Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

 

Некогаш постоел остров на кое живееја чувствата и човечките вредности: Богатството, Добрата Воља, Тагата, Гордоста, Знаењето и меѓу останатите и Љубовта.

Еден ден сфатиле дека нивниот остров ќе потоне и ги подготвиле своите бродови за да го напуштат.Единствено Љубовта сакала да остане до последен момент.

Кога островот се нашол пред целосно потопување Љубовта одлучила да побара помош.
Богатството поминувало о близина и Љубовта го запрашала: „Богатство, можеш ли да ме поведеш со себе?“„Не можам, многу злато и сребро има на мојот брод и нема место“ – рече Богатството.
Љубовта тогаш одлучила да ја праша Гордоста која поминувала со величенствен брод: „Гордост, те проколнувам, можеш ли да не поведеш со себе?“„Не можам да ти помогнам Љубов“, одговорила Гордоста. „Овде се’ е така совршено што би можела да ми го уништиш бродот“.
Тогаш Љубовта ја замолила Тагата која поминувала покрај островот: „Таго те молам поведи ме со себе!“„Ох Љубов“, одговорила Тагата. „толку сум тажна што не можам“Кога

Добрата Воља поминувала покрај островот толку била задоволна што не сакала ниту да слушне како ја повикува.

Тогаш Љубовта слушнала некаков глас: „Дојди Љубов, јас ќе те понесам со мене!“Тоа беше старец во мал чамец. Кога стигнале до копното, Љубовта се симнала, а старецот заминал.
Љубовта била толку многу среќна што заборавила да го праша старецот за името.
Љубовта сфатила колку му должи и го прашала Знаењето: „Знаење, ти сигурно знаеш кој ме спаси?“
„Тоа беше Времето“, одговори Знаењето.

„Времето?“; запраша Љубовта.
„Па зошто времето би ме спасило?“
Знаењето одговори: „Затоа што само Времето е способно да процени колку Љубовта е важна во животот...“

Што стори љубов бре, бре

Компјутеру машино добра
опасна си ко кобра.
Кога пецнеш заведуваш
и во соба со тебе затвораш.

Компјутеру машино моја
да ти ја ебам мамата твоја.
Од мене направи изрод гаден
за твоите програми вечно гладен.

Сегде јас монитор гледам
сегде верно јас те следам.
Јас сум сега твој роб
везден пишувам изворен код.

За другари време немам
нова програма јас спремам.
Како може да сум таков труп?
Како може да сум толку глуп?

За нормален муабет зборови немам
како некој да ми ги земал,
но за тебе штом се збори
мене душата ми гори.

Машино одвратна ти ме плени
ме одалечи од сите жени.
На рам и хард јас се палам
наместо девојчинја да галам

Пред тебе многу време чмаам
и сега за тоа се каам.
Со тебе многу време губам
да те откачам се трудам

Доста со тебе јас се бафтам
најарно е секира да ти акнам.
Најдобро е да те скршам
со другарството наше јас да свршам.

Морам да ти ставам крај
да видам малку што е рај.
Да престанам да компајлирам
малку душа да си смирам.

Да видам малку подруг свет
да видам птица во слободен лет.



малку поинаква љубов

Изменето од vili2121 - 13.Октомври.2009 во 01:11

Еднаш, многу одамна, сите човечки суштества и сите човечки квалитети се нашле на едно скришно место на Земјата... Кога дошла Здодевноста се проѕевнала по третпат, а Лудоста, како и секогаш луда, предложила:

- Ајде да си играме криенка! Кој најдобро ќе се скрие, ќе биде победник меѓу сите чувства.
Интригата ја поткренала десната веѓа, а Љубопитноста, не можејќи да се воздржи, прашала:
- Криенка? Каква е таа игра?
- Тоа е една игра, почнала да објаснува Лудоста, во која јас ќе ги покријам очите и ќе бројам до милион, додека сите не се скриете. Штом ќе завршам со броење, тргнувам во потрага и кого нема да го пронајдам, тој е победникот.

Ентузијазмот заиграл од радост, а истото го направило и Одушевувањето. Среќата толку скокала што успеала да ги наговори Сомнежот и Апатијата, кои никогаш и ништо не ги интересирало. Ама, не сакаа сите да си играат. Вистината беше против криењето, а и зошто би се криела? И така неа на крајот сите ќе ја пронајдат. Гордоста мислеше дека тоа е глупава идеја, иако всушност ја измачуваше мислата зошто нејзе не и текна прва да ја предложи играта. Вниманието не сакаше да ризикува.

- Еден, два, три... почна да брои Лудоста.
Прва се сoкри Мрзливоста, која како и секогаш, само се фрли зад првиот камен на патот. Вербата се качи на небото, Завидливоста се скри во сенката на Успехот, кој со мачење се искачи на врвот од највисокото дрво.

Великодушноста никако не можеше да се одлучи каде да се скрие, затоа што секое место и се чинеше совршено за некој од нејзините пријатели. Убавината скокна право во кристално чистото езеро, а Срамежливоста ѕиркаше низ пукнатината на едно дрво. Прекрасноста го најде своето место во летот на една пеперуга, а Слободата - во здивот на ветрот. Себичноста најде скривница, ама само за себе! Лагата се сoкри на дното на океанот (лаже, на крајот од виножитото!), а Стрвноста и Страста - во кратерот на вулканот. Заборавот заборави да се скрие, ама тоа не е важно.

Кога Лудоста изброи 999.999, Љубовта се уште не најде скривалиште затоа што сите места беа зафатени. Здогледувајќи една градина со рози, скокна и се пикна меѓу прекрасните пупки од рози.
- Милион!, извика Лудоста и почна да бара.

Прво ја пронајде Мрзливоста, зад најблискиот камен. Наскоро ја слушна Вербата како расправа за теологијата со Господ, а Страста и Стрвноста скокнаа од вулканскиот кратер од страв. Случајно тука се најде и Завидливоста и, секако и Успехот. Себичноста не ни требаше да ја бараат. Сама излета од своето совршено скривалиште кое се покажа дека е кошница за пчели. Од толку барања Лудоста ожедне, и така во кристалното езеро ја пронајде Убавината. Со Сомневањето беше уште полесно, затоа што тоа не можеше да се определи за својата скривница, па остана да седи на блиските камења. Така Лудоста, малку по малку, ги пронајде речиси сите. Талентот во златните класја на житото, Тежината на душата во изгорената трева, Лагата на крајот (лажеше, сепак беше на дното на океанот!), а Заборавот заборави и дека воопшто нешто се играло.

Само Љубовта не можеше никаде да ја најде. Ја пребара секоја грмушка, сите планински врвови и кога веќе беше бесна, ја здогледа градината од рози. Влезе меѓу розите, фати една сува гранка и од бес и изнемоштеност почна да ја удира по прекрасните пупки од рози. Одеднаш се слушна болен крик. Трњата од розите и ги изгребаа очите на Љубовта.

Лудоста не знаеше што да прави... го пронајде победникот, чувството над чувствата, ама Љубовта стана слепа. Плачеше и ја молеше Љубовта да и прости, и најпосле реши да остане засекогаш покрај неа, покрај Љубовта, и да и помага.

Така Љубовта излезе победник над сите чувства, ама стана слепа, а Лудоста ја следи на секој чекор.

би напишал ама тогаш би требало да останам без душа

Jas sum tvoj pocetok,a ti bidi moe zavrsuvanje
bidi se sto nikoj nikogas ne bil
i nikogas nema da bide.
Vo tvoite race e mojot svet,
Vo tvoite oci crni-mojata svetlina
tvoite usni se posltki od medot
Zborovite tvoi moja inspiracija
Tvojot studen svet za mene raj e!
Ti si poladen od site kameni,
no mene me grees.
Mi se smees-ti kazav jas se..
Ti molcis a tisinata te izdava
nisto ne zboruvas,a premnogu kazuvas
Ti nisto ne vetuvas a pravis se
A jas,jas nemam nisto poveke od sebe si
samo oci polni so spomeni
i edno malo parce dusa koe ljubi vistinski..
A ti ako sakas da bides ljuben zastani,
ostani vo moeto sekavanje
za nikogas da ne zaspies...
Skrsi go kamenot i ostani
ako ne poveke barem zasekogas
ako ne sega-nikogas
zosto nekogas ke me nema zasekogas...

Изменето од emily88 - 24.Септември.2009 во 11:19