Љубовна поезија

Ne daj se, Ines.

Ne daj se godinama,
   moja Ines, drugacijim pokretima i navikama,
     jer jos ti je soba topla;
        prijatan raspored i rijetki predmeti.



Imala si vise ukusa od mene.

Tvoja soba - divota - gazdarica ti je u bolnici.



Uvijek si se razlikovala
   po boji papira svojih pisama, po poklonima,
     pratila me slijedeceg jutra oko devet do stanice.

I rusi se zeleni autobus
   tjeran jesenjim vjetrom, kao list,
     niz jednu beogradsku padinu.

U vecernjem sam odijelu i
   opkoljen pogledima.

Ne daj se, mladosti moja,

ne daj se, Ines.

Dugo je pripremano nase poznanstvo
   i onda, slucajno, uz vrucu rakiju,
     i sa svega nekoliko recenica lose prikrivena zelja.

Tvoj nacin gospodje i obrazi seljanke.

Prostakuso i plemkinjo moja!

Pa tvoje grudi, krevet,
   i moja soba objesena u zraku kao naranca,
     kao narancasta svjetiljka,
        nad zelenom i modrom vodom Zagreba;
           Proleterskih brigada 39, kod Grkovic.

Pokisla ulica od prozora dalje i sum predvecernjih
   tramvaja.

Lijepi trenuci nostalgije, ljubavi i siromastva,
   upotreba zajednicke kupaonice
     i - molim vas ako me tko trazi ...

Ne daj se, Ines - evo me,
   ustajem tek da okrenem plocu.

Da li je to nepristojno u ovakvom casu,
   Mozart, Requiem, Agnus Dei.



Meni je ipak najdrazi pocetak.



Raspolazem s jos milion njeznih i bezobraznih
   podataka nase mladosti,
     koja nas pred vlastitim ocima vara i krade i napusta.



Ne daj se, Ines,



poderi pozivnicu, otkazi veceru,
   prevari muza odlazeci da se pocesljas
     u nekom boljem hotelu

        Dodirni me ispod stola koljenom,
             generacijo moja, ljubavnice.

Znam da ce biti jos mladosti, ali ne vise ovakve;
   u prosjeku 1938a.

Ja necu imati s kim ostati mlad,
   ako svi ostarite,
     i ta ce mi mladost tesko pasti,
        a bit ce ipak da ste vi u pravu,
           jer ja sam sam na ovoj obali
               koju ste napustili i predali bezvoljno,

a ponovno pocinje kisa kao sto vec kisi u listopadu
na otocima.

More od olova i nebo od borova.

Udaljeni glasovi koji se mijesaju:

glas majke, prijatelja, kceri, ljubavnice, broda, brata.

Na brzinu pokupljeno rublje pred kisu

i nestalo je svjetla s tom bjelinom.





Jos malo setnje uz more i gotovo;



ne daj se, Ines



                   ........АРСЕН ДЕДИЌ

si jedno veliko slovo
u mom zivotu
neoprostivo i neduzno
namjerno i slucajno
ti si sve
i nocas ja se odjednom sjetim kise
koja je pala tog popodneva
sjetim se tvojih ociju
iz kojih nisam izlazio
pet sati i nekoliko minuta
a za to vrijeme svijet se okretao
i nista nije stajalo
druga smjena je radila neumorno
netko je u tom trenutku ljubio
i umiralo se u tih pet sati
i nekoliko minuta
a mi smo dijelili sudbinu ruze
ja s tvojim imenom na usni
i ti sa mnom
kisa je padala tog popodneva
znam to sigurno
jer na tvom licu je zasjala jedna kap
poput bisera
i trave su sanjale o nama
ti si jedno veliko slovo u mom zivotu
i samo sam tebe ucio
kako se pobjedjuje ravnodusnost
govorio sam ti lijepo
a ustvari
ponekad sam pomislio kako bi bilo
raskopcati tvoju kosulju
i ljubiti te dugo
tako dugo dok kisa ne prestane
ti si moje veliko slovo
veliko poglavlje jednog popodneva
i malo vecernje tame
ti si zvijezda lutajuca
koja mi se seli iz oka u oko
pa sjetis li se kako smo izasli
iz te kise sretni
moje veliko slovo.

NEVERNA ZENA

Povedoh je ja do reke

misleci da devojka je,

al udata ona bese.

To bi noci Svetog Jaga

i skoro po dogovoru.

Fenjeri se gasili se

cvrcci poceli da svetle.

Iza zadnjih gradskih kuca

dotakoh joj grudi snene,

i one se rascvetase

kao zumbul grane njezne.

Shushtanje sam ja slusao

ushtirkane suknje njene,

kako kada komad svile

deset oshtrih kama sece.

krosnje drveca bez sjaja

postajale su sve vece.

Vidik pasa lajao je

u daljini iznad reke.

          *

I prodjosmo kraj kupina

trnja i trske zelene.

Ispod njene pundje na tlu

tad napravih udubljenje.

Ja odvezah svoju mashnu.

ona skide vel sa sebe.

Ja opasach s revolverom.

Ona jeleke svilene.

niti smilje nit puzevi

nisu koze tako lepe,

ni kristali mesecevi

takvim sjajem ne trepere.

Noge njene bjezahu mi

kao ribe uplashene,

do pola jos uvek hladne,

a od pola sasvim vrele.

Najlepsom sam od putanja

jezdio te noci cele,

na kobili sedefastoj

bez dizgina i opreme.

Ja ne mogu ponoviti

stvari koja ona rece.

Da obazriv budem pamet

nalaze mi i postenje.

Prljava od poljubaca

i od peska podje s reke.

A na vetar ljiljani su

potezali sablje bele.

            *

Kao pravi Ciganin sam

vladao se celo veche.

Najzad sam joj poklonio

kosharu od svile meke.

Al u nju se ne zaljubih

jer udata ona beshe,

a rece da devojka je

kad povedoh je do reke.

 

                                 Federiko Garsija Lorka

ALEKSANDAR PUŠKIN
(1799-1837)

Volio sam vas

Volio sam vas; moja ljubav stara
Još uvijek, možda, spi u srcu mome.
Al' zašto ona nemir da vam stvara?
Ja nisam rad žalostiti vas njome.

Volio sam vas nijemo, beznadežno,
Pun strepnje i pun ljubomore boli,
Volio sam vas iskreno i nježno;
- Nek Bog da, tako drugi da vas voli.

* * *
Све почиње од љубави
Тврде:
„у почетку је била ријеч…“
А ја поново проглашавам:
Све почиње
од љубави!...
и сазнање,
и рад,
очи цвјетова,
очи дјетета
све почиње од љубави.

Све почиње од љубави,
Од љубави!
Ја то тачно знам.
Све,
Чак и мржња –
Рођена
и вјечна
сестра љубави.
Све почиње од љубави:
машта, страх,
вино и прах,
Трагедија,
туга
и подвиг
Све почиње од љубави…
Прољеће ти шапне:
„Живи…“
И ти од шапата заљуљаш.
И исправиш се
И почињеш.
Све почиње од љубави!

      ....РОБЕРТ РОЖДЕСТВЕНСКИ.

Петто писмо

А те барав во учебниците, те барав низ вековите,
во заседите на ветрот, во прангиите на зимите,
во неразбраниот срам на хоризонтот пред зајдисонце,
во неразбирливиот копнеж на ракатката - тутун,
што се дипли и оддиплува меѓу прстите,
во раскуќената светлина од слепите и мртвите,
во рамнотежата меѓу минатите дни и идните ноќи,
во ропството на душата од дувачите на стакло.
Те барав во нагласокот од непознатите јазици,
во отседланите вечери и празните постели сред поле,
во вчудовидената јаглика на увото на билјарките,
во интерпункцијата од говорот на уплаканите деца.
Те барам во жестоката можност за обединување
на мојот раштркан народ,
во стракот киселица, во неупотребениот воздух,
што ги караше и миреше соседните села,
покрај наковалните од жешките и женски пладниња
меѓу овошките упатени кон својата сезонска цел,
во иглата што го зашиваше темното и светлото.
Те барав, наслушнувајќи го подземното тапанче
што беше срцето на успаните жетвари.
Те барав зад небото, во небеските кртечини,
во непрочитаниот струјомер од угаснатата светулка,
во атентатите од моите луѓе на моите луѓе,
во непроучената постојаност на страните од светот,
непроучена, а разбрана како постојана денгуба.
Те барав во незавршениот страв на ѕвездата што паѓа,
не можејќи ништо да допре во просторот.
Те барав, те барав, во сè и сешто,
Те барав, а барајќи можев само да те сретнам,
но не и да те најдам, но не и да те најдам.

Петре М. Андреевски

Жено моја со бедра како чун
Со бедра од сјај и од перки на стрели
И од пердуви на бел паун
Како неподвижна терезија
Жено моја со задник од песочник и од азбест
Жено моја со задник како грб на лебед
Жено моја со задник како пролет
Со секс од перуника
Жено моја со секс од златно наоѓалиште и од австралиски клунар
Жено моја со секс од алги и од старовременски бонбони
Жено моја со секс од огледало
Жено моја со очи полни солзи
Со очи како виолетова збирка на оружје и како магнетна игла
Жено моја со очи на савани
Жено моја со очи како вода подадена на затвореник
Жено моја со очи на шума секогаш под закана на секирата
Со очи како либела во која се урамнотежуваат водата воздухот земјата и огнот

Андре Бретон