Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

sunshine_baby напиша:                      Капка дар...      Проникливо ги гледам твоите очи секој пат кога ќе те сретнам, не се плашам да кажам дека често е само во мислите,впрочем последната мисла пред да заспијам...морнарско сино,сини чевли...Проникливи се твоите очи!      Не знам дали некогаш воопшто вистински сум посакала да ти подарам навистина парче материјал кој би требало да ја има улогата на сето мое испуштено внимание и заборавени емоции создадени под пртисок на разумот,кој секако прави соединенија на се она кое што му го нуди плевелот од надвор и ме тера да се плашам.Барем сум сигурна,никогаш не го запознав стравот од погрешен подарок и сета таа непотребна непријатност.Не знам дали некогаш воопшто посегнав во оној дел од мојата (верувај ми) безгранична имагинација да создадам вистински подарок за тебе и да го побарам во локалниот дуќан за подароци,светкаво завиткан,со најубавата сина машничка која можам да ја најдам,создавајќи провизорно царство само за нас двајца,сосема удобно сместени во софата пред телевизорот глумејќи совршена љубов изнесена од теленовела,а притоа ти не посегаш под мојата блуза затоа што нели,ти си галантен џентлмен кој не навалува и ја почитува девојката.Парите никогаш не излегоа од мода,не?!Гледајќи ти во очите не се трудам да ги дознаам твоите допирливи потреби,копнеам да ги дознаам инстинктивните и оние облагородени и можеби безобразни соништа кои ти го матат погледот со секој фрлен поглед на рапитографот или можеби на мојата кожа,оние кои не ти дозволуваат да се задржиш во моментот,туку умешно те лулаат на брановите на мазната фантазија,убаво исполирана и нема простор за негативни одговори и противречења,таму е се онака како што ти сакаш...Сакам да најдам совршен подарок,по параметрите мерени со дамари,а не бројки...Широко отвори ги очите,отвори го и срцето за да можам поубаво да видам...Не ме терај да бидам сервилно површна,краткотрајна и минлива...затоа што не сум,не сум инсект во ќилибар,ниту обична,ниту ти си...ние сме исти Ливингстон.Подарок кој ќе ти послужи за нешто препознатливо и секојдневно...не!      Во овој порој од лоша литература со цела снага се обидувам да ги сокријам во најситниот дел од себе чудните струења со златно жолта боја,но не можам да те обвинам тебе и да искршам нешто по тебе,не си виновен за тоа што ми се случува...знам дека не ти се далечни овие светови на чувствата,но јас гледам малку подлабоко од чашата за вино...Како не се сетив порано...совршениот подарок да ја удавиш тагата,јас да го избришам целиот прав и исфрлам целиот смет по неа...Морам да ослободам простор за нови доживувања и да се задржам на апсолутниот врв и да те натерам да ги отвориш очите макар и со сила...а ти плачи...плачи по таа блазирана глава за која можеби никогаш нема да дознаам повеќе од она што го гледам,а ти обвинувај ме и понатаму за лошите проценки.Разумен си...ќе сфатиш,го имам целото право на светов да го правам тоа кога си копам во вените,се гризам и самоказнувам при секоја твоја помисла некаде таму,а не сум виновна...Ѕиркај во распаднатите и разјадени ткива каде што одамна е изгубена секаква надеж за спасување на она што дури и не можам да го напишам-љубов....во светот каде што навистина не ја ни љубат уметноста,но со задоволство ги кршат стаклата на прозорците за да види рајата дека тоа не е така,китејќи се со кристални топчиња,нарекувајќи се уметник.      Се што можам да ти подарам е плетени коси,топол поглед,прегратка,разговор пред напуштање на оваа паралелна реалност и заминување во онаа што се множи со бесконечност...Би гризела и усни додека те чекам да си дојдеш со добро извежбана глума-спијам,а потоа да со олеснување да воздивнам и нестрпливо да чекам да заспиеш...секако,знајќи го секој твој потег пред заспивање,секое длабоко вдишување и оние дистрозии кои би ми го полнеле срцето,но никако не би ми пречеле...Вечен сојузник во љубовта кон слободата и недопрените височини,но постојана желба и амбиција да се стигне до нив... Би затворала очи при секоја твоја болка и гнев исфрлени на стаклената масичка полна со Рикардо и Смит...мои се,распостели ги твоите хамери и имај го целиот простор за себе,но остави ми неколку милиментри...за да можам да пуштам импулси полни љубов до тебе,а ти,пати по далечните ѕвезди,измислените приказни,небулозни целинки,непознати царства...не ми пречи,тука сум да ги апсорибрам отровите за тебе...Она што ќе ме остави жива е да дишам остатоци воздух од тебе,да ти ги мирисам кошулите со црвени кармини кои не се мои,онаму каде што има твои траги да постојам и јас...ветувам ќе бидам невидлива и нема,освен кога ти ќе го сакаш спротивното...свет со сонца...Твоето смешно,но симпатично душкање по мојот врат кога си ти оној кој што би бил најпожелен за мене,твоите солзи по моите раце затоа што јас не сум друга,но не,не ми пречи...ќе ги бришам...Тоа е мојот подарок за тебе...капка љубов...без обврски и рокови,услови...Не ја тргај раката колебливо вистинска сум...исти сме...мазохисти со хедонистички нарави...Мојот подарок е несебично љубење и постоење за тебе...а од неа...де лукс придружба...Би го поднела и нејзиниот парфем и очигледни траги...ќе си замине,јас ќе останам да те залечам...и натерам да размислиш...и без мене би го направил тоа,но дозволи ми така да мислам...Уметничка посветеност...зарем не дискутиравмe за уметноста и уметниците?! Ти го дарам и телово како платно и љубовта како бои,а ти насликај ме...знам добар си во совршено прави линии...до милиметар прецизни...но ослободи се...нежно спушај ги дланките,ќе те научам да црташ-постоиш онаму каде што треба....да постоиш сега и тука...да постоиш заедно со мене...а ти научи ме мене и не ме пуштај да заминам кога ќе ја научиш сопствената лекција...држи ме цврсто додека дланките не прокрварат,а половината не ми помодре...стисни мe до градите и натерај ме да дишеме во ист ритам...силно стисни го образот во мојата коса...почувствувај ме за прв пат...ослободи се... Мојот подарок е твојата слобода.... Капка дар...

wow...sunshine_baby kapna i zamina
tvojot dar neka bide tvoj dar


Изменето од ZeZnAtA - 20.Февруари.2009 во 20:46

.

Изменето од mistake - 29.Јануари.2011 во 17:33

Ne mi odi ovde bas naj naj ...
ne znam kako da pocnam.
Da e licnosta pred mene sami mi izleguvat zborovite
i ona se cudo sto se ima vo mene a i jas samiot.

                     Капка дар...

     Проникливо ги гледам твоите очи секој пат кога ќе те сретнам, не се плашам да кажам дека често е само во мислите,впрочем последната мисла пред да заспијам...морнарско сино,сини чевли...Проникливи се твоите очи!
     Не знам дали некогаш воопшто вистински сум посакала да ти подарам навистина парче материјал кој би требало да ја има улогата на сето мое испуштено внимание и заборавени емоции создадени под пртисок на разумот,кој секако прави соединенија на се она кое што му го нуди плевелот од надвор и ме тера да се плашам.Барем сум сигурна,никогаш не го запознав стравот од погрешен подарок и сета таа непотребна непријатност.Не знам дали некогаш воопшто посегнав во оној дел од мојата (верувај ми) безгранична имагинација да создадам вистински подарок за тебе и да го побарам во локалниот дуќан за подароци,светкаво завиткан,со најубавата сина машничка која можам да ја најдам,создавајќи провизорно царство само за нас двајца,сосема удобно сместени во софата пред телевизорот глумејќи совршена љубов изнесена од теленовела,а притоа ти не посегаш под мојата блуза затоа што нели,ти си галантен џентлмен кој не навалува и ја почитува девојката.Парите никогаш не излегоа од мода,не?!Гледајќи ти во очите не се трудам да ги дознаам твоите допирливи потреби,копнеам да ги дознаам инстинктивните и оние облагородени и можеби безобразни соништа кои ти го матат погледот со секој фрлен поглед на рапитографот или можеби на мојата кожа,оние кои не ти дозволуваат да се задржиш во моментот,туку умешно те лулаат на брановите на мазната фантазија,убаво исполирана и нема простор за негативни одговори и противречења,таму е се онака како што ти сакаш...Сакам да најдам совршен подарок,по параметрите мерени со дамари,а не бројки...Широко отвори ги очите,отвори го и срцето за да можам поубаво да видам...Не ме терај да бидам сервилно површна,краткотрајна и минлива...затоа што не сум,не сум инсект во ќилибар,ниту обична,ниту ти си...ние сме исти Ливингстон.Подарок кој ќе ти послужи за нешто препознатливо и секојдневно...не!
     Во овој порој од лоша литература со цела снага се обидувам да ги сокријам во најситниот дел од себе чудните струења со златно жолта боја,но не можам да те обвинам тебе и да искршам нешто по тебе,не си виновен за тоа што ми се случува...знам дека не ти се далечни овие светови на чувствата,но јас гледам малку подлабоко од чашата за вино...Како не се сетив порано...совршениот подарок да ја удавиш тагата,јас да го избришам целиот прав и исфрлам целиот смет по неа...Морам да ослободам простор за нови доживувања и да се задржам на апсолутниот врв и да те натерам да ги отвориш очите макар и со сила...а ти плачи...плачи по таа блазирана глава за која можеби никогаш нема да дознаам повеќе од она што го гледам,а ти обвинувај ме и понатаму за лошите проценки.Разумен си...ќе сфатиш,го имам целото право на светов да го правам тоа кога си копам во вените,се гризам и самоказнувам при секоја твоја помисла некаде таму,а не сум виновна...Ѕиркај во распаднатите и разјадени ткива каде што одамна е изгубена секаква надеж за спасување на она што дури и не можам да го напишам-љубов....во светот каде што навистина не ја ни љубат уметноста,но со задоволство ги кршат стаклата на прозорците за да види рајата дека тоа не е така,китејќи се со кристални топчиња,нарекувајќи се уметник.
     Се што можам да ти подарам е плетени коси,топол поглед,прегратка,разговор пред напуштање на оваа паралелна реалност и заминување во онаа што се множи со бесконечност...Би гризела и усни додека те чекам да си дојдеш со добро извежбана глума-спијам,а потоа да со олеснување да воздивнам и нестрпливо да чекам да заспиеш...секако,знајќи го секој твој потег пред заспивање,секое длабоко вдишување и оние дистрозии кои би ми го полнеле срцето,но никако не би ми пречеле...Вечен сојузник во љубовта кон слободата и недопрените височини,но постојана желба и амбиција да се стигне до нив...
Би затворала очи при секоја твоја болка и гнев исфрлени на стаклената масичка полна со Рикардо и Смит...мои се,распостели ги твоите хамери и имај го целиот простор за себе,но остави ми неколку милиментри...за да можам да пуштам импулси полни љубов до тебе,а ти,пати по далечните ѕвезди,измислените приказни,небулозни целинки,непознати царства...не ми пречи,тука сум да ги апсорибрам отровите за тебе...Она што ќе ме остави жива е да дишам остатоци воздух од тебе,да ти ги мирисам кошулите со црвени кармини кои не се мои,онаму каде што има твои траги да постојам и јас...ветувам ќе бидам невидлива и нема,освен кога ти ќе го сакаш спротивното...свет со сонца...Твоето смешно,но симпатично душкање по мојот врат кога си ти оној кој што би бил најпожелен за мене,твоите солзи по моите раце затоа што јас не сум друга,но не,не ми пречи...ќе ги бришам...Тоа е мојот подарок за тебе...капка љубов...без обврски и рокови,услови...Не ја тргај раката колебливо вистинска сум...исти сме...мазохисти со хедонистички нарави...Мојот подарок е несебично љубење и постоење за тебе...а од неа...де лукс придружба...Би го поднела и нејзиниот парфем и очигледни траги...ќе си замине,јас ќе останам да те залечам...и натерам да размислиш...и без мене би го направил тоа,но дозволи ми така да мислам...Уметничка посветеност...зарем не дискутиравмe за уметноста и уметниците?!
Ти го дарам и телово како платно и љубовта како бои,а ти насликај ме...знам добар си во совршено прави линии...до милиметар прецизни...но ослободи се...нежно спушај ги дланките,ќе те научам да црташ-постоиш онаму каде што треба....да постоиш сега и тука...да постоиш заедно со мене...а ти научи ме мене и не ме пуштај да заминам кога ќе ја научиш сопствената лекција...држи ме цврсто додека дланките не прокрварат,а половината не ми помодре...стисни мe до градите и натерај ме да дишеме во ист ритам...силно стисни го образот во мојата коса...почувствувај ме за прв пат...ослободи се...

Мојот подарок е твојата слобода....

Капка дар...

Srenav eden maz i celata sum zanesena po nego...
Si dozvoliv da se vljubam,od ednostavna pricina sto nisto ne ocekuvam.Ne mozev povekje da izdrzam da ziveam bez ljubov,stignav do krajot na moite sili...
Dovolno mi e da go sakam,da bidam so nego vo mislite,a negovite zborovi,negovata neznost da go obojat mojot zivot...Bi sakal za nego da storam nesto...
Najznacajnite sredbi se podgotveni od dusite,duri pred da se vidat telata.Ovie sredbi se slucuvaat koga ke stigneme do nekoja krajna tocka,koga imame potreba emocionalno da umreme ili da se rodime povtorno.Najcesto neznajnikot se javuva vo nasiot zivot koga sme ocajni i togas nasiot zivoten pat ja menuva nasokata.Togas,telata go ucaat jazikot na dusata toa se vika seks i tokmu toa jas mozam da mu go dadam na covekot koj mi ja vrati dusata.....
Sakam toj da bide srekjen!

Љубов,ах само љубов.
Симпатична песна

Цути ружа мирисна
млада мома ја набрала
во долга коса ставила
украс црвен што мириса.

Млада мома низ село прошетала
студена вода од кладенец дома да донесе
на стара мајка бистра вода да и однесе
жедна уста накваси,бел леб да замеси.

Жешко сонце мома ја излажа
свилена кошула раскопча
гради ,галеби бели покажа
моминска песна за љубов запеа.

Зад грмушки момче калешо
млада мома ја здогледа
очи желни од нејзе не тргна
убава мома од Господ подарена.

Јато јаребици го издаде
млада мома како јаребица се сокри
зад грмушки густи зелени
студена вода од канатче истури.

Еј,ти младо моме убаво
што бегаш,што се криеш
од мои очи желни ти бегаш
покажи бели гради што ги криеш.

Твојата коса од ружа по мирисна
ех да сум вода,твои гради да ги мијам
капка студена вода, твоја жед изгаснам
твоите боси нозе да ги измијам.

КЛАДЕНЕЦ

Даница Петровска „08„