За нашите браќа Македонци

Ζα νάσητε μπράτιε Μακεντόντσι

Η ανασφάλεια της Κάτω Μακεδονίας

«Δεν εννοήσαμεν αν η γλώσσα ήτον η μακεδονική ή η ελληνική», έγραφε το
1904 ο Παύλος Μελάς στη γυναίκα του από κάποιο σλαβόφωνο χωριό της
Μακεδονίας. «Ζα νάσητε μπράτιε Μακεντόντσι» (για τους αδελφούς μας
Μακεδόνες) τιτλοφορούνταν οι προκηρύξεις που οι μακεδονομάχοι μοίραζαν
στους χωρικούς το 1905, όταν ο επίσημος χαρτογράφος του ελληνικού
βασιλείου εξηγούσε πως ο Μακεδονικός Αγώνας διεξάγεται μεταξύ
«Ελληνιζόντων Μακεδόνων» και «Βουλγαριζόντων Μακεδόνων» αλλά «η
εθνότης είναι η αυτή και εις τας δύο ταύτας κατηγορίας, ήτοι η
Μακεδονική». Το 1920 η επίσημη απογραφή πληθυσμού του ελληνικού
κράτους κατέγραψε την ύπαρξη «μακεδονικής γλώσσας», διακριτής από τη
σερβική και τη βουλγαρική. «Μακεδονική γλώσσα» αναφέρει ακόμη και η
εμφυλιοπολεμική Λευκή Βίβλος που εξέδωσε το 1947 το κράτος των Αθηνών.
Για «μακεδονική γλώσσα η οποία ομιλείται στα Σκόπια και έχει
γραμματικήν και συντακτικόν» έκανε τέλος λόγο το 1959 στη Βουλή ο
Ευάγγελος Αβέρωφ, υπουργός Εξωτερικών του Καραμανλή του πρεσβύτερου.
Να υποθέσουμε πως όλοι αυτοί δεν ήταν παρά ενεργούμενα του
«αλυτρωτισμού των Σκοπίων», αφού έσπευσαν -μερικές δεκαετίες πριν από
τον κ. Ντάνιελ Φριντ του Στέιτ Ντιπάρτμεντ- ν' αναγνωρίσουν την ύπαρξη
της ακατονόμαστης «ψευδοεθνότητας» και «ψευδογλώσσας»; Οσο για την
Πηνελόπη Δέλτα, ο ρόλος της είναι εξαιρετικά ύποπτος: αυτή δεν γράφει,
και μάλιστα στα «Μυστικά του Βάλτου», για πληθυσμούς που «εθνική
συνείδηση είχαν τη μακεδονική μονάχα» δυο ολόκληρες γενιές πριν απ'
τον Τίτο;

Περίσσεψε φαίνεται ο ενθουσιασμός από την εθνική μας νίκη στο
Βουκουρέστι. Από την επιβεβαίωση δηλαδή του ότι κι εμείς, ως
παλαίμαχοι νατοϊκοί, μπορούμε να καταπατούμε ατιμωρητί τις διεθνείς
συμφωνίες που έχουμε υπογράψει. Μέσα σε χρόνο μηδέν παραμερίστηκαν
έτσι η διπλωματική μετριοπάθεια και τα ορθολογικά επιχειρήματα, περί
μιας σύνθετης ονομασίας που θα καθιστά διακριτή τη «δική μας»
Μακεδονία από την «άλλη», κι επιστρέψαμε επί της ουσίας στις μέρες του
1992-93. Από τον Γιώργο Παπανδρέου ώς τον Γιώργο Καρατζαφέρη κι από τα
φιλοκυβερνητικά κανάλια μέχρι το «Ριζοσπάστη», όλος ο πολιτικός κόσμος
σπεύδει να καταγγείλει σαν «απαράδεκτη πρόκληση» ακόμη και την απλή
παραδοχή του αυτονόητου: ότι οι βόρειοι γείτονές μας έχουν εθνική
ταυτότητα και γλώσσα, τις οποίες οι ίδιοι προσδιορίζουν (και η
υπόλοιπη ανθρωπότητα -με την εξαίρεση των Βούλγαρων εθνικιστών-
αποδέχεται) εδώ και πολύν καιρό ως μακεδονικές. Αυτή όμως η σκλήρυνση
δεν αντίκειται απλώς στο υφιστάμενο διεθνές δίκαιο περί εθνικού
αυτοπροσδιορισμού. Αδυνατεί επίσης εκ των πραγμάτων να συμπυκνωθεί
θεσμικά σε κάποιο διεκδικήσιμο αίτημα, πέρα από την ανομολόγητη αλλά
οφθαλμοφανή προσδοκία αυτοδιάλυσης του «κρατιδίου». Ταυτόχρονα,
ωστόσο, αποκαλύπτει το βαθύτερο (και παράλογο, μολονότι ιστορικά
ερμηνεύσιμο) σύνδρομο εθνικής ανασφάλειας που υποκρύπτεται πίσω από το
θέατρο σκιών περί «μακεδονισμού». Εναν αιώνα μετά τους Βαλκανικούς
πολέμους, μάλλον κάποιοι δεν έχουν ακόμα πειστεί πως η ελληνική
Μακεδονία είναι όντως ελληνική.

(Ελευθεροτυπία, 19/4/2008)

http://www.iospress.gr/megalo2008/megalo20080419.htm

in macedonian:

За нашите братје македонци

Чуството на несигурност на Долната Македонија

“ Не разбравме дали јазикот бил македонски или пак грчки “, иׂнапишал
1904 година Павлос Мелас на неговата сопруга од некое славофонско село
на Македонија. “ За нашите братје македонци “ гласале флаерите што ги
делеле грчките андарти (македономахи) кај селаните во Македонија во
1905 година, кога официјалниот картограф на грчкото кралство
објаснуваше дека

Македонската Борба се води помеѓу “ прогрчки македонци “ и “
пробугарски македонци “ но “ националноста и кај двете страни е
македонската “.

Во 1920 година официјалниот попис на население на грчката држава
регистрираше постоење на “ македонски јазик “, посебен од српскиот и
бугарскиот. За “ македонски јазик “ пишува и Белата Книга од 1947
година која се издаде во Атина за време на граѓанската војна.

За “ македонски јазик кој се зборува во Скопје и има граматика и
синтактика“ зборуваше во грчкиот парламент во 1959 година Евегелос
Аверов, министер за надворешни работи во владата на Караманлис.

Да претпоставиме дека сите тие биле инструмент на “ скопскиот
иредентизам “ бидејќи го признаа -неколку децении пред Данјел Фрид од
Стеит Департментот – постоењето на “ лажната нација “ и “ лажниот
јазик “?

Улогата на Пинелопи Делта била особено сомнителна. Таа напишала во
книгата “ Тајните на блатото “ дека “ националниот идентитет на
населението во егејска Македонија бил само македонскиот “ и тоа цели
две генерации пред Тито.

Голем ентузијазам за нашата национална победа во Бук*решт. Потврда
дека ние, како ветерани во НАТО, можеме без казна да ги прекршуваме
меѓународните договори што ги потпишавме. Одеднаш се маргинализира
дипломатската умереност и логичните аргументи, околу едно сложено име
кое ќе ја разликува “ нашата “ од “другата “ Македонија, и се вративме
всушност во 1992-93 година.

Од Јоргос Папандреу до Јоргос Караџаферис, и од блиските до владата
канали до кумунистичкиот “ Ризоспастис “, политичкиот свет го осудува
како провокација тоа што се подразбира ׃ дека нашите северни соседи
имаат национален идентитет и јазик, кои самите ( како и останатиот
свет – освен бугарските националисти ) ги нарекуваат македонски.

Оваа тврда позиција на Грција не е спротивна само на меѓународната
регулатива околу националното самоопределување, туку не може во
реалноста законски да се формулира како барање.

Постој неискажана, но очигледна желба за самораспаѓање на
“државичката“. Истовремено се открива и подлабокиот ( нелогичен, и ако
историски оправдан ) синдром на националната несигурност која се крие
зад “ македонизмот “.

Еден век по балканските војни, некои луѓе веројатно не се уште убедени
дека грчката Македонија е навистина грчка.

( Елефтеротипиа, 19/04/2008)

Изменето од naemnik - 26.Април.2008 во 14:39

Автор	Порака Тема Пребарувај Опции за темата Внеси реплика Внеси нова тема Верзија за печатење Преведи Тема
Vladimir88 Профил од член Испрати лична порака Најди пораки од член Додај во листа на пријатели Сениор "Arbeit macht frei" Регистриран: 20.Декември.2007 Статус: Офлајн Поени: 4349	Опции за коментарот Внеси реплика Цитирај Vladimir88 Благодарам(0) Цитирај Одговор Испратена: 26.Април.2008 во 19:47
	Македонската Борба се води помеѓу “ прогрчки македонци “ и “ пробугарски македонци “ но “ националноста и кај двете страни е македонската “. Во 1920 година официјалниот попис на население на грчката држава регистрираше постоење на “ македонски јазик “, посебен од српскиот и бугарскиот. За “ македонски јазик “ пишува и Белата Книга од 1947 година која се издаде во Атина за време на граѓанската војна. ___________________ Извини како тоа Пробугарски и прогрчки македонци И после тоа.. регистрираше постоење на “ македонски јазик “, посебен од српскиот и бугарскиот. За “ македонски јазик “ пишува и Белата Книга од 1947 ??????

naemnik Профил од член Испрати лична порака Најди пораки од член Додај во листа на пријатели Сениор Регистриран: 09.Ноември.2006 Статус: Офлајн Поени: 658	Опции за коментарот Внеси реплика Цитирај naemnik Благодарам(0) Цитирај Одговор Испратена: 26.Април.2008 во 14:39
	Ζα νάσητε μπράτιε Μακεντόντσι Η ανασφάλεια της Κάτω Μακεδονίας «Δεν εννοήσαμεν αν η γλώσσα ήτον η μακεδονική ή η ελληνική», έγραφε το 1904 ο Παύλος Μελάς στη γυναίκα του από κάποιο σλαβόφωνο χωριό της Μακεδονίας. «Ζα νάσητε μπράτιε Μακεντόντσι» (για τους αδελφούς μας Μακεδόνες) τιτλοφορούνταν οι προκηρύξεις που οι μακεδονομάχοι μοίραζαν στους χωρικούς το 1905, όταν ο επίσημος χαρτογράφος του ελληνικού βασιλείου εξηγούσε πως ο Μακεδονικός Αγώνας διεξάγεται μεταξύ «Ελληνιζόντων Μακεδόνων» και «Βουλγαριζόντων Μακεδόνων» αλλά «η εθνότης είναι η αυτή και εις τας δύο ταύτας κατηγορίας, ήτοι η Μακεδονική». Το 1920 η επίσημη απογραφή πληθυσμού του ελληνικού κράτους κατέγραψε την ύπαρξη «μακεδονικής γλώσσας», διακριτής από τη σερβική και τη βουλγαρική. «Μακεδονική γλώσσα» αναφέρει ακόμη και η εμφυλιοπολεμική Λευκή Βίβλος που εξέδωσε το 1947 το κράτος των Αθηνών. Για «μακεδονική γλώσσα η οποία ομιλείται στα Σκόπια και έχει γραμματικήν και συντακτικόν» έκανε τέλος λόγο το 1959 στη Βουλή ο Ευάγγελος Αβέρωφ, υπουργός Εξωτερικών του Καραμανλή του πρεσβύτερου. Να υποθέσουμε πως όλοι αυτοί δεν ήταν παρά ενεργούμενα του «αλυτρωτισμού των Σκοπίων», αφού έσπευσαν -μερικές δεκαετίες πριν από τον κ. Ντάνιελ Φριντ του Στέιτ Ντιπάρτμεντ- ν' αναγνωρίσουν την ύπαρξη της ακατονόμαστης «ψευδοεθνότητας» και «ψευδογλώσσας»; Οσο για την Πηνελόπη Δέλτα, ο ρόλος της είναι εξαιρετικά ύποπτος: αυτή δεν γράφει, και μάλιστα στα «Μυστικά του Βάλτου», για πληθυσμούς που «εθνική συνείδηση είχαν τη μακεδονική μονάχα» δυο ολόκληρες γενιές πριν απ' τον Τίτο; Περίσσεψε φαίνεται ο ενθουσιασμός από την εθνική μας νίκη στο Βουκουρέστι. Από την επιβεβαίωση δηλαδή του ότι κι εμείς, ως παλαίμαχοι νατοϊκοί, μπορούμε να καταπατούμε ατιμωρητί τις διεθνείς συμφωνίες που έχουμε υπογράψει. Μέσα σε χρόνο μηδέν παραμερίστηκαν έτσι η διπλωματική μετριοπάθεια και τα ορθολογικά επιχειρήματα, περί μιας σύνθετης ονομασίας που θα καθιστά διακριτή τη «δική μας» Μακεδονία από την «άλλη», κι επιστρέψαμε επί της ουσίας στις μέρες του 1992-93. Από τον Γιώργο Παπανδρέου ώς τον Γιώργο Καρατζαφέρη κι από τα φιλοκυβερνητικά κανάλια μέχρι το «Ριζοσπάστη», όλος ο πολιτικός κόσμος σπεύδει να καταγγείλει σαν «απαράδεκτη πρόκληση» ακόμη και την απλή παραδοχή του αυτονόητου: ότι οι βόρειοι γείτονές μας έχουν εθνική ταυτότητα και γλώσσα, τις οποίες οι ίδιοι προσδιορίζουν (και η υπόλοιπη ανθρωπότητα -με την εξαίρεση των Βούλγαρων εθνικιστών- αποδέχεται) εδώ και πολύν καιρό ως μακεδονικές. Αυτή όμως η σκλήρυνση δεν αντίκειται απλώς στο υφιστάμενο διεθνές δίκαιο περί εθνικού αυτοπροσδιορισμού. Αδυνατεί επίσης εκ των πραγμάτων να συμπυκνωθεί θεσμικά σε κάποιο διεκδικήσιμο αίτημα, πέρα από την ανομολόγητη αλλά οφθαλμοφανή προσδοκία αυτοδιάλυσης του «κρατιδίου». Ταυτόχρονα, ωστόσο, αποκαλύπτει το βαθύτερο (και παράλογο, μολονότι ιστορικά ερμηνεύσιμο) σύνδρομο εθνικής ανασφάλειας που υποκρύπτεται πίσω από το θέατρο σκιών περί «μακεδονισμού». Εναν αιώνα μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, μάλλον κάποιοι δεν έχουν ακόμα πειστεί πως η ελληνική Μακεδονία είναι όντως ελληνική. (Ελευθεροτυπία, 19/4/2008) http://www.iospress.gr/megalo2008/megalo20080419.htm in macedonian: За нашите братје македонци Чуството на несигурност на Долната Македонија “ Не разбравме дали јазикот бил македонски или пак грчки “, иׂнапишал 1904 година Павлос Мелас на неговата сопруга од некое славофонско село на Македонија. “ За нашите братје македонци “ гласале флаерите што ги делеле грчките андарти (македономахи) кај селаните во Македонија во 1905 година, кога официјалниот картограф на грчкото кралство објаснуваше дека Македонската Борба се води помеѓу “ прогрчки македонци “ и “ пробугарски македонци “ но “ националноста и кај двете страни е македонската “. Во 1920 година официјалниот попис на население на грчката држава регистрираше постоење на “ македонски јазик “, посебен од српскиот и бугарскиот. За “ македонски јазик “ пишува и Белата Книга од 1947 година која се издаде во Атина за време на граѓанската војна. За “ македонски јазик кој се зборува во Скопје и има граматика и синтактика“ зборуваше во грчкиот парламент во 1959 година Евегелос Аверов, министер за надворешни работи во владата на Караманлис. Да претпоставиме дека сите тие биле инструмент на “ скопскиот иредентизам “ бидејќи го признаа -неколку децении пред Данјел Фрид од Стеит Департментот – постоењето на “ лажната нација “ и “ лажниот јазик “? Улогата на Пинелопи Делта била особено сомнителна. Таа напишала во книгата “ Тајните на блатото “ дека “ националниот идентитет на населението во егејска Македонија бил само македонскиот “ и тоа цели две генерации пред Тито. Голем ентузијазам за нашата национална победа во Бук*решт. Потврда дека ние, како ветерани во НАТО, можеме без казна да ги прекршуваме меѓународните договори што ги потпишавме. Одеднаш се маргинализира дипломатската умереност и логичните аргументи, околу едно сложено име кое ќе ја разликува “ нашата “ од “другата “ Македонија, и се вративме всушност во 1992-93 година. Од Јоргос Папандреу до Јоргос Караџаферис, и од блиските до владата канали до кумунистичкиот “ Ризоспастис “, политичкиот свет го осудува како провокација тоа што се подразбира ׃ дека нашите северни соседи имаат национален идентитет и јазик, кои самите ( како и останатиот свет – освен бугарските националисти ) ги нарекуваат македонски. Оваа тврда позиција на Грција не е спротивна само на меѓународната регулатива околу националното самоопределување, туку не може во реалноста законски да се формулира како барање. Постој неискажана, но очигледна желба за самораспаѓање на “државичката“. Истовремено се открива и подлабокиот ( нелогичен, и ако историски оправдан ) синдром на националната несигурност која се крие зад “ македонизмот “. Еден век по балканските војни, некои луѓе веројатно не се уште убедени дека грчката Македонија е навистина грчка. ( Елефтеротипиа, 19/04/2008) Изменето од naemnik - 26.Април.2008 во 14:39