Плачење

Placam za se i seshto!

Koga za placenje vreme ke dojde volkot  zaviva i  kine vratovi so zabite i zad sebe ostava okrvaveni i obezglaveni trupovi kade lesinarite ja dovrsuvaat rabotata, a veterot go raznesuva mirisot na smrtta. Sekoe placenje e umiranje, sekoja depresija e sakatenje na dusata. Solzata poraka do sevisniot e, koja isparuva i stiga do negovite nozdrvi, mirisot na tagata izmesana so zelbata za smrt i vecen spokoj. Bolkata kako angel zivee vo dusite na smrtnicite i im kazuva koga ke dojde vremeto za plac i nespokoj. I u stvari sto sakav da kazam, pojma nemam . . .

beleg напиша: Koj znae,mene mi trebashe dolgo vreme da naucham da ne placham.....

hmm i kako ti e sega?neli e polesno koga ke se isplaceme

Изменето од MisIcA, - 18.Мај.2007 во 19:59

 

Изменето од beleg - 26.Септември.2007 во 23:08

аџија напиша: најгорчливата „солза“ е сувата солза... т.е. кога немаш солзи за плачење...

Што да речат тие што никогаш немаат солзи?

најгорчливата „солза“ е сувата солза... т.е. кога немаш солзи за плачење...

chuchuliga напиша: Порано не плачев. Кога ми се плачеше на филмови се гушев, ама не плачев. Не сакав другите да ме гледаат како плачам. И ако не можев да издржам, ќе отидев во ВЦ и ќе се изнаплачев, ама тоа мноогу ретко ми се случуваше. Иако девојче, го доживував тоа како израз на слабост. Така бев воспитувана, таква ми беше фамилијата, брат ми секогаш ме зафркаваше... Откога не живеам со моите, откога појдов по мојот пат, сватив колку е тоа глупаво и погрешно, колку прикривањето на тагата и болката со велот на гордоста, исмевот и ароганцијата е штетно, пред се по мене, но и по околината. Бидејки така се создаваат погрешни односи, има нешто фалш во тоа, таа негативна енергија некако мора да излезе, и кога се потиснува, може да прерасне во агресија...и решив дека сакам да реагирам онака како што ми доаѓа, па кој што сака нека си мисли за мене. Јас знам дека болката треба да се одболува, тагата да се тагува. И дека само така и минуваат....и сега плачам. Плачам за сите години кога не сум плачела, плачам и за и пред оние кои не можат да плачат. Плачам и на филмови, и на книги, и кога е тажно, но плачам и од убавина, кога нешто ќе ме трогне со својата вистина, со искреноста, со чистата убавина,...но не сум плачка (не сум како оние што и на најмала тензија се расплакуваат).и убаво ми е!

Уште да беа сите такви....