ЦРКОВНИ ПРОТЕСТИ???

Тетратка... смирение, покајание и простување... тоа е најбитно во моментов. Не е битно кој прв почнал или кој кого обвинува.

Не е точно дека им даде Благослов, напротив - ги критикуваше.
Што треба да направи и како да постапи? Како би било Христијански да се постапи во таква ситуација? Да се анатемосаат?!?!?!
Јас мислев дека треба да се опоменат, да им се укаже првин... и да им се прости - за да се променат. А ако продолжат, тогаш може да се размислува за исклучување од Божјето Стадо...
Токму тоа се случи - јавно ги критикуваа, се оградија од нивните постапки и рекоа дека така не треба да се прави.
Ако грешам - тогаш кажи ми - како треба да се постапи Христијански со грешници?

zidarski напиша: Со оглед на тоа што настанот беше осуден од МПЦ, за кого се однесува погорниов напис?

за тепачите. мпц не превзеде никакви дејства против нејзините активисти кои направија тепачка. Всушност на официјалната веб страна на мпц, таа го претставува протестот во позитивно светло, и како што може да се види, на оние што беа во групата која тепаше, подоцна им даде и благослов.

nelson напиша: sekoj normalen bi trebelo da se ogradi i da gi osudi ovie slucuvanja... a kaj se? pojma nemam. se krijat

Убаво кажа: секој нормален! ама дали се тие нормални?

Ситењето и немањето љубовна жртва не е спасоносно. А хулењето и клеветите може да бидат и погубни, доколку не се покаеме и не побараме помош од нашата Мајка Црква.

А недискутирањето за суштинските теми за спасение, не дека никој не сака да дискутира, повеќе е дека не ни се интересни, затоа што поинтересни ни се страстите, на кои им принесуваме идолска жртва.

Да имавме духовни очи, само таквите теми ќе ги дискутиравме, и ќе се поучувавме од нив.

Ама ете.. кој и тоа да го разбере.

sekoj normalen bi trebelo da se ogradi i da gi osudi ovie slucuvanja...

Размислував за поуката која вчера ја напишал Опитен, па го напишав ова.

Ако погледнеме, ќе видиме дека на сите ни е полесно да пишуваме за појавите и личностите во светот, а многу малце се трудиме (ако тоа може да се нарече труд), да си ги развиваме нашите духовни можности. Потенцијалот на нашата душа е да стане совршена уште овде на земјата, односно може да постанеме богови по благодат. Но, ние сме преоптеретени со телесните работи, па и нашата душа ја правиме телесна, а природната состојба на душата е да биде духовна, односно во непрестаен разговор со Бога.

Зошто го велам ова, ги вратив подзаборавените теми за смирението, покајанието, поуките од Светите Отци, за Великиот Пост, за учењето на изворните христијани, за Исусовата молитва (што беше тоа??), но кој да пишува за тоа... Ниту сакаме да се поучуваме, а уште помалце да размислуваме и да го применуваме напишаното.

Нашиот интерес овде на земјата ни се клеветите, озборувањата, ситењата (баптистите), и сите други можни страсти.... за жал.