Очи...

Очи......

Tri dena na race te nosevme zbrana,
so taga i bolka vo pogledot srcen,
i sekoja kapka na tvojata rana,
ko krvava zar ni kapese v srce.

Drugarite bea i morni i gladni,
so zgoreni grla i svieni pleki,
so tap bol se vpija vo ocite ladni,
i zalea oti ne ke plamnat vekje.

No jas znaev oti pak ke vivnat v zaroj,
i borcite pod niv ke cvetat i rasnat,
v studenite utra ke great ko sonce,
i nikogash nema da stijnat i zgasnat.

Poslednata vecer v planinskoto selo,
kaj borcite bea so dripava drea,
so plikovi zeski na stapala teski,
i smrsteni cela, zgaseni, mrazni,
ko nivnite puski, ukoceni--prazni,
i necujno, gluvo, ko zdusena reja,
se tocese sepot od uvo do uvo:

Utre druze v zori, strasen boj ne ceka,
a nie sme malku--sal nekolku dusi...

I koga ko igla ti probode usi,
Ti rastrese snaga i razmolska taga,
so lunjeni oci, shiroki i volni,
gi rasece v nokjta zdivenite molnji.

Ko togaj, ko togaj, o drugarko, pomnis
v smrznatata vecer na proletta rana,
kaj nasata mladost i prvata radost,
ja kosese luto k*rsumnata slana,
a ti celo zbrcka, ko tigrica ripna
i letna vo nokta krvava i crna,
so svoite oci sto rigaa plamen
gi rastopi caskum celicnite zrna.

I posle! I posle, v poslednata vecer.
Jas nejkam da mislam sto potamu stana,
prostalniot sepot ti zamrzna v usni,
ti gorea oci pod vegite gusti.
So nivniot plamen i so kletva sveta,
na zaseda trgnav sred mojata ceta.

A utrinta koga zriv cela ni sprasi
ti ne bese veke v redovite nasi,
no skipea borci so odmazda zolcna,
i vidov! O vidov - koga bojot pocna
razvirea site so tvojata sila
ko eleni brzi i lesni ko ptica.

A tvoite oci se iskrea gnevno
vo nivnite potni, raspaleni lica...

Tri dena na race te nosevme zbrana,
so taga i bolka vo pogledot srcen,
i sekoja kapka od tvojata rana
ko krvava zar ni kapese v srce.

Бај д веј од Ацо Шопов е

и единствено нешто на што ми текнува кога ќе се спомне: ОЧИ

Изменето од Lithium - 16.Февруари.2009 во 16:35

You think you are perfect? Well, try walking on water...