Оригиналната пица е широка 35 см и се пече до 90 секунди

Едно од најпопуларните јадења на планетата не било отсекогаш толку познато и распространето. Пицата се поврзува со стара Грција, а малку подоцна со Рим каде рецептот се развил до совршенство.

Во античка Грција се печел плакоус - леб со додаток на разни зачински билки, кромид и лук. Дури и војската на персискиот крал Дариј се хранела со тенко печено тесто со сирење и урми. На ова подрачје археолозите пронашле и 3000 години стари остатоци од садови за приготвување на "античка пица". Во Антиката пицата се состоела од тенко тесто, бел сос и разни свежи зачински билки, но не го имала днешното име. Во 1 век пр.н.е. познатиот антички поет Вергилиј во својата Енеида го спомнува лебот или поточно подлогата од тесто врз која се служела друга храна.

Италијанската пица - храна за сиромашните
Денешниот назив се јавува во 16. век во Италија, во добро познатиот Неапол. Пицата всушност била тесто со кое пекарите проверувале дали печката е доволно загреана. Но сепак тестото за да не се фрла им го продавале на сиромашните на улица. Токму затоа и пицата низ историјата била позната како "храна за сиромашните". На парчето тесто сиромашните домаќинки ги ставале намирниците кои ги имале - неколку зачини и малку зеленчук. Дури кон средината на 17. век пицата почнала да наликува на денешната, а пишаните докази од 19. век зборуваат за сосот од домати, сирењето, рибата и маслинките. Пицата многу бргу заживеала како вистински специјалитет и станала дел од туристичката понуда на Неапол. Се до почетокот на 17. век се продавала на отворени штандови, а таа традиција продолжила до ден-денешен, пицата речиси секаде може да се купи и јаде завиткана во хартија. 

Појава на првата пицерија
Во Неапол постои пицеријата Порт'Алба за која се смета дека е првата пицерија од затворен тип, односно пицата повеќе не се продавала само на штандовите по сиромашните квартови. Порт'Алба започнала со печење на пица уште во 1783 година, но во вистински ресторан се претвориле во 1830 година, а и ден-денес пицата ја прават по иста рецептура. Наполитанците пицата ја сметаат за сериозно јадење, па кон нејзиното приготвување приоѓаат со доза на почит и строги правила. Според некои, постојат само два вида на пица - "Маринара" и "Маргарита". 
Маринарата е "најстара" и прилозите се состојат од оригано, лук, екстра девствено маслиново масло и босилек. Името го добила по рибарите кои ја јаделе откако ќе се врателе од риболов. Во 1989 година настанала една од најпопуларните пици - Маргарита, која во чест на кралицата Маргарита од Савој ја подготвил неаполскиот готвач Рафаеле Еспосито. На пицата ставил домати, моцарела и листови босилек со што всушност ги добил боите на италијанското знаме.
Според оригиналниот рецепт, таа мора да се пече на 485 Ц степени и тоа 60 до 90 секунди. Тестото мора да се замеси и тегне рачно, без никакви механички помагала, само со помош на дланките и прстите. Потоа пицата не смее да биде поголема од 35см, ниту подебела од 3мм во средината. Иако звучи екстремно, вистинските наполитански пици со овие карактеристики се уште може да се најдат во стариот дел на Неапол.