ЗБУНЕТОВА ТЕМА

- збунет! збунет! станувај! се закасни за во школо!!!

... се стемнува додека седам пред мало буре со големи дрва во него. Тишината ја нарушува по некој далечен тресок за кој не сум заинтересиран за неговиот мотив, се е тука заборавено, само часовникот ми кажува кога сум. Ни најмал интерес немам ни за тоа каде сум додека ги гледам заборавените и обраснати споменици на некогашна причина за постоење, моите плускавци на нозете им одаваат чест додека испраќаат понекоја молња во мојата свест. Со качулчка преку глава заради сировиот ветер каде ми ѕиркаат само носот и побледените усни изгледам како некој мистичен испосник кој се обидува да ја спознае вистината и целта на своето постоење.
Заради тишината ми се затвораат очите тонејќи во некоја полусвест кога се појавува фрагмент од некоја музика која си игра со некои мои потонати чувства кои ме тераат да лебдам, никогаш не се видов себе си од птичја перспектива, некои мистици велеа дека е можно, можеби зошто ушите независно ми мрдаат на најмал звук, сеуште сум тука. Мистиците се имаат откажано од се што е земско, можеби затоа. Моите уши мрдаат затоа што се гладни за твојот глас, оној истиот кога не знаев дека постоиш, малечок и збунет кога самовилата ми доаѓаше на прозор да ми раскажува за убавините на светот кој се наоѓа зад планината која ми го запречуваше видикот, ми ветуваше дека еден ден од таму ќе дојде она за што сум наменет.
Ти дојде од зад планината, ја спознав својата цел за постоење, во мислите можам да те видам и од птичја перспектива и од секој агол, ја освои и најмалата клетка од мене, но струјата на реката на животот веќе ме носеше безмилосно. Кажи ми добра вило, што сега ? Што сега да правам ?
Заради тежината на дрвата малото буре се преврти со тресок фрлајќи жарчиња наоколу. Ги отворив очите и ги истресов жарчињата од ногавицата, гласот на самовилата или твојот беше, сеедно е, ми ечеше во главата...Треба да се разбудиш !...

od kade li mu e celata ovaa inspiracija

......Maestro........

...........