ЗБУНЕТОВА ТЕМА

 ... бубачка сум и дишење твое ме тера да лазам, мрдаш со нозете ко да нешто сакаш, не знам што, низ трепавици гледаш, не кажуваш, само гледаш, па не сум видовит, не , не сум, лазам како бубачка по тебе, велиш те скокоткам, па нормално, бубачка сум, за друго и не знам, твоето смеење ми е нормално, за тоа и постојам, велиш да престанам толку брзо да претрчувам низ тебе, а секаде низ тебе нешто ме мами, а има и каде да се сокријам, на тоа пазам секогаш, се местам секогаш достапно да ми биде, не знам што ми носи следниот момент, со тебе никогаш не се знае, таква си, никако да те научам, но јас сум само бубачка што знае само да лази по тебе и кога е момент и кога не е, а зошто би се грижел дали е момент, јас сум само бубачка, не сум храбар, само не разбирам ништо друго сем тебе иако секогаш ми е ново и секогаш сум збунет. Кога ти лазам на едно место ме тераш на друго, ниеден пат не можам да изодам до крај, пред мои очи се менуваш, а убаво ми е, да лажам срамота е, убаво е да се лази по тебе, среќа моја што никој не знае како ми е, нема да кажам, може да те украдат, а знам, крадат се што убаво е, ти не знаеш, да знаеш и да можеш, и ти би лазела по себе, но, не можеш да бидеш бубачка, јас можам и знам дека немам појма колку сум среќен...и затоа по тебе ќе си лазам, да престанам сигурно нема, на тоа не се надевај ни на сон...

... ги истегна своите шепи пред пештерата, ја погледа волчицата, се допреа со муцките со некој поглед преку кој си говореа, сите значајности и чувства беа искажани во момент, кратко и јасно без место за сомнеж, се беше видливо.
Волчицата во тој миг ја виде полната месечина подарена како лежи пред нејзините шепи, ветер ја голицаше по ушите, таа завиваше од радост, со неа беше волкот прв и единствен, поставен на пиедесталничниот рид, тој беше се, месечината го загуби својот сјај пред него, ништо не беше посјајно, се друго беше сенка.
Волкот ја виде обрасната со ситни ѕвездички, таа трчаше не допирајќи ја земјата, не беше лебдење, тоа беше брзина која го пробива звучниот ѕид, волкот завиваше да го надгласа, волчицата беше посилна и од експлозивниот звук, успеа да го чуе она заради кое постоеа, чувствата и намерите се споија, немаше желби, се беше остварливо, беа силни и моќни, немаше сомнеж, никогаш не беа чуле за такво нешто. Ја виде на небото, големата мечка и го отстапи просторот во знак на почит, се радуваше за нив.
Погледот искажан за миг, го опфати целиот нивен живот, знаеа каков ќе биде, подобар немаше потреба да биде, беше најдобар, времето беше составен дел од нив, тие беа составен дел од него, трчаа заедно со него слушајки ги неговите поуки, секоја минута работеше за нив, за се имаше време, така ги награди ...