Македонија низ Христијанството

а да разјасниме најпрвин ? ......... Македонија како територија или Македонија како држава низ христијанството ? .........

Абе пријатели...
немате вие проблем со мене, туку со себе... Вашата себенивелавија и потрага по идентитет во донесе на ова дереџе...Значи јас се водам од официјалните факти кои се запишани во историјата која и јас , но и ВИЕ сте ја учеле.. Мене не ми е јасно, зошто ја извртувате историјата, и трагате по антички корени???
Ајде малку подетално ако сакате,
1. Јазикот на античките македонци бил сметан за „варварски“ - но сепак како разбирлив дијалект на панхелинистичката цивилизација. Дали ова не е факт?
2. Дали словените се населиле на Балканот заедно со Аарите во 7-миот век? Дали ова не е факт?
3. Дали денешните македонци не припаѓаат на групата јужни словени? Дали ова не е факт?
4. Дали јазикот не е дел од групата словенски т.е. јужнословенски јазици? Дали ова не е факт?
5. Дали словените кога пристигнале , пристигнале како пагани - кои подоцна ја примиле верата т.е. христијанството од автохтоните народи од балканот (Власи, Грци)??? Дали ова не е факт???
Што е овде матно??? Кој дел ви пречи од историјата??? Уште поважно- зошто ви пречи???

ПС. Јас не ја оспорувам важноста на македонија како територија за и низ христијанството--- напротив....
Но не се ни трудам да се китам со туѓи перја... пошо големината на еден човек е преку признавањето и респектот спрема другиот, спрема различниот...
Јас лично - многу мразам искривување на историските факти....

Мака да не ти е од друга страна

За нас Славјаните викаат Славни сме биле бидејки со Александар до Индија сме стигнале - изгледа не ке да сме од после Христа него од пред Христа ке да сме.
Славјанската теза е најматна во историјата,сите нешто се бунат а не гледаат дека Македонец е татко на Славјанинот

Тоа е исто како да му кажам на Античкиот дека Влашки пари може да има затоа зошто Влавот у џеп ги чува а цркви нема Влашки,тие се или на МПЦ или на ГПЦ,нели у Западна Македонија таму до Олимп

Сум бил прозван а не видов...
Добро бе Македон, гледам дека јако си се зафатил за да ми ги проучиш сите мои никови, јас стварно не знам што си запнал со мене...
Прво... Вие славјаните сте дошле во седмиот век заедно со Аварите, тие делови што ги цитирате од библијата се пишувани неколку векови пред тоа... Каде е проблемот???? Не ги поистоветувајте тогашните Античкки Македонци со денешните Македонци Славјани... Мислам да не се заебаваме... Дури и сите признавања на земјава под уставното име се направени од чисто прагматични причини од страна на земјите кои го сториле тоа... Значи - пред Словените да дојдат овде - овде живееле луѓе - е тие луѓе се спомнати во библијата - значи жителите на тогашната Македонија- жители кои немаат блага врска со Вас ( гротото) . Значи - изјави од овој тип се еднакви на изјавите на нашиот преседник ЏоЛе - дека од Паљурци тргнал св. Петар и ги покрстил западните племиња и им дал христијанска вера и цивилизација...
2. Немојте да измислувате истории, да врзвите аналогии, во фазон - гладна кокошка просо сонила... Нашиот проблем е прагматичен - затоа има и конфликт - но никако дека денешна грција нема аргументи...
Дали се разбираме???? Сега како на Буги да му објаснам дека во западнит дел на македонија - во влашките села има црквичиња кои се изградени од Власи, се пеело на латински , и ден денешен постојат. Сега како да ти објаснам:??? ево подучи ме... не можам едноставно... Бидејки твоите словенски предци дошле по 7 век... Не можеш , да ги измениш фактите... прифатете ги...

Со твоите профили се занимавам онака како што се занимавам со сите профили, согласно правилата.
Во однос на термините кои ги употребуваш за некои народи, имаш последна опомена од мене.

Модераторот


Изменето од Македон - 21.Април.2010 во 14:17

Корените на христијанството се наоѓаат во Виница изразени преку ТЕРАКОТНИТЕ ИКОНИ пронајдени од Виничкото кале.Виничките теракотни икони се вбројуваат во редот на најавтентични археолошки откритија и претставуваат драгоцен дел од целокупното Христијанско наследство.

Интересот за неговото истражување се појавува во 1978 година, кога археологот Ц. Крстевски донесол во Музејот на Македонија пет фрагменти од теракотни релјефи со иконографски претстави, дотогаш непознати, особено интересни за проучувањето на старохристијанскиот период. Така, од 1985 година се започнува со археолошки ископувања кои непрекинато ќе продолжат до денес. На почетокот како заштитни, а подоцна систематски, со овие ископувања е констатирана релативната стратиграфија на локалитетот. Според археолошките наоди, особено керамичките, животот во населбата се одвивал во долг континуитет, од неолитското време сè до полниот среден век, со таа разлика што се најмногубројни архитектонските остатоци од доцноантичкото време (4-5 век). Откриени се остатоци од ѕидови на неколку објекти од профан карактер, со организирани тремови, „клупи“ за седење, магацински простории, ѕидани од камен и варов малтер, кои на одделни места се зачувани во висина дури до 4 м. Во едни се најдени писцина, префурниум, водоводни инсталации и друго. Објектите биле подигнати покрај одбранбениот бедем, од кој е откриен еден дел заедно со една полукружна кула. Бедемот е ѕидан од кршен камен и варов малтер, а неговата ширина изнесува 3 м. Значајно е да се спомене дека во шутот меѓу ѕидовите е најден голем број на цели и фрагментирани реплики од теракотни икони, со непроценливи археолошки, уметнички и теолошки вредносни димензии. Приближно на средината на локалитетот се наоѓаат моше лошо зачувани остатоци од ѕидови на мала средновековна црква, многу порано прекопана од „диви копачи“ – трагачи по злато. Околу црквичката е откриен голем број примероци од архитектонска пластика, и тоа колони, бази, капители, делови од канцел, транзени, подни плочи и сл., а од подвижниот материјал фрагменти од керамички садови, предмети од бронза, железо и коска, потоа накит, монети и друго. Откриен е и истражен богат женски гроб од 12 век во кој се најдени 9 стаклени и 4 бронзени позлатени белезици, 11 бронзени прстени (неколку позлатени) и еден предмет од коска (игленица).

Овие теракотни рељефи содржат иконографски претстави со христијанска тематика, како и латински натписи со литургиска содржина. Датирани се во V - VI век и веројатно служеле како апликација на ѕидовите на гробните објекти во доцноантичкиот период во виничкиот градежен комлекс. Теракотните икони од Виничкото Кале кои биле откриени од археологот Цоне Крстевски претставуваат единствени од ваков тип со непроценливо богатство од археолошка, уметничка и теолошка вредност.

Неколку примери од Теракотните Икони:

Една од моите по-омилени теми,браво буги за оваа тема.

Откако згаснала моќната Македонска Империја, нејзиниот древен културен идентитет останал како талог на дното од изворот на новиот римски цивилизациски примат, од кого произлегла афирмацијата на латинската традиција. Но римолатинската цивилизација и писменост не можеле до крај да истраат во покривањето на древномакедонскиот супстрат како историско и културно наследство, при што дошло до нов процес на духовна и културна глобализација како поширок поредок, во кој се испреплело наследството на моќната Македонска Империја што згаснала, со исто така моќната Византиска Империја што се родила главно врз нејзините темели.

Таму каде што во историјата духовните и културните процеси ги откопале руините на древномакедонското сведоштво од антиката, врз истите темели се подигнале новите цивилизациски тврдини на Византија. Во ваквата цивилизациска проекција првенствено се имала предвид македонската духовна и културна традиција на библиска земја, со која Македонија историски се предодредила да стане првата европска средина, каде што апостолот Павле со дел од христовите ученици почнале да го шират христијанството, кое веќе два милениума на поголемиот дел од светот претставува општа човекова цивилизациска трансферзала за духовно и културно живеење.

Но и Византија не била еднорамковна култура, туку претставувала конгломерат од повеќе културни традиции, интегрирани како производ на меѓусебни односи, врски и влијанија. Врските на македонската ранохристијанска и средновековна култура со византиската биле неограничени, како и на оние со Рим, при што во овој домен се вршела трансмисија на верската, филозофската и на научната мисла во двете насоки.

Дилемите кои се наметнуваат при проследувањето на процесот на цивилизациско прелевање на просторот на Македонија и пошироко во Југоисточна Европа во голем дел произлегуваат од т.н. голема преселба на народите (или словенската колонизација), која се реализирала од 80-тите години на 6 и низ целиот 7 век. Имено, домородното македонско население, кое дотогаш било сообразено со византискиот духовен, културен и просветителски амбиент, дошло во ситуација да се вклучува во новата етничка сибиоза со словенските доселени племиња и постапно станувало билингвално. Ваквата етничка словенско-македонска симбиоза наметнала појава на два важни фактори за духовна трансформација на меѓусебните културни и јазични прелевања: процеси на словенизирање и на христијанизација.

Процесот на словенизирање го зафатил домородното македонско население, со што на општествената сцена во Македонија стапила доминантната позиција на словенството како колективен идентитет. Додека, пак, процесот на христијанизација ги истиснувал паганските традиционални духовни искуства на словенските племиња како резултат на осмислената и функционална политичка доктрина, која требало да ја обезбеди лојалноста за интеграција на Словените во византискиот глобален свет. Финалето на оваа историска епизода на цивилизациско прелевање се реализирало дури по три века.

Кирилометодиевската мисионерска и просветна дејност и заживувањето на нивната традиција во периодот меѓу втората половина на 9 и средината на 11 век го мотивирале историскиот процес за постепено создавање на една словенско-византиска и притоа христијанска цивилизација и култура, а ваквата ситуација станала прилог словенската култура да се издигне до степенот на трета христијанска цивилизација во Европа – веднаш по латинската и по византискогрчката. Политичката програмска поставеност за развојот на словенската цивилизациска свест правовремено се активирала од Византија во Македонија, за подоцна – по прогонувањето на кирилометодиевите ученици од Моравија, да настапи враќање на реализацијата на изворните идеи од Мисијата назад кон нејзините извори – Македонија. Зацврстувањето на словенската цивилизациска свест на општествената, духовната и на културната сцена во Македонија при дејноста на светите Климент и Наум во Охридскиот духовен и книжевен центар го продлабочило чувството за дистанцирање на македонското духовно и културно живеење од она во Византија. Веќе на самото заживување на словенските културни процеси Византија гледала како на антивизантиски постапки, при што таа не можела да ги спречи во натамошниот развој дури и по уништувањето на Самуиловото словенско македонско царство. Едноставно, веќе воспоставената словенска традиција во Македонија, афирмирана преку Светиклиментовата охридска школа, почнала да манифестира вкоренето цврсти корења што не се искоренувале. Дури и во 14 век, кога Византија го изгубила влијанието во источните провинции и македонскиот простор почнала да го користи како изворен центар за актуализирање на развојните тенденции, веќе во Македонија немало историска гаранција да се измести словенската традиција. Македонските духовни и културни центри (меѓу кои и Света Гора) само за извесно време ја одолжиле погубната судбина за крајот на византискиот свет, при што таму мошне успешно се реализирале сите развојни творечки тенденции што доаѓале од Византија, но тие нагло биле и прилагодувани во словенската традиција преку соодветни преводи.

Од втората половина на 16 век до крајот на 18 век во Македонија настапиле забрзани развојни процеси со кои се истакнале пројавите на новите просветителски идеи преку примената на македонскиот народен јазик во образовната, писмената и во богослужбената практика. Ваквите форми на просветителски пројави послужиле како предвесници на народното будење и на преродбенските идеи во текот на 19 век. Но за жал, сложените историски околности во Македонија создавале услови да се врши изолација на националното себепрепознавање, при што соседните народи тоа го користеле како погодност да се поттикне стремежот за асимилација и да се дистанцира афирмацијата на националниот духовен и културен идентитет на македонскиот народ. Сепак, врз македонските темели до крај успешно не можело да се надградуваат туѓите културни идентитети, освен што се наметнувале нивните повремени протекторати. Токму врз реалните историски принципи во современоста почна да се афирмира македонскиот засведочен културно-историски идентитет.