ЗБУНЕТОВА ТЕМА

Секако, а не вака...

....................

Напуштен од своите војници, стојам на чистина и го чекам непријателот за конечна битка, се што знам, се што умеам, се спремам да употребам, секако ќе загинам, на некоја строфа се надевам како самотен епитаф...
Само волкот стои до мене, ржи наместо мене додека се нишам без здив, од моите искршени оружја капе крвта на аморфните битија...и тие се крилати, наидуваат се повеќе групирајќи се, како да ми оддаваат последна чест. Со искривен меч ги чекам, во глава ми свири некоја мелодија  која ме прави рамнодушен, мразулци се појавуваат, пламенот на надежта се пресели на високиот врв. Таму горе споена со небото додека те милуваат облаци, каде птиците те учат да леташ...кажи ми, какви ми се шансите ? Ги нема. Ти чекаш, од мене зависи...дали ?
Само правец сум додека бесчуствително пробивам низ толпата и аморфни делови од нешто што било цело се разлетуваат околу мене, нешто како крици ечат заедно со моите. Мечот ја пее последната мелодија додека касапи наоколу, волкот загризува и распарчува нешто што личат на вратови, водоскоци од нешто што личи на крв се распрскуваат наоколу боејќи ни’ ги лицата и муцките.
Стоиш на висината на која се наоѓаш и се обидуваш да видиш појасно додека бледило го освојува твоето лице. Гледаш само мравјалник кој го потресуваат бранови и кој се собрал околу една точка. Се стресуваш кога во ехата го препознаваш мојот крик, повремено и твоето име кога студениот ветер ти ја замрзнува солзата.
Од мечот не остана веќе ништо, се потроши како никогаш да го немаше, се појавија многу рани низ моето тело, сега сум само црвен факел кој подзгаснува на ветерот. Битијата ги сопреа своите напади, знаеа дека сум готов, никој не чувствуваше потреба да го зададе последниот удар, го препуштија на брзото време кое наидува.
Аморфната маса престанаа да ја потресуваат бранови, точката почна да се претвора во круг и слободен пат кон тебе. Две други точки ползат споро по патот обезбеден од битијата кои немо го пратат движењето.
Волкот застана пред мене додека цревата му се гледаат низ распорената утроба, ме погледна со едното око кое му преостана и ме допре со сакатата шепа : „ Морам да влезам во тебе, инаку нема да издржиш ни она малку пат кој ти преостана“, ми прошепоти со глас кој сеедно одекна во настранатата тишина во која само се слушаше пајакот кој незаинтересирано ја плетеше својата мрежа.
Волкот лесно влезе низ една од многуте рани, се исправив и продолжив оставајќи зад себе крвав траг. Ползам по карпите и кршам нокти, се закашлувам, некои парчиња што беа некогаш мои ги исфрлам, волкот ме тера да се движам, погледите на моите непријатели на грбот ги чувствувам како бодежи.
По некоја вечност до нејзиниот врв ја препознавам твојата треперлива дланка која ме потсети на колибри, како ми ја расчистува крвта и нечоститијата од моите очи. Легнуваш до мене, ме прегрнуваш и бакнуваш да ме потсетиш на заборавената топлина и љубов...знаев дека не се борев залудно...една вечност гледав во твоето лице, некои рани ми зацелија и почнаа да ме скокоткаат...

...........

............