А јас ќе се воздржам од секакви коментари, ма да тука само позитивни може да дадам ама да не ме разбере погрешно

непознати причини

Освен таа, да најде друга не можел.
Толку знаел.
Понекогаш ја насетувал, некогаш не.
Таа била тука, доволно било, зарем не?

Ја сакал без причина.
Така мислел.
Но некако знаел, ако ја изгуби,
ќе се сети на милион причини, зашто ја сакал.


...нафрлени реченици кои имаат тенденција да претстават некоја состојба која судејки според напишаното кај авторот е непозната, што може да се забележи од недостатокот на било каква емоција и слика во описот...а можеби и сум грешка, бидејки доколу е автобиографска тогаш апсолутно одговара содржината...

Quentin

*****

(со нарко интро)

За хероин си премала.
За лепило – преголема.
Земи од љубовта што
плива во гумена ќесичка,
колку да се рече дека
од нешто си зависна.

Имаш кожа допрена
од луѓе кои не сакам
да ги замислам.
И парчиња далечини
донесени од места каде
мојата блискост скрстува раце
за да умре спокојно.
Ја изгубив вселената на коцка
и станав поет со мисла што
ми ги разголува зборовите
на обичен, но длабок молк.
Еднаш посакавме да сме вечни....
...Тогаш не знаевме што е време.


qqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqq

кога те читам, потоа со денови не ни пробам да напишам нешто. тоа би било како да го гледам Давид на Микеланџело, па после да правам човече од компир и чачкалици

Thank you батерфлај

Andjelina напиша: Пропаст - quentin Ти молчи кога јас молчам. Ниеден оган не ми ја дава пепелта, да ја спрострам зад стапките испружени кон залезот. Ти плачи кога јас плачам. Пеперутките ги соголеа цветовите на кои спие бојата на нашата последна ноќ. Ти страдај кога јас страдам. Струните на ветрот ќе ги изгорат последните ноти од петолинието на дождот. Ти замини кога јас копнеам. Раката што ме води кон пропаст реши да ме погали пред да ме докрајчи. повторно мислите од душа извадени ме фрлаат на колена

да...навистина....едноставно...му нема конк*ренција
во секоја негова песна не се само високо софистицирано одбрани зборовите, туку....она што е многу карактеристично за него, а јас обичната простосмртничка го обожавам, е дека ми дозволува да ја почувствувам силината на чувствата во моментот кога се раѓале. Секој негов стих знае здраво да ме продрма.
Жалам што ретко навраќа.

Nikogas ne e preterano da se sakas sebe si duri i do narcisoidnost,zatoa sto ako ne se sakas sam sebe nema ni drugite da te sakaat

majstorce62 напиша: МИРИСОТ НА СОЛЗИТЕ Кога ветрот го бои воздухот Со жолтиот мирис на узреаните дињи Од тезгите во пазарот Jaс упорно го премолчувам вкусот На резбите од твоите длета Во кората на летните ноќи , И раскажувам сказни од небило До не се случило... Колку да му ја затворам устата на срцето Што сака нешто да каже. Сепак, ниедна миризба не е толку впечатлива Како миризбата на твоите солзи...

Bravo majstorce