ПРАТЕНИКОТ МУХАМЕД

Абдулах ибн Селам

Еден од познатите еврејски научници, откако ќе го сретне и види Мухамед приметува светлина која му го опфаќа неговото убаво лице, ќе стане муслиман. Маѓепсан од таа светлина која го осветлуваше благодетето лице на Мухамед, вели:

„Тој има такво лице, што не може да биде лаживец.“[1]

Џејмс Х.Харт и Џејмс А. Мишенер

Велат: „Во секоја работа, Мухаммед а.с. бил длабоко рационален. Кога му умре неговиот сакан син, Ибрахим, следеше зафаѓањето на Сонцето, народото почна да зборува дека со ова, Бог изразува тага. Откако го слушна ова Мухаммед а.с. рече: ,Зафаќањето (еклипса) на Сонцето (и Месечината) е природен феномен. Тоа не е поврзано се раѓањето или смртта на некој човек.‘

Кога пресели Мухаммед а.с. се потрудија да го воздикнат на степенот на божествените, но човекот што ќе стане негов административен наследник (Ебу Бекр ес-Сидик), ја отстрани оваа тенденција, во еден од навозвишените говори во историјата на религијата, велејќи:

„Доколку меѓу вас има од оние што го обожуваат Мухаммед а.с., нека знаат дека тој умрел. А оние што го обожуваат Аллах, треба да знаат дека Тој живее засекогаш (никогаш не умира).“[1]

Лав Николаевич Толстој

Голем руски писател, во трактатот „Пратеникот полномудар Мухаммед“, меѓу другото вели:

„Нема сомнеж дека пратеникот Мухаммед е еден од најголемите реформатори на човештвото. Нему му припаѓа најголемата заслуга за упатството на човештвотот во светлината на вистината, на правдата и мирот. Тој го спречи крвопролевањето на невините и го отвоти патот кон напредокот и просперитетот. Ова големо дело, не можел да го направи никој друг освен тој човек, кој што е заслужен за секаква почит, восхит и сфаѓање. Мухаммед а.с. е пратеник на исламската вера. Роден е во Мека, 571. година после Иса а.с. (Исус). Во неговата младина, чуваше стока. Од самиот почеток, неговото битие беше дхене по медитацијата за Создателот на Универзумот. Неговиот народ беше оддалечен од Господ, молејќи им се на голем број на идоли, стигнале до таму, што живи ги погребуваа новороденчињата женски. Мухаммед го крева гласот против верата на татковците и идолатријата на прадедовците. Тој го покани неговиот народ да го обожаваат само Аллах, Еден и Единствен Господ. Упатуваше на верата на Бога, каде на Него не му се опишува друг Господ. Аллах е праведен и Сомилосен. Човекот е одговорен за неговиот живот. Кој ќе постапува според законот на Бога, ќе живее среќен во овој и во другиот свет, а кој не се покорува на Бога, него ќе го следат тешки проблеми во двата светови. Се е пролазно. Само Аллах е Вечен, Голем и Племенит. Без верувањето во Аллах, без да постапуваме според Неговите наредби, и без да се оддалечиме од гревовите што Тој ги забранил, невозможно е на овој свет да се помине добар живот. Возвишениот Аллах, наредил луѓето да го обожуваат Него и да му се убедат на Неговиот Пратеник и меѓу нив да владее љубовта.

Обожувањето према Аллах се манифестира преку намазот, додека меѓусебната љубов се постигнува преку реципрочното дружење, помагајќи се меѓу себе во добро и во тешкотии. Совладувањето на слабите страсти и избрегнувањето на пијаните (??) пијалоци, се обврзувачки услови за секој верник муслиман. Исто така, борбата против робувањето на материјалниот свет, работата, покушај и да се биде стрплив во несреќите на животот, се од условите на верувањето. За муслиманите, Аллах и Неговиот Пратеник, треба да бидат посакани од себеси, децата и богатството. Мухаммед а.с. не рекол дека тој е единствен пратеник, туку верувал и во пратеничката објава на Муса (Мојсеј) и Иса (Исус). Тој го спомнал (к*ранскиот ајет): ,Во верата нема насилство, објаснет е вистинскиот пат од беспаќето‘ (Ел-Бекаре: 256)

Во почетокот на неговото пратеништво, Мухаммед а.с. им издржа на сите искушенија, и беше стрплив и упорен во ширењето на дадениот Еманет.“[1]

Волтер

Мислењето на Волтер за Мухаммед а.с. кој претходново поетското дело, се прикажува маглест во неговите предрасуди, покасно евоулира, во двата поглавја од неговото исторично дело, во VI поглавје „За Арапите и Мухаммед“, и во VII поглавје „За к*ранот и муслиманскиот закон“. Волтер, од неговите предрасуди што ги имаше, постепено го евоуилираше неговото мислење за Мухаммед а.с.

„Внукот на Абдул Муталиб, Мухаммед а.с., кој покасно ќе му го смени ликот на поубавиот и поголемиот дел од земјата, во 40. годишна возраст, ја носеше сабјата во борба долж сирианската граница. Беше научен и скромен, поет, астроном, го реформираше арапскиот календар, беше законодавец и лекар. Во едно време од три века, гениалноста на арапскиот народ која Мухаммед а.с. ја стави во движење, направи извонреден напредок. Сето ова го направи од себеси. Ако не би бил Charles Martela, Франција би била муслиманска област. Муслиманскиот владетел, Харун Рашид, го оживи знаењето, додека неговиот современик, Големиот Карл, ги уби, на мизерен начин, 4600 поробувани саксони, во обалата на реката Алер. Дури во вториот век според Хиџри, арапите стануваат учители на Европа во знаење и уметност, додека христијаните учеа на запад, кај муслиманите.“[2]

Наполеон Бонапарта

Вели: „Муса (Мојсеј), верата на Господ му го објавил на народот, Иса (Исус) на римскиот свет, додека Мухаммед а.с. на целиот свет. Арабија било паганско место. Шест века после Иса, Мухаммед го запозна светот со верувањето на Еден Единствен Господ, Кој е Господ на Ибрахим, на Муса и на Иса.

Арианите и другите секташи, го полудија светот со дискусиите за тројството: Отецот, синот и светиот дух. Во меѓувреме, Мухаммед облави дека Господ е Еден, а тројството ја наметнува идејата на идолатрија.“[3]

Принцот Ото Вон Бизмарк

Политичар и голем државник, основач на Германија, кој кај народот зе знае како „Железен водич“, вели:

„Мухаммед е неверојатен човек. Не случајно, Бог не извади некој друг на светската сцена на настаните, Мухаммед, жалам што не сум твој современик. Оваа книга, чиј учител и порповедач си ти, не е твоја книга. Таа е Божествена книга. Да го негираш неговиот извор е толку смешно, колку да ја изговараш неточноста на екзактните науки. Затоа човештвото, само еднаш видел една таква уникална личност, како што беше ти, и веќе нема да има можност да види (сличен).

Јас, со најголемата почит, се поклонувам пред твојото величествено појавување.“[4]

Махатма Ганди

Во „Young India“ печатена во „The Light“, Лахора, 12. септември, 1924, вели:

„Имав желба што подобро да го запознаам животот на човекот, кој денес, несомнено, има недискутабилно влијание во милиони човечки срца. Уведен сум, повеќе од никогаш порано, дека не е сабјата онаа што на исламот му го обезбеди местото во светот. Не, не е сабјата, туку полната скромност, еднаквоста на Пратеникот, ригорозноста кон обврските, неговата длабока почит кон родителите и пријателите, џраброста, неговото непоколебливо верување во Бога и непоколебливоста во неговото пратеништво.дфсдф

Токму овие работи, а не сабјата, ги придобија срцата и им дадоа сила на тие за да ги претекнат сите тешкотии. Кога завршив со читање на вториот дел од неговата биографија, ми стана жал што немав друго да читам за тој голем живот.“[5]

Ј. Лал Нехро

Политичар од Индија, бил претцедател на конгресистката партија на Индија. Имал важно место во министерството на Индија. Роден е на 1889 и се сретнал и со Ганди.

„Поради тоа што доживеаче сатисфакција, тие императори и водичи, од тој човек (Мухаммед а.с.), кој преку пораките ги повикуваше нив да се убедат. Испраќањето на пораките, покажува на неколебливото убедување на Мухаммед а.с., во неговата мисија и себеси. Со такво убедување и верување, тој на Умметот им ги претподготвува причините на силата, големината и добрината. Ги направи нив, од пустински становници во водичи, кои го ослободија половина од светот. Мухаммед а.с. умре откако ги соедини арапските племиња, во непријателство меѓу себе, правејќи ги нив една заедничка и компактна заедница.“[6]

Томас Арнолд

Познат англиски оренталист и историчар, во неговата многу ценета книга „Историја на пропагацијата на Исламот“, вели:

„Вистина е дека Мухаммед а.с. бил ентузиазист и дека поседувал верска љубов и ватровит блесок. Тој, овој неверојатен квалитет, го пренесол кај сите негови следбеници (симпатизери??)...

Не треба да се заборави дека аџилакот е Мухаммедовата врска со Ибрахим, чија што вера неговата мисија ја обновува. Нема проникливост на верските гении која можела да замисли порационално средство за впечатување во душата на верните, смислата на нивното заедничко живеење и на братството во врските на верата.“[7]

Едвард Гибон

Генијален историчар, во познатото дела „Историја и падот на Римската Империја“, меѓу другото, вака се изразува:

„Мухаммед а.с. имаше одлична меморија, хумано однесување, праведен суд и одлучувачки став. Беше храбар во идеите и во делувањето. Првата објава која ја доби од Бога, остави длабок печат кај него до крајот на својот живот.

„Alah" e imeto na Boga kaj muslimanite, hristijanite i Evreite. Toj e Bog na Pratenikot Mojsej, neka e Bo`jiot mir nad nego, na Pratenikot Isus, neka e Bo`jiot mir nad nego, na Pratenikot Muhamed, neka e Bo`jiot mir nad nego, kako i na site ostanati pratenici. Imeto „Alah" ne e novo ime, tuku staroto i vistinskoto ime na Bog. Toa ime se koristi od strana na muslimanite kako i od strana na hristijanite koi govorat arapski.

{to zna~i zborot „Islam"?

Zborot „Islam" zna~i svesno i mirno pokoruvawe i predanost kon voljata na Ediniot vistinski Bog, Alah. Site religii se imenuvani ili po nivnite osnova~i, ili po nacionalnostite ili po plemiwata. Na pr. budizam, hinduizam, judeizam i hristijanstvoto, dodeka zborot „Islam" ne e povrzan so nitu edna li~nost, pleme ili nacija, tuku e daden od Alah vo k*ranot:

Zborot „musliman" e opis na onoj koj [to se pokoruva na voljata Bo`ja i Mu se pokoruva Nemu.

Koj e Muhamed?

Muhamed, neka e Bo`jiot mir nad nego, e roden vo Meka vo 570. godina, vo vremeto koga hristijanstvoto seu{te ne bilo celosno vospostaveno vo Evropa. Otkako negoviot tatko umrel pred negovoto ra|awe, i negovata majka kratko po negovoto ra|awe, toj bil odgledan od negoviot ~i~ko koj {to bil od po~ituvanoto pleme k*rej{. Kako {to rastel toj stanal poznat po negovata vistinotost, velikodu{nost, i iskrenost, taka {to bil baran poradi negovata sposobnost da posreduva vo nekoi sporovi. Istori~arite go opi{uvaat kako smiren i kako mediativen. Muhamed, neka e Bo`jiot mir nad nego, bil so dlaboko religiozna priroda i dolgo bil razo~aran od dekadencata na negovoto op{testvo. Mu stanalo navika, od vreme na vreme, da meditira vo pe{terata Hira, blizu podno`jeto na Xebel en-Nur, „Planina na Svetlinata“ vo Meka.

Kako toj stanal pratenik i verovesnik od Boga?

Vo negovata 40. godina, koga bil povle~en i zafaten so meditirawe, Muhamed, neka e Bo`jiot mir nad nego, ja primil svojata prva objava od Boga preku angelot Gavril. Ovaa objava koja {to prodol`ila dvaeset i tri godini e poznata kako k*ran. Samo {to po~nal da gi recitira zborovite koi {to gi slu{nal od Gavril i da ja propoveda vistinata koja {to mu ja objavil Gospod, toj i negovata mala grupa sledbenici se soo~ile so gorki stradanija i odbivawa, koi {to stanale mnogu stravi~ni, taka {to vo 622. godina, Bog im zapovedal da emigriraat. Ovoj nastan, hixra ,migracija‘ vo koja {to ja napu{tile Meka i se upatie kon gradot Medina, okolu 260 milji severno, go ozna~uva po~etokot na muslimanskiot kalendar. Posle nekolku godini, pratenikot Muhamed, neka e Bo`jiot mir nad nego, i negovite sledbenici bile vo mo`nost da se vratat vo Meka, kade {to im prostija na nivnite neprijateli i definitivno go vospostavija islamot. Pred da po~ine pratenikot Muhamed, neka e Bo`jiot mir nad nego, na 63 godi{na vozrast, pogolemiot del od naselenieto na Arabija ve}e bea muslimani, a eden vek po negovata smrt islamot se pro{iri do [panija na Zapad, pa s# do Kina na Istok.

Kako {ireweto na islamot vijaelo vo Svetot?

Pome|u pri~inite za brzoto i mirno {irewe na islamot bile ednostavnost na negovata doktrina - islamot povikuva vo veruvawe samo vo Ediniot Bog, edinstveno dostoen za obo`uvawe. Isto taka postojano mu uka`uva na ~oveka da gi upotrebuva svoite mo}i na intelegencija i nabquduvawe. Za nekolku godini, golemi civilizacii i univerziteti cutea, spored zborovite na Pratenikot, neka e Bo`jiot mir nad nego: ,Tragaweto po znaeweto e obvrska za sekoj musliman i muslimanka‘.

Sintezata na Isto~nite i Zapadnite idei i novite so starite misli, pridonese za ogromni postignuvawa vo medicinata i matematikata, fizikata, astronomijata, geografijata, arhitekturata, umetnosta, literaturata i istorijata. Mnogu va`ni sistemi kako {to e algebrata, arapskite brojki, isto taka i konceptot na nulata (vitalna za unapreduvawe na matematikata), bile preneseni vo srednovekovnata Evropa od islamot. Pa i sofisticiranite instrumenti koi {to bile pri~ina da se razvijat evropskite patuvawa, vklu~uvajki go astrolabot, kvadrantot i dobrite navigacioni mapi.