ЗБУНЕТОВА ТЕМА

...ме дигаш високо, ме плашат височините, губам воздух на замрзнатите врвови, се тресам од студ велејќи си што барам овде. Ме учиш да бидам орел, гракам како гавран, велиш дека со време ќе научам и дека не се одбравме случајно. Ме тераш да мислам дека сум небесно битие, тебе ти е лесно, отсекогаш си таква, меѓу облаците ти е домот, ветерот те слуша покорно, ти се радува, а на мене нешто намрштено ми мрмори во стилот - Кај го најде па овој ! Би го грабнал за гуша да ја имаше, запнал да ми земе душа, љубоморен и пакосен е велам јас, тебе ти е смешно. Никогаш не ти се открива ни мало делче од ногата, бар колено да ти видам, расипан е велам јас, намерно те прекрива со облаци. Ми врие, чурам како оџак обидувајќи се да ти се приближам, врескам додека паѓам за нежно повторно да ме издигнеш, тебе ти е смешно, ме бакнуваш и ме фрлаш во висините, се чувствувам понижено, пафтам очајно со крилата трапаво борејќи се со ветерот. Се одалечуваш, ветерот ми лупа шамари, смеејќи се, се смеете, изгледа само јас не го разбрав вицот.
Затворив очи го повикав волкот, од мене ечи ржење и завивање, се чувствува чудно затоа што има и крила. Ме врти ветерот во круг, но како да губи здив. Го претекнав, почнав да си играм со него, ветерот почна да цвили, ми стана и мене смешно. Сега е време за нов виц, те грабнав силовито побрзо од трепкање на око, немаш време ни да се изненадиш, моето смеење ечи сега, те водам кон најгустите облаци, издишување во знак на олеснување излезе од твоите полуотворени гладни усни...

..............