’’Детето’’ во нас

...чувството во мене дека сеуште постои нешто "детињасто" во мене ме прави задоволен и горд,се до оној момент кога ќе се соочам со возрасните..и тука се јавува проблем.
фактот што сепак после се,живееме на овој свет е доволна причина за радост и среќа онаква како на мали нозе..изолирана од секојдневните случувања и политики..од социо-економски и разно-разни други глупости,до најновите техно достигнувања.
...мали нешта за кои ние честопати мечтаеме повеќето ги оставивме во минатото,а тие мали нешта..па и најефтината играчка ни значеше нешто..денови на празници значеа и денови на поклони,дарови,игри и забава...без разлика на големоста.
..за она длабокото чувство за "чистa душа"и за чиста мисла,за таа света мисла за љубов и соживот,денес малку се обрнува внимание...како да не постои.

детето во мене гласно Ви порачава...љубете,воздржувајте се од пороци и лоши навики,од зли мисли и проклети зборови...со еден збор бидете "дете во душата",такво што не познава завист,омраза...њубомора.
сакајте се.

Deteto postoi vo sekoj od nas, samo cheka da bide razbudeno.I toa ona bezgrizhnoto, iskrenoto, shto se smee, plache, veruva,igra;deteto koe go boi svetot vo rozovo, koe ne znae da lazhe i chie srce e chisto;deteto koe ne ochekuva nekoj koj denes se nasmevnuva utre da mu zalepi shamar.
Za zhal golem del od nas go ubile deteto vo sebe otkrivajkji deka svetot e opasno mesto za zhiveenje za nego.Za niv nema(ili ima? verojatno ima) nadezh.
No sigurno ima za onie kaj koi deteto samo zaspalo.Tie seushte mozhat da vospostavat kontakt so nego, odnosno so najdlabokata i najchista duhovna suhtina.
Nekoi lugje pak se vo postojan kontakt so deteto vo sebe i niv prirodno im odi se od raka.So takvi lugje e zabavno da se druzhish zashto tie go pridvizhuvaat nashiot emocionalen del.
Ne za dzabe Goethe rekol "Najvechi chovek uvek ostaje dete".

Дете - пулсира животот во него, необременето од нашите очекувања, усмерувања, задачи....креативно, слободно, во целосен допир и контакт со универзумот...фантазира, мечтае, истражува, верува дека се’ може- дури и да ја допре месечината, да ја фати, да си ја земе....

Потоа ќе порасне, ќе му натежнат обврските, очекувањата, правилата, традицијата, ќе стане практично, ’’реално’’, конкретно...и досадно. Ќе се лиши себеси од мечтата, надежта, ќе се приспособи, ќе се помири....се’ е така како што е, ништо не може да се промени.

Колку пати сме поминале по нашата улица, а да не го забележиме цвеќето покрај асфалтот кое со години стои тука?

Дали навистина се помиривме?
Дали не сонуваме и мечтаеме веќе?
Дали сме практични и...досадни?
Дали заборавивме нешто од себе... по патот?

Еднаш годишно практикувам да прошетам по местата по кои сум шетала пешки како дете...само колку да се потсетам на ’’себеси’’....сеќавањата и чувствата се врзани за мирисите и звуците.


Ова е предновогодишна тема а ова е најубавата christmas песна:
All I want for christmas is you



Изменето од Kali - 16.Декември.2010 во 12:38