Ве навредува ли вистината?

Me navreduva koga nekoj me kritikuva mene i mojot nacin na ziveenje a istata taa osoba ne mi misli ic dobro.

Vistinata najchesto boli...   iako site velime deka ne e taka.

... a boli zatoa shto obichni samo nie ne ja gledame nashata vistina... koga kje ni se kazhe taa za nas e neshto tolku neochekuvana, skoro kako laga, a toa e zatoa shto nie postojano veruvame vo neshto sosem drugo. Potochno, ne veruvame vo vistinata i zatoa, koga ni e posochena, ja prifakjame kako lichen atak i namerna povreda.

Nasheto ego i sueta toa ne mozhat taka lesno da go prifatat... oti nie sme intligentni, pametni, dobri, chesni, nemame ego, ne sme suetni, sekogash sme poshteni, nikogash ne sme materijalisti, nikogash ne lazheme, nikogash ne povreduvame namerno, sekogash pomagame, sekogash sme fer, povekje davame otkolku shto primame, nikogash ne grabime, nikogash ne mislime losho za nikogo, nikogash ne ogovarame, nikomu ne kopame jama, sekogash se rakovodie od Ljubov i Milosrdie, sekogash sme za sozhivot, ne sme kapriciozni, ne sme zlonamerni...

KINGDAVID напиша: A vistinata e vistina, podobro nekoj da ti ja kaze, otikolku da ja krie od tebe. Kamo srekja site okolu mene da se iskreni i da mi ja kazuvaat vistinata. Toa e moe mislenje i moj stav vo zivotot.

KINGDAVID, па тоа е и мојот став, сум пишувала на темава.
Подобро нека ме здоболи (отколку да живеам во илузии. А сигурно ќе те повреди и жежне некаде во стомакот да еден ден, не дај боже дознаеш како гром од ведро небо дека партнерот те изневерува или дека детето ти се проституира, нели? Тоа е нормално чувство и нормална човечка реакција.

Мене на пример и на самата помисла на некоја таква ситуација ми се превртува стомакот, ама ако... Подобро да знам, отколку да се лажам себеси или да живеам со сомнежи.

Мечка страв - мене не страв...

Па и јас зборам за вистина де...
Само 30% од постот ми е офтопик

Арно викаш, се додека не си свесен за вистината и некој не ти ја плесне во лице... Или сам да си ја плеснеш: еден убав сончев ден седнуваш да се анализираш и одеднаш ти светнува дека не си Мајка Тереза по душа или Џорџ Клуни по тело како што си замислувал туку имаш сериозни психички/физички маани, дека партнерот не ти е безгрешен светец/светица туку некој кој веќе ти набил рогови, дека детето не ти е најумното ангелче на свет туку дека веќе подолго време се дрогира, проституира, итн... да не набројувам.

Без разлика дали некој ќе ти ја плесне или сама ќе ти светне ваква некоја вистина, не знам баш дали нема да те здоболи и повреди.... ако се до моментот на откритието си одбивал да го прифатиш како вистина, си игнорирал и си живеел во розов свет... или едноставно си немал можност да дознаеш.

За таква вистина зборев, така и го разбрав постот на LiDivio...

Е сега ако не те повредуваат вакви вистини, не знам, може до мене е грешката...
Затоа и не би го коментирала оној дел со лабавото нешто...

LiDivio напиша: Вистината не може да ме навреди, може да ме повреди.

Многу убаво кажано! 
И кај мене е така, ако е до толку болно за да нанесе повреда...

Може да те повреди само ако ја прифаќаш како ВИСТИНА. Во недостаток на самокритичност, од страв, од слабост... секој обид за соочување со (болна) вистина се толкува само како навреда, злоба, лошотилак, манипулација..... Тогаш ниту повредува, ниту допира до свеста како нешто со кое треба да се соочиме face to face, туку се активираат психо-одбрамбени или напаѓачки механизми...

Се разбира - може и да навреди “вистина“, кога е “вистина“ само за оној кој демек ти укажува на неа: субјективна, еднострана... или едноставно - навреда спакувана како вистина, кажана со лоша намера, од непромисленост и којзнае уште што!...

Во такви случаи би ми било навреда (или повреда) само доколку е од блиска личност... е се случуваат и такви разочарувања.

Има вистини по кои нема повеќе што да се каже.

ako se prasuvame nie nisto ne bi bilo vistina osven ona naseto