Духови

I mene me zainteresira postot na Mimicria

Nesakav da komentiram, ama citajki gi komentarite moram.

Верувам дека постојат добри и зли духови, односно ангели и демони. Не верувам дека духовите на починатите шетаат по земјата. Тоа е невозможно. Тие после смртта заминуваат на друг свет, бидејќи едноставно веќе не припаѓаат на овој.
Нема такво нешто како незавршена работа што би ги натерала да останат тука. Крај краева, можеме ли да имаме се исполнето во животот? Секогаш би можеле да пробаме со нова работа, патување, ... и смртта секако би не прекинала.

Имам читано доста книги, пред се христијански книги, и многу јасно ми е дека демоните можат да завземаат било каков облик, да ни се прикажат како почината личност, да комуницираат со нас како такви. Тие можат комплетно да ја имитираат личноста, да знаат разни информации за неа,...
Повикувањето да духови или други спиритуалистички "игри" не се никаква шега-тие се најчесто директна комуникација со мрачни сили (иако ние не ги гледаме како такви). Исто и во случаи кога има клиничка смрт кај неверник, атеист и кога оди кон светлината му се појавува некое убаво суштество и му кажува прикаски дека сите религии се исти, дека важно е само да бидеш добар, дрн дрн јариња...-тоа отсекогаш била една од најубедливите лаги на сатаната и неговите соработници.

И уште нешто за тие што веруваат дека духовите на мртовците се уште на земјата: не би ни наштетиле на никој начин. Па тие немаат ни тело! Што може да ти направи, освен секако, да предизвика несакано уринирање што би резултирало со воден долен веш. Друго?

Изменето од Rita.MD - 15.Октомври.2009 во 15:38

Духови сеат страв на Гази Баба (ШПИЦ)

Петре РИСТОВСКИ

Трескање и пукање прозорци, се слушаа чекори и шум во ноќта, не обливаше непријатно чувство и вознемиреност, воспитувачките не сакаа да работат тука, а и ние се плашевме да ги пуштиме нашите деца.
Не, тоа не е сцена од хорор-филм, туку дел од сеќавањата на граѓаните на скопска Гази Баба, за градинката која пред околу 25 години била изградена во Чаир, на ридот над основното училиште „Тефејуз“, кој порано бил муслимански гробишта.
Денес во тој објект е сместен транзитниот центар за азиланти во рамките на МВР.
- Овој објект како градинка не проработи, само еден ден ги однесовме децата и толку. И воспитувачките не сакаа тука да работат, а звуците што навечер доаѓаа од градинката, беа морничави. Има многумина што „лежат“ тука, најверојатно тие тропаат. Не знаеме со сигурност дали се работело за духови, но работата со тој објект е сомнителна - раскажаа за „Шпиц“ Турците Миљаим и Дилавер, кои рекоа дека се родени во стара Гази Баба и целиот живот го минале таму.
Тие велат дека граѓаните што живеат тука не сакаат многу да коментираат за тоа што се случувало, но факт е дека на тој простор се наоѓале најголемите муслимански гробишта во Скопје. Во минатото, тука се вршеле многу обреди и постојат повеќе легенди и преданија поврзани со ова место, ни рекоа соговорниците.
Миљаим се потсети дека слична судбина како градинката имал и Основниот суд во Скопје, кој, додека се градел, прозорците неколкупати се кршеле без никаква причина. На парцелата претходно имало џамија.
Скопскиот хроничар Данило Коцевски ни појасни што се се наоѓало во минатото на ридот кај Гази Баба и кои легенди и преданија постојат за ова место.
- Не е ништо чудно што граѓаните што живееле во близина на градинката се чувствувале непријатно, бидејќи историјата вели дека на тоа место било турбето (гробницата) на поетот и османлиски кадија Ашик Челеби, попознат како Гази Баба. Легендите велат дека кадијата, откако загинал (во 1572 година), самиот си ја донел главата во турбето - вели хроничарот Коцевски. Тој ни рече дека историските истражување откриле оти најверојатно на тоа место на времето постоела црквата „Свети Ѓорѓи“, па затоа духовите се измешани зашто на тој простор се ширеле и христијанството и исламот.

Духовите се возат на пајтон

 

Старите скопјани се уште ја раскажуваат приказната за стариот пајтонџија, кој иако целиот живот превезувал патници низ скопските улици, сепак бил присилен да престане да го работи тој занает. Пајтонџијата им раскажувал на скопјани како секоја вечер, на стемнување, чувствувал како во пајтонот му се качува некој, иако кога ќе се завртел позади него немало никој. Тој се посомневал дека дух влегува во пајтонот затоа што пајтонот се навалувал, а пајтонџијата не можел да ја издржи вознемиреноста, знаејќи дека секоја вечер зад него седи дух, ни раскажа Коцевски.

Крстот сам се враќал на црквата

 

Легендата вели дека кога требало да се гради џамијата „Јаја паша“, градежниците морале најпрво да ја срушат црквата (најверојатно „Свети Атанасиј“), која се наоѓала на тоа место. Најпрво го симнале крстот, а во наредниот ден кога сакале да продолжат да уриваат, крстот го здогледале на местото каде што стоел и претходно, на врвот на црквата. Ова им се случувало неколку дена, па дури по долго време успеале комплетно да ја срушат црквата, ни откри хроничарот Коцевски.

 

Изменето од maria_magdalena - 09.Октомври.2009 во 13:10

ima kako nema , kaj i da se svrtis vrie okolu nas- Dardanci, peonci, trakijci, iliri i t.n.

Не Важна, не миле, не дедовци...уште еден досаден пост ваков и ќе се телепортираш некаде (опомена кажана на јазикот на мистериите).

Или читај и трај, или вклучи се и кажи нешто конструктивно, не биди досаден.