ЗБУНЕТОВА ТЕМА

И мене тогаш ми иди инспирација

kako ti teknuvaat vakvi raboti vo 2 sabajle

...ми отвори поинаква вселена, поинакво време, немаше ѕвезди, беше почетокот на сите почетоци каде беше видлива причината за се што постои, постоеше само мисла сочинета од љубов, не постоеа други мисли, немаше ни сенки, бевме само јас, ти и мислата која не поврза, ни беше дозволено дури и богови да бидеме, одбравме да бидеме само деца, голи и растрчани, без поинакво знаење и некакво умеење, само постоевме и знаевме само еден за друг, ништо друго не постоеше, беше почеток од кој не сакавме никаде да тргнеме. Го одбивме времето кога се понуди да не не повезе во својата кочија, го одбравме само истото безвреме на љубовта во својот зенит, немаше замор, немаше сон, во него живеевме и тој во нас. Безвремено гушнати, безвремено милување, немерливо сакање, подолго од секоја вечност, пократко од секој миг, времето не чекаше да се премислиме, ни нудеше нови нешта, не можеше да не убеди, навидум разочарано замина, но потоа застана, се насмевна велејќи дека кај нас не се работи само за љубов, никој не го победил времето, кај нас ќе може да одмори кога повторно ќе намине, понизно ја поздрави љубовта, ние бевме.
Имињата ни исчезнаа, не се сеќававме веќе на нив, се нарекуваме само љубов, тоа бевме...и сме...ние...останавме...над секое разбирање, времето понекогаш застанува да ја земе со себе логиката, се жали дека губи време со нас... смешен е нејзиниот намуртен израз...се заканува дека никогаш повеќе нема да не посети...ја испративме со љубов...