Патување низ времето

...patuvanje niz vreme e samo iskonska zelba na chovekot, koja shto nikogash nema da bide mozna,...barem ne da otidesh  nekade vo minatoto i idninata ....pa, da se vratish povtorno od kaj shto si trgnal!

takvo neshto ne moze da bide vozmozno , zatoa shto toa znachi deka se shto bilo a i shto ke bide,...postoi vo sekoj moment...a, toa nekako ne e pri zdrav razum!

...edino shto ke moze e,...da se "otpatauva" vo idninata ,...i toa nepovratno,...

...t.e....da si "legnesh" sega ....i da se "razbudish" nekade ...vo nekoja idnina ,...a, za vrakjanje ne moze ni zbor da stane!

Messenger напиша: Zlatnik, siov muabet na temava ne drzhi voda bidejki za da se ostvari nekakvo patuvanje niz vreme treba da prifatime deka ima sudbina. Imeno, ako sakame da patuvame vo idnina treba da prifatime deka taa vekje se sluchila i nie samo chekame da ni dojde redot (da mu dojde vremeto) da go prozhiveeme. A ako sakame da patuvame vo minatoto togash treba da prifatime deka s'e shto se sluchilo i natamu permanetno se sluchuva nekade vo prostorot i vremeto. Jas vekje objasniv deka sekojdnevniot zhivot ni pokazhuva oti nishto ne se sluchilo vo idninata pred segashniov moment i nishto ne ostanuva da se sluchuva vo minatoto posle nego. Ako ima nekoj koj mozhe da dokazhi sprotivnoto, neka poveli i neka go argumentira toa.

Е така де, и јас цело време за тоа пишувам низ примерите каде велам дека такво нешто (патување низ времето) не е возможно.
Многу убаво го наведе зборот „судбина“. Со него се објаснуваат сите овие работи.

Со мало задоцнување, повторно сме на оваа тема!
Велиш:

Messenger напиша: Se stavash nadvor od Kreacijava, a sepak da si del od nea ... najgolemiot propust shto go pravish vo ovoj primer e shto nabjuduvanjeto i natamu go pravish spored chovekoviot mejkup

Но, не е така!
Токму поради тоа што се ставам „надвор од Креацијата“, јас не го прифаќам сфаќањето на времето гледано од човечки аспект или како што велиш ти, не прифаќам „човеков мејкап“! Значи, тој пример со апстрахирањето од овој универзум го наведов за да ја „докажам“ апсурдноста на категоријата - време!
Мислам дека во претходниот пост убаво објаснив што подразбирам под поимот „сегашност“. Да повторам. Доколку такво нешто постои, тоа (за мене) би значело дека сепак има некој бескрајно мал период на „стоење“, на „мирување“, на „ недвижење“ ... (незнам како веќе да го наречам), а тоа само по себе значи дека тој временски интервал, тоа времетраење на „стоењето“ би можело да се измери. Логички следи, ако нешто такво постои, значи дека сепак време има.
А бидејќи и двајцата се согласувме дека време нема, тогаш не ми е јасно како ти ја дефинираш „сегашноста“?
И уште нешто друго. Ако има „моменти на сегашност“, а дека човекот само се движи низ одредени настани, тогаш каде тие „опстојуваат“ за да можеме да ги посетиме при патувањето на времето?
Еве на пример, ти (со твојот временски брод) сакаш да ме посетиш мене дома, во некој период во иднината. Е арно ама, јас во истиот тој момент решавам да одам (со Фикс) на фудбалски натпревар. Што би се случило тогаш? Дали ќе ме најдеш таму каде што си мислел дека сум (дома) или нема да бидам таму?
1. Ако еден момент на „сегашност“ постојано опстојува во просторот, би требало да ме најдеш дома, но тогаш се поставува прашање, дали можам истовремено да бидам на две места - и дома со тебе и со фикс на фудбал?
2. Ако ме нема дома, тогаш отпаѓа теоријата за постојано постоење на „сегашноста“, а со самото тоа и на времето!


Р.Ѕ. Не скренуваме со паметов, нели!?

Messenger напиша: Kade velam deka ima vreme?

Да, во право си за ова. Експлицитно немаш спомато дека има време. Напротив, секаде го велеше токму спротивното (оние цитати од претходниот пост). Токму тоа што од една страна велиш нема време, а од друга страна велиш дека има сегашност, беше причината што ме бунеше во однос на твоите размислувања, па ме доведе до формирање на мојот погрешен заклучок дека сепак, во извесна смисла, прифаќаш дека постои категорија „време“. Како дојде до формирање на овој заклучок?
Под поимот „сега“, така како што ти го презентираше, јас подразбирам одреден период на траење на некој настан. Значи, ако има некое траење, независно колкав бескрајно краток период тоа ќе биде, сепак тоа ќе трае „некое време“, (она што го спомнав: „макар неколку милијардити делови од нано секундата“). Од ова произлегува дека доколку тоа „сега“ би се изразило со некаква мерлива временска единица, тогаш би „признале“ дека сепак време има! А пред малку рековме дека нема!
Е сега како ова може да биде да нема време ... а да има случувања, ние да живеемееее ... ??? јбг ... Кој Го Тоа Знае?! Знам, тврдењето (поточно застапувањето на гледиштето) дека време не постои звучи луцкасто, глупаво ... ама ете - функционира!
Ај, еве уште еден „доказ“ за ова мое (и не само мое) „тврдење“ дека време не постои. Да ја разгледаме следнава хипотетичка ситуација.
Замислете си дека се апстрахирате од целиов наш универзум, како да сте надвор од него и го гледате како на дланка. (на пр. како кога гледаме риби во аквариум). И, одеднаш почнува да се уништуваат сите небесни тела планети, комети, ѕвезди, галаксии .... се, се ... целосно уништување, се да биде празно. Тогаш, што би претставувало времето во тој празен простор?

Zlatnik напиша: Не бе Драгане, ако си на тој став како што велиш во твојот цитат, испаѓа дека го прифаќаш моето размислување, а не на Меси, бидејќи јас велам дека време не постои, а со самото тоа и минато, сегашност и иднина, а тој во одговорот на мојот пост (но и оној пред него, кого јас го цитирав) вели дека време има и дека тоа се манифестира преку „мигот на сегашност“!

Kade velam deka ima vreme?

Velam deka ima samo SEGA. Ako nema egzistencija na minato i idnina kako togash mozhe da ima vreme i negovo techenje?

A ako nema segashnost, kako shto velish ti, togash kako, kade i koga se sluchuvaat rabotive?

Messenger напиша: Zlatnik problemot e shto ti velish oti zbidnuvanjata vekje postojat vo idnina i postojat kontinuirano vo minatoto, a ne samo vo segashnosta, pa zatoa chekash da im dojde redot od idninata i imash namera da gi posetish vo minatoto otkoga redot kje im odmine. ...

Ааааа , не, не, не, не ... пријателе. Погрешно си ме сфатил. Напротив, јас токму против тој став сум. Јас (живеејќи во мојата заблуда) сметам дека време воопшто не постои, а со самото тоа ниту минато, ниту сегашност (без оглед колку бесконечно кратко таа траела), ниту иднина. Ако внимателно се прочитаат моите постови, лесно ќе се забележи дека токму затоа (значи како негација) за пример го дадов повеќекратното посетување на еден ист фудбалскиот натпревар. Демек, ако постои некој момент на сегашност (кој веќе опстојува предодреден сам по себе) во иднината, тогаш ние во секој момент и бесконечно многу пати би можеле да го посетуваме истиот тој натпревар.
Како потврда на погоре реченото, еве само неколку мои цитати:

Zlatnik напиша: Од овој мој стар пост се гледа дека сум застапник на размислувањата дека време како универзална физичка категорија не постои. ...  ... ... произлегува дека всушност сегашност не постои, бидејќи нема некоја мерна единица која би го определила периодот („времето“) на „стоење“ (= недвижење) во тој миг помеѓу две случувања. ... ... ... Значи, може да се констатира дека  неможе да има сегашност! Во спротивно, ако постои време, иако не постои негово движење т.е. ако постои само сегашност, макар таа траела енормно краток период од неколку милијардити делови од нано секундата, тогаш човек би можел да дојде до неа, па од таму да оди во друга „сегашност“, во друг период на недвижење на времето, независно дали тоа ќе биде пред нашава сегашност (значи враќање во некој настан во минатото) или после нашава сегашност (значи одење на некој фудбалски натпревар во иднината, што би рекол фикс). ...

Да не наведувам повеќе мои цитати, би сакал убаво да се прочита тоа што сум го пишал. Нема ништо двосмислено.

Нема време, нема минато, нема иднина, нема сегашност. Ако го има сето ова, тогаш би можело (?) да се патува во тие области!

brza напиша: ""...ama se razdiskutiral ovoj ................."noviov"...""

Хм, убаво се сеќавам, уште кога бев многу мал (значи пред едно 40-тина години), во Велес, од двете страни на (речиси) секоја порта од куќите , имаше поставено по еден голем камен. На тие камења, речиси по цел ден, жените седеа и си правеа муабет. Посебно за тој што ќе помине, независно дали тоа било момче, девојче, маж, жена. Штом замине покрај нив и им рече „добар ден“, тие веднаш, покривајќи ја устата со раката, даваа коментари за соодветната личност. Де тој/таа била сеуште немажен/а, де тој многу пиел, де таа била ваква-онаква, де тој немал пари да го гледа семејството, де овој го оставила жена му оти ... И никако, ниту една од нив не стана и не му/и’ рече в лице, слушај, јас мислам дека ти  ...

И, знаеш што? Најтешко ми беше кога моите родители ме тераа на сите  постари лица да им викаме „добар ден“.

ако мигот е вечност...
а вечноста нема почеток ни крај...
туку само постои...
како тогаш...
може да не постои времето...??