ПРОЛОГ

Кој

10 ФЕВРУАРИ/23 ФЕВРУАРИ

1. Свештмч. Харалампиј.
Овој
голем
светител
бил
епископ
во
Магнезија
и
пострадал
за
Христа
во
својата
113. година.
Кога
настанало
страшното гонење на христијаните во времето на царот Септимиј Север, старецот Харалампиј не се криел од гонителите, туку слободно и јавно ја
проповедал
Христовата
вера.
Сите
маки
ги
претрпел
како
во
туѓо тело. А кога
од
него
жив
кожата му ја одрале, незлобивиот светец им рекол на царските војници: 'Ви благодарам, браќа, за тоа што истругувајќи го моето
старо
тело
вие
го
обновивте мојот дух за новиот, вечен живот”. Многубројни чуда направил и многумина во верата
обратил. Дури и царевата ќерка Галина
го
напуштила незнабоштвото на својот татко и постанала христијанка. Осуден на
смрт
и
изведен
на
губилиште, св. Харалампиј ги кренал рацете кон небото и Му се
помолил
на
Бога
за
сите
луѓе, Бог да им даде телесно здравје и душевно
спасение
и
да
им
ги
умножи плодовите земни. 'Господи, Ти знаеш
дека
луѓето се месо и крв; опрости
им
ги
гревовите
и
излеј
ја
благодатта
Своја
врз
сите!"
После
молитвата,
овој
свет
Старец
Му
ја
предал
душата своја на Бога пред џелатот да го спушти мечот врз неговиот врат. Пострадал во 202 година. Неговото тело го зела Галина и чесно го погребала.

2. Преп. Прохор Лободник. Чудотворец Печерски. Наречен е Лободник затоа што за сето време на живеење во Печерскиот манастир не вкусил леб, туку се хранел со лобода, месејќи ја на свој начин и правејќи некаков леб од неа. Кога тој ќе му дадел на некого од својот лободен леб со благослов, лебот станувал сладок како мед, а кога некој ќе му го украдел, станувал горчлив како пелин. Едно време кога снемало сол во Русија, Прохор му раздавал пепел на народот како сол. Пепелта што ја раздавал со благослов, станувала сол; пепелта, пак, што некој сам ќе ја земел, останувала обична пепел. Кнезот Светополк наредил, та во неговиот дворец ја пренесле сета пепел од Прохоровата келија, без прашање и благослов од монахот. Но кога пепелта била пренесена, оние кои ја вкусиле се увериле дека тоа е пепел, а не сол. Тогаш Прохор му рекол на народот што доаѓал кај него по сол да одат сите во дворецот на кнезот, па кога кнезот ќе ја исфрли пепелта од својата куќа, тие нека земат и нека ја носат како сол. Народот така и направил, и пак пепелта постанала сол. Уверувајќи се во ова и самиот кнез, се исполнил со почитување и љубов кон свети Прохор, та кога овој умрел во
1107 година, тој со своите раце го положил во гробот покрај големите руски светители Антониј и Теодосиј.

Автор	Порака Тема Пребарувај Опции за темата Внеси реплика Внеси нова тема Верзија за печатење Преведи Тема
sard Профил од член Испрати лична порака Најди пораки од член Посети го сајтот на членот Додај во листа на пријатели Сениор Регистриран: 28.Октомври.2005 Локација: Прилеп Статус: Офлајн Поени: 1440	Опции за коментарот Внеси реплика Цитирај sard Благодарам(0) Цитирај Одговор Испратена: 25.Февруари.2007 во 15:03
	10 ФЕВРУАРИ/23 ФЕВРУАРИ 1. Свештмч. Харалампиј. Овој голем светител бил епископ во Магнезија и пострадал за Христа во својата 113. година. Кога настанало страшното гонење на христијаните во времето на царот Септимиј Север, старецот Харалампиј не се криел од гонителите, туку слободно и јавно ја проповедал Христовата вера. Сите маки ги претрпел како во туѓо тело. А кога од него жив кожата му ја одрале, незлобивиот светец им рекол на царските војници: 'Ви благодарам, браќа, за тоа што истругувајќи го моето старо тело вие го обновивте мојот дух за новиот, вечен живот”. Многубројни чуда направил и многумина во верата обратил. Дури и царевата ќерка Галина го напуштила незнабоштвото на својот татко и постанала христијанка. Осуден на смрт и изведен на губилиште, св. Харалампиј ги кренал рацете кон небото и Му се помолил на Бога за сите луѓе, Бог да им даде телесно здравје и душевно спасение и да им ги умножи плодовите земни. 'Господи, Ти знаеш дека луѓето се месо и крв; опрости им ги гревовите и излеј ја благодатта Своја врз сите!" После молитвата, овој свет Старец Му ја предал душата своја на Бога пред џелатот да го спушти мечот врз неговиот врат. Пострадал во 202 година. Неговото тело го зела Галина и чесно го погребала. 2. Преп. Прохор Лободник. Чудотворец Печерски. Наречен е Лободник затоа што за сето време на живеење во Печерскиот манастир не вкусил леб, туку се хранел со лобода, месејќи ја на свој начин и правејќи некаков леб од неа. Кога тој ќе му дадел на некого од својот лободен леб со благослов, лебот станувал сладок како мед, а кога некој ќе му го украдел, станувал горчлив како пелин. Едно време кога снемало сол во Русија, Прохор му раздавал пепел на народот како сол. Пепелта што ја раздавал со благослов, станувала сол; пепелта, пак, што некој сам ќе ја земел, останувала обична пепел. Кнезот Светополк наредил, та во неговиот дворец ја пренесле сета пепел од Прохоровата келија, без прашање и благослов од монахот. Но кога пепелта била пренесена, оние кои ја вкусиле се увериле дека тоа е пепел, а не сол. Тогаш Прохор му рекол на народот што доаѓал кај него по сол да одат сите во дворецот на кнезот, па кога кнезот ќе ја исфрли пепелта од својата куќа, тие нека земат и нека ја носат како сол. Народот така и направил, и пак пепелта постанала сол. Уверувајќи се во ова и самиот кнез, се исполнил со почитување и љубов кон свети Прохор, та кога овој умрел во 1107 година, тој со своите раце го положил во гробот покрај големите руски светители Антониј и Теодосиј.
	„Треба да се биде достоен на љубовта за да се биде љубен“ - Goethe www.pravoslavna.mk

sard Профил од член Испрати лична порака Најди пораки од член Посети го сајтот на членот Додај во листа на пријатели Сениор Регистриран: 28.Октомври.2005 Локација: Прилеп Статус: Офлајн Поени: 1440	Опции за коментарот Внеси реплика Цитирај sard Благодарам(0) Цитирај Одговор Испратена: 25.Февруари.2007 во 15:02
	БЕСЕДА за зборовите Божји што се посилни од смртта Кој ќе ги запази зборовите Мои, смрт нема да види довека (Јн. 8:52). Ако во собата гори свеќа, темнина нема да има додека таа гори и свети. Ако јадењето се посоли, ќе се сочува од расипливост. Ако некој го чува зборот Божји во својата душа, тој ги чува и солта и светлината и во него ќе има живот. Таквата душа нема да потемне во овој живот ниту ќе вкуси гнилежна смрт. Кој го пази Христовиот збор во себе, него го пази зборот Христов; го поддржува одвнатре, го храни, осветлува и оживува. Макар да е тој во телото или надвор од него, тој се чувствува подеднакво жив од зборот Христов. Смртта може да му ја оддели душата од телото, но не и од Христа, т.е од вечниот живот што не умира. Смртта на телото ќе му даде на неговата живоносна душа само послободен полет во прегратките на саканиот Христос Животодавецот. Но што значи, браќа, да се чува зборот Христов во себе? Тоа значи: прво, во својот ум да се чува, мислејќи на него; второ, да се чува во своето срце, сакајќи го; трето, да се чува во својата волја, исполнувајќи го на дело и четврто, да се чува и со јазикот, исповедувајќи го јавно кога е потребно за тоа. Со еден збор, да се чува зборот Христов значи да се исполниме со него и да го исполнуваме. Кој така ќе го чува зборот Христов, навистина нема да вкуси смрт довека. О Господи наш, Господи силен, посилен од смртта, дарувај ни сила и разум да го запазиме Твојот свет збор до крајот. Да не вкусиме смрт и смртта да не нé вкуси нас, да не се допре гнилежот до нашата душа. Биди ни милостив, Господи семилостив. На Тебе слава и вечна пофалба. Амин.
	„Треба да се биде достоен на љубовта за да се биде љубен“ - Goethe www.pravoslavna.mk

sard Профил од член Испрати лична порака Најди пораки од член Посети го сајтот на членот Додај во листа на пријатели Сениор Регистриран: 28.Октомври.2005 Локација: Прилеп Статус: Офлајн Поени: 1440	Опции за коментарот Внеси реплика Цитирај sard Благодарам(0) Цитирај Одговор Испратена: 25.Февруари.2007 во 15:00
	РАСУДУВАЊЕ Св. Петар Дамаскин пишува за општите и посебните Божји дарови, па вели: 'Општите дарови се четирите стихии и сé што бидува од нив, како и сите чудни и страшни дела Божји, изложени во божественото писмо. А посебните се оние што Бог му ги дал на секој човек поединечно: било богатството заради милосрдие, било сиромаштијата заради трпение со благодарност; било власта заради правосудство и утврдување на добродетелите или потчинетоста и робувањето заради брзото спасение на душата; било здравјето заради помош на немоќните или болеста заради венецот на трпението; било разумот и вештината во добивањето на добродетели или немоќта и незнаењето заради покорното смирение... Сето тоа, иако изгледа спротивно едно на друго, сепак, според намената, сé е добро”. Во заклучокот вели дека сме должни да Му благодариме на Бога за сите дарови, а со трпение и надеж да ги поднесуваме сите маки и зла. Бидејќи сé што ни дава или ни допушта Бог, ни користи за нашето спасение. СОЗЕРЦАНИЕ Да Го созерцувам Господа Исуса како извор на радост, и тоа: 1. во маките на животот, што само Он може да ги замени со радост; 2. во ропството на страстите, што само Он може да го замени со радост на слободата; 3. во смртта, од која само Он може да нé воскресне.
	„Треба да се биде достоен на љубовта за да се биде љубен“ - Goethe www.pravoslavna.mk

sard Профил од член Испрати лична порака Најди пораки од член Посети го сајтот на членот Додај во листа на пријатели Сениор Регистриран: 28.Октомври.2005 Локација: Прилеп Статус: Офлајн Поени: 1440	Опции за коментарот Внеси реплика Цитирај sard Благодарам(0) Цитирај Одговор Испратена: 25.Февруари.2007 во 15:00
	9 ФЕВРУАРИ/22 ФЕВРУАРИ 1. Св. мч. Никифор. Житието на овој маченик покажува јасно како Бог ја отфрла свирепоста и со слава ја овенчува смиреноста и братољубието. Во Антиохија живееле двајца блиски пријатели, учениот свештеник Саприкиј и обичниот, прост граѓанин Никифор. Нивното пријателство некако се свртило во страшна меѓусебна омраза. Богобојазливиот Никифор се обидувал повеќе пати да се помири со свештеникот, но овој тоа никако не го сакал. Кога настанало гонење на христијаните, свештеникот Саприкиј бил осуден на смрт и изведен на губилиште. Ожалостениот Никифор тргнал по Саприкија, молејќи го по пат, барем пред смртта да му опрости и во мир да се разделат. 'Те молам, маченику Христов, говорел Никифор, опрости ми, ако ти згрешив нешто!" Саприкиј не сакал ни да се сврти кон својот соперник, туку мирно и горделиво чекорел кон смртта. Но гледајќи ја тврдоста на срцето свештениково, Бог не сакал да му ја прими маченичката жртва и да го овенча со венец, туку тајно му ја одзел благодатта. И во последниот момент Саприкиј пред џелатите се одрекол од Христа и изјавил дека ќе им се поклони на идолите. Така бил ослепен од омраза! Никифор го преколнувал Саприкија да не се одрекува од Христа. 'О брате возљубен, не прави го тоа, не одрекувај се од нашиот Господ Исус Христос, не губи го венецот небесен!" Но сé било залудно. Саприкиј останал при своето. Тогаш Никифор им извикал на џелатите: 'И јас сум христијанин, исечете ме мене наместо Саприкија!" Џелатите ова му го јавиле на судијата и тој им наредил да го пуштат Саприкија, а да го исечат Никифора. Радосно Никифор ја ставил својата глава на трупот и бил исечен. Така се удостоил на Царството и бил овенчан со бесмртниот венец на славата. Ова се случило во 260 година, во времето на царот Галиен. 2. Свештмч. Петар Дамаскин. За овој светител едни мислат дека живеел во VIII, а други во XII век. Оваа различност во мислењата доаѓа, секако, од таму што имало двајца Петар Дамаскин. Овој, за кого станува збор, бил голем подвижник. Несебичен до крајност, тој немал ни една своја книга, туку позајмувал и читал. А читал неуморно собирајќи мудрост како пчелата мед. Некое време бил епископ во Дамаск, но бидејќи говорел против мухамеданството и манихејската ерес, Арапите му го пресекле јазикот и го испратиле длабоко во Арабија, во ропство. Но Бог му дал сила на говор, та и во ропството го проповедал *Евангелието* и многумина обратил во верата Христова. Составил и им оставил на потомците една драгоцена книга за духовниот живот. Завршил како исповедник и маченик и се преселил во Царството Христово.
	„Треба да се биде достоен на љубовта за да се биде љубен“ - Goethe www.pravoslavna.mk

sard Профил од член Испрати лична порака Најди пораки од член Посети го сајтот на членот Додај во листа на пријатели Сениор Регистриран: 28.Октомври.2005 Локација: Прилеп Статус: Офлајн Поени: 1440	Опции за коментарот Внеси реплика Цитирај sard Благодарам(0) Цитирај Одговор Испратена: 25.Февруари.2007 во 14:59
	БЕСЕДА за тоа како вистинскиот христијанин ја пресретнува омразата во светот И ќе бидете намразени од сите, заради Моето име (Лк. 21:17). Сите кои се сакаат себеси повеќе од Бога, ќе бидат намразени од следбениците на Господа Исуса; Сите кои го сакаат телото повеќе од душата, ќе бидат намразени од следбениците на Господа Исуса; Сите кои го сакаат овој свет повеќе отколку вечното Божјо царство, ќе бидат намразени од следбениците на Господа Исуса; Сите кои го сакаат гревот повеќе од добродетелта, ќе бидат намразени од следбениците на Господа Исуса. Бројот на тие што Го мразат името Исусово некогаш е поголем а некогаш помал. Но и колку да е голем нивниот број, не плашете се, браќа, бидејќи бројот на ангелите и на светителите е огромен. Бројот на вашите сродници на небесата, т.е. оние кои Го љубат Господа Исуса го надминува бројот на ѕвездите на небото и на песокот во морето. О не плашете се, со вас е Христос, а тоа значи дека вие сте секогаш посилни од оние што ве мразат. Кога најсилниот е со вас, вие секогаш сте помногубројни, бидејќи секогаш сте посилни од секаков број на вашите непријатели. О Господи Исусе, Господи Сесилен, биди секогаш со нас и помогни ни и нам секогаш неотстапно да бидеме со Тебе. На Тебе слава и вечна пофала. Амин.
	„Треба да се биде достоен на љубовта за да се биде љубен“ - Goethe www.pravoslavna.mk

sard Профил од член Испрати лична порака Најди пораки од член Посети го сајтот на членот Додај во листа на пријатели Сениор Регистриран: 28.Октомври.2005 Локација: Прилеп Статус: Офлајн Поени: 1440	Опции за коментарот Внеси реплика Цитирај sard Благодарам(0) Цитирај Одговор Испратена: 25.Февруари.2007 во 14:59
	РАСУДУВАЊЕ Свети Серафим Саровски за очајувањето пишува: 'Како што Господ се грижи за нашето спасение, така човекоубиецот ѓавол се труди да го доведе човекот до очајување. Предавникот Јуда бил малодушен и неискусен во борбата, па затоа ѓаволот, гледајќи го во очајување, го нападнал и го принудил да се удави. А Петар, тврдиот камен, паѓајќи во голем грев, како искусен во борбата, не очајувал и не го изгубил присуството на духот, но пролеал горчливи солзи од топлото срце. Кога го видел тоа ѓаволот, побегнал од него како од оган опечен”. 'И така, браќа, поучува преподобен Антиох, кога очајанието ќе нé нападне, не треба да му се подадеме, но да не укрепи и оградени со светата вера, со голема машкост да му речеме на лукавиот дух: Што имаш ти со нас, отпаднику од Бога, бегалецу од небото и робу лукав? Ти ништо не смееш да ни наштетиш. Христос, Синот Божји, има власт над нас и над сите. А ти, губитнику, оддалечи се од нас! Укрепени со Неговиот чесен крст ние ја толчиме твојата змиска глава”. СОЗЕРЦАНИЕ Да размислувам за Господа Исуса како војвода, и тоа: 1. како војвода Кој излегол во борба против сатаната; 2. како војвода Кој излегол во борба против гревот кај луѓето; 3. како војвода Кој го зел во одбрана доброто од злото во светот; 4. како војвода Кој го победил сатаната, гревот и смртта.
	„Треба да се биде достоен на љубовта за да се биде љубен“ - Goethe www.pravoslavna.mk

sard Профил од член Испрати лична порака Најди пораки од член Посети го сајтот на членот Додај во листа на пријатели Сениор Регистриран: 28.Октомври.2005 Локација: Прилеп Статус: Офлајн Поени: 1440	Опции за коментарот Внеси реплика Цитирај sard Благодарам(0) Цитирај Одговор Испратена: 25.Февруари.2007 во 14:58
	8 ФЕВРУАРИ/21 ФЕВРУАРИ 1. Св. вмч. Теодор Стратилат. Има мачеништво подрагоцено од драгоценото. Драгоценоста на мачеништвото зависи од големината на благата што еден христијанин ќе ги напушти и наместо тоа ќе прими страдање; и зависи уште од големината на страдањата што тој ќе ги поднесе заради Христа. Св. Теодор, римски војвода, во војската на царот Ликиниј, и градоначалник на градот Ираклија, ја презрел и сета младост, и убавина, и чинот војводски, и милоста царска, и наместо сето тоа примил врз себе грозни маки заради Христа. Најпрво, Теодор бил шибан и примил 600 удари по грбот и 500 по стомакот, потоа бил кренат на крст и целиот изрешетен со стрели. Најпосле бил со меч исечен . Зошто сето тоа? Затоа што св. Теодор Го љубел Христа Исуса над сé во светот, затоа што го презрел безумното идолопоклоничко суеверие на царот Ликиниј, па ги искршил идолите од сребро и злато и парчињата од нив ги раздал на сиромасите, затоа што обратил многумина во верата Христова и го повикал и царот Ликиниј да се одрече од идолите и да поверува во единиот жив Бог. За време на сите тие мачења, св. Теодор непрестајно говорел: 'Слава Ти, Боже мој, слава Ти!" Св. Теодор пострадал на 8 февруари 319 година во три часот попладне и се преселил во царството Христово. Тој се смета за заштитник на војниците кои го повикуваат на помош. Неговите чудотворни мошти се пренесени од Евхаита во Цариград и погребани во црквата 'Влахерна”. 2. Св. Пророк Захарија. Единаесетти е од помалите пророци. Заедно со пророкот Агеј го побудувал кнезот Зоровавел да го обнови храмот ерусалимски. Го прорекол свеченото влегување Христово во Ерусалим качен на осле, рожба на ослица, и Јудиното предавство за триесет сребреници: 'И тие Ми одредија плата од триесет сребреници", и бегањето на апостолите од Христа во време на Неговото страдање: 'Порази го пастирот и овците ќе се распрснат”. Пророкот Захарија се нарекува 'Срповидец" затоа што во визија видел срп што слегува од небото да ги покоси неправедните, особено арамиите и хулителите на Името Божјо. Се упокоил во последните години на царувањето на Дариј Хистасп, околу 520 година пред Христа. 3. Св. Сава II архиеп. Српски. Син на кралот Стефан Првовенчан и внук на св. Сава И. Пред монашењето се викал Предислав. Последувајќи му на примерот на својот голем стрико, Предислав се замонашил и ревносно му се предал на подвигот. Избран е за епископ српски по св. Арсениј, под името Сава II. Управуал со црквата со голема предаденост и љубов. Се упокоил во 1268 година. Моштите му лежат во манастирот во Пеќ.
	„Треба да се биде достоен на љубовта за да се биде љубен“ - Goethe www.pravoslavna.mk

чаир Профил од член Испрати лична порака Најди пораки од член Посети го сајтот на членот Додај во листа на пријатели Сениор Регистриран: 29.Јануари.2007 Статус: Офлајн Поени: 950	Опции за коментарот Внеси реплика Цитирај чаир Благодарам(0) Цитирај Одговор Испратена: 21.Февруари.2007 во 15:10
	ГОЛЕМ Е БОГ( I-во продолжение) Старец Клеопа РАЗГОВОР ВО ВОЗОТ Патував еднаш со воз од Пашкањ кон Баку. За да не одам во вагоните каде што се пуши, купив карта и се качив во возот во оние последни вагони. Си реков: "Само да седам каде не ќе ме кадат пушачите, оти ме боли главата од чадот на цигарите". И отидов сам во вагонот, но не знаев кои ќе бидат другите сопатници со мене. Токму пред тргнувањето влезе една група на високи офицери; тие патуваа во некое воено училиште. Беа морнари, полковници, а меѓу нив и еден постар водник со својата сопруга. Ете, монах во офицерски вагон. Гледајќи се себеси во вагонот со офицерите, како монах си реков, каков разговор ќе можам да водам со нив? Јас го гледав мојот мир и молитвата "Господи Исусе" и седев мирно, бидејќи знаев дека ми претстои заедничко патување од два часа, а требаше да се префрлам во местото Лунка Стрмба во возот кон Таркау, бидејќи одев кај отец Касијан, кој беше настојател во Таркау и Јануариј. Тоа беше во 1957 година. Еден од нив, пак, за да не молчат, посака да се пошегува, па рече: Аха, гледајте! Возот ќе оди добро, бидејќи имаме и поп овде! Знаете, тоа беше она суеверие: поп баксуз! Ако видиш поп, тогаш тешко тебе! Јас молчев, и не одговарав на закачките. Море, слушаш ли, ако е тука попот, тогаш нели е добро да ни ја раскаже онаа приказна за Бога? Велат дека некое "старче" ги создало небото и земјата, и ѕвездите и планините, иморињата! Слушате! "Старче"! Јас и понатаму молчев. "Остави ги на мира, бидејќи се офицери. Тие се шегуваат. се смеат. Што да зборувам?" Но еден од нив дојде и седна право пред мене. Оче, не лутете се, од каде сте? И што да им кажам, од Сихастрија? Од манастирот Њамц. ЈИ Што сте? Свештеник, професор, учител, што сте? Напротив, обичен монах. Патувам и јас до Баку. - Слушате, овие мои сите се љубопитни да ни раскажете нешто за Бога! Како почнува тој расказ за Бога? Во вашата Библија се вели дека Бог го создаде небото и земјата, целиот свет, а ние, пак, имаме друго сфаќање за светот. - Немојте да се лутите, јас сум обичен монах, но ако го започнам расказот за Бога, тогаш ќе треба овој воз три пати да ја обиколи земјата, та сепак не ќе можам да го завршам, тоа е многу долг расказ! - Слушате ли, што вели попот! - И интересно и извонредно раскажување, реков! Кога ќе го започнеме раскажувањето за Бога, тогаш работата е повлечи потегни! - Сакаме и ние да знаеме! Вие сте монах, ние офицери, и онака сите заедно одиме за Баку. Можеме ли, оче? Уште при тргнувањето на возот јас станав и се прекрстив. Тие, пак, не. Но нивна работа. Ако даваме збор дека треба да разговараме, тогаш барам од вас чесен збор да ми простите: влеговте овде цел еден вагон офицери, а јас овие ѕвезди не ги познавам, бидејќи војска служев кога на нивното место се носеа ленти. Ако се изразам погрешно, да не ми се лутите! Но стана еден мајор и рече: - Оче, еве гледајте во што е работата, сакам нешто да ви кажам. Зар не е апсурд да веруваме во нешто што не се гледа? Вие велите дека постои Бог, но дали некогаш некој Го видел? Лудост е за некого да верува во она што не се гледа! - Господа, но најнапред давате ли чесен збор?! Бидејќи започнуваме сериозен разговор! - Ете, слушнете го сега, пак, попот! Даваме, оче, како да не! И оној што ќе се налути е луд! така рече. - Гледам дека сте умни луѓе, јас пак, сум глупав, но ќе го почнеме "расказот" за Бога онака како што ќе умееме. Господа, јас ќе речам дека сите вие кои сте во овој вагон сте луди! - Види го сега, пак, ова, овој поп не прави луди! - Па сигурно! И ако не сум во право, тогаш на првата станица да ме предадете на станичната полиција! Но најнапред ќе ви докажам зошто ве нарекувам луди. - Да, да голема е лудоста некој да верува во она што не се гледа! Кој Го видел Бога? - Браќа, јас одам до Баку, но повторно ви велам: ако го започнам раскажувањето за Бога, тогаш овој воз ќе треба три пати да ја обиколи земјата, и повторно не ќе го завршам!... - Види, види, што вели попот?! - Вие слушнавте дека вашиот пријател рече дека е голема лудост да веруваш во она што не се гледа. Но најнапред, што вели Светиот Дух во Псалтирот, на почетокот на псалмот 13 и 52 кај нас во Светото Писмо: "Рече безумникот во своето срце: Нема Бог!" И си реков во себеси: "Нека е така, бидејќи е време да Го исповедам Бога, и не се грижам што ќе следи потоа". Поради тоа бев радосен. И второ, ти рече дека е лудост да веруваш во она што не се гледа? - Да, јас реков! - Па јас ви реков дека никој од вас нема ум. Сите сте луди. Имам потполно право да ве нарекувам луди. - Зошто? - Затоа што јас никогаш не сум видел ничиј ум! Па тогаш, Зар не е лудост да верувам дека имате ум, ако го немам видено? - Гледајте, бре, не нападна попот! Односно ги заменивме улогите. Разговорот беше и убав и сериозен и шеговит. - Па како да верувам дека имате ум, ако јас од кога сум роден не сум видел ничиј ум? Ниту кај вас, ниту кај себеси: каков е? Бел, црн, црвен или зелен? Со каков облик? Квадратен, правоаголен, шестаголен? Господа, со каков облик и боја? Дали е опиплив или не? Ако ми ги покажете тие особености на умот, тогаш ќе ви кажам дека имате ум; ако пак, не тогаш немате воопшто! - Види го попот! Можеш ли сега нешто да му кажеш? - Ете, кога не ја држеше устата затворена. Простак, не го постави добро проблемот! Тие се нарекуваа еден со друг простаци. - Застанете, бре, па со поп си имаме работа! - Освен тоа, дали целиот свет на оваа земјина топка верува дека луѓето имаат ум? Веруваат, ама на невидено. Ете го аргументот дека целиот свет верува дека има памет! И вие верувате, и јас, но умот не го гледаме. А дали, пак, некогаш сте го виделе животот? Зар некој некогаш го видел животот во човека? Па сепак кој вели дека е мртов, кога е жив и има живот? Дали животот се гледа? Не се гледа! - Па тогаш, Зар не е лудост да веруваме дека луѓето имаат живот? Ако не го гледаме. - Но животот се манифестира, оче! - Многу добро. Според неговата манифестација се верува дека постои, иако не го гледаме. Така е и со Бога. Кои се Неговите манифестации во светот? И започнав да ги набројувам сите сили на душата. Имате ли вие фантазија? Да. Дали некогаш сте ја виделе? Не! Имате ли гнев? Дали некогаш сте го виделе? Имате ли размислување, мислење? Дали некогаш сте го виделе? Имате ли страст? Имате, бидејќи тие се силите на душата гневна и страсна. Освен тоа, вие ги имате душевните сили, како што се: размислувањето, изборот, одлуката, огорченоста, жалоста, радоста; дали некогаш сте ги виделе, бидејќи тие се душевни сили? Нам, пак, Светото Писмо ни вели дека човекот е лик и подобие Божјо. Но не според надворешниот облик, туку според душевниот. Ете колку сили има душата! И ниту гневот, ниту разумот, ниту страста, ниту радоста, ниту жалоста, ниту огорченоста, ниту фантазијата, ниту слободната волја, ниту животот, ниту умот некој некогаш ги видел. И сите тие постојат. И во световната философија се учи дека постојат овие душевни сили. А дали, пак, некогаш сте ја виделе душата? - Не сме, бидејќи душата не постои! - Како не постои? Ако немаш душа, тогаш не би разговарал повеќе со мене! Ти не би можел ниту еднаш да трепнеш ако не е животот во тебе. И гледате ли колку се тие? И животот, и умот, и слободната волја, и разумот, и гневот, и радоста, и жалоста, и страста во кои верува целиот свет, а не се гледаат. Сите својства на душата се невидливи, сите нејзини сили се според ликот и подобието Божјо, бидејќи Бог е невидлив. А човекот е икона на Бога на земјата во поглед на душата:ум,слово и дух. Дали некогаш си го видел зборот? Дали си го видел својот дух со кој зборуваш? Еве, пак, колку сили и колку невидливи особини има нашата душа! А вие ги немате видено. А дали верува во нив целиот свет? Бидејќи човекот има и радост и огорчувања, има и страст и разум, и слободна волја... - Море рече еден подобро ќе беше да молчеше. Проблемот не го постави добро! Овој поп би требало да биде некаков управник на Богословија! - Не господине, но тој ви ја кажува вистината! Гледаш ли дека сите веруваме дека сето тоа постои, и тоа постои во човекот, но не се гледа! А ти, пак, рече дека е лудост да се верува во она што не се гледа! Но, гледаш дека сите ги направи будали, бидејќи сето тоа постои, и ние веруваме ако не гледаме. Постојав така уште малку и започна еден лекар: Оче, нека оди по ѓаволите! Јас сум мајор лекар. Оперирам и се движам со хируршки нож по цревата на човекот, му го сечам вратот, му ги сечам нозете, сечам, оперирам веќе 30 години, и јас не сум наишол на душата! И како да верувам дека постои, кога не сум наишол на неа со хируршкиот нож! Ти си лекар? Да! И затоа не веруваш дека постои душата, бидејќи не си ја видел? Да! А ти и другите лекари дали верувате дека постои болка во овој свет? Постои, оче! - А кога го сечеш со хируршки нож, и човекот вреска и се мачи да се ослободи од канџите на смртта, не ја гледаш болката? - Не. Таа не се гледа! - И сакаш да ја видиш душата? А болката е една од телесните, природни својства на човекот и е измешана со душевните. И како што не можеш да ја видиш болката, така не можеш да ја видиш душата. Особено затоа што душата е духовно битие. - Слушаш ли, ете и ти со твоите доктории зборуваш глупости! Море убаво по глава те удри! Не си ја видел болката! А кој, пак, по ѓаволите, ја видел болката? Меѓутоа, целиот свет верува дека постои болката. - Аха, гледај, гледај, па и тебе ти ја затвори устата! - Море овде на ѓавол наидовме! - Колку е тоа убаво, господине! Ова ќе го раскажуваме и на други. Кажи ни уште нешто, оче! Тогаш еден друг започна: - Оче, знаеме дека отсекогаш Црквата се спротивставува на науката. Еве, Русите сега имат направено сателит кој три пати ја обиколи земјата заедно со Јуриј Гагарин, и еве успешно се приземји! - И што со тоа? - Тоа се плодовите и напредокот на науката во споредба со религијата! - Ништо немате направено! - О, гледај, па тој е против науката! Овој, пак, е како оние кои му судеа на Галилеј! - Почекајте да ви кажам! Знаете ли што сте направиле? Ако пчелата излезе од ројот и ја обиколи кошницата во која живее, дали таа има претензии да знае што има во целиот свет? Ете, толку има направено човекот до сега! Одвај има излезено од кошницата и ја обиколи кошницата во која живее и му се чини дека направил големо дело! - Аха, Зар? - Науката уште нема направено ниту колку летот на бубачката од овој прст на другиот! И тоа сите учени на светот го знаат и од Запад, и од Исток. И, почекајте, токму сега ни започнува разговорот! - Убав е, господине, овој разговор! - И да е убав, и да е горчлив, и да е оладок, јас отсега ќе ви кажувам до крај, колку што ќе потрае ова раскажување, но реков еве наближува станицата Баку! Господа, дали знаете за Големата Мечка и Малата Мечка, и за ѕвездата Деница на небото. Да! Еве за што станува збор! Астрономијата и науката, односно најголемите учени меѓу астрономите, велат дека на Големата Мечка од задното тркало во браздата до она најблиското до човекот осовината на Големата Кола на небото има 1.300 години светлосно патување, а светлината оди со 300.000 км/сек. Тоа е осовината на Големата Кола. За да стигнеш од едното тркало до другото, потребно ти е да патуваш 1.300 години со брзината на светлината. А уште колку, пак, се потребни до предното тркало, и уште колку до рудата и до Препеља, која ги тера воловите од браздата. - А што е тоа Препеља? - Некоја ѕвезда таму! А колку пак е долга целата кола, ете да микажете! - Интересно! Кој го вели тоа? - Камил Фламарион. Го имав Камил Фламарион во раката "Бог во природата". Тој е голем француски астроном од минатиот век. Да велам вие гледате една ѕвезда која кога се раѓа вечерта, се чини како да игра, тоа е Алфа Кентаур. Целата астрономија покажува дека Алфа Кентаур е ѕвезда соседна на нашиот Сончев систем. Сончевиот систем се состои од девет планети, заедно со Сонцето десет. И до нашата сосетка, до најблиската, има којзнае колку години светлосно патување. Ве молам, господа, да пресметате што направи Јуриј Гагарин! - Ништо не направи, оче! - Освен тоа, Земјата има пречник од 36.000 км. Значи, со својот Спутник тој помина 36.000 км, а меѓу ѕвездените далечини колкави се? - Господине, тоа не може да се пресмета. - Почекајте да ви кажам нешто друго, посериозно. Бог го покажува своето дејствување не само во големото, туку и во малото, како што вели свети Никодим Агиорит. Ајде размислете дека во увото на иглата се наоѓаат осум секстилиони .' атоми, еден секстилион е единица по која следат 21 нула. За да ги изброи човекот атомите од увото на иглата, би требало да живее 250 години и да брои повеќе од една милијарда во секунда. И ве молам да ми кажете колку има атоми во увото на иглата, и како би ги распоредиле! Колку е прекрасен Бог, та во увото на иглата да смести толку многу атоми. Тогаш што направи човекот со својата наука? - Тоа е незамисливо! - Почекајте да ви кажам нешто уште почудесно. На врвот од иглата се одмораат 16 милијарди јони, кои со телата се многу помали од атомите. И за овие јони, кои не можат да се замислат со човечкиот ум колку се малечки, какви апарати се потребни за да се забележат? Бидејќи кога би имале таков апарат, та со негова помош да можеме да ја видиме болвата како поголема од планината Чеахлау, се уште во атмосферата не би забележале ниту еден јон! И ете пронајдено е дека тие јони се држат за раце и како момци играат, имаат живот во себе! Кога не би се плашел од пантеизам вели Камил Фламарион (пантеистите велат дека секој плевел е Бог) би рекол дека Бог е во секоја тревка и во секое тело. Но ќе кажам поинаку: Да, Бог вистина е во целото Свое создание. И над најмалечкиот зачеток на материјата под небото е Божјата рака и постои животот кој Бог го создал! И сега сакам да ви кажам. Кога ја гледаме силата Божја, која во минијатура дејствува толку многу неискажливи и за човековиот ум незамисливи чудеса, кога гледаме дека и таму постои животот, во оние делови на материјата кои никогаш не се видливи со голо око, да не се плашиме од'пантеизмот би кажале дека Бог е душата на природата, на целата природа. Но не е така. Бог постои и, како што вели апостол Павле, се е преку Него и од Него. И така зборувајќи гледам дека се приближува станицата Баку и јас требаше да се симнам. Имаше уште многу за разговор. Одвај бев влезен во темата, но јас им реков дека овој расказ е долг. - Браќа, без Бога не можете да трепнете! - Но, зошто, оче? л Животот е од Бога, Животодавецот и, ако си мртов, ајде ако можеш трепни со окото! Можеш ли да трепкаш, ако си мртов?... Не ја спомнувам сосема целата проповед. Накратко ви кажувам како што беше. Тоа беше разговор од два часа. Се разделивме. Господа, многу жалам што се разделуваме! Вистина ви кажувам дека некои ме бакнаа во образ, не кои ми дадоа црешни, некои бонбони. Ми дадоа и поменици. - Оче, сакаме да ти пишеме, но да ни кажеш какви студии имаш завршено, бидејќи ти мора да си некој ректор или професор во Богословијата. - Ке ви кажам, но да ми верувате ако сакате! Јас сум само овчар и ги пасам манастирските овци. - И каде одиш сега? - Одам во еден скит. Јас сум овчар. Но кога би имале среќа да разговарате со некој манастирски настојател, или со некој епископ, па тогаш да видите што знаат тие! - Слушајте, бре! Па ова е чудо! - Се сретнавте со манастирскиот овчар им велам ако се сретневте со некој манастирски настојател или со некој професор на Богословијата, кои се школувани, тогаш ќе видевте што ќе ви кажеа тие. - Море, бадијала живееме! Прости сме! Еве што ни кажа овој поп! Им кажував многу за ѕвездите, за движењето на Орион; им кажав колку ветрови дуваат на Земјината топка и како секој се нарекува, и како настануваат ветровите, според свети Јован Дамаскин; за соѕвездијата и колку степени има секое соѕвездие, и колку Сонцето се задржува на секој степен. Се сеќавам дека им говорев нашироко, според свети Василиј Велики, од "Шестодневот". Уште колку имав да им кажувам, но моравме да се префрлиме во другиот воз. Се разделивме со болка во срцето. Господа, ме навлековте на разговор, кој јас не го започнав. Простете ми и заминувајте со здравје; ќе станете генерали, а јас си одам по својата работа. Таков беше разговорот, но овде ви го раскажав накусо. КАКО БЕСЕДИ БОГ СО НАС? Ајде, да ми кажете, каде бевте пред сто години? И каде ќе бидете по сто години? Кажете ми, каде? Телото заминува во земја, од каде што е земено, а душата, пак, каде заминува? Дали сте слушнале што вели Спасителот во Евангелието? Вие не знаете од каде доаѓате и каде одите. Јас знам од каде доаѓам. Доаѓам од Отецот и одам при Отецот. Гледате ли? Адам живееше 930 години, и на неговата смрт од небото дојде архангел Михаил, еден од седумте духови пред Божјиот престол, и го запрашал, при неговата борба со смртта: "Адаме, Адаме, како ти се стори животот?" "Така, Господи, како да влегов на една врата и излегов на друга". По 930 години! А кај нас, пак, што е животот? Зар не слушате што сме ние? И кој може да каже за нас повистинито, посвето и поверодостојно од Оној Кој не создаде? Слушнете што вели Светиот Дух, Кој создаде се видливо и невидливо: Дните на човекот се како трева; како полски цвет, така прецутува то/(Псал. 102,15). Ете, гледаш едно мало девојче цветче. Пораснува поголемо, поголем цвет. Се мажи и започнува полека, полека да венее. Готово, се појавуват бели влакна. Тоа е знакот за тргнување. Есента на животот. Кога ќе ти се појави бело влакно готово е, доаѓа есента. Доаѓа смртта и заминуваме во вечноста! Но, колку пак, од нив умираат пред да остарат? Кога смртта би доаѓала да не земе само оние од 80 години нагоре, тогаш можеш да кажеш: "Еј, застани, има уште време!" Но гледате дека Спасителот не вооружа со оружје за сите векови, кога рекол вака: И така, бидете будни, оти не го знаете ни денот, ни часот, кога ќе дојде Синот Човечки (Мат. 25, 13). Не знаеме кога ќе заминеме. Бидејќи некој заминува како дете, некој млад, некој стар. Некому смртта му се случува во некаква несреќа, на друг од земјотрес, или, пак, наидува остра болка преку ноќта и готово. Единствено Вишниот знае се! Затоа постојано треба да бидеме подготвени. * * * Христос рекол: Времињата и годините Отецот Ги поставил во Своја власт (споредете со Дела 1, 7). Никој не може да заповеда да има сонце или ветар, или дожд, или бура, или виулица, освен Отецот! Во Неговата рака е се. Неговата света волја е да беседи со нас. Дали сте виделе што вели Спасителот во Светото Евангелие? Кога проповедал Спасителот во Палестина, се урнала кулата во Силоам. Силоам е малечко езеро во близината на Ерусалим. Се урнала големата кула и наеднаш убила 18 луѓе. И тие Му рекле: "Гледај, Господи, што се случи!" Спасителот им одговорил: Зар мислите дека оние осумнаесет души, врз кои падна Силоамската кула и Ги уби; беа најгрешни од сите жители на Ерусалим? Не, ви велам: но ако не се покаете, сите така ќе изгинете (Лука 13,45). Поука за нас. Ете дојдоа три семејства од Банат. Досега имаше околу триесет земјотреси во Банат. Затресува, затресува, па запира; само потри дена друг земјотрес. Се беседи со нас. Се. Бидејќи така Бог беседи со нас. Преголем е да беседи поинаку. Кажува Он дека во Неговата рака се и земјотресите и се друго. Зар не се вели во Псалтирот: Погледнува ли кон земјата, и таа се тресе; се допре ли до Горите, тие се димат (Псал. 103, 32). Сите вас нека ве сочува Пресвета Троица и Богомајката; Благиот Бог сите да ве одведе во Рајот. Вас, вашите роднини, вашите деца. И многу би сакал да се сретнеме во Рајот, ако Бог не помилува. Пазете се, деца! Бдејте и молете се, оти не го знаеме денот ниту часот! Дали видовте што вели Светиот Дух за човекот: Човекот е како здив, неговите денови одминуваат како сенка (Псал. 143, 4). И на друго место: Дните мои исчезнуваа како сенка и јас се исушив како сено (Псал. 101, 11). Зашто дните ми исчезнуваат како дим (Псал. 101, 3). И апостол Јаков вели: Како пареа згасна животот мој (споредете со Јак. 4,14). Бог ни дал живот, но добро да го употребиме, за да заминеме од овој живот во вечниот живот и да се радуваме во вечни векови.. Боже чувај не да не тргнеме по суетноста на овој свет и да не падне некој во пеколот! Присетете се на монахот Андреј, кој седел во пеколот еден час, а му се сторило како 300 години. Зошто ви го кажувам ова, деца? Зар не гледате дека не можеме да го поднесеме бодежот на игла, или пламенчето? Тешко мене, тешко мене! А таму, пак, барем маките да се илјада години. Но, не, туку во вечни векови.. Затоа да имате голем страв Божји. Постојано да се прашуваме: "Дали ова што сега го говорам Му се допаѓа на Бога? Дали она што сега го мислам му се допаѓа на Бога?" Совеста ти кажува: "Да" или "Не". Да бидете искрено исповедани на секој пост. На Великиот пост два пати: на почетокот на постот и на крајот. И на Божикниот пост постењето е исто. Слушнете што вели свети Јован Златоуст: "Ако е можно, христијанину, секој час да се исповедаш". Бидејќи секоја минута и секој миг ние Му грешиме на Бога. КАКО ДА ГО ЧИТАМЕ СВЕТОТО ПИСМО Оној што сака да се спаси нека ги има прашањата како сопатник. Ако на дете од прво одделение му се предава нешто академско, што би знаело тоа? Тоа токму научува неколку зборови: врата, игла, рака итн. Само што почнува да пишува куки, да ги напише буквите а, б, в, и ако му кажуваш големи работи, тоа не разбира ништо. Така е и во Светото Писмо. Ако започнам да кажувам длабоки нешта од Светото Писмо, вие или сите ќе заспиете, или ќе заминете. Тоа ви досадува, бидејќи ви давам пресилна храна. Зар не слушате што вели апостол Павле? Дури бевте мали деца во Господа наш Исус Христос, ве хранев со словесното млеко на Евангелието, бидејќи не бевте во можност да јадете силна храна. Така се случува и во Светото Писмо. Има силни зборови и силна храна во Светото Писмо за совршените, не за луѓето од село. Ако на детето кое цица од градите на својата мајка му дадам да јаде месо, дали го хранам или убивам? Го убивам. Зошто? Бидејќи тоа има млечни заби, меки. Така пострадува и оној кој брза во Светото Писмо со млечни заби на разбирање. Затоа свети Григориј Нисиски вели: "Не кршете ги коските на Светото Писмо, имајќи млечни заби на своето разбирање, за да не пропаднете". Значи, Светото Писмо е како кога ти би одел во некоја полјанка и си наишол на кладенец со ведро. И ако си жеден, секако дека не ќе го испиеш целиот кладенец, кога си жеден. Туку што правиш? Од кладенецот со ведрото вадиш вода, од ведрото претураш во бокал и од бхжалот во чаша. Од чашата, пак, пиеш колку што ти е потребно, и кладенецот останува чист, а ти ја гаснеш својата жед. Така да правите и со читањето на Светото Писмо. Оттука се настанати сектите. Се нафрлаат во Светото Писмо според својата глава. Светото Писмо е многу длабоко и оној што го чита без толкување, не знаејќи како го објаснуваат светите отци, пропаѓа. Но не е виновно Светото Писмо, бидејќи такво е словото Божјо. Виновен е човекот кој се нафрла врз Светото Писмо неподготвен и не разбирајќи ги нештата. Не поведувајте се по секташите, кои го извртуваат Светото Писмо, бидејќи ќе пропаднете. Чујте што вели светиот апостол Петар за списите на светиот апостол Павле: Во сите свои посланија, во кои има некои работи тешки за разбирање, што неучените и неутврдените Ги изопачуваат, како и другите Писма, за своја погибел (2. Петр. 3,16). Еве ќе ви наведам и друг пример: Ги фрли во море коњите Твои, заматувајќи ги многуте води ( спореди со Исход 15, 1). Вие мислите дека тука станува збор за морето, за коњите, и за водите. Кога таму, пак, морето е целиот свет, коњите се апостолите кои брзаат да го проповедаат словото Божјо низ целиот свет, многуте води, пак, се сите пагански народи, кои биле вознемирени со проповедта на Евангелието и разрушувањето на идолските храмови. Ете како пишува во Светото Писмо, а како ние го разбираме. Не може малото дете да го познае она што е возвишено, исто така и човекот, кој е едноставен, од село. Доаѓа секташот и вели: "Не поклонувај се на иконите, бидејќи се идоли". Но каква врска има идолот со светите икони? Во втората заповед во Декалогот се вели: Не прави за себе идол, ниту каква сликп на она, што е горе на небото, што е долу на земјата и што е во водата и под земјата; немој да им се поклонуваш, ниту да им служиш. Тука се зборува за идолите, во втората заповед. Но заврти неколку листови наназад, кај Битие и Исход, и таму се вели: И рече Бог на Мојсеја да направи ковчег на сведоштвото, изделкан од багремово дрво; и да Го направи ковчегот на Законот Господов, окован со злато, и два златни херувима над него, и да направи завеса која ќе стои пред светињата, од затвореноцрвен сукан лен со зашиени херувими, итн. Ете, во Декалогот Бог вели да не правиш делкан лик, а овде, пак, ти вели да правиш делкан лик: Ќе направиш два херувима од маслиново дрво, шест лакти во височина, и ќе направиш ликови херувимски. Икони, Зар не? Ете, се чини дека таму Бог вели да не правиш икони, а овде се вели да направиш икони. И секташот те водитебе, кој не знаеш, и ти го покажува само првото, а ова второто не ти го покажува. А исто така Бог рекол да се направат икони. Секако дека секташот не е будала да ти го покаже и оружјето кое е против него. Затоа ви велам да стоите до свештениците и Црквата! Светиот и божествен отец Ефрем Сирин вели вака: "Ако ние го читаме Светото Писмо и стигнеме до место кое не го разбираме, да не тргнеме по својот ум и да речеме дека тоа место е спротивно и невистинито. Да му кажете на ѓаволот клеветник, кој те води во ерес и секташтво: Внимавај, ѓаволу! Што ми велиш дека овде во Светото Писмо има нешто невистинито? Јас го слушнав Светиот Дух, Кој вака вели: Верен е Господ во сите Свои зборови и во сите Свои дела (спореди со: 2. Сол. 3,3). Значи, јасно е, бидејќи Бог е верен во своите зборови. Ако се уште ти е сомнително тоа место од Светото Писмо, тогаш кажи му на тој ѓавол: "Слушај, ѓаволу во мислите да му кажеш јас сум слушнал дека Светиот Дух вели вака: Зборовите на Господа се зборови чисти, сребро во оган исчистено од земја, седумпати пречистено (Псал. 11, 6). Ги слушна ли сега зборовите Господови? Тие се чисти зборови, сребро во пламен исчистено од земја и седум пати пречистено. Значи, сосема е јасно. Впрочем, ова сакав да ви го кажам, бидејќи има секташи, да не се поведувате по нив. Вие имате пастири, тука имате стотици години своја историска Црква. Нашата Црква е две илјади години, а овие секти дали знаете како се никнати? Како печурки по дожд, како какол низ жито, како плевел никнат во сенката на Црквата. Тие се оние за кои Спасителот говори во Евангелието: Во последните времиња многу лажни пророци ќе се појават и ќе прелажат мнозина (спореди со Мат. 24,11). Секташите ја превртуваат вистината на Светото Писмо и ја превртуваат смислата на Светото Писмо според својот ум, и самите паѓаат во заблуда и оние кои ги слушаат ги заблудуваат. Значи, целта на моето денешно слово беше, да не поверувате во зборовите на секташите, како што вели и светиот евангелист Јован: Возљубени, не верувајте му на секој дух, туку испитувајте ги духовите: дали се од Бога (1. Јов. 4,1). Оној што те учи да не се поклонуваш на светите икони, или да не ги слушаш свештениците, или да не одиш во Црква, или да не се осенуваш со Светиот Крст, или да не се поклонуваш на Светите Мошти, или да не ја пазиш неделата, или на нешто друго лошо те учи, ти бегај од него, бидејќи таквиот е жигосан од Антихристот. И Антихристот ќе стави печат на десната рака и на челото (спореди со: Откр. 13,16). Дали знаете што значи тоа? Свети Андреј Кесариски, во толкувањето на Апокалипсата вели: "Ке влезе во умот лагата и измамата, бидејќи тука, во умот, е рационалната страна на човекот". Десната рака, пак, е жигосана кога ќе видиш дека човекот повеќе не ја крева нагоре за да се осени со Светиот Крст. Таквиот невидливо веќе е жигосан од Антихристот. Да бегате од таквиот. "Ајде, прекрсти се! Не сакаш да се прекрстиш? Ти си жигосан од Антихристот! И бегам од тебе, бидејќи ти ставрл печат на десната рака и на челото твое". Кога ќе видиш дека човекот повеќе не ја крева раката на челото за да се осени со крстот, тој веќе го има печатот. Тоа не е печат онаков каков што мислиме, 666, во бројки. Глупости! Печатот е троично сличен на ѓаволот: безумна страст, пребрзано вообразување и нерасуден гнев, кои ги имаат сите секти и сите кои не се поклонуваат на Светиот Крст и на Богомајката. Светото Писмо не го разбира секој, туку само оние кои го учеле богословието и кои имаат чист живот во Христа, дар на распознавање на духовите и Светиот Дух, во истиот дух во кој е пишувано Светото Писмо. ЗА ВЕРАТА Уште од почетокот на овој народ, ние за себе знаеме дека сме Романци и православни христијани. Така сме се родиле, и должност ни е да го сочуваме чисто и потполно она што сме го наследиле од предците, како од Бога. Но ние, романската православна заедница, никогаш не треба да ја заборавиме побожноста, ревноста и жртвата на владетелите, предците и нашите родители, преку кои тие, речиси две илјади години, ја бранеле татковината и оваа вера, која како наследство од Светиот Дух им ја дал нашиот Господ Исус Христос на Својата Православна Црква. Не сакаме да нарушуваме ничиј мир по прашањето на совеста, но и не сакаме ни да се оддалечиме и да го напуштиме прадедовското наследство, во кое чувствуваме дека стои длабокото единство на нашиот народ. За нас татковината и православието се рајската градина, која Бог ни ја дава во неа да работиме и да ја чуваме (2. Мој. 2,15) со светост. Знајте дека секоја вера во Бога не е добра. Слушнете што вели великиот апостол Павле: Чедо, Тимотеј, советувај Ги христијаните да бидат здрави во верата. Некој може да верува во Бога, и верата негова да не му донесе никаква корист, ако не верува онака, како што исповеда Црквата, односно вистинската православна вера. И ѓаволите веруваат во Бога! Зар не вели апостол Јаков (2, 19) дека и гаволите веруваат и треперат. Но што им користи верата на ѓаволите, кога тие не ја исполнуваат волјата Божја? Првиот вид на вера е вистинската вера, односно православната, единствено дејствена и спасоносна. Потоа постои шизматичка вера. Шизматиците се расколници. Тие имаат православна вера, исто како и ние, но бидејќи не ја слушаат Црквата, се нарекуваат одвоени од Црквата. Црквата ги отстранува, се дури не дојдат и не се обратат назад за да го слушаат Светиот собор. Шизматичка вера е и римокатоличката вера. Таа повеќе не е вистинската, односно православна, бидејќи промениле некои догмати кои ги востановиле светите апостоли и светите отци на седумте Вселенски собори. Поради оваа причина тие се отцепиле од православната вера и веруваат во папата. Потоа постои и еретичка вера. И секташите веруваат, но тоа е еретичка вера. Ако некој ја искриви православната вера, тогаш таа повеќе не е вистинска и не Му е угодна на Бога. Бидејќи великиот апостол Павле вели: Чедо Тимотеј, бори се како добар војник на Исуса Христа, оти кој не се бори според правилата не добива венец (2. Тим. 2, 5). Значи, постои дејствена борба и вера, кога се делотвори според Законот Божји. Тоа е вистинската вера. А ако не е вистинска вера, тогаш е еретичка или шизматичка, или крива вера, односно отстапување од вистинската православна вера. Протестантите велат: "Ѕо1а Р1с1е", спасение само со вера. Тие велат дека човекот се спасува само со верата, без дела. Зар не слушаш што вели апостол Јаков: Верата без дела е , мртва (2, 20), како и делата без вера Зн\|чи, верата која не е соединета со добри дела не е спасоносна, бидејќи и ѓаволите веруваат, но не ја творат Божјата волја. Дали сте слушнале што вели великиот апостол Павле? Онаа вера е спасоносна, која се чини со љубов. Спознајна вера имаат и ѓаволите, а дејствена вера имаат само добрите христијани. Верата украсена и облечена со добри дела претставува дејствена вера, која донесува спасение на душата. Само верата која се чини преку љубов, наречена дејстврна православна вера, може да го спаси човекот. Значи, немојте да се прелажувате со идеите на секташите кои доаѓаат од прегратката на протестантската ерес, кои велат дека самата вера, односно "Ѕо1а РЈсЈе" е доволна за спасение и дека можат да прават што сакаат, дека не им е потребен совет. Или "Ѕо1а ОгаИа", што значи спасение по благодат. Тоа не е вистина! Дали апостолот рекол: Преку благодатта сте спасени (спореди со Ефес. 2, 8). Да. Но истиот апостол кој тоа го рекол, го кажал и следното: сите ќе претстоиме на судот Христов, секој да прими според она што правел, според своип1е дела (спореди со 2. Кор. 5,10). Слушнавте ли дека бара и дела? И Спасителот вели во Евангелието: Кога Синот Човечки ќе седне на престолот на славата Своја... и ќе врати на секој според делата негови (спореди со Мат. 16, 27); и во 61 псалм вели: Оти ти ќе возвратиш на секому според делата негови. Слушаш ли што им кажува Христос? Секое дело, добро или зло, ќе го доведе Бог на суд. И во многу делови од Светото Писмо ќе го најдете тоа. Значи, само вистинската вера е спасоносна, ако е соединета со делата. Слушате ли што вели светиот апостол Јаков: Ако дојдат некои при вас Голи и без насушна храна и ви побараат помош, па им речеш: Оди брату! Оди си со мир! Бог нека те храни; Бог да те направи здрав, Бог да те прими, а не му дадеш ништо, каква ќе биде користа (Јак. 2,14 17)? Да чува Господ! Бог можел да го помилува и да не го прати при тебе. Но го испраќа кај тебе за да ја види твојата љубов, за да ја види твојата вера, дека сакаш да му помогнеш, да го нахраниш, да го примиш како странец во својата куќа и да го напоиш. Значи, православната вера соединета со добри дела е спасоносната вера. А онаа вера, пак, во која немаш грижа за болката на својот ближен претставува јалова, недејствена вера и не донесува спасение, бидејќи верата без добри дела е мртва (Јак. 2, 20). Јудаизмот е вера на Евреите кои ја примиле преку пророкот Мојсеј додавајќи ги своите толкувања. Тие не веруваат во Исус Христос, Спасителот на светот, одбивајќи го Новиот Завет кој Он го донел, и поради тоа ги прогонуваат христијаните. Друга, пак, вера е паганската, односно вера на оние што не веруваат во вистинскиот Бог. Најголемите пагански вероисповеди се: мухамеданството, будизмот, браманизмот, персизмот, хиндуизмот, шинтоизмот итн. Тие се поклонуваат на други богови, кои всушност се идоли или ѓаволи. Што вели псалмопевецот Давид? Многубожечките идоли се сребро и злато, дела на рацете човечки; уста имаат но не Говорат (спореди со Псал. 134, 1516)... и останатото. Значи, оној што верува во други богови и не се поклонува на Бога во Троица, на Отца и Сина и Светиот Дух, Бог Кој ги создаде небото и земјата, ја има паганската вера. Христијанските верници понекогаш можат да бидат суеверни, а понекогаш и фанатични. Луѓето што веруваат во магии, во баење, во соништа, во привидувања и слични сеништа, тие се суеверни луѓе и имаат болна, односно расипана вера. Зар не сте виделе што се вели во Книгата на премудроста на Исус синот Сирахов, во 34 глава? Налик на оној што Го гони ветрот и посакува да ја фати својата сенка, таков е човекот кој верува во соништата. Оти мнозина соништата измамиле, и паднаа оние кои во соништа се надеваа. Оној што верува во соништа, е како оној што оди по бајачки. А која е фанатичната вера? Верата која во својата основа ја нема разумноста. Таа има полет во се: премногу пости, премногу се подвизува, бестрашно го започнува постот, милостината, самоодрекувањето, метаниите, но нема рамнотежа, нема разумност. Како што вели пословицата: Испружи ги нозете колку што ти е долга чергата! Знаете ли каква е фанатичната вера? Како кога би го натоварил автомобилот со разновидни добра, па потоа го пуштиш во една голема провалија без кочници. Тој оди, и кога ќе стигне ќе се преврти и готово! Таква е фанатичната вера. Но не треба така! Сите добри дела треба да бидат предводени со вистинската вера во Исуса Христа и со разумноста или со вистинската мерка. Божественото Свето Писмо ни вели: "Не оди ниту надесно, ниту налево. Средниот пат е царскиот пат". Значи, тоа е вера која нема рамнотежа; верата без разумност се нарекува фанатична. Тргнува на страна и малку понатаму ќе се преврти. ПРАШАЊА ЗА ВЕРАТА - Дали некому му е предодредено местото од десната или левата страна на Пресвета Троица? - Спасителот вели: Не е Мое да дадам да се седи од мојата десна или лева страна, туку за оние за кои е подготвено. Тие две места од Отца се одредени за Богомајката и за свети Јован Крстител. Кој е Јован Крстател? Најголемиот човек роден од жена. А која е Богомајката? Што вели 44 псалм? Од твојата десна страна стои царицата облечена и украсена со облека од злато ткаена (спореди со Псал. 44, 9). Ако Го родила Синот Божји преку Светиот Дух, Го носела во утробата и Го доела, таа била "престојувалиште на Светиот Дух". Кој може да биде поголем од неа? Таа е Царица на Светиот Дух, Царица на херувимите и серафимите! Сите секташи и пагани, на Судниот ден ќе видат која е Богомајката, кога ќе заблеска над четата херувими. Тешко на нивните глави! Сатаната ќе ги одведе во пеколниот оган заедно со себе и со сите ѓаволи кои хулеле на Богомајката! Знаете дека Христос беше на крст распнат и плукан и камшикуван, но и тогаш не заборави на Богомајката. Покажа на неа и на светиот евангелист Јован, велејќи: Еве ти мајка! (Јован 19, 27), односно да ја прифатиш! И тој ја прифатил. А неа и вели: Мајко, еве ти син! (спореди со Јован 19, 26). Он ја предава на грижа на најчесниот апостол, и таа живеела уште 15 години се до своето преселување на небото. Некои секташи велат дека Јован бил вистински син на Богомајката. Не е вистина! Светиот евангелист Јован бил син Заведеев. Тој бил најмладиот ученик на'нашиот Господ Исус Христос. Зар тоа не го покажа во Евангелието? Јован и Јаков беа синови Заведееви, не на Богомајката! Бидејќи, Богомајката повеќе немала деца. Што вели Светото Писмо: И не знаеше за неа, се дури не Городи Првородениот (спореди со Мат. 1, 25). Зборот "се дури" значи вечност. Еве Јас сум со вас до свршетокот на векот (спореди со Мат. 28, 20). Што? Зар по крајот на векот Христос повеќе не е со нив? И за Михала, ќерката на Саул, се вели: Не роди дете се дури не умре (спореди со 2. Сам. 6, 23). Но, што? Дали родила откако умрела? Зборот "се дури" значи вечност. Тоа "се дури" значи никогаш. Марија е Девственица во вечни векови.. Оче, во Откровението се вели за антихристовиот печат 666, која е антихристовата моќ? Брате, зар мислиш дека треба така буквално да се разбере 666? Овие три шестки ги символизираат трите ужасни страсти штоќе владеат во светот во последните времиња, имено: 1. Безумната страст, односно разврат и пијанство какви што немало никогаш на земјата; 2. Пребрзано и фантазерско умување, кое води во секти, во различни раздори, душевни болести, гатање, безнадежност и самоубиство; 3. И третата шестка го означува нерасудниот гнев, односно омразата меѓу луѓето, војни, освета, различни злосторства, кавги и збрканост меѓу христијаните, меѓу родителите и децата, како што пишува во Светото Евангелие. Сите тие страсти, кои се символизирани со бројот 666, денес владеат со целата земја, се дури не дојде крајот на светот и Страшниот Суд. Тогаш секој ќе прими според своите дела. Та Зар вие мислите дека тоа ќе биде некаков печат со бројот 666? Глупости! Ако во Откровението го барате 666, тогаш јас од вас го барам "ѕверот што зборува", и "црвен коњ", и "вран коњ", и "сив коњ", и "град што раѓа" (спореди 00 Откров. 13,56; 6, 45; 17). Градот станува жена и раѓа. Ајде тогаш да ми кажете мене: што се тие седум чаши на божјиот гнев, седум труби, што се тие? Кажете, кажете! Најпроклетата секта на светот, која ни се заканува, е сектата на Јеховините сведоци. Какви тешки хули тие изнесуваат против Божеството! Тие не веруваат во Христа. Тоа е јудејска политичка секта, која се бори против христијанството и се обидува да го нападне догматот на Пресвета Троица, бидејќи го одвојуваат Отецот од Синот и од Светиот Дух. Дали некогаш Отецот бил без Словото? Христос, пак, е Словото Божјо. Дали Отецот некогаш бил без Светиот Дух? Што се вели во 32 псалм? Преку словото на Господа се зацврстија небесата, и преку Духот на устата Негова сите сили нивни (Псал. 32, 6). Дали бил некогаш Отецот без Словото, или без Духот? Зар не сте виделе при создавањето на човекот? Да го направиме човекот според Свое обличје, како што сме Ние. Со кого се советува Отецот, ако не биле Синот и Светиот Дух? Зар не сте виделе при помешувањето на јазиците? Ајде да слеземе и да им Го збркаме јазикот нивни (1. Мој. 11,7). Света Троица уште од почетокот се открива во најтаинствените Писма. Значи, злото од ѓаволот е ова: безумна страст, фантазерско умување и нерасуден гнев. Тоа значи 666! "И ќе дојде некоја секта на крајот од светот вели свети Андреј која не ќе се осенува со крстознамение, а антихристот ќе им стави печат на десната рака, и не ќе ја креваат на челото, оти челото е символ на разумната страна на душата, односно на умот". Уште одамна при мене дојдоа неколку жени баптистки, дури од АбрудАлба. Две од нив се прекрстија, а беа на возраст од околу 30 години. Едната вели; Оче, не сакам да се прекрстам! Прекрсти се! и велам. Не сакам да се прекрстам, не можам да ја кренам раката нагоре! Ѓаволот ти ставил печат, затоа повеќе не ја креваш нагоре! Прекрсти се, жено, па ќе ја видиш моќта Божја! Не, оти не можам да ја кренам раката! И јас и ја зедов десната рака и ја прекрстив три пати по лицето. Леле! Леле! Сега, пак, можам да ја поткренам! Така побегна ѓаволот од неа, кој со неа раководеше. Леле, се чувствувам многу лесно! ) Да! Сега ѓаволот си замина од твојата рака! ^' Потоа ја исповедав и повторно се врати во Црквата. Ја гледате ли моќта на светиот Крст? Може ли православниот патријарх да биде сменет и под кои услови? Само Светиот Собор може да го смени патријархот или некој друг епископ, ако има тешки догматски и канонски прекршоци, и ако е болен, па поднесува оставка. Што да направиме со светата нафора ако е стара и не може дасејаде? Старата света нафора, ако не си се грижел за неа и не ја имаш изедено, па мувлосала, или глувци ја нагризале, оти и такво нешто се случува, испушти ја во истечна вода, или закопај ја во земја на чисто место. Да не ја ставаш во оган, оти тоа е грев. Истото да го направиш и со старите и оштетени икони, нив не е дозволено да ги изгориш. Најдобро е да ги однесеш во црквата. Дали е добро христијаните да свират на музички инструменти или, пак, не? Најдобриот орган за пеење на Бога е устата и срцето на човекот. Така е во Источната Црква. Кај римокатолиците се свири на оргули, но тоа е забава и има призвук на театар. Ние не одиме во црква за да се забавуваме, бидејќи оргулите го расејуваат умот на друга страна. Треба да се пее од своето срце, бидејќи слушнете што се вели: Рикав од воздишките на срцето мое (Псал. 37, 8). Нашата уста нека го фали Бога, бидејќи Псалмопевецот вели: Ќе Го благословувам Господа во секое време; похвала за Него секогаш има во мојата уста (Псал. 33, 1). Ете како треба да се фали Бог. Не со оргули и со гитара. Ако со некого си закаран и пробаш да се смириш со него, а тој сепак не сака да ти одговори, што треба да правиме во таков случај? Ако ѓаволот влегол толку силно во неговото срце и не ти простува, та било кој и да е кум, пријател, сестра, брат треба три пати да му кажеш: "Прости ми, брату, мене грешниот, и Бог нека ти прости". Ако потоа и понатаму те мрази и не ти простува? Ако три пати побараш простување, и не ти простува, гревот останува на него. Но ти да ја извршиш должноста и до три пати да бараш простување. Ако не ти прости, товарот останува на него, а ти помоли се за него и следи го советот на својот свештеник. Децата кои се абортирани дали имаат душа? Имаат! Како може да немаат! Од кој ден тие имаат душа? Уште од мигот на зачнувањето. Од тој миг имаат душа? Да. Зар не вели пророк Еремија: Господи, Ти го создаваш духот човеков уште при зачнувањето. Семето на мажот и жената е живо, и тогаш, во мигот на соединувањето, се создава и душата и телото. Тогаш што се случува со абортираните деца? За едно абортирано дете дваесет години на неговата мајка не и се дозволува да се причести. Тоа е живо откако е зачнато во утробата на својата мајка, уште дури е големо колку семе на коноп. Ако од тогаш му направиш нешто или пиеш некакви отрови за да го изгубиш детето, тогаш си човекоубиец. Зошто да не ви кажам? Како да премолчам? Оти Спасителот ќе ме прашува! Има ли простување, оче? Има простување. Ќе одиш и ќе се исповедаш, ќе ја извршиш епитимијата и Бог ќе ти прости. Нема ниту еде« непростив грев. Само непокаениот и неисповеданиот грев останува непростен во вечни векови.. Каде се душите на абортираните деца? Душите на абортираните деца престојуваат на некое место каде што ниту е мрак, ниту е светлина. Ниту се радуваат, ниту се измачуваат. И тие повикуваат кон Бога: "Господи, зошто сме лишени од радоста на Твоето лице, оти ние не ја видовме сончевата светлина, не ја видовме убавината на земниот свет, ниту пак направивме грев?" И тогаш нивниот глас се крева до Бога, а Бог ќе ја бара душата од рацете на мајката убиец. Родителите, пак, кои ги убивале своите чеда во утробата, ако ја извршат епитимијата, ги ослободуваат своите деца од таа состојба. А оние кои не сакаат да раѓаат деца, каква епитимија треба да извршат? Оние што пазат да не зачнат деца се отстрануваат од светата Причесна две години. Една три години болна жена, која го изгубила своето дете и покрај својата волја, ве прашува што да прави? Нека отиде на исповед кај својот свештеник и нека изврши епитимија која ќе и ја одреди, бидејќи ако не ја изврши во овој свет, ќе ја стигне оностраната епитимија. Ако отецот не и наложи епитимија? Не, нека и наложи епитимија. Оној што го изгубил своето дете и покрај својата волја е отстранет од Светите Тајни за две години. РАСКАЗ ЗА ДЕЈСТВЕНАТА ВЕРА Сега, пак, откако ви говорев за видовите на вера, за вистинската и дејствена вера, за паганската вера, еретичката вера, лицемерната, односно болна вера, и најпосле за фанатичката вера, ќе ви говорам за посведочувањето на една дејствена вера. Во Цариград си бил некој златар кој правел часовници, прстени, алки и садови за светата црква: путири, Евангелија, дискоси, садови за светиот Престол, секакви работи. Тој бил многу побожен и имал една поговорка: "Велик е Бог!" А неговата жена, пак, често го прекорувала бидејќи многу пати тој тоа го повторувал. Со секој збор тој велел: "Велик е Бог!" И кога некој ќе му речел нешто, тој одговарал: "Да, христијанину, велик е Бог!" Некој друг, пак, ќе му речел дека во нешто ќе настрада, а тој велел: "Ништо, оти велик е Бог!" Некој ќе го пофалел, а тој велел: "Велик е Бог!". Друг ќе го карал, а тој велел: "Ништо, оти велик е Бог!" Толку често ги кажувал овие зборови што сите велеле: "Кај оној златар што вели дека велик е Бог". И многумина доаѓале кај него. "Брате, да ми направиш прстен" "Ќе направам, брате, оти велик е Бог!" "Ќе сакаш ли да го калаисаш путирот?" "Ќе го калаисам, оти велик е Бог!" "Ќе сакаш ли да го оковаш Евангелието?" "Ќе го оковам, оти велик е Бог!" "Ќе сакаш ли да ми направиш алка?" "Ќе направам, брате, оти велик е Бог!" Слушнал за тоа и царот Лав Мудриот, оти тоа било за неговото време, дека има некој златар кој покрај секој збор вели: "Велик е Бог!". И рекол: "Ќе го искушам, да видам дали зборува од верата или, пак, се навикнал така да вели!" Царот се пресоблекол, се облекол граѓански и заминал кај златарот со еден скапоцен прстен. На прстенот имало некаков камен, кој се нарекува "камен на остригата", најскапоцениот камен, кој многу тешко се наоѓа и тоа во една рипка која престојува на дното од морето. Колку тешко се наоѓа оваа риба! Но во неа се наоѓа овој камен, наречен острига. Колку ја бараат нуркачите и морнарите! "Еј, ако го најдеме каменот на остригата, ќе купиме многу дворци!" Толку многу е скапоцен. И доликува царот да го има каменот на остригата, од каде, пак, тој го примил во наследство?! Каменот, пак, бил голем и вграден во прстенот. Отишол преправениот цар кај златарот: Добар ден, мајсторе! Добар ден, брате, оти велик е Бог! Можеш ли да ми го поправиш прстенот? Ќе го поправам, господине, оти велик е Бог! Каде е прстенот? Еве, овде е запакуван! Стави го таму, господине, на полицата, бидејќи таму има уште некои прстени! Да внимаваш, бидејќи мојот прстен има скапоцен камен! Но царот го беше земал каменот. Остави го, господине, оти велик е Бог! Стави го во онаа кутија! Не го ни погледнал, бидејќи бил многу зафатен. Еј, да не ти бега од глава, да не се случи да го снема мојот камен! Тоа е скапоцен камен. Но не му кажал точно каков има камен. Брату, нема да исчезне, оти велик е Бог! Кога да дојдам? Кога ќе биде готов прстенот? Дојди за осум дена! Бидејќи имам работа со едни свети садови, па потоа ќе ги исчистам оние прстени, бидејќи повеќе се собраа. И тогаш ќе биде готов? Готов, господине, оти велик е Бог! Ј Збогум! * Збогум, оти велик е Бог! Но царот го беше земал каменот од прстенот и, бидејќи Цариград бил на брегот на морето, го фрлил каменот во морето, и рекол: "Ќе го изгубам! Но ќе видиме дали оној што вели дека велик е Бог, да видиме дали Бог ќе му го извади од морето?" И го фрлил во морето. По осум денови дошол кај него царот, исто така преправен. Брате, ме познаваш? Те познавам, господине, оти велик е Бог! Ми даде прстен за поправка. И го поправи? Да! А дали е на него каменот? Господине, рекол златарот, јас го поправив прстенот, но камен не најдов на него! Аха! Знаеш ли ти со кого зборуваш? Јас сум царот Лав! Ја потргнал облеката и му ги покажал царските ознаки. И што ако си цар? Ако не ми го дадеш каменот, ќе ти летне главата! Ништо, величество, оти велик е Бог! Така ли е? Ќе ти покажам јас колку е велик! Ако за три дена не ми го вратиш каменот, ќе те погубам! Беличество, ако ми оставиш три дена, велик е Бог, мислам дека ќе ти го вратам! Ама, од каде ќе вратиш ти таков камен? Ќе се видиме! Еве имаш три дена, и за три дена да го ставиш каменот на своето место! Жената почнала да плаче: Тешко мене, го изгуби каменот од царевиот прстен! Еј, жено, молчи, оти велик е Бог! Човеку, рекла таа, па царот за три дена ќе ти ја отсече главата! Но и мене ќе ми ја отсече главата, и на сите! Слушаш ли дека имал скапоцен камен, каменот на остригата. Жено, молчи, оти велик е Бог! Та види го, море, што зборува! И почнала да го прекорува, но тој имал вера во Бога. Жената, пак, огорчена тој ден, отишла на пазарот да купи риба мислејќи: "Тешко мене, сега ќе ми ја отсече главата! Та тој беше царот! И замисли каков скапоцен камен имал?" И децата исто така велеле: , Тешко нас, тато! Еј, дечиња, велик е Бог! Гледајте си ја својата работа. Кога дошла жената дома донела големи риби, кои ги купила на пазарот, и кога ја отворила првата риба, во нејзиниот стомак нашла некаков камен, но таа не го познавала: убав, и многу блескав. Види, види, човеку, што е ова? Кога ја сечев рибата го најдов внатре. И тој го погледнал. Жено, па ова е каменот од царевиот прстен! Ти реков ли дека велик е Бог! Што велиш? Дај ми го да го измијам. И кога го вратил во прстенот, ете за чудо тој се вклопил. Аха, рекол, ќе го исчистам добро и ќе го наместам! Да молчиш, оти гледаш дека велик е Бог! И го зел прстенот и добро го исчистил и каменот го поставил на своето место. Царот дошол за три дена, овој пат облечен во униформа. Ме познаваш ли? Те познавам, величество, оти велик е Бог! Готов ли е прстенот? Готов е, величество, оти велик е Бог! Каменот дали го стави? Го ставив, величество, оти велик е Бог! ѕ Ќе видам јас колку е велик! Дај ми го прстенот! Пришол царот и кога го погледнал прстенот, го загледал добро, го завртел на сите страни и рекол: : ни Еј, човеку, ако јас овој камен го извадив оттука и го фрлив во морето, па ете го гледам повторно назад, тогаш вистина и јас велам дека велик е Бог! Како го најде? Кој ти го донесе? Каде може да се најде ваков камен, кој вреди колку и едно царство? Величество, велик е Бог! Ете жената донесе риби од пазар и го пронајде во стомакот на една риба. Тогаш царот рекол: Од денес си мојот советник, и ќе бидеш со мене целиот живот, бидејќи разбрав дека не велиш "велик е Бог" само со устата. Ти, кога ги кажуваш овие зборови, ги кажуваш од длабочината на срцето и имаш вера во Бога вистински дејствена, постојана и стамена вера во моќта Божја. Исто така ти имаш вера во се да успееш, бидејќи Бог е со тебе, бидејќи ти не само што зборуваш со јазикот, туку веруваш од срцето. Ти си вистински верник! Од тој ден го зел како советник на својот дворец. И така овој златар со неговата вера дека "велик е Бог", го направи Бог голем на земјата и сигурно и на небесата, (продолжува)
	Нова заповед ви давам да се љубите еден со друг како што Јас ве возљубив така и вие да се љубите еден со друг.По тоа ке ве познаат сите дека сте мои ученици, ако имате љубов меѓу себе (Јов. 13-34,35)

чаир Профил од член Испрати лична порака Најди пораки од член Посети го сајтот на членот Додај во листа на пријатели Сениор Регистриран: 29.Јануари.2007 Статус: Офлајн Поени: 950	Опции за коментарот Внеси реплика Цитирај чаир Благодарам(0) Цитирај Одговор Испратена: 21.Февруари.2007 во 15:09
	ЗА ВЕРАТА, НАДЕЖТА, ЉУБОВТА И БЛАГОДАТТА( II-во продолжение) Старец Клеопа 17. Дали верата во Бога е вродена во човекот или е дар Божји? Верата е дар Божји (Рим. 12, 3; Ефес. 2, 8; Филип. 1, 29; 2. Петр. 1,1). Верата е дело Божјо (Дела 11, 21; 1. Кор. 2, 5; Ефес. 1, 19; Кол. 2, 12; 2. Сол. 1,11; 1. Тим. 1, 14). Верата е дар на Светиот Дух (1. Кор. 12, 9; Гал. 5,22). Верата во Бога и припаѓа на волјата човекова (Мат. 8, ; 13; 9, 22; Марко 5, 34; 10, 52; Лука 7, 50; 17, 19; 18, 42). Верата расте и се развива преку човековата волја, "преку соработка и наше содејство со Бога" ("Морална теологија", том III, Букрешт, 1981, стр. 95). 18. Дали неверувањето во Бога е последица на недостатокот на благодатта на Светиот Дух, или недостаток на религиозно чувство во човековото срце? Односно, дали атеистичкото неверување е слободен чин на човековата волја или последица на неговата неспособност да верува и недостаток од религиозпо воснитување? Неверувањето на човека доаѓа повеќе од неговата слободна волја да се врзува себеси за суетните и минливи нешта на овој век (Свети Ефрем Сирин, "Слово за човекот да биде совршен", том III, стр. 243, Манастир Њамц, 1823). И повторно, неверувањето на човека доаѓа од непобожно срце (Евр. 3,12), од скаменето срце (Марко 16,14); поради отстапување од откриената Вистина (Јован 8, 4446); поради слепило испратено од Бога (Јован 12, 3949), поради слепило испратено на него од ѓаволот (2. Кор. 4, 4), кој го краде словото на спасението (Лука 8, 12), како и од барањето на човечка слава (Јован 5,14). Неверувањето е слободен чин на човекот, со кој тој не сака да верува во Бога (Лука 16,23; Јн. 19, 910), во ветувањата Негови и во чудесата Негови (Јован 12, 37; Псал. 77, 36; 3. Мој. 14,11). 19. Кои духовни средства се најдобри за да се утврди и зачува верата во Бога: катихезација, читање на Светото Писмо, молитва, чудеса, милостина, проновед или личниот пример? Првото средство за некого да го увериш во прифаќањето на Бога е нроноведта, бидејќи верата доаѓа од слушање, а слушањето доаѓа од објавувањето на словото Божјо (Рим. 10, 17). Бидејќи, како ќе веруваат ако не слушнат (Јован 1, 7; 17,20; Дела 8,12; 14,17; Рим. 1,5; 10,8; 16,26; Ефес. 1,13; 2. Сол. 1,10)? Второто средство е читање на Светото Писмо, според сведоштвото кое вели: А овие се запишани, за да поверувате дека Исус е Христос, Син Божји, и верувајќи да имате живот во Неговото име (Јован 20,31; 2. Тим. 3,15; 1. Јов. 4,13). Третото средство за убедување во верата во Христа се чудесата Божји* (Јован 6, 30; 7, 31; 11,2325; 20. 3031). Четврто средство за да го убедиш некого во вистинската вера во Бога е набљудување на Божјите созданија со разбирање, според напишаното: Оти она, што е во Него невидливо, односно вечната Негова сила и Божеството, се гледа уште од создавањето на светот, гледано според нивните дела (Рим. 1, 20). Поради тоа и свети Дионисиј Ареопагит го нарекува вистинско богословие набљудувањето на духовната смисла во создаденото, преку кое од пониско се воздигнуваме кон повисоко, односно од причинското се воздигнуваме кон Причинителот. И така преку созданието, како преку огледало, Го набљудуваме Создателот и Го фалиме и Го нарекуваме Бог, според богоносецот Максим Исповедник. И Василиј Велики вели дека "Целото Божјо создание е училиште на словесни души и училиште на Богопознанието, давајќи за сето она што се гледа и чувствува поука на умот, преку набљудувањето на невидливото" ("Шестоднев", слово I, лист III, Букрешт, 1826). Петтото средство за да го убедиш некого во верата во Бога е проповедта со примерот на животот, со личниот пример, односно со живеење според волјата Божја и докажување на дело на она што некој го учи. Затоа еден од светите отци има речено: Ти молчи и пушти да говорат твоите дела. Затоа и великиот апостол Павле го поттикнува својот ученик Тимотеј на верните да им служиш како пример во словото, животот, љубовта, духот, верата и чистотата (1. Тим. 4, 12). Исто така и Ефесјаните ги учи да се однесуваат како деца на светлината (Ефес. 5, 810). А на Колосјаните вака им вели: Спрема надворешните однесувајте се благоразумно, ползувајќи Го времето. Зборот ваш секогаш да биде благодатен, зачинет со сол, за да знаете како треба на секого да му одговорите (Кол. 4, 56). 20. Како доликува христијаните да се однесуваат кон нехристијаните и неверниците? Дали им е дозволено да живеат заедно, или да стапуваат во брак со нив? Кон нехристијаните треба да се однесуваме со љубов и со кроткост, бидејќи со овие две големи добродетели мнозина ги приведуваме кон Христа, според сведоштвото на свети Ефрем Сирин, кој вели: Единствениот начин сите да Ги приведеме при Христа е со помош на љубовта и кроткоста ("Слово за љубовта", том III, стр. 3137). И свети Макариј Велики само со неколку зборови изговорени со љубов и кроткост го обратил во верата во Христа еден идолослужител, кого потоа го замонашил и го направил свој ученик ("Отечник", Слово 37, стр. 146). Што се однесува до еретиците, го имаме сведоштвото на божествениот апостол Павле, кој ни вели: Бегај од човек еретик, откако еднаш и по вторпат го советуваш (Тит 3, 10). Еретиците се непријатели на вистината и Бога (Псал. 36, 20). Еретиците се синови на лукавиот (Мат. 13, 38), на кои не можеме да им се доверуваме (Јован 2,24). Еретиците, бидејќи се непријатели на Бога (Псал. 36, 20; 91, 9), не ни е дозволено да ги љубиме како христијани, бидејќи тие се синови на гаволот, породи аспидини (Мат. 3, 7; 12, 34; 23, 33; Лука 3, 7). Со еретици не ни е дозволено ниту да се молиме (Апостолските канони, 10 и 64). Нивниот грев е против Светиот Дух, кој нема да се прости ниту во овој ниту во идниот век (Мат. 12,3132; Марко 3, 29; Лука 12,10). Еретици и секташи не ни е дозволено ниту во куќата да ги примиме, ниту "добар ден" да им кажеме (2. Јов. 1, 1011; Свети Ефрем Сирин, том III, стр. 156). Што се однесува до бракот помеѓу православен христијанин со жена еретик, или обратно, тој не е можен, бидејќи не можат да се соединат волк и овца поради раѓање деца ("Црковно правило", Никодим Сакелариј, стр. 91, во ракопис). Но ако двајцата сопружници, пред да станат христијани, законско стапиле во брак, тогаш ако едниот од нив се обрати во вистинската православна вера, а вториот остане во неверие, но сака и понатаму да живее со својот правоверен сопружник, таквиот, според кажувањето на Апостолот, да не се разделува, бидејќи неверниот маж се осветува со жена верничка, и жената неверничка се осветува со мажот верник (1. Кор. 7,1214; VI Вселенски собор, 72 канон). 21. Како им прилега на православните христијани да се однесуваат кон христијаните со друга вероисповед?* Кон оние од друга вероисповед, ако не не предизвикуваат на дискусии за нашата вистинска вера, треба да се однесуваме со љубов и милост и да им помагаме во нивните потреби, според примерот кој ни го даде нашиот Спасител Исус Христос со милостивиот Самарјанин (Лука 10, 37; Мат. 7,12). Но, ако посакаат да ја нападнат нашата света вера или свето Предание на Православната Црква, тогаш "треба да ја браниме со сите сили до смртта" ("Невидлива борба", гл. XIX, од свети Никодим Агиорит). Бидејќи ближниот доликува да се љуби со мерка, како самите себеси, а Бога безгранично. Сметајќи дека го љубиме ближниот да не оставиме случајно да не прегазат оние кои се отстраниле од вистинската вера во Христа, кои посакуваат да не оддалечат од Православето и да ни ја наметнат својата вера, крива и еретичка. Значи, на било кој православен свештеник и на било кој христијанин на нашата Православна Црква, прилега да биде добар војник Христов, со сета побожност, па со мажевен и силен гнев со словото и пишувањето да ја брани вистината на нашата вистинска вера. Не доликува да се биде кроток онаму каде што не треба да се однесуваме со кроткост. Бидејќи слушнете што вели пророкот: И слабиот нека вели: силен сум (Јоил 3, 10). На истото не учи и свети Пимен Велики, велејќи: "Нам ни доликува да претрпиме се, па макар некој да ни ги извади и очите, или да ни ја отсече десната рака, но ако некој сака да не оддалечи од Бога, тогаш да се гневиме" ("Отечник", Слово 118, стр. 198). И повторно вели: "Првиот пат побегни, вториот пат побегни, а третиот пат стани меч кон оној што посакува да те одвои од вистинската вера". 22. Каков е евангелскиот став на Православната Црква кон луѓето воопшто? Нашата Православна Црква, имајќи го во вид учењето на великиот апостол Павле, кој вели: Молам, пред се, да се прават прозби, молитви, молби и благодаренија за сите луге (1. Тим. 2,1), ги сочинува молитвите за сите гореспомнати, за властите, за нехристијаните, за неверниците и за припадниците на другите вероисповеди, но само вкупно, не спомнувајќи ги по име, бидејќи тие немаат заедница со нас. На пример, кога на светата Литургија го слушаме свештеникот кога вели: "Да го открие Евангелието на правдата, да ги поучи на словото на вистината и да ги присоедини на својата света, соборна и апостолска Црква", или кога велиме: "За мир во целиот свет..." и останатото (спореди со "Служебник",ектенија за огласени и голема ектенија), тогаш нашата Православна Црква соборно се моли, како што реков, за сите луѓе, но не поединечно, туку само општо. Божествените канони ни забрануваат да се молиме заедно со нив (Апостолски: 9, 10, 45, 64; Лаодикијски: 6, 7, 33; види и кај свети Симеон Солунски, прашање 47, стр. 490). Православната Црква кон сите христијански вероисповеди, кон паганските народи, како и кон неверниците, го чува учењето на Спасителот дека сите луѓе треба да се сметаат како наши ближни (Мат. 22, 39) и дека треба да го следиме реченото: Се она што сакате да ви прават лугето, правете им го и вие (Мат. 7,12). Што се однесува до нивната вера, не можеме да имаме заедништво со нив ниту во молитвата, ниту во другите Тајни на Црквата Христова, се дури не дојдат во вистинската вера (Апостолски канони: 10, 11). А што се однесува до нивните гревови, не ни е дозволено нив да ги мразиме, туку ѓаволот поради кого се паднати (во грев), како што вели свети Ефрем Сирин: "Љуби ги грешниците, но нивните дела замрази ги, и не ги унижувај поради тие дела" (Апостолски канони 10, 11). Со други зборови, замрази ја болеста, а не болниот. А во поглед на сектите и ересите од било кој вид, не ни е дозволено ниту да се молиме заедно, ниту да јадеме со нив, ниту во куќа да ги примаме, како не би имале удел во нивните зли дела и нивните ереси (2. Јов. 1,1011; Свети Ефрем Сирин, том III, стр. 156; II Вселенски собор, канон 5; III Вселенски собор, канон 7; VI Вселенски собор, канони 1 и 2 итн). 23. Во поглед на верата во Бога, на колку видови се делат луѓето на земјата? Во поглед на верата во Бога луѓето на земјата се делат на три групи: христијани, кои веруваат во Христос; нехристијани (пагани), кои не веруваат во Христовото Евангелие, туку во обоготворени луѓе, како што се Брахма, Буда, Конфучиј,Мухамед итн. Третата група, пак, се атеисти, кое не веруваат ниту во едно божество. Нехристијаните се делат на три групи: монотеисти: Евреите и мухамеданците; дуалисти кои веруваат во две божествени начела: доброто и злото; и политеисти кои веруваат во повеќе идоли или лажни божества. Христијаните од своја страна се делат во три големи вероисповеди и цркви: православни, римокатолици и протестанти. Од протестантите се настанати повеќе ограноци, како протестанти со августинова вероисповед (лутераните), реформисти, англиканЦи, методисти, презвитеријанци и секташките неопротестантски организации со секакви нијанси. 24. Кои христијани од овие категории ја имаат благодатта на спасението? Нашата Православна Црква учи дека благодатта им е дадена на сите луѓе (Тит 2,11), бидејќи Бог сака сите луге да се спасат и да ја познаат вистината (1. Тим. 2, 4). Но благодатта никого не принудува. Луѓето имаат слобода да ја примат, да содејствуваат со неа или да ја одбијат. Првите се спасуваат, вторите не ("Учење за православната вера", гл. 244, стр. 145). Православната Црква, бидејќи е апостолска Црква, која севкупно ја чува неизменето вистинската вера, единствена ја има благодатта на спасението. 25. Како ќе се спасат христијаните кои ја немаат вистинската вера? Единствено христијаните кои Му служат на Бога во вистина, тие ќе се спасат, како што вели Светиот Дух: Близу е Господ до сите, кои Го признаваат, до сите, кои вистински Го призиваат (Псал. 144,18) За луѓето кои не ја примиле вистинската вера во Бога не можеме да кажеме дека се спасуваат, бидејќи апостол Павле не учи: Еден е Господ, една е верата, едно е крштевањето (Ефес. 4, 5; 1. Кор. 12,12). И повторно: На оние што постапуваат по тоа правило (вистинската вера), нека биде мир и милост (Гал. 6, 16), и на друго место: Ако, пак, некој војува, сепак венец не добива, бидејќи не се борел според правилата (2. Тим. 2,5). 26. Која е најкусата дефиниција за верата? А која, пак, за надежта? Најкусата дефиниција за верата е зборот "верувам". Кога ќе го изговориш зборот "верувам", значи дека го примаш и исповедаш она што Црквата го учи за Бога ("Учење за православната вера", стр. 51). А најкратката дефиниција за надежта е . "очекување со доверба на од Бога ветените добра" (исто, стр 222). 27. Кои добри дела ја подобруваат нашата вера во Бога? Дали сомнежот во верата е грев? Како може да биде отстранет сомнежот од срцето на човекот? Верата расте, напредува и се крепи преку искушувањата, преку неволјите и тешкотиите (1. Петр. 1, 67; Јак. 1, 3). Верата се множи, напредува и зајакнува преку молитвата (Марко 9, 24; Лука 17, 15). Сомнежот во верата претставува грев и тој доаѓа на човека преку намалувањето на верата (Мат. 8,26; 14,31; Лука 8,2425; Јак. 1, 6). Сомнежот од срцето човеково се отстранува со вера, молитва и препуштањето на волјата Божја (Мат. 26, 3841). Сомнежот и малодушноста понекогаш се случуваат по Божјо допуштање ("Добротољубие", том X, Слово 46, стр. 240) поради некои гревови, а особено за да се смириме и уште повеќе да ја бараме Неговата помош. 28. Дали христијанската надеж се раѓа од верата или од сите добри дела? Христијанската надеж се раѓа од верата (Гал. 5, 5; Евр. 10, 23; "Учење за православната вера" стр. 223224); надежта се раѓа и од трпението (Рим. 5,4). 29. Како можеме да ја подобриме во своето срце надежта за спасение? Во своето срце можеме да ја подобриме надежта за спасение преку дејствена вера, односно со вера која дејствува преку љубовта (Гал. 5, 56; 1. Сол. 1, 3; 1. Тим. 1,14; 2. Тим. 1,13; 1. Јов. 3,23; Тит 3,15; Фил. 1, 5). Оваа дејствена вера, проникната преку љубовта ја има оној кој се труди постојано да прави добри дела. Оној што се надева на спасение не правејќи добри дела според својата моќ, таквиот има луда надеж ("Добротољубие", том X, Слово 22, стр. 117121). И на друго место вели: Надевај се на Господа и прави добро (Псал. 36, 3). 30. Како треба да ги разбереме зборовите од Светото Писмо, кои велат: "Проклетда е оној човек, што се надева на човеk'^ (Јерем. 17,5)? Поради спасение и здобивање на вечниот живот, својата надеж треба да ја положиме само на Бога (Псал. 2, 12; 5, 11; 117, 89). Надеж не треба да полагаме на човек (Псал. 145, 3; Иса. 2, 22). Верниците надежта не треба да ја полагаат во телото (Фил. 3, 4), ниту во самите себе (2. Кор. 1, 9). Не треба да се надеваме во својата правда (Лука 18,19). Човекот е налик на трева (Псал. 102,15), на полски цвет, сенка, трска скршена од ветрот, на пајажина (Иса. 36, 6; Јов 18,14). Значи, проклет е човекот кој се надева на човека, оти таквиот се надева во премало и слабо Божјо создание, а не во Господ на силите. Кој се надева во Бога, него Бог го љуби (Псал. 146,11), а оној што се надева во човекот се надева во суетност, оти човекот се уподобува на суетата и неговите денови минуваат како сенка (Псал. 101,12; 143,4; Проп. 6,12; 8,13). Проклет е човекот кој Го остава својот Творец и се надева во она што е суетно, расипливо и во човека, кој е роб на гревовите (Јован 8, 34; Рим. 1,24; 3, 9; 7, 5; 14,23; Ефес. 2, 3). 31. Што е очајот и кои се неговите последици во животот на човекот? Очајот е губење на доверба во добрината и милоста Божја. Тоа е грев против Светиот Дух. Очајот е единаесеттото скалило на гревот, според учењето на свети Никодим Светогорец. Последиците од очајот го водат човекот на дванаесеттото скалило на гревот, а тоа е самоубиството, подобно на Јуда. 32. Зошто некои луѓе ја губат надежта на спасение и доаѓаат до самоубиство? Човекот доаѓа до самоубиство особено поради неверие, гордост, очајување, страв, одмазда и немање на добар духовник. 33. Како треба да се спречи гревот на очајување и самоубиство? Што не учат светите отци во овој поглед? Дали можат таквите луѓе да бидат спомнувани на светите служби? Гревот на очајување и помислата за самоубиство се лекува со постојана молитва (Јак. 5,13; Јуда 1, 20). Секоја постојана молитва претставува "лекување на очајувањето и крепење на надежта" (Свети Јован Лествичник, Слово 28). И повторно, човекот се крепи против очајувањето со исповед и причестување со Светите и Божествени Тајни. Самоубијците не можат да бидат спомнувани во никаква молитва, ниту в куќа, ниту во светата Црква, освен во случај кога биле луди, или нервно тешко болни ("Црковно правило", од протос. Никодим Сакелариј, стр. 291292). 34. Што е христијанската љубов, на колку области се дели, и како се раѓа во срцето на верникот? Љубовта во поширока смисла претставува стремеж на човекот кон се што е убаво и добро, кон се што е достојно да се посакува. Христијанската љубов е божествена сила излеана во срцето на верникот преку Тајната на Светото Крштение, со која тој има длабок и чист стремеж кон Бога, неговото најскапоцено добро, и со сите сили на душата посакува соединување со Него и исполнување на Неговата волја, жртвувајќи го во случај на потреба секое земно добро ("Учење за православната вера", стр. 314). Божествената љубов се дели на две скалила, имено: едното е љубовта која се добива со сите добри дела, особено со чистата молитва на срцето, и второто е љубовта како божествена несоздадена енергија, како дар од горе (Свешт. проф. др Думитру Станилоаје, "Морално богословие", том III, стр. 254). 35. Кои добри дела ја подобруваат христијапската љубов и кои гревови најмногу ја намалуваат? Сите добри дела му помагаат на човекот да напредува во божествената љубов, но најмногу од се чистата молитва. Најголемиот грев кој ја намалува и ја отстранува од нас божествената љубов е омразата "која е еднаква на човекоубиство" (1 Мој. 27, 41; 1 Јов. 3,15; 4, 20), потоа самољубието, гордоста и скржавоста. 36. Кои се ќерките па христијапската љубов? Керките на христијанската љубов се сите добри дела, започнувајќи со светата молитва. Молитвата е и мајка и ќерка на љубовта. 37. Со што се докажува христијапската љубов? Христијанската љубов, како љубовта кон Бога, така и кон ближниот, се докажува со добрите дела, како: милостина, помагање на неволници, примање на странци, утешување и посетување на патници, помагање на слаби, криење на туѓите мани, простување на оние што не огорчиле, молитва за добро на другите, жртвувањето на себеси за другите итн. (2. Кор. 8, 22; 1. Сол. 2, 6; 2. Тим. 2,10; 1. Јов. 3, 6; Лука 17, 4; Ефес. 4, 23; 2. Кор. 9,14). 38. Што е омразата и зошто се раѓа во срцето на човекот, и како може да се отстрапи? Омразата, како и другите страсти, се раѓа од самољубието, егоизмот, кои се мајка и корен на сите гревови, според свети Јован Дамаскин и свети Ефрем Сирин. А самољубието. пак, е "неразумна љубов кон телото", според свети Максим Исповедник ("Добротољубие", том II, стр. 67). Омразата е човекоубиство (1. Јов. 3,15). Омразата е дозволена само против ѓаволот и против гревот (Псал. 96,11; Изрек. 8, 13; Амос 5,15). Омразата е дозволена против неправдата, според зборовите на псалмопевецот: Ја замразив неправдата и се гнасам од неа (Псал. 118, 163; Рим. 12, 19; Изрек. 13, 5; 17, 13). Христијаните треба да ја мразат лагата (Псал. 118,163), треба да ги мразат неправедните патишта (Псал. 118,104), како и собиралиштето на злонамерните (Псал 25, 5); треба да го мразат советот на оние што Го мразат Бога (Псал 138,2122). Омразата се победува со љубов кон Бога и кон ближните, а љубовта Божја, пак, ја добиваме преку сите добри дела, а особено со чистата молитва. 39. Каква е разликата помеѓу омразата, гневот, зависта,интригите, караниците и злобата, и кои се нивните последици? Омразата е корен на спомнатите страсти, а тие, пак, и се гранки, како што вели свети Ефрем Сирин во својата беседа за разликување на страстите. Последицата од омразата и нејзините ќерки е смртта на душата. 40. Какви духовни поуки и совети им давате на верниците за да ги утврдите во трите богословски добродетели: верата, надежта и љубовта, кои лежат во темелот на нашето спасение? Јас сум едноставен човек и нешколуван, и не се разбирам во тоа да давам посебни поуки за овие три богословски добродетели. Тоа го оставам на теолозите, кои можат да ги поимат и да им ги толкуваат на оние што ги слушаат. Тука треба да ја познаваш теологијата сфатлива на оние многумина и нешколувани, кои се уште не го знаат "Верују" и "Оче наш", па ниту почетните молитви. Според мојата слаба моќ и разбирање во она што е за корист на спасението, јас прво ги потсетувам верниците на стравот од Бога, кој го поучува човекот да отстапи од злото (Изрек. 1, 7; 9,10). Знаеме од светите отци дека мудроста има два краја. Долниот е стравот од Бога, а горниот е љубовта кон Бога, која ■ што е "врската на совршенството". Почнувајќи од стравот с Божји, јас ги поттикнувам верниците на стравот од смртта и Судот. Потоа ги потсетувам на маките во пеколот, на славата на рајот, на милостината, на растењето на децата во стравот и науката Господова, на искрена и честа исповед, на напуштање на гревовите, кои заедно претставуваат вистинско покајание. Оние што се во брак ги поттикнувам на чист сембен живот, советувајќи ги да го напуштат тешкиот грев на чедоубиство и сите обиди против зачнувањето на деца. Ги поттикнувам да ги остават караниците, судењата, гневот, пијанството и омразата и ги потткнувам да се смират еден со друг пред залезот на сонцето. Ги поттикнувам верните да не одат кај оние што бајат, што фрлаат магии, или на "отворање на законоправила", што е гатање со свети нешта, од светите отци наречено "гитија". Верниците ги поттикнувам редовно да одат во светата Црква, да ја слушаат проповедта на свештеникот и да не се собираат во невернички куќи или на секташки собири. Уште ги поттикнувам да се пазат од пијанство, од разврат, од прељуба и од другите стравотии поврзани со овие тешки гревови. Ги поттикнувам со светост да ги постат четирите пости, како и среда и петок, освен во случај на болест или други околности ако се добие благослов. На верниците им советувам да не читаат еретички и секташки книги, ниту да расправаат за верата со секташи, туку што почесто да го читаат Светото Писмо, како и поуките на светите отци. На нашите верници им советувам во куќата да имаат "Часослов", "Псалтир", "Библија", "Житија на светителите" и други книги корисни за душата. Ги поттикнувам да ги слушаат свештениците и духовниците, знаејќи дека се од Бога одредени. Исто така ги поттикнувам навечер и наутро да се. молат и секоја работа да ја започнат со молитва и со светиот крсен знак. Ги поттикнувам да живеат во мир со домашните, со соседите, со сите луѓе, да имаат милост кон беспомошните, странците и болните, да не крадат ништо од другите, ниту од заедничкиот имот. Уште ги поттикнувам да се молат за целиот свет, мажествено да ги поднесуваат неволјите, на оние што се со чест да им даваат чест, на оние кои се со страв страв, на оние кои се со давачки давачки, и никому со ништо да не останат должни, како што не учи светиот апостол Павле во Посланието до Римјаните, глава 13, 58. На овој начин и со друго ги учам христијаните, синовите на нашата Православна Црква кои доаѓаат при мене. А да разработувам голема теологија со тие недолжни христијани ниту се разбирам, ниту пак сметам дека ќе им биде од голема корист, се додека имаат млечни заби за највишите и најфини духовни учења. 41. Зошто Бог го создаде видливиот и невидливиот свет? Бог го создаде целиот видлив и невидлив свет само поради Својата неискажлива љубов и добрина (Псал. 32, 5; 64,9; 135,1; 103,1429; 146, 89). И повторно Бог го создаде видливиот и невидливот свет за слава на Себе си (Псал. 18, 12; 96, 6; Рим. 1, 20; Свети Никодим Агиорит, "Стражарење на петте сетила", гл. 11). 42. Што подразбираме под Божја правда и како можеме да ја исполниме? Божјата правда е едно од Неговите совршенства (2. Мој. 34, 7; 5. Мој. 32,4; Псал. 7,9; 88,14; Иса. 45,2124). А за да ја исполни Божјата правда, колку што е можно на човекот, христијанинот треба да се труди да ги прави сите добри дела и сите заповеди дадени од Господа, и по нивното исполнување себеси да се смета за "непотребен слуга", како што рекол Христос (Лука 17, 10), разбирајќи дека секое добро дело се прави од Бога преку верниците (Фил. 2,1315; 2. Кор. 3, 5; 9, 8; 2. Сол. 2, 17; Евр. 13, 21). Бог е праведен и Својот благослов го ветува на оние кои ги чуваат Неговите заповеди и ја чинат правдата (Псал. 14,12; 23,3; Изрек. 21,21; Иса. 33,15; Мат. 5, 8). 43. Колку може човекот да сфати од божествените тајни и од делата Божји? На ова прашање ќе ви одговорам со зборовите на Светото Писмо: Така се скриени и поголемиот дел од делата Негови (Мудр. Сир. 16, 21). Меѓутоа, до крајот според безграничната добрина Божја, се ќе биде сторено познато на човека (Споредете со: Иса. 54, 13; 55, 5), само што треба да знаеме дека за Бога е преку Него откриено на луѓето (Рим. 1,19). Бог е неопфатлив и Неговите дела се неопфатливи (Јов 5, 9; 9, 10; 37, 514; Проп. 3, 11; 11, 8). Неговите судови се непоимливи за умот (Псал. 35,6; Лука 13,4; Рим. 9, 33). Човекот може да ги сфати тајните на Божјите творби според мерката на чистотата на својот ум и срце, бидејќи според сведоштвото на Василиј Велики, "овој свет е училиште на словесните души и училиште на богопознанието, давајќи им на оние кои сетилно гледаат поуки за набљудување на невидливото" ("Шестоднев", Слово 1). Преку набљудувањето на светот, на созданието, со духовна мудрост човекот Го познава Творецот (Рим. 1, 20; Иса. 40,22; Псал. 18,1). Небото и земјата ја кажуваат славата Негова (Псал. 18,14; 144,10). Добрината и великодушноста Божја се гледаат во Неговите дела. Неговата моќ повторно се гледа во Неговото создание (Псал. 18, 1; 110, 6; Иса. 48, 13; Рим. 1, 20). Мудроста и Неговата слава се познаваат во Неговите величествени дела (Јов 37,16; 38, 4; Псал. 8,1; 85,19). Неговата правда се познава во Неговите дела; Неговата светост се познава во Неговиот Закон (5. Мој. 4, 8; Рим. 7,12). Во последните времиња, ни кажува Светото Писмо, земјата ќе биде полна со познавање на Господа, како што водите го полнат морето (Иса. 11, 9; Авак. 2,14; Проп. 8,17). 44. Што подразбираме под Божјата промисла, преку која Бог управува со Своето создание? Божјата промисла ја претставува Божјата постојана грижа за Неговите созданија (Псал. 32,13; 14,15; 103,1030; 135,25; Иса. 46, 4; Лука 12, 22; 1. Петр. 5, 7). Свети Максим Исповедник вели дека "промислата и предразбирањето се потребни за се да се твори. А свети Кирил Ерусалимски вели дека "Господ се набљудуваше пред нивното создавање". 45. Некои свети отци велат дека Бог управува со светот со две раце, односно со правдата и милоста. Како треба да ги сфатиме овие зборови? Овие две раце на Отца, со кои Он го создаде видливиот и невидливиот свет и со кои се управува, не се Неговата правда и милост. Тие две раце на небесниот Отец се Синот и Светиот Дух, според сведоштвото на Светото Писмо, кое вели: Преку Словото на Господа се зацврстија небесата, и преку Духот на устата Негова сите сили нивни (Псал. 32, б). Ако, пак, некои свети отци некогаш ги нарекуваат "Божји раце" Неговите две особини и две совршенства, односно правдата и милоста, тие покажале дека со тоа Бог многу грижливо и со икономија го делотвори спасението и исправувањето на човечките души и го приведува целиот свет кон Својата слава и според Својата света и праведна волја. Имајќи ги во вид овие две совршенства Божји, Светото Писмо не учи дека треба повеќе да се плашиме од милоста Негова, отколку од правдата Негова. Бидејќи ако ја повредиме Неговата правда, ќе трчаме под милоста Негова, а ако, пак, премногу згрешиме со преголемата надеж во милоста Негова, тогаш каде ќе трчаме за да ја задоволиме Неговата правда? Затоа Светото Писмо не предупредува, велејќи: Не говори: 'Милоста на Господа е Голема: Он ќе ми Ги прости многуте мои гревови'; зашто и милоста и гневот се во Него; Неговиот Гнев се исипува врз грешниците (Мудр. Сир. 5,67). 46. Ако Бог раководи само со промислата, тогаш каква е вината на човекот кој греши несакајќи, или од незнаење? Бог го создаде човекот и го остави во рацете на своите произволности (Изрек. 2, 23; Сир. 15, 14). Бог не е крадец, Он не ги крши вратите на нашата душа. Слушнете што вели: Ете, стојам пред вратата и чукам. Ако некој Го чуе Гласот Мој и ја отвори вратата, ќе влезам при него и ќе вечерам со него, и тој со Мене (Откр. 3, 20). На друго место, пак, покажувајќи го човековото самосовладување, вели: и со оружјето на милоста Своја го закрилуваш (Псал. 5,12). Значи, човекот е слободен и не е принуден да чини добро, но поучен е да твори добро и да ги чува сите заповеди Христови (Мат. 28,20). Ако, пак, погреши некој од незнаење, сепак ќе биде тепан, но помалку (Лука 12, 48; Рим. 2,12). И ако човек згрешил несакајќи, нека се кае, и со намерно покајание да го излечи ненамерното (Мат. 11,20; Лука 17,34; 2. Кор. 7,10). 47. Што е спасението и кои се условите за спасение, според светите отци? Спасението е избавување од гревовите (Псал. 129, 8). Спасението доаѓа од Бога (Мат. 1, 21; Псал. 38, 3639; 67, 20; Иса. 25, 9; 45,17; 43,11). Спасението на човечкиот род е реализирано преку крвта Христова (Мат. 20, 28; Мк. 10, 45; Дела 20, 28; Ефес. 1,7; Евр. 11,1215). Спасението е остварено преку Исуса Христа (Иса. 63, 9; Лк. 1, 69). Христос може секогаш да спасува и нема спасение преку некој друг (Евр. 7, 25; Дела 4,12). Условите, пак, за спасение се: благодатта на Светиот Дух, вистинската вера во Бога соединета со сите добри дела и исповедание на името на Исуса Христа (Рим. 10, 910); бидејќи кој претрпи до крај, ќе биде спасен (Мат. 10,2224; Марко 13,13). 48. Што подразбираме под благодат и кога ја прима човекот благодатта па Светиот Дух? Благодатта претставува знак на искупувањето (Ефес. 1, 1314; 4, 30). Човекот ја прима благодатта на Пресветиот Дух, прво на крштевањето со миропомазание (2. Кор. 1, 2122; 1. Јов. 2, 27; Дела 8, 15). Според светото крштевање благодатта на Светиот Дух се добива по пат на молитвата (Лука 11,13). Потоа благодатта на Светиот Дух ја примаме преку средствата за осветување на Христовата Црква, а тоа се седумте Свети Тајни, како и треби, осветувања итн. Благодатта на Светиот Дух се дава на оној кој верува во Исуса Христа и се покајува (Дела 2,38; 10,4344; Гал. 3,14; Јован 7, 39). 49. Дали сите луѓе ја имаат благодатта на Светиот Дух? Дали и нехристијаните, неверниците, еретиците, секташите и христијаните паднати во смртни гревови, ја носат во себе благодатта на Светиот Дух? Во Стариот и Новиот Завет благодатта на Светиот Дух била ветена на сите кои веруваат во Исуса Христа (Иса. 44, 3; 59, 21; Езек. 36, 27; Дела 2,1718). Но, благодатта на Пресветиот Дух особено е дадена на светите апостоли (Јован 20, 22; Дела 1, 8; 2,4; 4, 31; 6,3; 13,2). Паганите, неверниците и отпадниците ја немаат благодатта на Пресветиот Дух (Јудита 19, 20; 1. Кор. 2, 14). Во последните времиња мнозина измамници и лажни христоси ќе се претставуваат со лукавство како да ја имаат благодатта на Светиот Дух и ќе прават големи знаци и лажни чудеса со силата на сатаната, како би прелажале мнозина, како што рекол Господ (Мат. 24, 24; Марко 13, 22; 2. Сол. 2, 9; Откр. 13,1314). Овие измамници ќе прават лажни чудеса со силата на сатаната, како би ги прелажале избраните и би ги оддалечиле од вистинската вера (5. Мој. 13,18; Откр. 19, 20). Гатачите, лажните пророци, еретиците, измамниците и лажните чудотворци претставуваат гнасотија пред Бога (3.Мој. 20, 27; 5. Мој. 18,1012). Бог не ги слуша оние што прават лажни чудеса (3. Мој. 11,31; 20, 6; 5. Мој. 13, 3). Христијаните кои паѓаат во тешки гревови го оскрбуваат Светиот Дух Божји (Ефес. 4, 30), но сепак не ја губат благодатта на спасението. Ако со сето срце се обратат на исповед и на правење добри дела, тие повторно го добиваат дарот на Пресветиот Дух (Дела 2, 38). Еретиците и секташите ја немаат благодатта на Светиот Дух, бидејќи првиот грев против Светиот Дух кој го направиле е "злобата на недоверба во докажаната и предочена вистина на вистинската вера во Христа" ("Учење за православната вера", издание 1953, стр. 439441).
	Нова заповед ви давам да се љубите еден со друг како што Јас ве возљубив така и вие да се љубите еден со друг.По тоа ке ве познаат сите дека сте мои ученици, ако имате љубов меѓу себе (Јов. 13-34,35)

чаир Профил од член Испрати лична порака Најди пораки од член Посети го сајтот на членот Додај во листа на пријатели Сениор Регистриран: 29.Јануари.2007 Статус: Офлајн Поени: 950	Опции за коментарот Внеси реплика Цитирај чаир Благодарам(0) Цитирај Одговор Испратена: 21.Февруари.2007 во 15:08
	Старец Клеопа Некој монах од Скитската пустина одејќи во Александрија за да ги продаде своите ракотворби, бидејќи изработувал плетени корпи, видел некој закоп. Умрел игемонот' на Александрискиот град, големиот паганин, кој погубил илјадници христијани, бидејќи тоа било во времето на големите прогонства. Денот бил убав и целиот град одел по него, спроведувајќи го до гробот. И кога стигнал тој нашол некој голем пустиник, кој живеел во пустината 60 години, живеејќи само од корења и со она што го наоѓал во пустината, го нашол изеден од хиени. Тогаш монахот помислил: Ете со колку големи почести одеше кон гробот игемонот, кој беше убивал илјадници христијани, а овој, пак, кој на Бога служи 60 години и живеел само во пост и молитва, го изеде хиена! Какви се судовите Божји? Чинам оти Бог е предобар, па дозволува и неправедни работи. Ќе се молам на Бога да ми покаже какви се Неговите судови, оти и поедини луѓе расудуваат против Божјата промисла, Божјото грижоводство. Еден е зол, грешник, а ете добро му оди. Друг, пак, е добар, но децата му се злобни, жената му е болна, и тој бегајќи од една наидува на друга неволја. Еден е зол, а живее долго, а друг, пак е добар и умира рано. Ете, некој христијанин е добар, се моли на Бога, пости, и наидува само на гнасотии, а друг, пак, е злобен, пцуе, се опива, и таквиот Бог не го казнува. И така, монахот воочил многу такви работи, како што се вели кај пророкот Еремија: Господи, што е тоа, оти патот на злите напредува, а патот на правите постојано е во неволја. И од тој ден започнал да се моли: "Господи, покажи ми ги Своите судови, за да не би судел!" И започнал монахот да се моли на Бога да му ги покаже Неговите судови: зошто не кој сиромав, кој е свет и праведен, е болен, страда, наидува на неволји, а друг, пак, грешен, работи своеглаво, а сепак е здрав и богат, има успех, станува голем во службата, во честа, и во се му оди добро. И долго време монахот Му се молел на Бога да му покаже зошто се случуваат овие неправди, така што добрите често страдаат, а на злите им оди добро. "Нека ми ги покаже Бог Своите судови, оти и мене често ме соблазнува оваа работа, оти видов многу неправди, кои, како што ми се чини, како Бог да ги дозволил". А Преблагиот Бог, бидејќи човекот не ги знае Неговите судови, на ваков начин му ги предочил Своите судови, иако можел да го сотре поради ваквото испитување да ги дознае тајните Божји, кои не ги знаат ни ангелите. Но бидејќи го љубел поради светиот живот, посакал да го вмудри, бидејќи Божјите судови никој не може да ги знае. Еднаш тргнал пустиникот сам во Александрија да ги продаде своите корпи, иако патот бил три дена одење. Но штом тргнал од својата пештера, на некоја убава полјанка му излегол во пресрет некој друг монах, млад, и многу убав. Оче, благослови! Господ да те благослови, синко! Каде одиш, оче? Ке одам на пазар, да ги продадам своите ракотворби. Тие продавале плетени корпи и купувале леб, потоа од него правеле двопек и се хранеле со растенијата кои ги наоѓале во пустината. Оче, и јас исто така одам во Александрија. Слава на Бога што, ете, имам сопатник! Бидејќи го зел товарот на старецот, младиот монах му рекол: Оче, еве гледај. Знаеш што треба да прават монасите кога се на пат. Да се молат цело време и да разговараат со Бога. Тоа е должноста на монахот и христијанинот, кога се на пат: да се молат. Така е, оче, до Александрија ќе се молиме! Да не проговориме ниту збор! му рекол младиот. Одејќи, пак, по овој пат заедно три дена, на мене ќе видиш некои страшни нешта, но да не зборуваш, да не ме осудуваш и да не ја погазиш заклетвата! Да, синко! Ако Бог ми помогне, повеќе не ќе зборувам! И тргнале двајцата. Младиот монах ги носел корпите, и оделе молчејќи. Околу пладне. кога сонцето било многу силно, наишле на некое село, и излегле пред нив двајца млади луѓе: Отци, од сега повеќе не можете да патувате, бидејќи сонцето пече премногу силно. Ајде, кај нас! Двајцата млади луѓе ги примиле со голема чест, бидејќи на Исток во текот на денот не можеш да патуваш, туку само утрината и вечерта. И таму има таква традиција: ако те примат во куќа, да ти ги измијат нозете. Спасителот му рекол на Симон фарисејот: Влегов во твојот дом, ти ни вода за нозете не Ми даде (Лука 7, 44). Бидејќи таму песокот е многу врел, и кога ќе стигнеш во куќата на некој човек и тој ти истури малку студена вода на нозете, многу големо добро ти прави. Нозете ужасно се вжаруваат од песокот и камењата. Овие момчиња, кога разбрале дека се од Скитската пустина, каде што беа сите свети монаси: свети Антониј Велики, свети Макариј Велики, свети Сисој Велики, свети Онуфриј Велики и другите големи испосници кои ги имаме во календарот, ги примиле со уште поголема чест, со љубов, им ги измиле нозете, ги одмориле и ги ставиле на масата. Овие момчиња во куќата имале некој сребрен сад, многу скап, кој им беше останал од колено на колено. Во тој сад, од побожност, им ја ставиле храната на пустиниците, укажувајќи им достојна почит. Монасите јаделе, заблагодариле и заминале да отпочинат, бидејќи биле уморни. Пред вечерта, кога требало да тргнат на пат, младиот монах го украл сребрениот сад. Стариот монах тоа го видел и помислил: "Гледај! Луѓево не примија со голема чест, ни ги измија нозете, ни дадоа да јадеме, а овој монах ја украде сребрената чинија". Одејќи понатаму преминале преку некој мост. Младиот монах го осенил со крстознамение садот и го фрлил во водата. Старецот го видел и помислил: "Каква неправда! Зошто ја зеде чинијата и ја фрли во вода? Зошто не ја остави таму?" Но премолчил, бидејќи имал завет да не зборува до Александрија. Вечерта стигнале кај некои други двајца млади. И тие излегле пред нив, ги примиле со љубов и им ги измиле нозете, каков што бил обичајот и им дале да се одморат. Тие, пак, имале неколкумесечно дете. Утредента, пред тргнување, младиот монах отишол при детското креветче и го убил, без да го забележат неговите родители. Старецот тоа го видел и си рекол во умот: "Со каков ли злосторник јас тргнав на пат! Онаму украде сребрена чинија, овде, пак, го уби детето!" Но оној, пак, го беше предупредил: "Многу работи ќе видиш на мене на овој пат, но немој случајно да проговориш, бидејќи ќе ја прекршиш заклетвата!" Другиот ден околу пладне, минувајќи низ некое село, им излегол во пресрет некој домаќин: Отци, од сега повеќе не можете да одите, бидејќи сонцето запече и настана голема жештина. Ајде кај нас да се одморите неколку часови, а пред вечерта повторно ќе тргнете. Овој човек имал врзано куче, кое го чувало целото домаќинство. Човекот ги примил, ги нагостил и им дал да се одморат. Пред вечерта, кога почнало да заладува, тие тргнале. Младиот монах се вратил назад и, кришум да не забележи сопственикот, го прекрстил кучето и тоа скокнало нагоре и умрело. И тогаш старецот гледал, но молчел: "Каква ли е оваа работа? Онаму украде сребрена чинија, потоа го задави детето, и овде, пак, го уби кучето!" И така одејќи вториот ден, поминале покрај патот крај некоја гостилница. Таму никој не зборувал за Бога, туку алкохолот зборувал во нивните глави: подвикнувале, пееле, свиреле, пцуеле; и кога ги виделе монасите, почнале да викаат: "Гледајте, попишта!". Бидејќи кога човекот е пијан повеќе не зборува тој, туку зборува ѓаволот! Стариот монах не рекол ништо, туку си го гледал патот. А младиот се завртел кон гостилницата и направил три метании, и откако се поклонил кон гостилницата, тргнал понатаму. На крајот од шумата имало некое село и една напуштена црква. Таа немала ниту крст, вратата и била извадена, прозорците искршени, со еден збор пуста црква, напуштена сигурно пред повеќе од 40 години. Младиот монах зел неколку камења, ги осенил со светиот крст и почнал да ги фрла на црквата. Стариот монах си велел во себе: "Гледај, гледај! Ако е од Бога, ова не би го правел. Ама од ѓаволот е, бидејќи на гостилницата и се поклонуваше, а на црквата фрла со камења". Но не му било дозволено да зборува. До Александрија, пак, имало уште еден ден. Третиот ден наутро, одејќи двајцата покрај некое село, стигнале до некоја куќа покриена со слама и трска. На куќниот трем седеле дечиња, петмина, и плачеле. Стариот монах од торбата извадил нешто и им го дал. Потоа ги запрашал: Зошто плачете? Вчера ја погребавме мајка ни! А имате ли татко? Татко ни умре лани. Немале, сиромашките, ниту татко ниту мајка. Откако заминале, младиот монах се вратил назад и ја запалил куќата. Децата безглаво се разбегале. Стариот монах помислил: "Дали е овој човек? Ја запали куќата! Господи, уште колку ќе го трпам овој убиец? Онаму се поклонува на гостилница, потоа удираше врз црквата! Овој само зло прави!" Но молчел, бидејќи вечерта требало да стигнат во Александрија, во населбите. Кога стигнале во Александрија, веќе било вечер. Таму имало некоја висока куќа, а нејзиниот сопственик не бил дома. Младиот монах погледнал по малку на куќата и за брзо време веќе се искачил на нејзиниот врв. За еден час ја уништил целата куќа. Го искршил покривот, вратите, прозорците, се што имало во куќата искршил. Стариот се зачудил како успеал за еден час да ја искрши целата куќа и се исплашил гледајќи го тоа. Но сега, бидејќи веќе стигнале во Александрија, можел да зборува. И кога излегол младиот, откако ја искршил целата куќа на човекот, го тргнал на страна и го запрашал: Еве, слушни ме сега, брату! Од сега повеќе не можам да молчам! Оти нели беше завет меѓу нас да не зборуваме се до тука? Да ми кажеш мене што си ти? Гавол ли си, човек ли си, или ангел си? Ама, зошто, оче? Да не сторив нешто зло? Па добро, море, оние луѓе онаму, кога се симнавме од ридот, Зар не не примија, Зар не не нагостија, и тоа што го имаа скапоцено, чинијата, ја ставија пред нас! Зар не ја украде и нели ја фрли во водата? Што зборуваш, оче? Зло направи. Голема лудост, бидејќи оние луѓе ќе не осудуваат дека сме краделе! Оче, три големи и добри работи таму направив! Таа сребрена чинија беше петолебница од Црквата на соседното село. Неа ја беше украл нивниот прадедо, но тие тоа не го знаеја. На неа беше напишано со старо црковно писмо: "Ова е петолебница на црквата "Свети Николај", дарувана од тоа и тоа семејство, и оној што ќе ја отуѓи од црквата да биде во пеколот се дури не ја врати назад". Така пишуваше на чинијата. И поради таа чинија девет души кои ја употребуваа се мачеа во пеколот. И сега требаше и овие да одат во пеколот, бидејќи ја употребуваа. Мене, пак, ми стана жал за нив и ја украдов чинијата; но мене не ми беше потребна, и затоа ја фрлив во водата. Утредента, пак, кога ќе дојде црковникот од црквата за да се искапи во водата ќе ја пронајде чинијата. Тој, бидејќи е од Црквата, и познавајќи го црковното писмо, ќе ја однесе на свештеникот. И кога ќе го стави садот во светиот Олтар, оние деветмина ќе излезат од пеколот, бидејќи на неа пишуваше: "Да бидат во пеколот се дури не ја вратат назад". Значи, оче, јас таму направив три добри дела: и оние деветмина ги извадив од пеколот, и овие што се живи ги зачував да не влезат таму, и ја дадов чинијата назад во црквата, бидејќи таа таму им беше многу потребна. А ти, пак, велиш дека зло сум сторил, а јас, пак, ете добро правев! Тогаш старецот се восхитил: "Ете, гледам, браќа, како било, а јас, пак, сметав оти е крадец, дека ја украде чинијата!" А кога го уби детето, и тогаш правеше добро? И таму направив добро дело. Како? Го уби детето и велиш дека си направил добро дело? Застани и не суди според својот ум. Дали го виде детето? Тоа беше зачнато на ден Велигден. Бидејќи не се воздржуваа родителите на денот на Христовото Воскресение, според Божјиот суд, детето во својата дваесетта година ќе стане разбојнички арамбаша и ќе ги убие своите родители. Тоа беше казната за нивното невоздржување. И многумина луѓе тоа требаше да убие, и многу голема збрка ќе правеше во светот, бидејќи беше зачнато на голем ден. Јас тука направив три големи добри дела: ја испратив душата на детето чиста на небото, ги спасив неговите родители од убиство од раката на нивното сопствено дете, и тие, откако ќе го најдат детето мртво, ќе плачат многу и преку тој плач ќе им се прости и гревот што го направиле воочи денот Велигден. И ти велиш дека зло чинев, а јас, пак, добро правев! А зошто, пак го уби и кучето на човекот? И таму направив добро дело! Оној пес го чуваше целото домаќинство, но утредента ќе требаше да збесне. И кога ќе требаше да дојде домаќинката да му даде за јадење, тоа требаше да ја касне, и голема несреќа ќе беше во куќата на оној човек! Бидејќи не примија, мене ми стана жал и го убив песот пред да ја касне домаќинката. И ти велиш дека зло чинев, а јас, пак, добро правев! А зошто, пак, кај гостилницата се крстеше и поклонуваше? И таму направив добро дело! Во таа гостилница беа дојдени најдобрите домаќини од селото» Црковниот тутор, кнезот и еден добар домаќин. Тие се советуваа да се здружат и да направат црква во селото која беше напуштена. Кога поминувавме, тие рекоа: "Господи, помогни да ја направиме црквата!" Иако беа во гостилницата, јас видов дека луѓето сакаа да направат добро дело и направив и јас три метании и реков: Тосподи, помогни им да ја направат црквата!" И ти велиш дека зло чинев, а јас, пак, добро правев! Јас не се поклонував на гостилницата, се поклонив на Бога, да им помогне на оние што се одлучија да ја обноват напуштената Црква. Се восхитил старецот, велејќи: "Ниту овде бев во право!" А онаму, кога стигнавме на крајот на селото, зошто фрлаше со камења на црквата? Таа беше онаа напуштена црква. И бидејќи црквата беше пуста, ѓаволите си играа на светата Трпеза, на прозорците, на храмот и се смееја на опустошувањето на Божјиот дом, и мене ми стана криво. Ти виде дека ги осенив со крст оние камења и почнав да фрлам на црквата, и ѓаволите се разбегаа оттука. Јас не фрлав на црквата, туку по ѓаволите кои беа таму! А онаму, пак, зошто им ја запали куќата на децата? Ти ги виде дечињата и Зар не ти беше жал за нив? Та ми беше жал и тоа повеќе од тебе! И затоа направив многу добро. Виде дека дечињата немаа ниту татко ниту мајка, а беа останати со оној остаток од куќа. Но тие не знаеја дека под куќниот трем постои богатство скриено од нивниот прадедо, едно грне со чисти златници. И јас ја запалив куќата, бидејќи тие живееја во сиромаштија и не знаеја дека имаат богатство под куќниот трем. По неколку дена децата ќе бараат на тоа место да видат да не останало нешто, и ќе го најдат богатството, па ќе го повикаат еден нивен дедо, кој е црковен тутор. Тој, пак, бидејќи е богобојажлив човек, ќе ги земе под своја грижа оние деца и со најденото богатство ќе им направи голема куќа, со се што им треба, ќе ги школува и тие ќе станат големи луѓе и верници. И ти велиш дека зло направив бидејќи ја запалив куќата, а јас, пак, добро направив, оти ако не ја запалев куќата, тие не ќе го најдеа богатството. А овде, пак, зошто ја уништи куќата? Оче, оваа убава куќа беше направена со пари од крадење. И вака беше заповедено од Бога: "Бидејќи е направена со туѓ труд и со пари од кражби, овде мажот и жената никогаш нема да живеат! Жената требаше да умре при првото породување. Само мажот вдовец ќе требаше да живее цел век во оваа куќа. И јас ја растурив куќата, бидејќи тие беа заминати на некоја свадба, и кога ќе дојдат и ќе видат дека се им е разурнато, на тоа место ќе направат некоја помалечка Ј^уќа, со сопствен труд, и тогаш жената нема да умре при раѓањето на првото дете. И ти велиш дека зло чинев, а јас, пак, добро правев, според Божјата волја". Тогаш монахот запрашал: Тогаш ајде да ми кажеш, брату, бидејќи направи толку големи чудеса, што си ти? Но и ти да ми кажеш, свет оче, што бараше во молитва од Бога? Јас неколку години се молам да ми ги покаже Бог Своите судови, бидејќи ми се чини дека многу неправедни нешта ги дозволува Бог во овој свет. Да? А зар не си го слушнал пророкот Исаија? Но, како што е небото повисоко од земјата, така се и Моите патишта повисоки од вашите патишта, и мислите Мои повисоко од вашите мисли (Иса. 55, 9). Зар не си го слушнал Соломон што вели: Она што е потешко од тебе не Го кревај и она што е подлабоко од тебе не Го испитувај, за да не умреш. Зар не си го слушнал пророкот Давид кој вели: Судовите на Господа се премногу длабоки. И како се осуди ти, еден човек, да знаеш за Божјите судови, кои ниту архангелите, ниту херувимите ги знаат? Но Бог не посака да те сотре, оти можеше да те сотре поради таквото испитување, но знаејќи ги твоите трудови, ме испрати мене, оче, да ти покажам дека Божјите судови не се како човечките. Гледаш ли како судеше за мене? Што и да направев тебе ти се чинеше дека е зло: дека сум убиец, дека го украдов садот, дека ја запалив куќата, се што бев направил. А сето тоа беше многу добро и сето беше сторено за голема корист. Тоа беше добро според Божјите судови, а не според човечките судови! И ти нешто расудуваше, но Божјите судови не беа како твоите, бидејќи тие беа многу добри! Ти рече дека зло правев, а јас, пак, чинев само добро. Значи, од сега повеќе никого да не судиш и за се што ќе видиш да речеш: Господи, Ти се знаеш. Јас не ги познавам Твоите судови! Значи, свет оче, никој од луѓето повеќе да не се осудува да ги испитува Божјите судови, бидејќи и ангелите не можат да ги знаат Неговите судови! Но бидејќи си човек, Бог ти прости, но ме испрати да те вмудрам повеќе да не се осудуваш да ги следиш Неговите судови, бидејќи Божјите судови се многу длабоки и никој не може да ги знае, ниту ангелите од небото. Значи, да запамтиме од ова раскажување дека во се во овој свет што нам ни изгледа криво и зло, многу пати се прелажуваме! Бидејќи не ги познаваме Божјите судови, скриени и неопфатни. Не го испитувај неиспитливото и не посакувај да го достигнеш недостижното! Амин. ЗА СТРАВОТ БОЖЈИ Да зборуваме за она што сите го разбираме, и простите, и учените. Да зборуваме разбирливо, но што истовремено е и најкорисно за добро дело. Да зборуваме за стравот Божји. Во Изреките вака се вели: Преку стравот Божји човекот отстапува од сето зло. Акопоради стравот од Бога човекот отстапува од секаквото зло, тогаш стравот Божји е првата препрека за гревот, тој го спречува гревот да навлезе во нашата душа. Вие видовте дека пророкот Давид преку Светиот Дух ни вели во Псалтирот: Почеток на мудроста е стравот од Господа; здрав разум имаат сите, кои според неа постапуваат (Псал. 110,10). И повторно неговиот син, Соломон, за мудроста вели уште повеќе, дека стравот Господов е училиште на мудроста. А Исус, синот Сирахов, во својата книга на мудроста вели вака: Стравот од Господа ја надминува севкупната мудрост. Ете, дали гледате, тројца велики пророци го пофалуваат стравот Божји, секој се повозвишено философирајќи за него, бидејќи вистина, како што вели и свети Исак Сирин: "Стравот Божји е темел на севкупните добри дела". Тој вели дека мудроста има два краја: првиот крај е стравот Божји, а вториот крај е љубовта кон Бога. Но, зошто тоа е така? Затоа што севкупното добро дело започнува од стравот Божји и завршува со љубовта кон Бога, која е врската на совршенството и највозвишениот степен на сите добри дела, бидејќи љубовта е поголема од се. Но за да ја достигне некој љубовта кон Бога, неизоставно треба најнапред да го има стравот Божји. Бидејќи оттука започнува севкупното добро дело: човекот да се бои од Господа. Слушате ли што вели Светиот Дух? Блажен е оној човек, кој се бои од Господа и кому му се милџ Неговите заповеди (Псал. 111,1). Дали слушнавте? Оној што се бои од Бога многу сака да ги твори Божјите заповеди, односно добрите дела, исто онака како и оној кој не се бои, се распушта себеси на секакво зло и на секаков грев. Оној што го има стравот Божји е најмудриот човек на земјата. Бидејќи свети Григориј Нисиски, великиот мудрец и брат на свети Василиј Велики, вели вака: "Видов мнозина луѓе кои се трудеа да ја научат целата надворешна наука, но и во богословските нешта, односно во науката за Бога, не малку беа напреднале. Но бидејќи им недостасуваше вистинската мудрост, која е стравот Божји, се оддалечија од Бога и стигнаа во мочуриштето на секаквите зла". Слушате дека некој има два доктората, два факултета. Но слушате дека е прељубодеец, атеист, човек безверник, човек нерасуден, без милост кон сиромашните, без љубов кон својот ближен, дека ги отфрла различните добри дела и виСтинската вера. Што ќе му користи надворешната наука, ако нема страв Божји? Подобро да не се родел оној што е таков, кој не Го познава својот Создател и не Му се плаши во секое време, за да се тргне од злото и прави добро. Затоа и ви велам: добро е човекот да изучи многу книги, да биде и инженер, да биде и лекар, да биде и професор, и универзитетски професор, да биде и војно лице, да биде и генерал, она што Бог одредил за секого. Но на своите степени да не го заборава стравот Божји. Бидејќи ако заборави на Бога, подобро да не дошол на овој свет и подобро да не се родел да ги види големите добрини Божји: дека Он ни го дарувал животот, умот, воздухот, светлината, топлината, дождот навреме, храната, изобилството, здравјето, видот, слухот, мудроста, и по сите овие Божји добродетели да ги затвори очите како ноќна птица, која не гледа освен во мракот, и да не Го види Бога, Кој е непристапна светлина и престојува во непристапна светлина. Затоа започнав да ви кажувам: блажен е оној човек кој се бои од Бога, бидејќи вистина тој е мудар човек, и тој ќе има блаженство и во овој век и во идниот век. Оној што се бои од Бога не сака да го зема туѓиот имот. Оној што се бои од Бога не оди при туѓа жена. Оној што се бои од Бога и со својата жена живее во чистота, според редот на Црквата. Оној што се бои од Бога не извршува абортуси, ниту е пијаница, ниту е пушач, ниту кавгаџија, ниту лакомец по туѓ имот, ниту е непокорен, ја почитува власта, според апостол Павле: Тој дава на оној што е со чест чест, оној што е со даноци данок, оној што е со страв страв, и никому ништо не останува должен, освен да Го љуби Бога и ближниот (спореди со Рим. 13,58). Оној што се бои од Бога за време на светата Литургија не спие дома. Оној што се бои од Бога не ги остава децата да растат во беззаконија, туку ги кара и исправа, ги учи да се поклонуваат на Бога, да постат, да одат во црква и да водат чист живот во семејството. Оној што се бои од Бога не го губи залудно времето. Или работи, или се моли на Бога, или го чита Светото Писмо, или размислува за идниот Суд, за смртта, за наградата, за блаженството на рајот и пеколот. Оној што се бои од Бога го љуби секој човек и со многу љубов Му помага на секој човек кој е во неволја. Оној што се бои од Бога не го штеди својот имот од раздавање на сиромаси. Оној што се бои од Бога е во голем страв не само да не згреши на Бога со дело или збор, туку и со мисла. Но, зошто? Бидејќи знае што вели Светиот Дух: Дека Бог ја видел и ја гледа нашата мисла пред да се зачне. Сте слушнале ли кај Јов? Дали сте слушнале: Богобојазлив човек? Што вели Божественото Писмо? Имаше еден човек во земјата Асидијска, во пределите на Уз, во Арабија, и беше најбогатиот човек на Исток. Но слушнете што вели: И беше многу богобојазлив (спореди со Јов 1, 13). Секоја вечер принесувал по еден вол за жртва. Зошто? Тој живеел пред пишаниот Закон. Петти е од Авраам и живеел речиси илјада години пред Мојсеј. И тој човек Божји имал седум синови и три ќерки, и принесувал жртва за очистување, како што тогаш се принесувале крвни жртви, за да не бидат моите деца, бидејќи млади, со мисла да згрешат нешто на Бога (спореди со Јов 1, 5). Дали слушнавте? Кој од денешните татковци и мајки, кои родители се уште се грижат што мислат нивните деца? Кој денес се уште се бои за гревовите на своите деца сторени со мисла? "Тешко мене, можеби нешто злоумиле моите деца! Можеби помислиле на кражба, или на омраза, или на разврат, или на пијанство, или на освета. Тешко мене! Да принесам жртва на Бога, та Бог да им прости, оти згрешиле со мисла!" Дали слушнавте: родителот на децата? Дали слушнавте: таткото на децата? Се плаши да не Му згрешат со мисла на Бога неговите деца! Дали слушнавте зошто Бог го пофали Јов? Еве што вели Светото Писмо: Еден ден дојдоа ангелите Божји пред Господа (спореди со Јов 1, 6), бидејќи милијарда милијарди се ангелите. Никој не може да ги изброи, како што вели пророкот Еремија: Кој ќе ја изброи небесната војска? Бидејќи тие се повеќе отколку песокот во морето. И одат тие при Бога, Кој е Ум, првобитниот Ум, изворот на сите словесни умови, од небото и земјата, и поднесуваат духовен извештај што чинат за спасение на душите, што работат луѓето на земјата и како се борат и служат на Бога во спасението на светот. Што вели апостол Павле? Нели се тие сите службени духови, определени да им служат на оние, што ќе го наследат спасението ( Евр. 1,14). Дали сте слушнале која е нивната служба? Поставени се во служба на спасение на човечкиот род. И така дошле ангелите и вечно доаѓаат како молња и Му поднесуваат извештај на Бога за тоа што работат луѓето на земјата, и секој ангел чувар кажува за својата душа, која му е доверена, што работи во тој миг. Тогаш дошол и сатаната, и Бог го запрашал:,. А ти од каде доаѓаш? Што? Зар Бог не знае од каде доаѓа ѓаволот, кога Бог на секое место е присутен? Како што се вели кај Еремија: Зар не Го исполнувам Јас небото и земјата (Јерем. 23, 24). Постои ли некое место каде не би бил Бог, во пеколот или рајот, или на небото или на земјата? Постои ли некое небо или наднебесие над сите небеса каде не би бил Бог? Па тогаш, Зар не знаеше Бог од каде доаѓа? И зошто му го поставил тоа прашање? За да ни одговори каква била историјата на Јов. Од каде доаѓаш? го запрашал Бог сатаната. А тој одговорил: Господи, ја обиколував земјата и се што е под небото, и еве тука сум. Слушате ли како тој дејствува? Бидејќи не е сам. Третина од небесните ѕвезди паднаа, третина од ангелите паднаа, како што ни вели свети Григориј Нисиски. И во Откровението се вели: И видов голем црвен змев, кој со својата опашка повлече третина од небесните ѕвезди, и ги фрли на земјата (спореди со Откр. 12,34). Каде е сегашното престојувалиште на ѓаволите? Во воздухот. Но не само овој воздух кој ја окружува нашата планета и другите десетици милијарди планети, туку и меѓупланетарниот простор и меѓуѕвездениот простор, кој нема граници. Сте слушнале ли колку е голем тој простор? Бидејќи сте слушнале дека Бог им го даде местото под небото на четите на паднатите ангели. Тоа место им го дал. Кој не научи на тоа? Светиот апостол Павле, устата Христова, кој вели: Кнезовите кои владеат во воздухот, духовите на злобата во воздухот (спореди со Еф. 2, 2). И великиот пророк Давид вели: Мнозина се оние кои со нас се борат од височините, односно од воздухот. Затоа со право кажува сатаната: Господи, ја обиколував земјата и се што е под небото, и еве тука сум. И што ѓо прашува Бог? Дали беше кај мојот слуга Јов? Бидејќи таков нема на земјата, богобојазлив и кој многу праведно живее, како Јов. Па кога тоа го вели Оној Кој ги создаде небото и земјата, Оној Кој ги испитува срцата на сите, кога Он го пофалува еден човек, кој може да каже нешто спротивно? Бидејќи нема на земјата како Јов, богобојазлив и многу праведен пред Мене. Дали слушнавте? И не поради тоа што бил сиромав или во тешкотии, туку бил многу богат. Бидејќи, што вели Светото Писмо? Да, беше многу богат, најбогатиот човек на Исток (спореди со 1, 3). Но имотот не го уништил, ниту го одвоил од Бога. Бидејќи Бога Го љубел посилно отколку што го љубел имотот. Имотот за него не бил ништо, туку како фрлена крпа. И тоа ни го покажува Јововата историја, која накратко ќе ја раскажам во продолжение. И што се случува, сатаната Му вели на Бога: Да, Господи, Ти велиш дека Јов е многу праведен и дека се бои од Тебе. Но бадијала тој не се бои од Тебе! Туку поради што? Кога му го намножи имотот и неговите стада прекриваат една цела земја, како не би Те љубел? И како не би Ти се боел, кога му даде толкав имот и чест? Ѓаволот мислел дека Јов поради тоа се бои од Бога, затоа што има имот. Но тоа не било така. Јов бил вистински богобојазлив. А што сакаш ти? вели Бог. Господи, дај ми го во мои раце, јас да Ти покажам дека во лице ќе Те проколне! рекол сатаната. Море, што сакаш? му рекол Он. Дај ми го Јов во мои раце, да му го одземам имотот и децата и се, па да видиме: дали не ќе Те проколне во лице? Бидејќи досега со Својата сила го огради неговиот имот, и сите негови имоти и слуги негови се од Тебе оградени и затоа јас не можам да му се приближам. Но, зошто го оградувала силата Божја? Бидејќи бил многу праведен и се боел од Бога, и ништо не можело да се приближи на неговото домаќинство, бидејќи ангелите Господови го чувале, затоа што и тој ги чувал заповедите Божји. Што сакаш? го запрашал Бог сатаната. Дај ми го во мои раце! одговорил. Ти го давам. Оди! Но до него да не се допираш! Гледате ли дека ѓаволот не може ништо да прави без Божјо допуштање? Тој можел и порано да отиде при Јов, бидејќи му било многу криво што тој бил праведен, но се дури Бог не дозволи, не отишол. Бидејќи и ѓаволот исто така е слуга Божји, бидејќи и него Бог го создал, и оди само онаму каде што Бог му дозволува. Бидејќи ако би било така, тој да прави што сака, колку што има омраза кон луѓето за еден ден не би останал ниту еден човек на земјата. Но силата на ѓаволот е оградена со силата на Бога Седржителот и не му дозволува да прави повеќе од она што Бог му дозволува. Сте слушнале ли што вели апостол Петар? Верен е Бог, Кој нема да позволи да бидете искушувани повеќе од силата ваша, а заедно со искушението ќе ви даде и излез, за да можете да трпите (1. Кор. 10,13). Сте виделе во Евангелието, кога Христос во Гадара ги истера демоните од двајцата бесомачни, кога ги запрашал: "Како се викате?" "Легион, Господи, е името наше". Легион значи 6.000 демони. Толку биле во двајца луѓе! Бидејќи легион е грчки збор, легија на војници. Легион или легија. Бо двајцата луѓе имало 6.000 демони и затоа тие спиеле на гробовите и не оделе во облека, туку оделе голи по пустината, како што ни вели Евангелието. Тие биле многу, вистина тие биле многу, бидејќи една легија броела точно 6.000 демони, а тие рекле дека се една легија, еден легион. Ако сакаш, Господи, да не изгониш од овие луѓе, тогаш дозволи ни да отидеме во свињите (спореди со Мат. 8, 31; Марко 5,12; Лука 8, 32). А стадото свињи биле на брегот на Галилејското Море. Јас сум бил таму каде што се удавија свињите, бидејќи поминав низ сите места, кога бев во Ерусалим. И кога им дозволил, влегле демоните во свињите, забегале во морето и сите се удавиле. Но, зошто Господ им дозволил на ѓаволите да влезат во свињите? Затоа што Мојсеевиот закон не дозволувал да се чуваат свињи, а тие, спротивно на Законот, ги чувале и го јаделе нивното месо. И тогаш ги пуштил во морето, поради оние кои ги чувале, бидејќи ги чувале за трговија, за да ги продаваат на други. Но, да се вратиме на Јов. И дошол ѓаволот при Јов, и кога прв пат стигнал над домаќинството на Јов, се спуштил оган од небото. Но, што, Зар сатаната е на небото? Зар архангел Михаил не го фрли од небото? Зар немаше борба со архангел Михаил, како што гледаме во Апокалипсата? И за нив веќе не се најде место на небото (Откр. 12,8). Но зошто Светото Писмо вели "небо"? Воздухот се нарекува небо, Бидејќи слушнете што вели Светото Писмо: Фалете Го, Господа, птици небесни! Сигурно дека тие не живеат на небото, бидејќи ги нарекува птици небесни. Не. Тие живеат во воздухот. Значи, да разберете дека, според "Точно изложување на православната вера" од свети Јован Дамаскин, воздухот се нарекува небо. Значи, сатаната спуштил оган од воздухот. А страдниот Јов имал 7.000 овци, 3.000 камили, 500 јареми волови, 500 магариња, 3.000 слуги препојасани со златни појаси, кои служеле на големиот имот, седум синови и три ќерки, дворци и имоти. ^ И најнапред стадата овци паднале како жртви. Сатаната го спуштил огнот од небото, односно од воздухот и изгореле одеднаш стадата на Јов заедно со овчарите, заедно со слугите, со бачилата, со кучињата; 7.000 овци одеднаш ги запалил огнот. Но според Божјиот домострој останал еден единствен човек, за да ја однесе веста, и дошол кај Јов. Јов бил како цар, носел порфир и бил човек со многу чест од царевите земни, бидејќи тргувал со луѓе од други земји, оти имал многу голем имот. И дошол слугата и рекол: Господару! Што е, синко? Еве, твоите слуги, твоите овчари и стадата твои пасеа по горите и рамниците. И дојде оган од небото, односно од воздухот, одеднаш, и ги запали твоите стада, и овчарите твои, и слугите твои, и се што имаше таму. Останав единствено јас и дојдов да ти кажам што се случи. А Јов рекол: Тоа не е ништо, синко! Господ даде, Господ зеде, како што Господ сметаше, така и направи! Нека е благословено името Господово отсега па до вечноста! И не се пожалил. И ниту завршил оној со овците, кога дошол другиот со камилите: Господару, Халдејците го преминаа Јордан и ги грабнаа твоите камили, 3.000 камили, и овчарите, и се, и ги однесоа во својата земја. Избегав единствено јас и дојдов за да ти кажам. И Јов рекол: Тоа не е ништо, синко! Господ даде, Господ зеде, како што Господ сметаше, така и направи! Нека е благословено името Господово отсега па до вечноста! И не поминале неколку минути, дошол третиот, оној со воловите: Господару, дојдоа разбојници од пустината, ги заклаа твоите слуги и ги зедоа 500 јареми волови и ги одведоа со себе. И Јов истото го рекол: Тоа не е ништо, синко! Господ даде, Господ зеде, како што Господ сметаше, така и направи! Нека е благословено името Господово отсега па до вечноста! И не поминало многу време, дошол оној со магарињата: Госнодару, дојдоа Сиријците од пределот Дамаск и ги фатија твоите слуги и заедно со магарињата ги однесоа во својата земја. А таму, пак, имал 500 магариња, бидејќи во топлите краишта најбарани животни се камилата и магарето, кои можат да ја трпат жедта и живеат со малку храна. И Јов ги кажал истите зборови: Тоа не е ништо, синко! Господ даде, Господ зеде, како што Господ сметаше, така и направи! Нека е благословено името Господово отега па до вечноста! И ниту збор не изрекол, за тоа што за еден час му го земал целиот имот. Најпосле дошол петтиот. Тој му го ранил срцето, но сепак не се осмелил да каже лош збор против Бога. Тој имал седум синови и три ќерки. И тие, гледајќи го својот татко дека вечно прави милостина на илјадници сиромаси, започнале и синовите да го прават истото како и нивниот татко. Приредувале гозба секоја сабота. И една сабота приредувал најмалиот, потоа следниот, се дури не стигнале до најстариот, а потоа ќерките. И токму сега биле при некоја голема гозба таа сабота; мнозина луѓе биле повикани на трпезата, и тие ги послужувале на трпезата неволниците. Сатаната, имајќи го Божјото допуштање, отишол и ја затресол куќата, зградата, дворецот каде што биле, и ги убил сите: и оние на трпезата, и Јововите синови. Никој не останал, освен еден, кој дошол кај Јов и рекол: Господару, ете твоите синови и ќерки беа во куќата на најстариот, на гозба, и се затресе куќата од темели и сите ги уби, јас, пак, случајно се спасив (бидејќи така според Божествениот домострој само по еден се спасувал) и дојдов да ти кажам. И Јов, кога видел дека Бог му ги зел и децата, ја раскинал целата своја облека, паднал гол во прашината и залелекал: Тоа не е ништо, синко, гол излегов од утробата на својата мајка и гол ќе отидам во гробот. Ништо не донесов на овој свет, кажано е дека ништо не можам да однесам. Господ даде, Господ зеде, како што Господ сметаше, така и направи! Нека е благословено името Господово отсега па до вечноста! И во сето тоа што му се случило Јов не рекол ниту еден лош збор против својот Создател. Толку силно Јов се боел од Бога. Тогаш сатаната, гледајќи дека не го поразил, макар што му зел се, отишол повторно при Бога. Дошле и ангелите Господови и ете дошол и сатаната пред Него. И повторно го запрашал: Од каде доаѓаш? Господи, ја обиколив земјата и се што е под небото, и еве тука сум! И запрашал Бог по втор пат: А дали беше при мојот слуга Јов? Да, Господи, бев и му направив се што посакав! Ех! Дали рече нешто против Мене? Не, Господи, но ќе ти кажам нешто. Побарал уште полоша борба против Јов. Што сакаш, море? Кожа за кожа. Што сакаш да кажеш? Да. Му го зедов целиот имот и децата, но тој е здрав и неговата сопруга остана здрава. Но дозволи ми да се допрам до неговото месо и неговите коски, па да видиме дали не ќе Те проколне во лице? Односно, тој сакал да му нанесе тешка болест. И што вели? Човекот останал здрав, во живот. Оди, му рекол Бог, но да не се допираш до неговата душа! Гледате ли што е најскапоцено во човекот? Душата. До неговата душа да не се допираш. Бидејќи душата е најскапоцена од се. Таа е поскапоцена отколку се што постои на овој свет. Затоа е голема борбата за спасение на душата. И дошол сатаната, со Божјо допуштање, и го удрил Јов од стапалата па се до темето со лепра. Таа е болест која не сте ја виделе; Бог да ве сочува: месото на човекот се распаѓа и станува бело како снег и истекува крвта заедно со црвите; таа навлегува до коските и нема лек во вечни векови.. Единствено Спасителот ги исцелуваше лепрозните, како што сте слушнале. Тогаш Јов, кога се видел лепрозен од стапалата до темето, паднал на земјата од болка; и имало некое ѓубриште пред неговата куќа и тој лежел врз ѓубриштето. Бидејќи раните го болеле, а црвите предизвикувале чешање, земал едно парче глинено лонче, цреп, и со тој цреп ги вадел црвите од раните. И лепрата не била врз Јов еден ден, месец или година, туку седум и половина години црвите жив го јаделе Јов. Толку многу истрпувал. И ништо не велел и трпел, како костур на ѓубриштето кого го јадат бубачки. Неговата сопруга, која останала здрава, бидејќи неа не ја удрил, бидејќи била послаба во верата, одела секој ден со торба во селото да проси и му носела храна. Единствена помош му била неговата сопруга, единствена утеха, како не би умрел од глад. Гледајќи ѓаволот оти не го поразил Јов, се обидел преку жената, како што вели божествениот Јован Златоуст: "И кога видел дека дијамантскиот столб на верата, Јов, не може да го порази, прибегнал по старото оружје". Кое? Жената, преку која го порази Адам во рајот. Тој знаел дека жената е послаба. И жената, кога видела дека црвите го јадат една година, две, три, и целиот свет вели дека е проколнат од Бога, дека Бог го заборави и дека правел многу зло пред Бога, бидејќи така судат луѓето и нивните судови не се како Божјите, тогаш жената поверувала во тоа и дошла при него и му рекла: Море човеку, еве што ти направи твојот Бог. Постојано велеше дека Бог ти помага, дека Бог е праведен. И ете, сега, пак, црвите жив те јадат на ѓубриштето и ти го одзеде имотот од сите години, а ти не велиш ниту еден збор хула против Него и не го губиш своето трпение! Ете толку многу Јов се плашел од Бога. Што е, жено? Кажи еден збор хула против Бога, извикај Му се за тоа што толку те измачува, па ќе умреш! Дали слушнавте сега како овој животен сопатник станал орудие на сатаната во неволно време на својот маж? А Јов со кроткост 6 велел, бидејќи гледал дека ѓаволот зборува преку нејзината уста: Жено, еј, жено! Зборуваш како луда и како безумна. Не бев ли јас Јов, кој бев богат како царевите и почитуван во светот? Нели се сеќаваш каква чест имавме на земјата, и колку имот, и колку слуги имавме? Тогаш како што го примавме доброто од рацете Господови, Зар да не го примаме и злото? Го слушате ли човекот кој се бои од Бога, кога ќе му се случи неволја? Да! Бог ми помагаше многу време, сега треба да трпам, како благодарност кон Бога кој ми помогна многу пати. И видел ѓаволот дека не може да го порази. Тогаш дошле кај него тројцата пријатели: Вилдад, Софар и Елифас Теманецот. Тие биле богати како царевите, големопоседници од други земји, кои кај Јов купувале илјадници говеда, јагниња и волна. Кога дошле го запрашале: Каде се дворците на Јов? Каде е Јов? А луѓето им покажувале: ј Ете го онаму, како костур на ѓубриште, го јадат црвите. Брадата му била до земјата, а косата измачкана со ѓубрето. Тие беа слушнале за страдањето на Јов, но не верувале дека тоа било така. И дошле од други земји. Кога стигнале кај Јов, бидејќи знаеле каков бил угледен човек, какви дворци и какви слуги имал, стоеле овие тројца пријатели крај Јов седум дена и седум ноќи, и ниту еден не можел да зборува. Само го гледале и размислувале: Што ќе биде? Каква е оваа Божја казна? И седмиот ден ја отворил устата Елифас Теманецот и наместо да го утешува Јов во неговите рани и болки, наместо да го охрабрува, бидејќи биле некогашни пријатели, започнал да го ранува со зборовите: Јов, ми се чини дека Бог те пресече како старо дрво кое не раѓа. И зошто тоа го дочека? Оти задржуваше од платата на вдовиците и надници на работниците! Беше немилосрден и жесток! Беше горделивец! Заборави на Бога! Правеше беззаконија пред Него! И така постојано го карал. Исто и вториот пријател, и третиот. И дошол четвртиот, некој Елијуј. Тој, пак, зборувал малку поправедно, бидејќи се плашел: "Море, да не е ова некаква Господова посета, а Јов пак праведник, па се плашам да не го наклеветам овој човек". А Јов почнал да им говори со кроткост: Драги мои, пријатели мои, од досада сте дошле овде за да ме ранувате. Подобро да му речев на гробот: "Мајко моја", и на црвите: "Вие сте ми браќа и сестри", отколку да дојдеа моите пријатели и да ме повредуваат со зборови. Односно, подобро да се утешував со црвите и мислата на гробот, отколку тоа да го слушам од вашите усти. И им рекол: Вие ме обвинувате дека сум ја задржувал платата на слугите и дека чинев неправда. Јас не се фалам, но вистината ќе ја говорам. Бев татко на сирачињата и мајка на вдовиците, бев око на слепите и уво на глувите, и нога на сакатите и рака на сакатите. Стрижењето на моите јагниња ги загреваше рамениците на сиромашните, бидејќи волната од седум илјади овци сета ја давав за облека на сиромашните. Мојата врата не ја затворив ниту пред еден странец, и ревнував сиот свој имот да го разделам на неволници. Значи, не е вистина тоа што го : говорите. Вистина е дека раката Господова ме укорува поради моите гревови, но тоа што вие ми го наведувате како вина, тоане е вистина. Гледајќи го Бог трпението на Јов, откако заминале тројцата пријатели и Елијуј заминал на страна, се појавил Бог во облаците и во виор над него. Јов лежел таму седум и половина години, беше станал само коски и срце, бидејќи месото му го изеле црвите. И кога дошол Творецот на небото и земјата, Јов бил ранет и од своите пријатели навреден и нападнат и од својата сопруга и од сите. Одеднаш се слушнал гласот Божји од облаците: Јов, стани како маж и земи ја својата облека бидејќи му испратил бела облека, како снег препојасај се, па да разговараме ние двајцата! Кој беше рекол "стани"? Оној Кој ќе ги крене сите мртви на Суд за еден миг! Станал Јов како молња, здрав како триесетгодишник, убав и весел, и ја облекол облеката која Бог му ја дал. И Бог му рекол: Јов, каде беше ти кога Јас ја основав земјата? Кажи ми: Каква е широчината на поднебесието? На кое место престојува темнината и кое е местото на светлината? Каде беше ти кога Јас ги мерев планините, долините и ридовите? Кога на морето како меѓа го ставив песокот и го оградив морето со песок и му реков: Дотука да доаѓаш, и во тебе да се разбиваат твоите далги? Јас го развив северецот по сувото. Јас ги создадов битијата на земјата. Јас ја измерив тежината на ветровите. Јас го означив патот на молњите под небото. Јас го одредив раѓање , то на шумските ѕверови, раѓањето на животните на земјата и на луѓето. Јас го создадов Орион и Деница, и го украсив небото со ѕвездите, сонцето и месечината, и светлината Му ја дарував на Моето создание. Кажи ми: Каде беше ти тогаш? Јас, пак, тебе, Јов, како млеко те налеав во утробата на твојата мајка, те згуснав како сирење, и како платно те исткав, ти ги создадов срцето и коските, и те создадов како Мое создание во утробата на твојата мајка, и Јас го создадов твоето срце и знаев дека нема да го изгубиш трпението. И сега, Јов, бидејќи го чекаше Моето доаѓање со трпение и не рече никаков лош збор при многуте гадости, неволји и болести, ете, Јас ти дарувам однапред 140 години живот, и твојот имот ќе биде удвоен: наместо седум илјади овци четиринаесет илјади овци; наместо три илјади камили шест илјади камили и со останатото исто. И ќе ги доживееш до петтиот и шестиот правнук и ќе се упокоиш сит од животот и ќе дојдеш при Мене да се веселиш со Мене во вечни векови.". Тогаш Бог станал невидлив. А неговата сопруга, кога дошла од каде што беше отишла, го нашла здрав и многу весел. И, како што се вели во преданието, Бог пуштил дожд од златници три дена и три ноќи во дворот на Јов. И Јов купил имоти и говеда. Неговата сопруга лежела ничкум три дена и три ноќи, барајќи простување од него. И Бог му рекол на Јов: Прости и на својата сопруга, бидејќи таа не е виновна, туку ѓаволот кој ја искушува! И тој и простил и ја зел, и повторно му родила седум синови и три ќерки, и немало таква убавина под небото подобна на синовите и ќерките на Јов. На земјата не се наоѓале поубави деца од нив. И како што беше кажано Јововите денови по неволјата биле уште сто и четириесет години, и се упокоил сит од животот и отишол при својот Создател, во вечната веселба. Дали слушнавте што сторил кај Јов стравот Божји? Бидејќи имал страв Божји, ниту кога бил богат не се гордеел, ниту бил жесток и немилосрден; ниту, пак, кога Бог му го зел богатството не рекол ниту збор против Бога. Ете го човекот со страв Божји, кој принесувал жртва по еден вол секоја вечер, за да не се случи неговите деца ниту со мисла да Му згрешат на Бога. Го слушнавте ли човекот со стравот Божји, како Бог го овенча? Низ сешто го помина во овој век и отиде да отпочине во "прегратките на Авраама", чиј правнук бил. Ете, значи, како Бог го благословил! Браќа мои, човекот кој има страв Божји не треба никој да го чува да не краде, или да не биде блудник, или пијаница, или крадец, или да не чини зло. Оној што има страв Божји постојано деноноќно бдее над себе: да не помисли нешто зло за човекот, да не говорам нешто лошо, бидејќи тоа е грев, да не направам нешто лошо, оти тоа е грев! Оној што има страв Божји станува стражар на целата мудрост, ја чува својата душа и ум од злите помисли, јазикот свој од злите зборови и целото свое битие од делувањето против Бога. * * * Се сеќавам на еден философ кој дошол при друг философ. И тој имал многу надарена жена и започнал да кажува: Господине, јас имам многу убава жена! Другиот, пак, бил на масата, со молив и хартија во раката, и напишал една нула. Мојата жена е од голем род: татко и бил министер. Другиот напишал уште една нула. Мојата жена е здрава како дрен, ниту била болна, ниту е болна. Другиот напишал уште едан нула. Мојата жена е многу учена. Другиот напишал уште едан нула. Мојата жена умее да работи домаќински работи, да подготвува различни колачи, јадења за големи гозби. Другиот напишал уште една нула. Мојата жена умее да везе уметнички везови, таа везе цвеќиња, плете, шие. Ете колку таленти има мојата жена! Другиот напишал уште едан нула. Најпосле додал: Мојата жена има страв Божји и побожна е! Другиот ставил напред единица, а беше ставил шест нули. Бројката еден по која следат шест нули прават еден мили' он. И му рекол: Еве, сега ја проценив вредноста на твојата жена. Не тогаш кога рече дека е убава и учена и здрава, и дека умее сешто да работи. Бидејќи ако и недостасува страв Божји, се кај неа би било еднакво на нула, ништо! Исто се случува и со мажот, како и со таа жена и со било кој човек. Може да ги има сите таленти, може да ги познава сите занаети на светот, може да ги знае сите светски науки, ако му недостасува страв Божји, му недостасува училиште на мудроста и таквиот човек не е за ништо. 'Си бил некој човек кој бил научен да краде. Барем да бил сиромашен, но не! Тој бил домаќин, имал добра, побожна жена, и деца. Имал волови, имал овци, коњи, свињи, говеда, живина, земја, овоштарник, лозје, но бил лошо воспитан при своите родители, та не бил сит, се дури не би изел нешто крадено. Таквиот човек многу пати имал пречки со својата сопруга. Неговата добра сопруга му велела: Море човеку, и стомната не оди многу пати на вода. • Оти ќе биде срам во селото ако те фатат при кражба: сите ќе те осудуваат бидејќи крадеш, а имаш се што ти е потребно. Зошто крадеш? Жено, не можам, ако се уште не земам од тој и тој големопоседник, од тој и тој човек, од тој и тој газда...! Еднаш, во месецот јули, месечината била полна на небото и било ведро како по ден. Тој се вратил од нивата и ги видел полињата полни со снопја пченица. И што си помислил? "Ех, колку ќе биде добро да донесам една кола ваква пченица кај мене". А пченицата била убава. Дошол дома, ја подготвил колата и коњите, зел јаже за врзување на снопјата, ставил малку сено за коњите и зелена трева во колата и во ниедно време во ноќта кога, како што велат селаните, спијат и птиците, ја зел со себе само ќеркичката од тричетири години. На девојчето секогаш му се допаѓало да оди со колата на својот татко. Тато, ќе ме повозиш ли со колата? Ќе те повозам! Но нејзината мајка рекла: Седи дома! Не! и девојчето заплакало. Пушти ја! Девојчето сака да слуша како одат коњите, татко и да ја вози во колата. Но тоа било Божја промисла и Божја грижа. И дошол човекот на нивата да краде снопја. Едната нива била покрај некоја голема шума, со селски пат на крајот од шумата. Тој ги повлекол коњите заедно со рудата во правец на излезот од нивата, ги симнал уздите од устите на коњите и им дал да јадат. Девојчето останало во колата. Надвор имало месечина, ведро и се гледало добро на голема далечина. И отишол во нивата овој човек, според професија крадец уште од детство, и почнал да гледа на сите страни: и лево и десно, и напред и назад. И гледал така, но зошто се вртел? Да не види некој чувар на нивата. Но тој си велел во себе: "Дури и кога би бил, сега спие под некое дрво, оти е ниедно време во ноќта". За тоа време девојчето гледало од колата како нејзиниот татко гледа на сите страни, и ваму и таму, и се чудела во својот ум, како наивно дете, зошто така гледа нејзиниот татко. Откако се уверил дека нема никој и дека никој не го гледа, зел неколку снопја пченица и дошол до колата. Девојчето, преку кое проговорил Светиот Дух, го запрашало својот татко: Тато, ти нешто заборави!? Чедо татино, а што сум заборавил? Ти нешто заборави! Гледаше на сите страни, ама заборави да погледнеш нагоре! Што рече? Зошто ти не погледна и нагоре? Но девојчето не рекло така за да го укори својот татко. Тоа мислело дека, можеби, така е добро, ако се гледа на сите страни, да се погледне и нагоре. Но тоа, пак, човекот многу го чинело. Како, како ми рече? Тато, јас помислив дека треба да погледнеш и нагоре! И стравот Божји толку го укорил човекот, така што ги вратил снопјата назад, ги оседлал коњите и ги впрегнал, ги ставил уздите на коњите, го ставил девојчето во колата и со празна кола се вратил дома. И така стигнал дома. Жената знаела дека никогаш не си доаѓа празен. Или ќе украдел тикви, или пченка, или пченица или нешто друго, и секогаш си доаѓал натоварен. Но види, овој пат останале уште дватри часови до зората, а тој се вратил празен. Е, човеку и ти си готов! На крајот и ти настрада! Жено, уште колку и да ми преостанаа денови, повеќе нема да крадам! Добро ти направиле! Те фатија! таа си мислела дека него го фатиле Те фатија ли? Нели ти реков. Ете, домаќин во кражба! Море жено, никој не ме фати. Не верувам. Те фатиле! Инаку зошто се врати празен? Повеќе нема да крадам, па уште колку и да ми се денови преостанати! Ама, што ти се случи? И тој покажал на девојчето и рекол: Поради девојчето. А што ти направи девојчето? Поради неа повеќе нема да крадам во вечни векови.. Бидејќи Светиот Дух говореше преку нејзината уста. И што ти рече девојчето? Јас отидов во нивата, како што имам обичај, и пред да почнам да ги носам снопјата, погледнав лево, десно, напред, назад. Девојчето ме виде од колата и кога се вратив ми рече: "Тато, ти нешто заборави; заборави да погледнеш и нагоре". Тогаш си помислив: колку сум луд. Бог ми зборува преку устата на девојчето дека требаше најнапред да погледнам нагоре, бидејќи ако погледнев нагоре, повеќе не ќе беше потребно да гледам десно и лево, или напред, бидејќи од Окото на Вишниот никој не може да се засолни. Божјите очи, како што вели Соломон, се милион пати посветли од сонцето, и нема место кое Божјото Сезнаење не го посетува. Исто како што ни вели и апостолот: Божјото знаење навлегува се до разделување на духот и душата (спореди со Евр. 4,12), не само до разделба на телото и душата. Човекот е икона на Пресвета Троица. Тој има ум, слово и дух. Дух во вид на светлосни зраци, кои се во срцето; со нив човекот е поголем од ангелите. Бидејќи ангелите не се создадени според ликот и подобието Божјо, туку само човекот. Човекот е жива икона на Света Троица на земјата, има ум, слово и дух. Умот е ликот на Отца, словото е ликот на Христа, а животворниот дух е ликот на Светиот Дух. Значи, се дотаму навлегува знаењето Божјо, до разделувањето на духот и душата, и никој не може со ниту една помисла да се скрие од сезнаењето на Творецот. Овој Свет Дух го посетил овој човек со стравот Божји, и си помислил: "Од сега повеќе не ќе крадам во вечни векови., се дури сум жив. И напротив, ќе отидам да се исповедам и да извршам епитимија за се што сум сторил во животот, бидејќи ако уште еднаш отидам да крадам, треба најнапред да погледнам нагоре. И ако погледнам нагоре, толку ми е доволно, да не можам да крадам во вечни векови., бидејќи од Окото на Вишниот никој не може да се скрие". И повторно ви велам: Почетокот на мудроста е стравот Господов. Тој е темелот на сите добри дела. Мудроста има два краја: првиот е стравот Божји, а највозвишениот е љубовта кон Бога, бидејќи секое добро дело започнува од стравот Божји и завршува во љубовта Божја, која е врската на совршенството и највозвишеното добро дело. Бог славен во Троица, Отецот, Логосот и Светиот Дух. Троица едносуштна и неразделна, и Неговата Пречиста Мајка и сите светии нека ни бидат на помош, за да не го заборавиме стравот Божји и да ги пазиме Неговите заповеди. Амин.
	Нова заповед ви давам да се љубите еден со друг како што Јас ве возљубив така и вие да се љубите еден со друг.По тоа ке ве познаат сите дека сте мои ученици, ако имате љубов меѓу себе (Јов. 13-34,35)

sard Профил од член Испрати лична порака Најди пораки од член Посети го сајтот на членот Додај во листа на пријатели Сениор Регистриран: 28.Октомври.2005 Локација: Прилеп Статус: Офлајн Поени: 1440	Опции за коментарот Внеси реплика Цитирај sard Благодарам(0) Цитирај Одговор Испратена: 20.Февруари.2007 во 19:50
	БЕСЕДА за тесноградите на кои злострството им е поблиско отколку Божјата љубов ...Но сакате да Ме убиете, зашто словото Мое не може да се смести во вас (Јн. 8:37). Зошто словото Христово не можело да се смести во јудејските старешини? Затоа што тие биле исполнети со злоба, та во нив немало место за божественото семе, за божествената благовест. Сé што растело во нивните души, тоа било сатански посев, антихристовски. Затоа тие гледале да Го убијат Христа. Преку благодатниот псалмопевец Господ говори: 'Застанете и разберете дека Јас сум Бог" (Пс. 45:10). Значи, најнапред треба да се застане и да се исчисти од сé што е богопротивно, т.е. од сé она што ни пречи во нас да се насели светлината на богопознанието. Кога човекот од тоа ќе се исчисти, тогаш, дури тогаш, може да разбере дека Бог е Бог. А сé додека човечката душа ја исполнуваат богопротивни мисли, чувства и желби, сé дотогаш човекот не може да ги слуша и да ги прима словата за Бога. Кој, пак, Го нема Бога во себе, тој се труди, според некој пеколен нагон, да Го искорени Бога од душата на оној кој Го има. 'Сакате да ме убиете”. Зошто? Затоа што ниедно божествено Христово слово не можело да најде сокровиште ниту прием во нивните безбожни срца. Немајќи ништо слично со Христа Господа, еврејските старешини од самиот почеток не можеле да имаат никаква пријателска врска со Него. О Господи Исусе, благ Спасителу наш, помогни ни да се исчистиме од сето греовно семе во нас, та Твоето слово да може да се всели во нас, да нé освети, да нé зајакне и да нé воскресне. На Тебе слава и вечна пофалба. Амин.
	„Треба да се биде достоен на љубовта за да се биде љубен“ - Goethe www.pravoslavna.mk

sard Профил од член Испрати лична порака Најди пораки од член Посети го сајтот на членот Додај во листа на пријатели Сениор Регистриран: 28.Октомври.2005 Локација: Прилеп Статус: Офлајн Поени: 1440	Опции за коментарот Внеси реплика Цитирај sard Благодарам(0) Цитирај Одговор Испратена: 20.Февруари.2007 во 19:48
	РАСУДУВАЊЕ Свети Исидор Пелусиот зборовите на *Светото* *писмо: 'Две* жени ќе мелат на рачници: едната ќе се земе, а другата ќе се остави" (Мт. 24:41), вака ги толкува: многумина се посветуваат на духовниот живот, но со различна замисла: едните искрено и истрајно, а другите лабаво и суетно. Првите ќе се земат во царството Божјо, а вторите ќе се остават. Што значи молитвата за Чашата? И зошто Бог се молел да го одмине чашата на страданието (Мт. 26:42)? Значи, никој не треба да ја бара опасноста, но кога опасноста ќе дојде, христијанинот треба да ја прими и да ја издржи храбро. За петте безумни девојки (Мт. 25.) св. Исидор вели: 'Сите тие навистина го чувале девството, но немале други добродетели, а посебно милосрдие”. Само девството не е доволно за влегување во царството Божјо. Не помага девството, ако таа што го има е горделива и себична. СОЗЕРЦАНИЕ Да размислувам за Господа Исуса како сејач, и тоа: 1. како сејач, чие семе полека, но сигруно израстува; 2. како сејач на нова наука, нова сила и нов поредок; 3. како сејач на нова духовна храна со која човечкиот род се храни до крајот на времето.
	„Треба да се биде достоен на љубовта за да се биде љубен“ - Goethe www.pravoslavna.mk

sard Профил од член Испрати лична порака Најди пораки од член Посети го сајтот на членот Додај во листа на пријатели Сениор Регистриран: 28.Октомври.2005 Локација: Прилеп Статус: Офлајн Поени: 1440	Опции за коментарот Внеси реплика Цитирај sard Благодарам(0) Цитирај Одговор Испратена: 20.Февруари.2007 во 19:47
	7 ФЕВРУАРИ/20 ФЕВРУАРИ 1. Св. Партениј еп. Лампсакиски. Син на некој ѓакон од градот Мелитопол. Уште како дете добро ги памтел зборовите на *Евангелието* и се трудел да ги исполни. Се населил покрај едно езеро каде што ловел риби, ги продавал и им ги делел на сиромасите. По Божја промисла бил избран за епископ Лампсакиски. Го исчистил градот од незнабоштвото, храмовите идолопоклонички ги затворил, многу цркви изградил и го утврдил благочестието. Со молитва лекувал секаква болест, а особено бил силен над лошите духови. Еднаш кога сакал да го изгони лошиот дух од некој безумен човек, лошиот дух го молел да не го изгонува. 'Јас ќе ти дадам друг човек, во кого можеш да влезеш и во него да престојуваш", му рекол св. Партениј. Лошиот дух запрашал: 'Кој е тој човек?" 'Јас сум тој човек, му одговорил светителот, влези и престојувај во мене!" Слушнувајќи го тоа лошиот дух побегнал како со оган опечен, викајќи: 'Како би можел јас да влезам во Божји дом!" Долго поживеал св. Партениј и на дело ја покажал својата обилна љубов кон Бога и кон луѓето. Се преселил во вечниот покој Христов во IV век. 2. Преп. Лука Еладски. Родум е од Касторија. Уште како дете никогаш на сакал да вкуси месо, животот го поминувал во чистота и молитва. Еднаш отишол со житно семе на нива да сее. Но по патот им го раздал на сиромасите поголемиот дел од семето а помалиот дел, што му преостанал, го посеал. Даде Бог, та од тоа малку семе се собрало поголем род отколку порано од сето семе. Потоа св. Лука избегал од својата мајка вдовица во манастир. Ожалостената мајка усрдно Му се молела на Бога да ‘и ја каже тајната каде се наоѓа нејзиниот син. И Бог ја услишал молитвата на мајката. Игуменот на тој манастир сонувал три ноќи по ред дека некоја жена го напаѓа остро што ‘и го зел синот единец. Тогаш игуменот му наредил на Лука, веднаш да отиде кај својата мајка. Лука отишол, се видел со мајка си, но пак се оддалечил од неа, сега неповратно. Се испостувал на таканаречената Јованова Гора. Ноќе Му се молел на Бога, а дење работел во бавчата и на нивата, не заради себе, туку заради сиромасите и посетителите. Тој, пак, се хранел само со јачменов леб. Бог го надарил со дар на чудотворство. Се упокоил мирно во 946 година. Од неговите мошти одвременавреме истекува миро. 3. Преп. Мастридија. Живеела во Ерусалим и строго се подвизувала. Некој млад човек се загледал во неа и почнал да ‘и досадува. Да би се спасила и себе и тој млад човек од гревот, св. Мастридија зела во една кошница малку наводенет грав и се оддалечила в пустина. Во пустината поминала 17 години и за сето тоа време, по силата Божја, ниту ‘и снемало грав, ниту фустанот ‘и оветвел. Се упокоила мирно околу 580 година. 4. Илјада и три маченици во Никомидија. Пострадале во времето на Диоклецијан.
	„Треба да се биде достоен на љубовта за да се биде љубен“ - Goethe www.pravoslavna.mk

чаир Профил од член Испрати лична порака Најди пораки од член Посети го сајтот на членот Додај во листа на пријатели Сениор Регистриран: 29.Јануари.2007 Статус: Офлајн Поени: 950	Опции за коментарот Внеси реплика Цитирај чаир Благодарам(0) Цитирај Одговор Испратена: 20.Февруари.2007 во 13:54
	СВЕТИ ЈОВАН ЗЛАТОУСТИ БЕСЕДА ТРЕЋА О покајању, милостињи и о десет девојака Знате ли одакле смо отпочели наш прошли разговор и где смо га прекинули? Или, о чему смо и докле говорили у прошлој беседи? Ја мислим да сте ви већ све заборавили па не знате где смо завршили беседу. Ја, пак, памтим све то, па ипак за то нити кривим нити корим пошто врло добро знам да ви сви имате своје жене, да се трудите око своје деце и да се старате о домаћим пословима, јер сте једни војници, а други занатлије, а сви заједно се борите са различитим тешкоћама док се ми искључиво у овоме налазимо, о томе размишљамо и у томе проводимо своје време. Па вас не смем за то ни кривити него напротив, морам похвалити вашу равност којом, запостављајући све породичне бриге, ни једног нас недељног дана не остављате саме у цркву него долазите овамо. А то је и за сам наш град велика похвала а не оно због чега бисмо имали само неспокој: предграђа, позлаћене домове и одаје са постављеним столовима. Похвала нашг греда је то што су становници преиспуњени усрђем и што су надахнути за слушање Слова Божијег. Јер не познаје се доброта дравета по листу но по плоду. А у томе се и огледа наша узвишеност над неразумним животињама, што смо разумни, што учествујемо у беседама и разговоре волимо, управо као што су и од самих животиња неразумнији они који ту своју узвишеност не поимају и беседе не љубе, као што је пророк рекао када је засведочио: “Човек у части, ако није разуман, изједначиће се са стоком коју кољу” (Пс. 49, 20). Словесан си човек а слова нећеш да љубиш. Какав онда опроштај заслужујеш? Али сте сви ви мени онакви какви и треба да будете. Сви се за словесну врлину отимате и поштујете слово Божије више него све друго. Да се прихватимо, дакле, нашег савета и да објаснимо оно што следи за оним о чему смо пре говорили. Ја сам то према вама дужан и желео бих да што пре одужим мој дуг према вама, тим пре што то неће причинити никакву штету моме иметку, него ми се чини да ћу, враћањем овг дуга сам постати богатији. При овосветским пословима, дужници се обично крију од зајмодаваца како им неби исплатили дуг. А зар добро тиме чине? Јер свако исплаћивање умањује иметак, док ова словесна исплата умножава богатство. А ја то овако разумем. Да сам коме дужан новац па да му исплатим, новац би само код њега остао. И од мене би отишао да би прешао у његову својину. Али када одужујем речи, оне и код мене остају и ви их сви имате. А чини ми се да би био много сиромашнији када би речи своје прикривао и када их не би вама сапоштавао, јер кад их откривам - све сам богатији. Или другачије да се изразим, када вам речи не бих откривао само бих их ја имао, а кад их откривам њиховим се плодом са свима вама користим. Да одужимо дакле дуг. А какав он беше? Ми смо поучавали о покајању и говорили да је много различитих путева покајања којима се лако може доћи до спасења. А то смо рекли зато, јер да је Бог одредио само један пут [покајања], ми бисмо се лењили и говорили: “Овим путем нам је немогуће ићи па се не можемо ни спасти”. А овако немамо изговора. Јер не један, ни два, ни само три, него само вам многе путеве показали да би вам због њиховог мноштва био олакшан улазак на небо. Осим тога, говорили смо да покајање није неко тешко дело и да у њему никаква терета нема. Јеси ли грешан; дођи у цркву и реци: “Сагрешио сам” и разреших се од греха. Иповодом тога смо и Давида у среду поменули који је, истина, сагрешио, но и од греха разрешен био. После смо као други пут описали: плач над грехом, те смо доказивали да и то тешко није и да није потребно да имање наше трошимо и надалеко путујемо, нити шта друго овоме слично чинимо, но само да плачемо над грехом. За ово смо доказ навели из светог писма да се Бог над Ахавом, који је после свога греха плакао, раскајао и да је поводом тога Илији рекао: “Јеси ли видио како се Ахав понизио преда мном? Зато што се тако понизио преда мном, нећу пустити онога зла за његова живота” (1. Цар. 21, 29). На крају смо објаснили и трећи пут покајања и као доказ из Светог Писма навели фарисеја и цариника. Првога како је због своје гордости остао неоправдан, а другога како је по свом смирењу, без икаква труда, био и помилован и оправдан. Речи је изнео, а дарове примио! Да пођемо, дакле, и даље и да покажемо и четврти пут покајања. А какав је тај? Говорим о “давању милостиње” као царици свих добродетељи, која најбрже уздиже човека на небо и која му је свемоћна заступница. Заиста је велико дело милостиње, и зато је и Соломон говорио “Велика је ствар човјек, а драга: човјек који чини милостињу”. Крила су милостиње велика, јер она просецају ваздух, поред Месеца пролећу, престижу сунчане зраке и на саму небеску површину узлећу, па и тамо не застају. Прелазе небо [крила милостиње], анђелске саборе и ликове анћелске па и све вишње силе обилазе и настањују се пред царским престолом. А да је то тако, чуј шта и Свето писмо о томе говори: “Корнилије, молитве твоје и милостиње твоје узиђоше на спомен пред Богом” (Дел.ап. 10, 4). А ова реченица: “узиђоше на спомен пред Богом” значи: ма како ти био грешан, ако имаш милостињу за заступницу, немој се бојати, јер се милостињи не противе никакве горње силе и њој је могуће силом коју има оно што је једном дано натраг да потраж јер Сâм Бог рече: “кад учинисте једноме од ове моје најмање браће, мени учинисте.” (Мат. 25, 40). А по овоме, ма колико ти грехова имао, милостиња ће их твоја све превагнути. Или ти је непознат пример Јебанђеља о оних десет девојака, како су оне, иако су сачувале подвиг девствености, само зато што нису хтеле да чине милостињу, остале ван ложнице свога женика? Беше, како је записано, десет девојака. Њих пет су биле луде, а пет других мудре. И мудре сачуваше своје уље а луде га потрошише те им се и погасише светиљке. И кад луде ка мудрима дођоше, рекоше: “Дајте нам од уља вашега, јер се наше свјетиљке гасе.” (Мат. 25, 1-8). А ја се управо стидим и црвеним а и плачем кад чујем о лудој девојци. И сâмо име луда девојка застиђује а како и не би, кад се девојке и после толике очигледне храбрости, и после претрпљеног девственичког труда, и кад већ и телеса своја на небо узнеше и када су се са небесним силама упоређивале, дакле и после све своје истрајности угушивши пожуде телесне, опет се појављују као луде. А ипак их је праведно тако називају. Јер су учиниле оно што је веће, а подлегле су оном што је много мање. “Дођоше − вели − луде и мудре ословише: ‘Дајте нам од уља вашега’. А ове одвратише: ‘Не можемо да вам дамо јер онда може недостајати и вама и нама’.” Овако су оне одговориле. Не по немилосрђу нити по злоби, негоо због краткоће времена пошто већ време беше да женик дође. И мудре су имале жишке, пошто су оне своје уље сачувале за разлику од лудих. А то означава девојаштво без милостиње, јер пламен жишка значи девојаштво, а уље милостињу. И као што се ватра гаси ако јој се не досипа уље, тако и девојаштво пропада без милостиње. “Дајте нам уља из ваших светиљки”. “Не можемо − одговараху − дати” и одговор овај није био због злобе, него из опрезности “да не би недостајало и нама и вама”. Јер лако се може догодити да, као што смо вољне да уђемо у брачну одају, да све останемо напољу без уља; него: “Боље идите продавцима и купите себи”. А ко су ти трговци што продају уље ово? Сироти што пред црквом седе зарад милостиње. А по којој цени продају они то? По којој год ти хоћеш. Цену овде не постављам ја да се не би ти оправдавао твојом сиротињом. Сваки нека купује сходно својим могућностима. Имаш ли новчић? Купи њиме небо! Не зато што небо није на великој цени, него зато што је Господ милостив. Немаш ли ни новчића? Дај чашу хладне воде: “И ако неко напоји једнога од ових малих само чашом студене воде у име ученичко, заиста вам кажем, неће му плата пропасти.” (Мат. 10, 42). Небо се продаје и купује, а ми се не померамо. Подај хлеб и прими рај. Дај мало и узми много, подај смртна, прими бесмртна, подај трулежна, а прими нетрулежна блага. А да је негде вашар на коме би било јефтиног жита у обиљу и прилика да се за малу цену може много купити, зар не бисте све имање ваше распродали, па све презревши, упустили се у такву куповину? Да! Тако је то. Где су пропадљиве ствари, тако се старате, а где је куповина бесмртности, тамо баш ништа не радите и лењите се. Подај сиротињи и предстојатељством и заступништвом милостиње, ако ти и ућутиш, хиљаду ће уста ће те бранити[1]. Милостиња је избављење душе! А поред тога, као што се пред вратима црквеним налазе водом напуњене умиваонице да умијеш своје руке, тако се тамо исто налазе сиромашни који седе да опереш руке своје душе. Јеси ли дакле телесне руке опрао водом, опери милостињом и руке душе. Немој говорити: сиромах сам и ја. Јер сиромаштво није сметало удовици да Илију из већ испражњене посуде угости и да га с радошћу прими, па је зато задобила и достојне плодове и пожњела класје милостиње. Но могуће је да ће ко од слушалаца зажелети да овде и о Илији говоримо, али шта ће вам Илија кад ја истичем сâмог Господа? А ви опет нећете да га нахраните, а кад Њега нећете како би тек Илију угостили? Јер Христос, Господ свих, ово је рекао: “Кад учинисте једноме од ове моје најмање браће, мени учинисте.” (Мат. 25, 40). А кад би какав цар некога послао међу своје поданике, па и поданицима рекао: ево, овоме у моје име много благодарите, јер ме је овај у сиротом мом стању нахранио и као странца у свој дом увео, овај ми у тешким данима много добра учинио, не би ли му сваки од вас понудио своје имање зато што му цар тако благодари? Не би ли му сваки честитао и трудио се да се с њим спријатељи? А овде је реч само о цару, који је опет човек. Па кад такво дело заслужује такву част, помисли како ће Христос у онај дан пред анђелима и свим небеским силама призвати нас и рећи: “Гле! овај је човек мене на земљи угостио, он ми је премнога добра учинио и као туђинца примио ме у дом свој ”. А уз то замисли да ће сва ова прослава и похвала бити пред анђелима и небеским саборима. А о коме Христос буде овако сведочио неће ли тај имати већу храброст ( = дерзновеније) од самих анђела? Заиста, браћо, велико је дело милостиња. Заволи је дакле, јер ништа слично њој под небом нема. Она је кадра изглади да и највеће грехове, и да ослободи од самог пакла. Па кад и ти сâм будеш ћутао, она ће предстојавати и заступати те. А речи твоје неће бити ни потребне тамо где су присутна уста толиких сиромаха. Толика блага од милостиње зависе, а ми се још не покрећемо и нећемо да је упражњавамо. Подај хлеба према могућству. Немаш ли хлеба, подај новчић. Немаш ли ни тога, напој сиромашног чашом хладне воде. А ако ниси у стању ни то да учиниш, покажи ономе ко страда твоје сажаљење и примићеш награду. Јер награда се не даје за изнуђену, него за добровољну врлину. Говорећи о овоме запоставили смо разговор о девојкама. Да се вратимо, дакле, на наш пример. “Дајте нам − говораху оне − уља из ваших светиљки”. “Не можемо вам дати − одговараху ове − да нам како и једнима и другима не мањка; но идите и купите код продаваца”. Али док оне одоше да купе, дође женик, и оне које имаху упаљене светиљке “спремне уђоше с њим на свадбу, и затворише се врата” (Мат. 25, 10). Дођоше затим и пет лудих и куцаху на врата брачне одаје из свег гласа вичући: “Отвори нам”. Али глас жеников изнутра одговори: “Идите од мене, ја вас не познајем”. Какав одговор после толиких њихових напора. Не познајем вас! И то је био крај свему и тиме се завршила велика награда за њихово девојаштво ( = девствеништво). Запамти да су оне отеране после толиких и многих својих напора. Дакле, пошто су обуздале своју похоту, пошто су се учииле једнаким са небеским силама, пошто су презреле светске ствари и савладае велики огањ, пошто су се подвизима преузвисиле и од земље к небу уздигле, пошто су телесну чистоту сачувале и задобиле велико благо девствености, пошто су попут анђела постале и погасиле телесне пожуде, пошто су заборавиле на природу, пошто су извршиле у телу дела бестелесна и велико и непоколебиво богатство девствовања постигле - после свега тог, кажем, зачуше: “Идите од мене, ја вас не познајем”. А немојте мислити да је слава девствености мала. Оно је такво га да нико међу нашим старима није могао сачувати. И тако, оно што је пророцима и старим мужевима изгледало страшно код нас се чини као нешто обично и малено, али за то можемо захвалити само благодатној помоћи. Јер шта је онда било тешко и скоро немогуће ако не девственост и презрење смрти? А код нас данас и мале девојчице тако нешто не сматрају тешким и немогућим. Очување девствености, кажем, била је онда тако тешка ствар да се ни један од праотаца није одважио да то очува. Ноје је био признат за праведног од самога Бога али се ипак женио. Исто тако и Аврам и Исак и Јаков, као наследници Божијег завета имали су жене. Целомудрени Јосиф није, истина, пао у прељубу, али је и он имао жену јер истрајавање у очувању девствености тешко. А девственост је постала велика и славна још од оног времена, од кад је израстао цвет девојаштва. Због тога што је велико дело “тело своје укротити” нико од праотаца није смео да се упусти у подвиг девствености. Али да би познао величину ове добродетељи, замисли у уму слику девствености и увери се да је изложена нападима сваке врсте који се не могу никада сасвим спречити. Напади су ти жешћи и од самих варварских напада јер и варварски ратови понекад имају примирје и понекад нападаш, а понекад се одмараш и начин и време за напад је одређено. А у овом рату усмереном против девствености нема одмора, јер овде сâм сотона војује и не бира време за напад и не тражи припреме за бој. Него свагда када год нађе разоружану девојку, гледа да је нападне и смртно рани и тако никада девојка није никада поштеђена од овог рата него свагда са собом носи и вођу и ратника. И осуђеници се узнемире тек кад виде судију, а девојка куд год пошла и судију и борца са собом носи и борац овај не да јој да предахне, него непрестано се с њим како од вечери тако и ноћу, како од јутра тако и у подне судара, предлажући јој насладе и брачне помисли како би добродетељ из ње изагнао и грех зачео, и како би целомудреност удаљио и блуд посејао, огањ насладе свакога час распирујући и подстиче уживањима. Расуди на основу овога како је очување девствености повезано са великим напором, па и поред свега тога луде девојке су морале чути: “Идите од мене, ја вас не познајем”. Заиста је девственост велика али ће и она одолети сваком искушењу тек са сестром милостињом. А луде девојке су остале ван брачне одаје само зато што поред девствености своје нису хтеле да чине и милостињу. Ово дело је достојно великог стида. Ногама си погазила сласти а ниси презрела имање, од уживања си се као девојка одрекла и себе мучила, а ниси престала да желиш новац. Да си пожелела мужа не би била толико прекорена јер тиме ништа друго не би пожелела него биће теби равно, а сада си заслужила већу осуду што си љубила неприродну ствар. И удате жене нека неправедно не правдају своје немилосрђе тиме што се изговарају децом, а ономе који тражи милостињу одговарају “децу имам, не могу ти уделити”. Јер Бог ти је децу дао да видиш плод утробе своје да би тиме била благороднија а не немилостива. Немој оно што води човекољубљу да преобраћаш у средство нечовечности. А ако баш желиш да својој деци оставиш добро наслеђе, чини милостињу да те сви похвале па ћеш тиме себе оставити бесмртни спомен. Оставимо то за сада по страни. Зашто ти који немаш децу и противиш се обичном се животу - зашто кажем- прибираш имање, и коме прибираш?... Ми смо до сада, са потребним жаром, говорили о путу покајања и о милостињи. Доказали смо каква је велика добит милостиња, а море девствености нам се открило. Сада имамо поред великог покајања и милостињу која, као и само покајање, може ослободити од окова греха. Али поред милостиње има још један лак пут покајања на коме се такође може ослободити од грехова. А тај пут је: “Молите се непрестано”, и када се молиш немој малаксавати или с лењошћу то чинити, па се Бог неће од тебе, ако у молитви устрајеш, одвратити него ће ти опростити грехе и молитве ће твоје бити услишене. Али ако у молитви и будеш услишен, остани благодаран и даље се моли као и онда када ниси био услишен, не би ли ипак биле услишене твоје молитве. Немој никада рећи: ето, толико се већ молим и нисам саслушан, јер и то неуслишење често бива само због твоје користи. Бог зна да си ти склон лењости и немаран па да ћеш, ако оно што молиш и добијеш, одустати од даљих молитви. Да би се твоја сопствена корист увећавала, касни [Бог] са испуњењем твојих жеља како би се чешће сусретао с Њим и у молитви разговарао. А то је и правилно. Јер кад ти, док се још налазиш у таквој неопходности и имаш такву потребу, слабиш и од молитве одустајеш, шта би тек онда радио кад не би имао никакве потребе? Тако дакле, Бог поступа ради твоје користи, јер жели да не одступаш од молитве. Зато се моли непрестано и немој клонути јер молитва пружа много помоћи и немој јој приступати као каквој неважној ствари. А из јеванђеља можемо научити да се молитвом греси заиста отпуштају,. Како оно говори? “Који од вас има пријатеља и отиде му у поноћ и рече му: Пријатељу, дај ми три хљеба у зајам. А он изнутра одговарајући да рече: Немој ме узнемиравати; већ су врата затворена, и дјеца су моја са мном у постељи; не могу устати да ти дам.” (Лук. 11, 5-7). Али овај није престајао да лупа на врата иако је по други пут чуо: “Не могу ти дати јер смо легли спавати и ми и деца наша”, и није престао да удара док господар дома напослетку не рече: “Дигните се и подајте му, па га отпустите”. Видиш како те Јеванђеље учи да се молиш и не очајаваш, па ако одмах не добијеш [то што тражиш] проведи у молитви колико је потребно све док ти не буде услишено. А осим овога у Светом Писму можеш наћи и друге путеве покајања. О покајању је још пре доласка Христовог проповедао пророк Јеремија, [јер] шта би друго значиле ове речи: “Ко падне, не устаје ли? ко зађе, не враћа ли се?” (Јер. 8, 4) и опет: “И пошто учини све то, рекох: врати се к мени” (Јер. 3, 7), шта значе, велим, те речи ако не покајање. А ове и многе друге путеве покајања даде нам Бог зато да би се сваки изговор, из лењости, предупредио. Јер кад би имали само један пут, не би смо њиме сви могли ући у царство небеско, а баш од тог мача [цасртва небеског] сотона свагда бежи. Јеси ли, дакле, сагрешио, дођи у цркву и ту изглади грех твој. На улици, ма колико пута да паднеш, ти се опет придижеш. Тако, и ма колико пута да сагрешиш, кај се. И немој због лењости да се лишиш наде на блага која су ти припремљена. Ако и у најдубљој старости паднеш у грех, дођи у цркву и покај се, јер је црква лечилиште, а не судница. Не кажњава она за грех, него даје опроштај гресима. Богу једином исповеди грех и реци му: “Теби јединоме сагријеших, и зло пред тобом учиних” (Пс. 50, 4), и твоји ће се греси отпустити. Али још једно средство покајања имаш, и то не тешко него врло лако. Какво је то средство? Плачи над грехом. А сведочанство о томе имамо у Јеванђељу. Петар, онај врховни апостол, први у цркви, и друг Христов, који је откривење не од људи него од Бога примио као што му је и сâм Христос посведочио када је рекао: “Блажен си, Симоне, сине Јонин! Јер тијело и крв не открише ти то, него Отац мој који је на небесима.” (Мат. 16, 17). Тај Петар (а о Петру када говорим мислим на онај тврди камен, темељ непомични, апостола великог, првог ученика, првог позваног и првог који је слушао), Петар дакле, тај и такав, не мали него велики је грех учинио, јер се самог Господа одрекао. Када ово говорим не желим да осудим праведника него ти показујем пример покајања. Самог, дакле, Господа свих, Старатеља и Спаситеља целе васељене он се одрекао. Али да причу започнемо од почетка. У време своје предаје, кад је видео Спаситељ да га неки већ напуштају, рекао је Петру: “Да нећете и ви да одете?” (Јов. 6, 67), а Петар одговори: “Нећу те се одрећи макар морао и умријети с тобом” (Мат. 26, 35). Шта говориш ти, Петре? Бог тврди, а ти противречиш? Он је тиме показао добро настројење своје воље, а овде [Христос] укорева само природну слабост. И кад се то догодило? Оне ноћи кад Христа беху већ ухватили. “Онда − написано је − стојаше и Петар крај ватре грејући се, а нека служавка кад ту дође, ослови га: ‘И ти си са овим човеком вечерас био?’. А он одговори: Тог човека не познајем ја ”. А то је и по други и трећи пут следило чиме се испунило Христово предсказивање (Мат. 26, 69; Мар. 16, 17; Лук. 22, 61). Када се ово већ догодило, Христос је само поглед Петру упутио и ништа му није рекао, јер није хтео да га пред Јудејима изибличи и посрами. Али погледом му је својим до знања дао, као да је рекао: “Петре, шта сам ја предсказао, то се, ево, испунило”. Петра је ово јако дирнуло и зато је одмах почео да плаче. Не просто да плаче, него је “плакао горко” и тако задобио друго крштење сузама. Горко плачући изгладио је и свој грех па су му после поверени и небески кључеви. А кад је Петров плач изгладио и такав преступ, како да твој плач неће изгладити грехе твоје. Јер Христа одрећи се није мали пад, него велики и жесток, али сузе су спрале и такав грех. Заплачи дакле, и ти над својим грехом али не просто и само телесно, него заплачи “горко” тј. изведи изворе суза из саме дубине срца, као што је и Петар то чинио, па ће се Господ смиловати и опростити грехе. Јер Он је човекољубив као што је сâм казао: “Еда ли је мени мило да погине безбожник? а не да се одврати од путова својих и буде жив” (Језек. 18, 23). Мало дакле, труда Он тражи од тебе да би те великом наградом наградио. Од тебе очекује повод, да те обогати богатством спасења. Стога, дај сузе, и Бог ће ти опростити, принеси му покајање, а Он ће ти отпустити грехе. Мали повод дај да примиш сјајни опроштај. Јер једно произилази од Бога, а дгуго морамо ми да придодајемо - и Он своју милост јавља. И премда је Бог оно што је до њега - као сунце и месец - одавно дао - и као што је утврдио разна сазвежђа звезда, ваздух пролио, земљу простро, мора опасао копном, горе, долине, брежуљке, изворе, језера, реке, и дрвеће и траве безбројних врста и све остало изнео - потребно је да се и ти постараш, да ти се небеска блага не учине недоступним. Немојмо се, дакле, лењити, нити измицати од спасења свога кад море толиког човекољубља и таквог Владику имамо, који се не гневи на грехе наше него нам прашта и обећава нам небеско царство, рај и друга блага: “Што око не видје, и ухо не чу, и у срце човјеку не дође, оно припреми Бог онима који га љубе” (1. Кор. 2, 9). Јер је наша дужност да се потрудимо и употребимо све могућности да нам се та и друга припремљена блага не ускрате, осим ако не знаш да је и Павле, који се много трудио и безбројне победе однео над демонима, који иако у телу беше као крилат сав свет пређе и облети, а уз то је још камењем бијен и рањен био и за име Божије, небесним гласом позван, све претрпео рекао и ово: “Но благодаћу Божијом јесам што јесам, и благодат његова која је у мени не оста празна, него се потрудих више од свију њих, али не ја, него благодат Божија која је са мном” (1. Кор. 15, 10); А то значи: ми знамо, и то врло добро, да је благодат коју примисмо велика, али и мене она није нашла неспремног, јер сам уверен да сам се и ја трудио с њом, а нешто и допринео. Зато навикнимо наше руке на давање милостиње, да бисмо и ми у тој благодати суделовали. Плачимо над гресима, ридајмо над својим преступима да се из тога види да се и ми старамо, да припремњена нам будућа блага, која иако јесу велика и превазилазе нашу силу, придобијемо. А то су: Рај и Царство Небеско. Сви да их задобијемо по благодати и човекољубљу Господа нашег Исуса Христа, којем заједно са Оцем и са Светим Духом слава, сила, и част сад и свагда и у векове векова, амин.
	Нова заповед ви давам да се љубите еден со друг како што Јас ве возљубив така и вие да се љубите еден со друг.По тоа ке ве познаат сите дека сте мои ученици, ако имате љубов меѓу себе (Јов. 13-34,35)

Внеси реплика	страница <1 234 5 16 >
Tweet

ПРОЛОГ

РАСУДУВАЊЕ

СОЗЕРЦАНИЕ

РАСУДУВАЊЕ

СОЗЕРЦАНИЕ

БЕСЕДА

за тесноградите на кои злострството им е поблиско отколку Божјата љубов

РАСУДУВАЊЕ

СОЗЕРЦАНИЕ