ЗБУНЕТОВА ТЕМА

... седам на малата надводна карпеста површина, гледам кон далечините каде небото се спојува со морето, нешто ми се причинува, не се вознемирувам, често се случува да го гледам одразот на моите желби во далечините. Како нешто да иде од таму оставајќи моќни бранови зад себе, се вртам на другата страна кон реалноста и крајбрежјето од каде доаѓа пригушена галама од животот кој го познавам, купаќите сеуште ми се мокри, ќе почекам, немам часовник, не ми се брза, животот кој го познавам ќе ме чека.
Бранови доаѓаат до мене заради нешто што иде кон мене со голема брзина, солта ми ги нагризува синусите, само тука се дише чисто. Погледнав кон моите стапала, помислив каков би ми бил животот да имав пераи како риба, заборавен во длабочините на тишината.
Твоето лице изникна од водата, ме погледна, се насмеа како да ме познава, ме праша за место крај мене иако е тесно, се насмевнав, се поместив.
Моменти на првобитна тишина кога нашите тела случајно се допираат седнати на карпата, почнав да бројам колку пати ќе се допрат пред да почнеме со разговор. Кога проговори, заборавив колку изброив, гласот ме потсети на оној од моите скриени сонови со никого споделени.
Како да знаеше дека никогаш не прашувам, за мојата теорија дека она што е за мене ќе ми биде кажано без да прашам, на некои им изгледа како незаинтересираност.
Ме прашуваше дури и за моте почетоци на постоење, никој не се интересираше до толку за мене, се ти кажав, претпоставив дека никогаш повеќе нема да се видиме, никој нема да знае дека сум се разголил, никој не би поверувал.
Ме праша дали те познавам, се збунив, тоа се моите скриени сонови, не е можно да ги знаеш, потонав во длабочините на твоите очи, видов дека ги знаеш, ти ги имаш створено.
Пред да се спуштиш во водата плесна по водата со твоите пераи, зинав изненадено, на десетина метри од мене во водата застана како да ме чекаш, бев сув и збунет.
Плеснав по водата со моите пераи, немав веќе стопала, крикнав заедно со галебите во близина. Потоа почнав гласно да се смеам, ти ме чекаше озарена со насмевка, животот на крајбрежјето кој го познавав почна да испушта некои тажни и хаотични звуци, знаеше дека веќе нема да се вратам.
Се спуштив во водата како да е тој животот кој отсекогаш го познавам, се фативме за рака...зад нас се појавија крупни бранови кои ги створивме...


Изменето од zbunet - 19.Март.2009 во 00:58

KOJ MOR FRAGOLCE

ABE KAJ MI ZAMINA ,,FIKS,,,

no comment

.....Maestro.............

ма ти си мозоче бре