Што мислите која е целта на нашето постоење?

Замислете си еден чекан.  Тој е создаден за да удира, односно заковува шајки и клинци. Тоа е неговата цел. Сега да претпоставиме дека овој чекан никогаш не бил употребен. Едноставно си седи во кутијата за алати и му е гајле.

Замислете си дека истиот чекан добива душа и свесност. Поминуваат денови, а тој и понатаму стои во кутијата за алати. Се чувствува чудно внатре, но не знае зошто. Нешто недостасува, но не знае што е тоа.

Тогаш, еден ден некој го вади од кутијата и го користи за да крши гранки. Чеканот е потполно возбуден и среќен. Некој го држи, го употребува, удира со него по гранките, итн. Чеканот едноставно не може да се воздржи од среќа. Но на крајот од денот си остана со чувството на неисполнетост. Удирањето по гранките му беше интересно, но не и доволно. Нешто недостасуваше. Тоа не е целта за која тој е создаден.

Во наредните денови е употребуван доста често. Некој кршеше камења со него, па ја исправаше роткапната удирајќи со чеканот по неа и други слични работи. Но чеканот и понатаму се чувствува неисполнет. Па затоа копнее по повеќе активност. Тој сака да биде употребуван што е можно повеќе за кршење, удирање итн. Тој си мисли дека не е задоволен и исполнет затоа што не е употребуван доволно, но длабоко во него, тој не е создаден за таа цел.

Тогаш, еден ден, некој го зема чеканот и го употребува за да закове еден клинец. Одеднаш неговата душа се осветлува. Дури сега разбира за што е создаден. Неговата цел е да заковува клинци.  Сите останати работи што ги правел не ни можат да се споредат со исполнетоста што ја чувствува кога заковува клинци. Сега открива по што тежнеела неговата душа цело време и зошто се чувствувал неисполнет и како нешто да му недостасува.