Vo mene dusha ostana
da mozam da preziveam
so del od sebe postojam
vo srcevo umiram..........

Не кажувај либе добра ноќ,
не оди дома рано ти,......
срцево мое е за тебе.....

     Б И С Е Р О

-Бисеро,бисер сред море,
Бисеро,рано на срце,
што ти се, леле, сторило,
до Бога што си викнала?

Дали ти сестра завиде
на таа снага мермерна,
на тие гради пргави,
на таа силна личноќа?

Дали те татко затече
да минеш тесни сокаци
по ноќно време никое
со либе млада изгора?

Или на мама прегреши,
та ми се, леле,заб"рави,
и ми те луто проколна
довек дома да седиш?

,,Истај се ,младо ергенче,
мојата ула крај нема,
се ми е темно пред очи,
векот ми тежи над глава!


              ВЕНКО МАРКОВСКИ

Море


Распеан и вџашен пред твојата убавина
стојам на овој позлатен брег од росата
утринва што ме проби. Толку е блиску твојот поглед
и здивот на телото а сепак чувствувам
дека ми се рацете празни.

Море! Море!
Мируваш неподвижно под сончевиот ѓердан.
Корија од огледала. Спокојност насмеана.
Затоа никој не знае што криеш притаена
во недопирната бездна на своите длабини темни.

И што можам јас жено пред твоето спокојно море
ветер сум кусовечен оддалеку што иде.
Го гасам постојано тоа површинско горење
со своите раце од дожд со телото од бура.

Во таа голема игра на непостојаноста убава
земја си на која стојам со своите стапки од небе.
Секоја стапалка од играта ја галам со своите раце
во таа изгубена залажаност дека те имам тебе.

А ти море секогаш само на врвот се мрешкаш
никогаш не откривајќи ја тајната на својата длабина темна
затоа набргу прекратува нашата темна игра
или од мојата умора или што ти е здодевна.

Тогаш одлетувам со своите скршени крилја
залажан од убавината уморен од таа игра
во пејзажите на вечноста од каде не се враќа.

А ти остануваш. Жено. Ти море постојано
вечно подадено само на бакнежот на сонцето.
А ние сме само ветришта од својата игра исцедени
птици сме што гинат од својата песна.

Проштавање


Не ли ти кажав, не ли ти кажав,
не ли ти реков на проштавање?
Ич не ме чекај, ич не ме пекај
Белград е ламња, во Белград ја роб
снага по туѓи палати оставам,
снага во усти несити клавам,
и дома – дома не ќе се вратам,
не ќе ги пијам очите твои
не ќе ја галам снагата твоја –
далеку негде сувата рака
по тебе, Вело, пустата мака
пуста ќе остане...

Знам оти ѓердан веќе не нижеш,
знам оти чеиз и ти не везеш,
знам, Вело, пусто остана сичко –
не ли си и ти аргатка клета?
Тутуни садиш, тутуни нижеш,
тутун таговно у монопол редиш,
ме споменуваш и ем се жалиш
денови – крепи тешки си редиш –
Величко, мори, другачко златна!

Но почуј, Вело, Што ќе ти кажам!
Не ми се, Вело, жали и клети!
Подигни очи – очи засвети
онија очи, што душа горат!

Тој што ни, Вело, однесе сичко –
тој ни остави од темно темен
веков за мака – но и за борба.
Има на овој свет како нас многу!

Има ги, има – мачат се, копат,
копачи копат по темнината,
копачи копат и тунел дупат.

И има, има – радост голема
радост длабока во темнината:
да светиш, Вело, жар да се стопиш –
во борба гроб ти душа не зема!

Коста Солев

Седма молитва на моето тело – Ацо Шопов

РАЗДЕЛБА
Не, и ако отидеш кога узреат маслините
и од глувото пристаниште првиот кораб
крене,
ако сетиш некогаш во бурјанот на годините
како се исчезнува и полека вене, -
Не, тоа не ќe биде обично разделување
и една младост попусто измината,
разделбата ќе прилега на цврсто
прегрнување
на некој превој непознат далеку во иднината.
              
                   Ацо Шопов