирката од врвни функции. Груевски како американизиран идеалист се закануваше со „псефалоџисти за рикаунтинг“ на изборните ливчиња. Кормиларот умираше од смеење. Додека тој кормилареше со државата, му кризираше партијата, што е загарантиран резултат кога тој ќе ги земе работите во свои раце. Но партиската криза не се одрази на државата. Напротив, СДСМ смени три премиери и три партиски лидерства, а мандатот му беше стабилен.

- Низ криза минуваше и ВМРО-ДПМНЕ, но со новоизбраниот лидер оваа партија на изборите во 2006 година излезе тотално реформирана, подмладена, со прецизна програма. И победи. Арно ама, тоа не беше гаранција дека ќе истера цел мандат. Црвенковски од државничката фотелја на нацијата и честиташе Нова година со злокобно ликувачка порака: „Сакам да го видам тој маж што на народот ќе му соопшти дека му го сменил името“. Ете затоа Груевски бил избран за нов вмровски лидер! Политички дунстер, кој требал да заврши валкана работа! За таков го сметале.

Кога тој сериозно отстапи од „планот“, ни се случи нова криза. Опозицијата воведе нов „демократски модел“ по кој во унитарна држава со единствени избори, има двајца етнички победници, кои мораат да коалицираат. Сé додека тоа не се случи, Македонија беше во политичка и во институционална криза. Во 2008-та, два месеца пред самитот на НАТО во Бук*решт, СДСМ го активираше истото сценарио за преземање на власта преку парламентарен преврат. Го прогласи превентивно Груевски за предавник што го продал името уште пред да почне самитот. Но и за кочничар на евроатлантските интеграции поради националистичката непопустливост. Го обвини и за тоа дека тој ги влошил меѓуетничките односи. Настана прекуноќ владина криза. Излегоа од коалицијата ДПА, ЛП и НСДП.

Сепак, Груевски не е Георгиевски и договара со Ахмети распишување на вонредни избори и постизборна коалиција. СДСМ е затечен од оваа „непринципиелна коалиција“, па вели дека времето не било за избори. Изборите сепак се случија, ВМРО победи уште поубедливо. Но ни двотретинското мнозинство ни бројката од 63 мандати не му обезбедија нормален мандат. СДСМ го прогласи Ахмети за слуга на Груевски, а легалната влада за нелегитимна диктаторска власт. Следуваа секакви обвиненија, меѓу кои и за антиквизација и за гушење на медиумската слобода. Сега, лидерот на СДСМ во својот ултиматум навел предуслови и услови: бара да бидат суспендирани државните институции, државата да биде третирана како меѓународен протекторат, оти тој загубил верба во институциите. Бара странски фактор да удри на масата. Бара странци да му фингираат избори. Бара на тие избори Филип Рикер да му гарантира дека тој ќе биде победник, ако не и уставна категорија, бара народот да не се меша во политиката, а криминалот да се третира како претприемаштво. Бара сé, а за возврат тој „успешно“ ќе го затвори македонското прашање.

http://www.novamakedonija.com.mk/NewsDetal.asp?vest=21011811428&id=9&setIzdanie=22203


.

Изменето од Анастеа - 13.Февруари.2011 во 02:44