За хомосексуализмот

Не знам дали е одговорено прашањето тука ама пак ќе го поставам ме интересира а немам време мн да читам наназад низ страниците.

Какво е гледиштето на христијаните за второ доаѓање на Исус, според каков закон ќе суди на земјата, дали демократски ќе дава права на хомосексуалците, на прељубниците или како според стариот закон око за око заб за заб што би се рекло... мислам се разбираме ако можи некој да ми објасни повеќе и со докази, зашо има некои викаат Исус уопште нема да слези на земјата, као демек ќе лета во воздух, има некои викаат дека ќе чекори по земјата и тн и тн. И да не биди одговорот „прочитај го откровеине таму се е објаснато“.



Значи појасно да биде прашањето: според кој закон ќе бидат судени христијаните на земјата кога ќе дојде Исус кога никогаш и немале нит спроведувале некаков закон, или кој закон ќе го споведе Исус, дали стариот заветен, дали некој трет, какво е христијанстото гледиште околу тоа(а демократијата е факт дека не е закон со кој дошол Исус, дали може ќе го потврди тој закон денеска тие закони и ќе останат или)? - (прашањето преземено од еден форум ама тоа ме потикна и тука да се отвори таква тема.)

Изменето од MalcolmX - 18.Март.2012 во 18:21

Novak Nastich напиша: Што се однесува до природата на побратимувањата, секако не планирам да спорам на научна база, но ниту еден од тие односи кои ги наброја не исклучува хомосексуални елементи. Не верувам дека она што се променило во 19 век било тоа што на мажите со поинаква определба наеднаш туку така им текнало „ај ќе ја узурпираме институцијата братимење за да правиме геј бракови„, затоа што ниту хомосексуалноста не се појавила тогаш, ниту браковите. Но она што се променило во 19 и 20 век, како и насекаде во светот впрочем, е третирањето на хомосексуалноста во рамки на модернистичкиот масовен дискурс, од што и произлегува хомофобијата како што ја знаеме денес. Па оттаму и реакционерната улога на црквата во тоа време, за која познато е, со векови пред тоа во манастирите, а и ден денес дури на Света Гора, обезбедувала простор каде цутела хомосексуалната љубов (лишена од секс. Веројатно.) Веројатно и мене, како и Босвел, би можел да ме обвиниш дека ете не сум дел од живото ткиво на Црквата, гледам премногу однадвор на проблемот, премногу објективно речиси, и ти би бил во право за тоа. Но она што мене ме интересира не е како ќе се развие внатрешната динамика со која ќе се реши ова прашање, туку резултатот кој на крајот таа ќе го даде. И она што тврдам е дека во тој процес нема да се изврши ниту еден преседан, ниту едно прекршување на канон или принцип што веќе не бил многупати прекршен, т.е. дека црквата или црквите веќе имаат механизми и искуство како да го метат политички усмрденото ѓубре (од домашно или библиско производство, сеедно) под тепих, дури и како да го менуваат за друг корисен и пред се етички материјал. Проблем е единствено недостатокот на волја тоа да се направи, што повторно не враќа на политиката на интереси, како и секогаш

“Основната цел на Православието е не да се ,,уподоби,, на светот, и либералните трендови, производ на човечката ,, мудрост,, читај возгордеаност.”
-Не е, но низ целата своја историја тоа се однесувало на тој начин, и добро е што е тоа така. Инаку „изворното„ Православие од антиката и раниот среден век да требаше денес да го практикуваме би било рамно на фашизам, лудило (ропство, шовинизам, сурово казнување, смртни казни за се нешто итн.).
Токму поради тоа што се согласувам дека религијата и треба да има критички однос кон оттуѓеноста која доаѓа со модерноста, затоа и теолозите треба крајно критички да пристапат во (пре)вреднувањето на предизвиците на новото време (и хомосексуалноста како еден од нив

          Црквата, сексот и геј браковите


Да се биде истовремено геј и верник за многу луѓе можеби е неспоиво исто толку колку и амбицијата да се биде професионален порно актер со заветот за целибат. Но доколку се погледне историјата на Христијанството, а особено на Православната Црква, ќе се увиди дека нема суштинска противречност меѓу овие две работи. Уште најраната Православна Црква прифаќала и практикувала еден вид геј-бракови, т.н. ритуал на братимење (објаснет при крајот на постот), што верниците со геј ориентација можат да го сметаат за исполнување на идеалот на хомосескуална љубов во христијанската традиција. Овие тврдења за прв пат ги предложи д-р Џон Босвел, професор на Јеил Универзитетот и врвен експерт за историја на хомосексуалноста и религијатa.

Од каде излезе тоа педерите да мрсат за верски прашања?

Во мотивот за еден ваков текст нема ни тронка нешто лично. За мене црквата отсекогаш била една ретроградна, досадна и лицемерна бизнис-политичка заедница, на чии лицитации во еден идеален свет попрво ќе се шиткаа вредни уметнички дела отколку made in China крстови. Но геј движењето ниту е хомогено, ниту треба да се стреми да биде. Постојат милиони гејови верници кои го сметаат уценувањето од страна на Црквата дека сета нивна љубов мора да му припадне само на еден маж, Исус Христос, за нефер и нехристијански, пред се. Како што му е познато на секој теолог или историчар на религија, Црквата низ историјата покажала дека е динамичен социјален систем како и секој друг и може да ги менува своите ставови и да ги рефлектира пошироките околности на општествената стварност. Промената на црковните закоравени позиции не е само можна, туку е и потребна, дури и во едно крајно секуларизирано општество. Докажано и очигледно е веќе дека хомосексуалноста не е избор и не се бира дали педер ќе се роди во фундаметалистичка христијанска фамилија или во хипи-нео-либерална, и токму поради тоа геј движењето и останатите прогресивни движења не смеат да го отфрлат прашањето на еманципација на црквата како залуден обид за модернизација на стариот касетофон во време кога се користат ајподи.

Зошто црквата треба да ја прифати хомосексуалноста?

И црквата исто така не смее да ги дели верниците на подобни и помалку подобни и да бара само од едните да се откажат од својот сексуален живот ако сакаат да бидат прифатени, а не и од другите. Тоа е чиста дискриминација која нема еклисиолошка подлога, туку произлегува од една несреќна традиција на општествени прилики надвор од црковата и нејзините вистини. Не треба премногу памет да имаат теолозите за да го прифатат очигледниот факт дека хомосексуалноста не е избор. Со настојчивоста на таквото погрешно тврдење, Црквата успева само да оттуѓи од себе милиони верници кои инаку се желни да се придржуваат кон останатите суштински религиозни принципи. Најпосле, занимавањето на нашата Црква со прашања како абортус, хомосексуалност, феминизам во услови кога најголемиот дел од нејзината паства појма нема за најосновните учења на Христијанската вера и етика и воопшто не се придржува до нив е рамно на перверзно политичко реакционерство и директно копирање на маркетинг-христијанството од реднек Америка. Еманципацијата на Црквата може само да покаже дека верата е се уште релевантна во 21. век, дека има што да придонесе кон општеството кое се развива демократски и економски, а не го влече назад кон феудализмот, дека умее да еволуира интелектуално и е во чекор и синергија со новите научни откритија наместо да мижи пред нив.

Зарем Библијата не вели изрично дека хомосексуалноста е грев?

Во принцип да. („Немој да легнуваш со маж онака како што легнуваш со жена.„ (Лев. 20:30)) Исто како што е речено дека со смртна казна се казнуваат: пцуењето на родителите (Лев. 20:9), прељубата (Лев. 20:10), предбрачниот секс, оние кои работат во недела (Егз. 30:2), оние кои јадат школки, се дозволува тепање на робови доколку тој е способен после ден или два да стои на нозе, се дозволува продавање на сопствените ќерки во ропство (Егз. 21:7), потоа се осудувале лихварите, оние кои служат војска, оние кои служат во цивилна администрација и уште многу други слични библиски бисери. Да не ширам, Најче цела блогерска кариера на овакви листи ја посвети. Самиот Исус пак никогаш не рекол ништо против хомосексуалноста. Хомосексуалноста (поточно содомијата) во Библијата не е третирана како капитален грев, туку е рамо до рамо со лихварите (банкарите, бизнисмени со заштеди) или со други зборови Ристо Гуштеров чии фрески денес ги красат ѕидовите на „неговите„ манастири. Јасно е значи дека Црквата инсистира на грешната природа на хомосескаулноста не затоа што „така рекол Господ„, затоа што во ред други случаи гледаме дека пет пари не дава како „рекол Господ„ (иако Господ Исус Христос не рекол ништо по тоа прашање), туку затоа што едноставно на црковната елита не и одговара промена на гледиштето. Неконзистентноста во читањето на библиските текстови секако не е ништо ново, но токму од неа потекнува мотивот да се избориме за промена на тие позиции.

Дали црквите ќе ги преиспитаат своите позиции?


Дека промена е можна и дека зависи од тоа дали им одговара на црковните елити покажува и примерот на многу цркви кои денес ја прифаќаат хомосексуалноста и назначуваат геј свештеници, сите мејнстрим цркви на Запад (Англија, Германија, Скандинавија, Холандија, некои цркви во САД). И Католичката Црква се повеќе се впушта во тие дебати, но е фатена во костец поради структурата на нејзината диоцеза. За католичките елити ситнењето на членството во еманципираниот Запад (Шпанија, Франција, Италија) е колатерална штета која се уште се исплати поради држењето конзервативни позиции наспроти налетот на политичко-економскиот либерализам во осиромашената Латинска Америка. Речиси е сигурно дека Православните Цркви од истите тие причини нема да се помрднат ниту милиметар од нивните закоравени гледишта на хомосексуалноста, на Балканот дури и ојачани од криво насадениот мачо-милитаризам. Напротив, лесно е да се предвиди дека тие дури и ќе ги зацврстат своите реакционерни позиции. Во МПЦ предводник на „либералната струја„ (условно) е владиката Методиј (Златанов), човек со големо срце, одмереност и памет во главата, ако не и единствениот во Синодот со таков фин склоп на особини. Секако дека не можеме да очекуваме од него дека за некоја година ќе венчава геј парови. Но можеме да очекуваме дека ќе го искористи своето влијание (во иднина се надеваме што поголемо) да ја држи Црквата што понастрана од дебатата за хомосексуалците тогаш кога тиквата ќе пукне (а ќе пукне кога под директива на ЕУ ќе се легализираат истополови партнерства, или кога ќе се случи првата геј парада, зависи што попрво.)

Митрополит Методиј Златанов

Архетипи на христијанската геј љубов

Најголемата практична улога на Црквата низ историјата се состои во регулирањето на сексуалниот живот на луѓето. Ако подлабоко навлезе човек дури може и така да ја дефинира. Самата Библија ја величи љубовта, а во Стариот Завет дури се воспева и телесната љубов (во „Песна над Песните„). Но во периодот од 5. до некаде 10.-11. век Црквата ја „забранува„ и стигматизира љубовта. Бракот се сфаќа единствено како заедница за расплод на деца и никако другачие. Сексот е гледан како нужно зло. Дури и сладострасната љубов во рамки на бракот е забранета е се нарекува „прељубничка„. Во такви едни услови, д-р Босвел тврди, хомородната средина на манастирите (исклучиво или машки или женски) како и фактот што единствените писмени луѓе во Мрачното Доба (од кои и ни доаѓаат единствените извори) биле монасите, придонеле да се развие богата традиција на манастирско поетотворештво со хомосексуална љубовна содржина. Постојат еден куп песни во кои монасите и монахињите пишувале за страсната љубов која ја осеќале едни према други. Само еден прикладен извадок од почетокот на 9-ти век:

„Мислам на Вашата љубов и пријателство со такви сластни сеќавања, пречесен епископу, што така копнеам по тој прекрасен момент кога ќе можам да го зграбам вратот на Вашето сладострастие со прстите на мојот копнеж. Ах, кога само би можел, како што можеше Хабакук, да се пренесам кај Вас, како би потонал во Вашите прегратки... Како би ги покрил со моите цврсто притиснати усни не само Вашите очи, уши и уста, туку и секој прст на Вашето тело, и не само еднаш, туку многу пати.„

Токму од оваа манастирска традиција на романтична љубов подоцна во 11. и 12. век израснала традицијата на дворска љубов: пишувањето романтични песни, честа и романтичната страст, која парадоксално како по правило се одвивала надвор од асексуализираниот брак, како таков поддржан од Црквата. Црквата увидела дека идеалот на романтичната љубов го подрива бракот како црковно-политичка институција, па била принудена да го смени учењето за страста и љубовта. Од 11. век па натаму, брачната постела се променила во секс-френдли место. Но со консолидацијата на бракот како единствено место каде љубовта е дозволена, таа истовремено уште повеќе се забранила и осудила на оние места надвор од него каде дотогаш егзистирала. Бидејќи немало соодветна брачна институција за хомосескуалците, тие останале надвор од тој црковен круг на заштита. Геј гревот подразбирал нужно и вонбрачен грев. Оттогаш прељубата и содомијата станале секс-непријател број еден за црквата. Геј монасите им ја внесоа љубовта на стрејтерите во бракот, и за тоа беа принудени да ја жртвуваат сопствената љубов. Похристијански чин од тоа – амин. На прагот од 21 век се чини дека хомосексуалците повторно ќе играат жртвена улога. Овој пат, борејќи се за легализирање на геј-бракови можеби ќе го ослободат сексот за стрејтерите надвор од бракот, но за тоа ќе ја жртвуваат сопствената сексуална слобода.

Монашката традиција од Средниот Век не е единствениот христијански архетип на хомосексуална љубов. Православните Цркви во својата историја може да најдат причина повеќе да го преиспитаат својот однос кон хомосексуалноста. Со обредот „духовно братимење„ во Православната Црква се признава и благословува љубовта помеѓу двајца мажи. Според д-р Босвел, зборот „брат„ во класичниот свет се користел и со значење на љубовник (види на пример, „Песна над песните„ кога заљубениот се обраќа со „сестро„). Текстот на обредот на братимење оди вака (превод од грчки од проф. Босвел):

„Оче наш, спаи ги слугите твои, Господи, [...] кои дојдоа да бидат благословени во црква и за љубовта нивна (користејќи го грчкиот збор за љубов „agapesis„, со значење различно од „agape”, кое означува општочовечка, христијанска љубов) Да се удостојат со непосрамена доверба, верност и безусловна љубов, на Господа да се помолиме. [....] Господе Боже наш, кој ни го подари спасот и поради кој ни порача да се љубиме едни со други и да се носиме со туѓите слабости, Ти кој си и самиот човекољубец, на овие слуги твои кои се љубат еден со друг во љубовта на Духот, и кои дојдоа во твојот свет храм да ги благословиш, дај им непосрамена одданост и безусловна љубов еден кон друг.„ Потоа упатството вели: „Оние кои сакаат да се спојат заедно, нека ги стават рацете свои на светото Евангелие, кое стои на средина на масата, држејќи свеќи. Стоејќи нека го бакнат Евангелието и еден со друг.„ Потоа свештеникот пее: „Со сојузот на љубовта апостолите се поклонуваат на Творецот. Предавајќи се себе на Исус, апостолите ги пружаат своите убави нозе (!) објавувајќи го благовештението на мирот.„ Во една друга молитва исто така стои: „...Сочувај ги без срам низ сите денови во животите нивни. (...) Господе, удостои ги овие двајца да станат браќа, не врзани по природа туку по начинот на нивната љубов, како што ги спои и Сергеј и Вака, Козмо и Дамјан, и Кир и Јован.„ Во текот на обредот, двајцата треба да држат над главите еден на друг свадбени венци(!), кои и ден денес се носат од младенците во Грчката Православна Црква. (Ова не важи за Македонската, која под влијание на Српската, односно Руската Црква, венците ги заменила со свадбени круни.)
Во византиската традиција постојат неколку императори од Македонската династија кои се збратимиле со нивните сакани партнери (на сликата е прикажанo братимењето на Василиј Први (867-886) и некој Јован). Тешко е да се тврди дали овој тип на „топла братска„ љубов имал и неофицијална сексуална компонента, особено во време кога сексот од сладострастие, без прокреативна намена, бил сметан за грешен, дури и во рамките на бракот. Но од текстовите се гледа дека нема голема разлика во вокабуларот кој се користи во обредот за венчање и братимење. Како таков, обредот на братимење претставува оригинален православно христијански идеал на хомосексуална љубов кој во иднина би можел да игра важна еманципаторска улога во преиспитувањето на црковниот став кон хомосексуалноста.

http://sataniel.blog.mk

jovich напиша: Абе никој од вас не знае како е да се биде, а зборате!Мојот другар е хомо и се однесува ко женско и од мал му прават мајтапи и тој призна дека е хомо.. ама финтата е во то што тој не сака да биди ама не може едноставно така го тера од внатре.. и вие го обвинувате,и сакате да се борите ама џабе е... и зборот педер е мн смешен и навредувачки, а тој едноставно сака да има другари како и сите хетеро..да биде нормален ама едноставно не можи од внатре, го привлекуваат машки, машки органи, и колку и да се преправа не може.. Баш ми е жал за него... И се надевам дека еден ден ке се излечи ако веројатно се лечи...

Treba da se bori protiv neispravnite strasti. I pedofilot mozebi ne e vinoven sto ima strasti sprema mali deca, ama toa e grev. Isto i so zoofilite.

Ili nekrofilite.... Ne sakam ponatamu da zboruvam za ovie raboti sto Bog vo Biblijata gi osuduva kako nezdravi raboti...

Treba tvojot drugar da sfati deka sekoj si go nosi svojot KRST(maki, teskotii) na ovoj svet i deka so pomos na Bog moze da gi kontrolira svoite strasti i da nema homoseksualni odnosi a Bog ke mu pomogne ako mu se obraka iskreno vo molitva.

No nikako ne treba od strana na homoseksualcite da se pretstavuva vo javnosta deka toa e normalen nacin na ziveenje , pa duri i moderen, pa duri sakaat da sklucuvaat brakovi i da posvojuvaat deca, pa i da preobratuvaat normalni luge da stanuvaat homoseksualci .

Da ne zaboravime deka , tokmu zaradi takvite gadosti, vo staro vreme Bog gi unistil Sodom i Gomor i site nivni ziteli.

P.S.Socustvuvam so teskotiite na tvojot drugar, ama ima razni zdravstveni problemi koi gi macat lugeto na ovoj svet . Ako e pobozen, ke se trudi da mu ugodi na Boga, a ako ne e ,ke trgne po losiot pat i ke se oddaleci od Bog.No, toa ne e opravdanie. Sekoj ke odgovara pred Boga sam za sebe.

aaa

Изменето од jovich - 07.Јули.2009 во 23:29

За кој стар завет зборуваш Меси? Бог има склучено 4 завети пред Исус: еден со Адам, друг со Ное, трет со Авраам, четврт со Мојсеј, некои од нив се склучени со целото човештво, некои ссамо со евреите... Мојсеевиот закон има морални закони, општествени закони, свештенички закони.. итн итн.. едни се поништени, други се повторени.. гледаш, не е се така црно и бело (да или не), затоа мојот одговор на твоето прашање е: земи ја веќе еднаш, прочитај ја Библијата, па потоа збори за и околу неа.