ЗБУНЕТОВА ТЕМА

...не дочекавме, преголема изгладнетост не обзеде, како две гладни животни се зграбивме. Ржевме, но очите насмеани блескаа по толку осамени лутања низ непрегледна џунгла додека се довикувавме и бевме ехо еден на друг не можејќи да се видиме.
Ниедна темница не не’ одалечи и обесхрабри, немавме друга причина за постоење, се’ друго беше минливо и неважно, ниедни очи ја немаа таа животност, не можевме да бидеме споредени со ништо друго што постоеше.
Минливите времиња беа издржливи заради моментот кој го очекувавме и обликувавме во мислите од песок кој ниеден ветер не можеше да ги турне. Жалевме што при последниот бакнеж не се голтнавме и така останавме, го замислувавме следното наше случување како конечен имајќи ја силината не сите бури во оската на нашите желби и стремежи кои ги стваравме.
Моментот не’ обзеде, се видовме, се издигнавме. Некоја врата тресната зад нас додека се пиевме и се голтавме, збеснати и прегладнети еден за друг, сакавме секој дел од нас наеднаш да го вкусиме. Алиштата ни’ сметаа, против нас се бореа за да го продолжат моментот, тврдоглаво отпор даваа.
Воспалениот гнев еруптира и еден во друг се најдовме додека се слушаше кинењето на материјалот што некогаш го прикриваше твоето тело лелееше околу нас непрепознатливо од ветерот кој љубопитно навлегуваше низ отворениот прозорец...
Барам игла и конец, ти полусвесно лежиш гледајќи ме низ полузатворените трепавици, сеедно ти е како ќе излезеш, велиш дека немаш намера од мене повеќе да излезеш, сите патишта се споредни.
Наеднаш стануваш, ги собираш моите алишта и ги препушаташ на ветерот низ прозорецот кој послушно ги зеде.
Ќе нарачаме нови он - лајн кои ќе мирисаат само на нас, ме повлекуваш  и повторно во тебе тонам, овој пат многу подлабоко ...

може нема интернет 

ova veke gi premina site meri

...............

i pak nisto