Раскази

МАШИНА ЗА ШИЕЊЕ


        - Франц! - му се обрати шивачката на својот сопруг кој седеше во фотелјата и гледаше пренос од фудбалски натпревар...
          Тој ја погледна бегло и пак го врати погледот кон екранот.
          - Франц! – повтори таа, овојпат погласно, како наредба.
          Тој ја погледна збунето.
          - Како ме нарече? Хаха... Еј, навистина ми се допаѓа тоа име. Франц – како славниот Бекенбауер... – тој плсена од расположение со дланката на страничниот потпирач на фотелјата и ја викна – Дојди душо, одмори малку... Од таа машината глава не си кренала откако ја купи на аукцијата...
        - Никогаш не сум работела со волкаво задоволство! – рече шивачката, седнувајќи на местото што тој ик го посочи и ја навали главата на неговото раме, допирајќи го при тоа нежно со косата неговото лице.
        Тој и ја помирисна косата, но и да не го стореше тоа, секако ќе речеше:
        - Некако необично ти мириса косата во последно време.
        - Од шампонот е! – рече таа безначајно.
        - Знам, но ти никогаш не си сакала боров шампон!
        Таа се исправи
        - Навистина е така! – се фати и самата во изненадување, - А како цел живот да сум го користела. Не можам без неговиот мирис.
        - Многу работиш, - рече тој, ја фати за половината ја привлече кон себе и и го бакна рамото, - Треба да одмораш... Или да вработиш помошничка....
        - Тоа што ја сум замислила само јас можам да реализирам, - одговори шивачката, - А во последно време сум полна со креации во главата...
        - А кој ти е тој Франц? – се насмевна тој.
        - Кој, Франц!? – се зачуди таа.
        - Кога влезе ме нарече Франц.
        - Ми правиш финти, - се насмевна шивачката, - Не сум дете, хаха...
        - Навистина ме нарече Франц, - се насмевна тој, - Мисев сакаш да ме направиш љубоморен.
        - Што ти е тебе? – погледна шивачката со збунет поглед во својот сопруг, - Те нареков онака како што ти е името – Зафир... Каков Франц, пак сега? Опседнат си со фудбалот, миличок, тоа ќе да е...- му ја разбушави косата кај темето, претходно лепејќи бакнеж на дланката со која го направи тоа па стана, - Ќе одам да го завршам фустанот на докторката... Утре ќе дојде да го подигне...
      

     хххххххххххх


                 Франц ја чу Лујза како го извикува неговото име во паника уште од дворот. Седеше во домашната библиотека покрај топлиот камин, во мека салонска наметка со крзно од зајак околу јаката, задлабочен во стиховите на Хајне, но нејзиниот паничен глас го крена во истиот миг од фотелјата, како да го исфрли од неа, слично како оној пат кога коњот, што слободно го јаваше, се исплаши од змијата и го исфрли од седлот, кревајќи се на задните нозе по оној нивен самоодбрамбен инстинкт, оти Франц тогаш уште беше неискусен јавач и штотуку го беа купиле солидниот имот од триесет хектари зенја, со ливади, овоштарници и малечка шума на неговата северна страна, но тој воопшто не си спомна во мигот на таа случка, оти гласот на неговата Лујза ги блокира неговото мисловно поле, само оној инстинкт на мажјак - заштитник беше преживеал од ненадејната експлозија од надвор, па ја фрли книгата, ја симна наполнетата пушка од ѕидот во ходникот и полн со возбуда истрча кон големата влезна врата од резбарена дабовина.
        Живееја мирно, но за секој случај, и како сувенир и за заштита од ненадејни натрапници, чуваше неколку пушки и пиштоли од разни периоди закачени на ѕидот во ходникот.
           Кога ја отвори тешката врата од дворот го заплисна свежиот есенски воздух по лицето, а во погледот му се врами уплавот на неговата сакана жена Лујза, која пред два часа излезе да собира шишарки во блиската шума, оти и требаа за смесата од која го правеше сапунот со кој си ја миеше косата секоја вечер.
          - Франц...Франц... – не престануваше да вика позната шивачката и креаторка на свечени фустани,чии креации можеа да се најдат по плакарите на најотмените и најугледните дами во претстолнината, благороднички од повеќевековни лози и дами со метеорски минлива слава на к*ртизани, а од нејзиното лице, иако воздухот беше студен па по таа логика тоа би требало да има руменило во образите, како некој да ја беше исцедил и последната капка крв, иако немаше ниту една гребратинка низ која би можела да се случи нејзино одлевање, ниту пак по фустанот, кој беше специјално креиран за прошетки низ шума, нејзина лична креација со која многу се гордееше, Франц можеше да забележи флеки од крв.
          Ја прифати со едната рака во заштитничка прегратка, додека во другата ја држеше пушката, обесена со отворот на цевката кон зенјата и нежно го притисна кревкото тело на шивачката, во кое само срце имаше и тоа биеше со лудачки риртам, како да бараше отвор да излезе од загушливата клаустрофобична празнина на градниот кош за да вдиши длабоко од успокојувачкиот есенски воздух.
        - Сакаше да ме убие! – залипа шивачката сега на неговите гради, рикна како лавина липотот од нејзините гради, како тој, Франц, да ослободи некоја преграда во нив со прегратката, како да раскопа некаков канал затнат со калиштата на силниот уплав таму некаде, во шумичката, додека собирала шишарки од бор, од тоа или тој што го виделе.
        - Кој, мила? – Франц ја прилепи посилно до себе, нејзиното засипнато дишење, како на човек кој се дави при недостиг на воздух, проследено со истиот таков липот шти ги креваше и спушташе градите како преплашени препелици, ја правеше понежна од снегулка во неговата прегратка и тој низ чувството на загриженост сети и некоја необична убавина од тоа, - Нема никого.
        - Беше до мене, - рече Лујза тивко
        - Кој, мила? - пак праша Франц
        - Не го видов... Ми беше страв да се свртам.
        Тој ја бакна нежно во косата.
        - Нема никого, мила, - рече успокоително, - Еве, види и самата.
        Ја фати нежно за растреперената брада за да и ја сврти главата кон шумата, но таа доби некоја чудна сила во вратните пршлени и не дозволи toj да го направи тоа.
        - Што и се случило на госпоѓата! – дотрча тогаш и Ханс, едниот од двајцата работници што ги држеа на имотот, носејќи со себе паника и вообичан мирис на смет од шталата,       
        - Ништо, Ханс, не грижи се! – рече господинот Франц, - Ќе биде во ред. Само кажи и на Вилма нека ја подготви бањата и нека направи чај од оној, мешаниот, за смирување - од маточина, риган и мента. Ништо повеќе...
        - Јас ќе направам господине, - побрза Ханс да се стави на услуга, - Вилма отиде во градот, зарем заборавивте дека денес е ден за набавка на намирници. Уште рано изутрина отиде со Фриц...
        - Прости Ханс, целиот сум сметен... Да, заборавив дека денес е Четврток. Нека, одмори се ти... Ти си имаш своја работа... Јас ќе се погрижам за госпоѓата, - потоа, и како да сакаше да ја искра како мало дете но и да ја успокои, да и влее сигурност оти крај него никој ништо не може да и направи, и рече на Лујза, - Премногу работиш мила... Преморена си...

                                                                                           хххххххххххх


        - Миличок, денес е четврток, - рече таа.
        - Да, како и секој четврток, - и врати тој.
        - Знаеш ли дека сум родена во четврток.
        - Навистина!?
        - Би било романтично четврток да ни биде посебен ден во неделата. Да одиме во театар, кино, да се видиме со пријатели, да поканиме гости... Да му дадеме посебно значење на овој ден во неделата.
        - Важи, - прифати тој, - Ако ми ветиш дека во четврток нема да шиеш и дека само мене ќе ми се посветиш.
        Таа седна до него.
        - Понекогаш силно ме интересира да знам кој се шиел на машината... Како да им ги чувствувам душите во неа... Времето во коешто живееле...нема да ми веруваш, но додека го шиев фустанот на онаа докторката имав впечаток како да шијам фустан за бал на некоја грофица. Го гледав пред очите,,, Секоја ситница можев да ја воочам на него... Исто како моја креација да е, како јас да сум го шиела...
       - Можеби докторката во некој претходен живот била грофица, - се нашегува тој.
        - Кога толку знаеш, кажи ми што сум била јас!? - праша таа, накривувајќи ги главата и телото, додека со едната рака се придржуваше за неговиот врат - Мислиш дека сум можела да бидам некоја благородничка? Или, - тажен израз на лицето ја врати во исправена положба, - Или повеќе ми прилега да сум била тешка селанка, слугинка во некоја богаташка селска куќа?
        - Мислам дека си била најтажната девојка во тоа време, оти ме немало мене во него!- ја прифати тој со едната рака околу половината и ја смести се леснотија во скутот, а откако го изведе тоа, со другата ја заскокотка по ребрата...
        Таа потскокна како пинг – понг топче одбиено со ефе, па му се отргна со кикот од скутот.
        - Франц, престани ! – рече сеуште кикотејќи се, - Ќе ме угушиш.
        - Пак ме нарече така! – неговото лице наеднаш се стори сериозно, - Марија, зошто ме викаш така?
        Таа не беше сведок за изразот на неговото лице, оти токму тогаш го отвори фрижидерот и извади од него тетрапак пакување со сок од кајсија, па одејќи кон шанкот, над кој имаше полица со чаши, рече:
        - А како тоа сака господинот да го викам?
        - Како сакаш, мила, само немој Франц... Почнуваш да ме плашиш.
        - Франц!? – и залитна нејзе името со голтката сок во грлото и се закашла силно, - Што ти е тебе.... – се закашла таа посилно и подолго од првиот пат, - Каков Франц те спопаднува во последно време! - отпи подолга голтка од сокот, празнејќи ја чашата повеќе од половина, помина меко со малиот прест од раката во која го држеше тетрапак пакувањето преку усните бришејќи ги трагите од ското што засветлија на валите влакненца над нејзината горна усна, завајќи им симпатична воочливост, па седна пак до него - Сакаш? – го праша , па пред тој да одговори ја наполни чашата и му ја подаде.
        - Оваа машината, како да те маѓепса, - забележа тој, прифаќајќи ја полната чаша со сок од кајсии, - Не е лоша идејата четврток да го прогласиме за посебен ден.
        - Маѓепса не е најсоодветен збор! – рече таа, - Можеби само ми е инспирација плус. Има некоја сила што ме храни од неа. Веруваш ли дека воопшто не чувствувам замор. Секој ден ми се јавуваат некои нови клиентки. Денес ми се јави онаа пеjaчката што и шиев пред две недели фустан... Ќе снимала спот за новата песна па сака да и сошијам три фустани... Рече, утре ќе дошол нејзиниот менаџер и ќе донел модели...
        - Сето тоа е убаво, но твојата претераност искрено ме плаши... Од друга страна пак, почнуваме да се оддалечуваме... Колку време не сме...
        Замолча. Одеднаш сфати дека му е непријатно да го каже тоа што го мислеше. Како да разговараше со некоја непозната жена а не со неговата законска сопруга.
        - Што? – се насмевна; по образите и се разлеа румена топлина на слатка возбуда; нешто и ја заскокотка крвта, сети разливање на здив на јужен ветер низ целото тело...
        - Навистина, кој ти е тој Франц? – праша тој, - По трет пат ми се обраќаш со тоа име.
        Како балон што издишува, пуштен слободно во воздухот, таа стана и се оддалечи неколку чекори од него.
        - Сакаш да ми накалемиш нешто? – праша со израз на недоверба во очите.
        - Да не си деноноќно над машината, може и би ... – се насмевна тој.
        - Не си нормален !
        Со нагласена лутина таа излезе од собата.
ЌЕ ПРОДОЛЖИ

Јас не постојам,или сепак постојам?Незнам што сум?Дали мајка или кучка?Или не сум ни
двете?Што сум јас?...
Ништавило?
Распарана,крварам,немам ниту солзи,пресушени се.Не постојам,не сум жива,ниту мртва,празна душа што како сениште се влече.Сама сум,немам никој,никој не ме сака,не ме сака ниту мојот син,упс,згрешив,тој не сака да го нарекувам син,не сум му мајка,а што сум му незнам,и како да го наречам незнам.
Дали сета љубов што ја имам кон него сега да се претвори во ништо,или да побегнам во илузија дека еден дел од мојот живот непостоел,дека времето е избришано,или пак да заборавам се.
Тажна сум и осамена,неможам и несмеам да посегнам по првото нешто што ќе ми ги скрарти маките,или подобро е така?Да,поубаво е за двајцата,барем нема да тагувам и да живеам во илузија,во надеж дека еден ден се ќе биде како што треба,дека се ќе се поправи.Незнам како да го сторам тоа.Несакам да ве напуштам,несакам да ве оставам
тоа ме држи трезна,пиана сум од болка,распарана од горчина,незнам уште колку ќе издржам,уште колку ќе чука моето срце,дали ќе ја издржи мојата болка,која ме гуши,не ми дава да земам воздух.Се губам во моето црнило,во мојот темен свет,темната страна на мојот живот кој ме става на искушенија,дали да живеам или да си го одземам животот пресекувајќи си ги вените,или пак да испијам грст апчиња за смирување и да заспијам и така да не ја почувствувам смртта која се повеќе ме посакува,несака да ме остави,сака да се венча со мене,многу ме сака.Може би така е подобро,барем знам дека некој сепак ме сака,не сум сама и напуштена,нема повеќе што да тагувам и да плачам.Едноставно е знам,полесно ќе биде за сите,и оваа моја животна драма ќе ја продолжи некој друг да ја пишува,може*и тоа ќе биде мојот син..
упс,повторно згрешив,јас немам син,ниту тој мајка,тој има кучка,која цвили и плаче за своето чедо кое изгубено незнае што сака и што да прави.
Разведена сум повеќе години,оваа ми е втор брак,поминав многу во животот,многу болка,многу тага,празнина,но оваа празнина ми е најголема,што мојот...,ќе погешев повторно,што мојот незнам кој е повеќе,неможам да го препознајам ме нарече со многу погрдни зборови,кои болат до коска,само тоа ми остана,душа немам,ми изгоре.
Песната „Друго име„е напишана за него,тогаш прв пат ме уби,оваа е негово второ убиство,но немора да се мачи сама ќе се убијам и ќе исчезнам.Повеќе ја сакам смрта од животот,оти животот ми нанесе само болка.
Неможам повеќе да пишувам,солзите ми го замаглуваат видот,а проблем е и тоа што несмее никој да ме види дека плачам,несакам никого да растажам,сакам да ја ставам маската на среќна жена,несакам да ме видат несреќна...јас мора да сум среќна,јас морам,јас морам....

ЖИВОТ-РОМАН

Даница Петровска„08„

РОДЕНА СО ВИЗА
на малата плашица

Јас Годо и го објаснував
Таа смислата на чекањето ја раслојуваше
Зар чекањето има смила, се чудев,
Има, штом знаеш што чекаш, ме убедуваше

И додека чекав да се случи тоа
Што верував дека не може да се случи
- Да и зборувам за Годо во четири очи,
Таа ме надрасна за година цела
- толку малечка, а веќе зрела....


        -Ајде! – и реков.
        - Што? Ќе одиме некаде!? А каде?
        - Таму кадешто сакаш. Имаш посебна желба за лет?
        Мислеше или се правеше дека мисли, да остави впечаток дека тоа што ќе го каже и е сега смислено во мозочето а не стара и неисполнета желба.
        - Во деветиот круг! – рече.
        Мислеше ќе ме збуни, ќе ме остави без текст.
        - Малечка, јас сум одамна во него, - се насмевнав, ја исцедив неволно киселината од мојата душа, - Одамна престанав да ги бројам вековите.
        - Знам, - ми призна, - Затоа и те одбрав. Колку си стар?
        -Многу.
        -Колку е тоа многу: од овде до вечноста гледано.
        -Постар сум и од Хрон.
        Таа застана, ги оптегна рацете зад грбот прифакајќи ги дланка во дланка па направи круг околу сопствената оска.
        -Зошто имам впечаток дека си помлад, - ме погледна проникливо како да ги броеше во мене невидливите годови.
        - Од кого?
        - Од самиот себе...
        - Првото умирање најмногу боли! – реков, - Ама уште си малечка...
        Нејзиноти лице го прекри сенка на страв што како трпнеж се движи под кожата и ги буди оние грозните лазачки низ крвта, студени како мразулчиња.
        -Каде најсилно се чувствува болката? – очите и беа прашање.
        -Во самата болка, - реков, а знаев дека нема да ме разбере, дека за незјиното искуство тоа е премногу апстрактно гледиште, и дека ќе побара од мене да и го објаснам овој бесмислен одговор, да му дадам некаква смисла, како што знаев исто и дека и самиот немам одговор поинаков од овој, оти болката е заспан ѕвер во секој од нас кој кога се буди рика и се фрла споулавено таму кадешто не можеме да го дофатиме и да му ставиме узди, а од него тогаш се шири некое спирално зрачење низ крвта и ја вовлекува сета душа во нејзиниот оган, гори, ја жигосува со жиг што станува лична препознатливост и на кој ти заблазнуваат тие што не ги сетиле победата на паѓањето и поразот на воскревањето...
        - Зошто сакаш да одиш во деветиот круг? – го избегнав објаснувањето.
        Таа ги крена рамењата, со значење на безначајност на намерата.
        - Барам некои... - сакаше да рече, „ луге“, ама гласот се закачи за некоја пречка во нејзиното грло па не успеа да му даде форма на тој збор, - Ќе ги најдам таму и ќе им плукнам в лице...
        - Тие што ги бараш нема да ги најдеш таму... – реков разоларано
        - Мислиш...?
        - Знам... Во пеколот одат чесните...Оти сета добрина ја трошат за време на животот и немаат што да понесат како заштеда од неа за во рајот...
        - Морам да ги плукнам.
        - Ќе потрошиш енергија...
        - Нека... Ако потрошам... – се пробуди детската тврдоглавост во неа, - И сета нека се потрошам, ама ќе ги плукнам.
        - Речи им „Ве сакам!„...Ќе ти биде полесно.
        - А како се вели „Те сакам! “?
        - Исто како кога велиш „Добар ден! Многу е лесно, ако научиш.
        - Не, како се вели „Те сакам!“, прашав, - рече категорично, - Ако го кажуваш исто како „Добар ден!“, нема ли да го изгуби значењето/
        Застанав. Бев збунет. Помислив ако се накашлам ќе ја искашлам и збунетоста од мене.
        - Хм! Сега, како... Ама ај, заборави... Не вели им ништо! Во право си...
        - Не, навистина те прашувам! – настојуваше таа детски, - Како се вели?
        - Зависи дали со тоа сакаш да ја избалансираш енергијата во себе или од срцето ќе го извадиш, - реков, помалку ми беше непријатно од ваквото нејзино прашање. Сепак, успеав да наместам некаква насмевка, можеби најглупавата во животот и да ја скријам непријатноста зад нејзината маска.
        Во близината имаше клупа.
        - Да седнеме! - реков.
        - Старец, - ме брецна, - Веќе се измори од мене.
        - Долг е патот зад мене, уште подолг е тој пред тебе.
        - Не се плашам и уште двапати по толку да има! – рече, - Ти ми влеваш храброст.
        - Храбра си ти и без мене, плашице... Но внимавај, театарот е полн со гнили даски...
        - Леле каков си ти! – се налути таа, - Ќе ми одговориш ли до крај на едно прашање!?
        - Внимавај да не нагазиш на некоја!
        - Их, ја откри топлата вода! Ко да не го знаев тоа...
        - Никому не вели му те сакам!
        Ме погледна изненадено, ко да бев последниот на светот од кого очекуваше вакво мислење. Како да бев богохулник во риза на монах.
        -Зошто?
        - Може да вообрази дека вреди повеќе отколку што навистина е вреден.
        - А, ти?
        - Јас одамна не сум го кажал тој збор.
        - Вообразуваш ли, бре, ти?
        - Зар е важно тоа за нашиот пат, - реков, - Кога одиш во пеколот, не мораш да носиш ништо со себе. Доволна е само фискална сметка од последните гревови, - реков.
        Ја вовре главичката со една прекрасна наивно - детска насмевка во обравчињата во рамењата и зажубори:
        - Значи, треба да направам....
        Потоа нејзините усните, како усни на првача што учи да чита од букварот на животот, слог по слог, безгласно, изговорија кон мене „ Те сааа – каааааааам!“
        Се преправив дека ништо не видов, уште помалку дека тоа што го видов го разбрав.
        - Мислев на гревовите што тебе ти ги направиле, - реков и станав, - Морам да одам. Знаеш, во пеколот времето брзо минува, но, сепак, чекањето е бесмислено...
        Ме погледна тажно и на начин како да сакаше да ме впие во себе, како тоа да веше нашето последно видување.
        Го чувствував тој поглед уште некое време на гработ, а потоа го чув пак нејзиниот инает во жуборт на детското гласче:
        - Освен кога знаеш што чекаш, старецу!
        - До следното видување, плашице – не вртејќи се и мавнав со раката.
        Да, таа сакаше да ја водам низ пеколот, а всушност, ме сакаше мене... Со нејзиното чисто детско срце, визирано од самото раѓање за тој пат...

СМРТА НА СИРЕНАТА



Кога убиваш сирена,
Се убиваш и самиот себе...
1.
        Кога првпат се појави, а се појави ко од никаде, ми личеше на најобична сирена. Бисер исфрлен од длабочините на морето на огромната шир на која немаше никого, освен мене.
          - Бродоломник? – ме праша.
          Се држеше на растојание кое и овозможуваше да побегне во истиот миг ако пружам рака кон неа.
          - Не, само пливам, - и реков.
          Се сврте со грбот кон мене, но не испуштајќи ме од погледот и на штрек, и погледна кон хоризонтот пред неа, иако и тој зад неа и оние лево и десно беа идентично исти.
          - Знаеш ли колку си од брегот.
          - Не ги бројам километрите, - одговорив, ми беше смешна нејзината штрек ситуација, - Уште неколку завеслувања средморе ќе се бидам. А што ти е тебе гајле тоа, - додадов помалку грубо, или само сакав гласот да ми звучи така.
           Лицето и го покри сенка на разочарување.
          - Ти пречам?
          - Не, си пречам сам себе си...
          - Па, сакаш да се убиеш, - констатира со кисела насмевка.
          -Глупости, зошто да се убијам? – реков изнервирам од оваа нејзина глупава констатација.
          -Ете, гледаш дека ти пречам...
          - Ако така мислиш, нека ти биде.
          Морската шир го породуваше бавно сонцето,. Водата крвареше околу него. Со секој милиметар појавување на неговото округло тело од водата, крвавата флека во неа се ширеше и стануваше се поблизу до нас. Со неколку завеслувања со перајата таа отплива до крвата флека и нурна во неа.
          Одненадеж, не давајќи ми време да и ја сфатам намерата. Пред да успеам уста да отворам и да и кажам дека тоа не е вистина, дека не ми пречи.
          Ми беше криво што замина. Исто како што дојде - од никаде во никаде.
           




2

          Следниот пат ја видов меѓу некои голи и остри карпи што се креваа од морето како куполи на некој проколнат, потопен замок во водата. Лицето и беше свенато од болка. Со солзите пишуваше тажен роман по рапавата површина на карпите.
          - Еј, сирено!- викнав.
          Гласот ми беше полн со соце, а беше ноќ, топла и летна, распослан модар тул над морската шир.
          Полеана со млекото на месечината, таа беше повеќе од прекрасна. Ниту лутите искри во погледот со кој ме фрсна кратко, за миг, па пак го закова за карпите пред себе, немаа таква сила да ја исцедат милозноста од нејзиниот лик.
          -Ај, не будалчи се, дојди да пливаме. Ноќта е полна е музика.
          Дојде; плескањето на водата во ноќта имаше форма на спласнат детски инает. И пак со резерва во довербата во мене, не доближувајќи ми се сосем, туку на она, од инстинктот и определено, растојание да може да побегне ако пружам рака кон неа да ја допрам.
        -Морето е темно и студено, - рече, - Не ти е страв.
        - Пливач сум, - реков, - Во секакви води сум пливал...
        - Но, длабо е, и има чудовишта.
        - Ме чуваат ајкулите, - се насмевнав.
        Видов; мускулот над десната веѓа и заигра воспаничено, очите и се исполнија со страв., а таа се смали за две нејзини величини во водата.
        -Ајкулите ми се непријателки!
        - Дојди, не плаши се! Јас ќе те штитам. Ниедна нема да ти се доближи.Од мака, дури, меѓу себе ќе се изедат.
        - Ти не ми веруваш!
        Лицето пак и се разжалости.
        - А толку многу сакам да бидам близу до тебе.
        - Будалче, зарем навистина поверува во приказната дека ајкулите ме чуваат!? Јас уште не сум видел ајкула...
        - Ги има многу околу тебе, а ти не можеш да ги видиш. Опиен си од твојата сигурност.
        - И, што прават сега, се договараат која што ќе јаде од мене? – се нашегував, не за да ја навредам, само почувствував силна потреба да и влеам капка од сокот на мојата сигурност, како што самата ја нарече, со којашто бев преполн, - Хаха, баш умееш да ме насмееш. Дојди, не плаши се! – ја пружив раката кон неа, но таа беше брза, побрза од мојата мисла да ја допрам и да ја привлечам кон мене, па отскокна во водата со голем скок и ми исчезна од погледот.
        Гладната уста пак се отвори во мене, овојпат поголема и пострашна од претходниот.


3.
          Три дена по ред сонцето се породуваше од крвавата флека на морската шир и ичезнуваше во иста таква на спротивната страна а јас тагував по малечката сирена - осамен пливач во бакнежот на небото и водата, дење избоден со копјата на сонцето во грбот, ноќе како проколнат воин на бессоницата...
        „ Мртва си сирено „ ми плачеа мислите тивко, потивко и од лизгањето на огромниот брод на месечината по мазното огледало на спокојната шир, „Те уби мојата преголема желба да те направам вистинска„.
        - Еве ме! – нежно, како светлина од бисер на темното морско дно, го осветли нејзиниот глас мракот во мојата душа.
          - Сирено!
          Топлата голфска струја како да помина во тој низ ледените води на морето.
           -Мислев, мртва си...
           - Зарем би можела да бидам?
           Насмевка. Очите и беа постела на најубавата насмевка што некогаш сум ја видел.
          - Еве ме. Малку пливав деновиве, сакав да бидам сама....
          Не, тоа не беше таа....
        - Не, ти не си ти. Тебе одамна те распарчија ајкулите. Никогаш нема да си простам, сирено, дека те оставив без мојата заштита.
        Вистината повторно распрета низ талогот на болката и од него замириса тешко мирисот на стивнатиот липот.
        - Зарем навистина веруваш во тие глупави приказни за ајкулите... Еве ме, крај тебе... Гледаш дека сум жива...
          - Не оди сирено, не бива, не сака... Како сакаш наречи го, ама тоа е... Ти си мртва, а ова пред мене е само одраз на мојата опседнатост од тебе... Илузија...
           - Ме лутиш!
           Исчезна нежната миризба на расцутените морски алги од нејзиниот глас. Очите повеќе не беа постела на најубавата насмевка на светот, туку во нив видов две празни дупки...
            - Без тебе, ова море повеќе ја нема топлината што ја имаше..Морам да излезам од него, да најдам некое потопло море...... Во кое ќе нема ајкули, ќе нема тајфуни и бури...
            - Топлите мориња се полни со ајкули.
            - Јас ќе најдам топло норе без ајкули...
            - Јас секогаш бев илузија во твоите очи... – сенка од тага се распосла по нејзиното лице, - И кога бев реална.
             - Твојата реалност не ми значеше ништо, - и признав, - Твојата реалност воопшто не ме допираше. Само магијата имаше смисла.
            -Ако ти е убава играта, продолжи ја!
            Празнината во очите се исполни со молбеа.
            - Јас не можам, сирено, изморен сум...Чувствувам дека морето ќе ме голтне во својот леден мев ако не го испливам веднаш. Премногу долго пливав во место.
            - Ќе пливаме заедно!
            Присилната насмевка на лицето беше само обид да се продлжи времето.
            - Сакам, но ти си само одраз на некоја одамна угасена светлина во ноќта. Ми треба ново море, потопло од ова... И некоја нова сирена.... Ми требаат повеќе од воздухот.
            Ја оставив. А толку многу сакав да се свртам уште еднаш назад, но не се свртов, оти знаев, ако само еднаш се свртам, само еден поглет кон неа ќе е доволен да ја улови тагата во нејзините очи и да ме врати повторно во вителот... И толку многу сакав уште еднаш да ја гушнам, само да ја допран со биењето на срцето што полека умираше со неа...
            Во грлото чувствував раснење на болна грутка. Силно, со ортомите на последните сили ја врзав вилицата на големата уста што сашае да се отвори внатре во мене и го задушив во неа нејзиното име како последен шепот...
            „Збогум, сирено!„