Самоубиство

zagor напиша: Проблемите со самоубиство само ги префрлаш на останатите...и со самата постапка за жал кај нас само се докажува немоќта за справување со самиот живот. затоа и велам..самоубиство без трага...ај да ги видам сега...бидете незнајни херои.

па прв пат така им викам..тоа ми е како здраво....и што имам јас со тебе да разговам?а?

што ако не сакам?ееее...

ти мори не ме разбираш мене како и сите други ....

не е лесно да се убиеш,и одговорноста за твојот живот не е само твоја..батали рефрени од типот мој живот па мој..животов е ЕДЕН што би рекол дедоное,и прашањето за животот на една единка е покомлексно прашање и со тоа одговорноста треба да е поширока...што за жал кај нас не е.Ако некој си ибе мамата се убие..или така му била судбината,или бил луд,или се спасил сиротиот а вистинските причини и последици се занемаруваат.

Проблемите со самоубиство само ги префрлаш на останатите...и со самата постапка за жал кај нас само се докажува немоќта за справување со самиот живот.

затоа и велам..самоубиство без трага...ај да ги видам сега...бидете незнајни херои.

забега  човекот и светот со него...уствари јас со него.

само вистинските херои на овој живот самоубиството го прават без трага...сите останати се кукавици и цвикатори од болнава реалност.

сдк,бриго моја преџи другоме...

Можам само да кажам дека сум горда на фактот што многу поретко паѓам во овие стања и можам многу пати сама да се издигнам. Среќна сум поради тоа што почнав да правам нешто за себе. Сеуште има останато ронки од ова во мене, некакво си семе, а јас не сакам да го закопам во себе и да го полевам за да расте. Го плукам, го вадам од себе и го споделувам. Тогаш ќе наидам на некоја идеја, друга, позитивна што ќе ја голтнам и ќе ја полевам.... сакам да расте позитива наместо да направам цела плантажа идеи за крај. И вие овде ми помогнавте многу да се издигнам и да застанам на свои нозе.. малку сум пијана де, ама стигнав до негде 

ако пишуваш на темава е лошо, ама ако престанеш да пишуваш...

ekszi88 напиша: Поентата со ризнот е причина за да се остане. Знаеш како некогаш.. океј, и повеќе е од очигледно дека се борам со моето депресивно стање и темава ми е место за филтрирање. Не секогаш ја гледам причината за да останам, но сеуште сум и преплашена да отидам онаму. Кој како сака нека сфати, јас знам дека моево е повеќе cry for help ама и знам дека се движам по една нагорна линија. Зошто зборувам отворено? Затоа што сум преплашена да го преќутувам сето ова... затоа што увидов и се изненадив непријатно од самата себе до каде можам да стигнам...  Ми треба подадена рака и внимание, да... не негирам ништо од тоа, но како поминува времето се помалку. И да ми каже некој за причините за да останам некогаш е толку залудно, не е поентата во сервирање ако личноста не ги осети, поентата е човекот низ животниот пат да ги осознае... некогаш доволно е човек да биде гушнат, да го истроши колку толку мракот за да види барем еден зрак.

Добро е што имаш страв да отидеш онаму. Значи веруваш дека има нешто после смртта. Што значи дека твојот даден живот има некаква смисла и ќе мора да најдеш начин да ги решиш проблемите тука. На оној свет овдешните проблеми не се решаваат.