Поучни случки

Лествица: За среброљубието и за нестекнувањето 

Поголемиот број мудри учители зад штотуку опишаниот непријател обично го ставаат овој стоглав демон на среброљубието. За ние, толку неуки, да не би го менувале редот на мудрите, и самите ќе одиме според нивниот распоред и правило. Затоа, ако е по волја, ќе ја разгледаме самата болест, а потоа во неколку збора и начинот на нејзиното лечење.

            Среброљубието е обожување на идол (в. Кол. 3, 5), ќерка на неверието, извинување за слабостите, весник на староста, претскажувач на глад, пророк на суша.

            Среброљубивиот го исмева Евангелието1. Тој е свесен престапник.

            Оној што стекнал љубов ги растура парите. А кој може да го има и едното и другото, се лаже себеси.

            Тој што се оплакува себеси, се откажува и од телото свое, и во случај на потреба не го штеди ни телото.

            Немој да велиш дека собираш за сиромасите. Царството Небесно можело да се купи и за само две лепти. (сп. Лука 21, 1 - 4).

            Еден ден се сретнале еден гостољубив и еден среброљубив човек. И вториот го нарече првиот неразумен.

            Оној што ја победил оваа страст, се ослободил од грижите. А кој е врзан од неа, никогаш нема да може да се моли чисто.

            Среброљубието почнува под изговор за милостиња, а завршува со омраза кон сиромасите. Додека не натрупа пари среброљубивиот е милосрден; штом дојде до пари, ја стиска раката.

            Сум гледал луѓе сиромашни со пари како во друштво на сиромашните по дух го збогатија својот дух и заборавија на својата поранешна беда.

            На монахот што сака пари унинието му е туѓо. Тој секој час се сеќава на зборовите на апостолот: Тој што не работи нека и не јаде (2 Сол. 3, 10), и уште: За моите потреби и на оние што се со мене ми послужија овие мои раце (Дела 20, 34).

            Нестекнувањето (т.е. доброволната сиромаштија) е отфрлање на овоземните грижи, безгрижен живот, непопречуван пат, вера во заповедите Божји, отстранување на тагата. Монахот којшто живее во доброволна сиромаштија е господар на светот, којшто на Бога Му ја доверил сета грижа за себе, и со помош на верата сите ги направил свои слуги. Тој никому не кажува за своите потреби, а она што му доаѓа, го прима како од раката Господова. Подвижникот што живее во доброволна сиромаштија е син на беспристрастието, кој за сè што има смета како да го нема. Напуштајќи го светот тој сè смета за ѓубре. Ако пак за нешто му е жал, уште не станал сиромаштвољубив.

            Човекот којшто живее во доброволна сиромаштија има чиста молитва, а лакомиот човек се моли мислејќи на земните нешта.

            На оние што живеат во послушание туѓо им е среброљубието. Зашто, кога го предале и своето тело, што уште имаат да сметаат за свое? Таквите луѓе со тоа се само во едно оштетени: што сега лесно и спремно можат да преминуваат од место на место. Сум забележал дека сопственоста над извесни нешта може да го врзе монахот на едно место. Но сепак дојдов до заклучок дека поблажени се монасите што скитаат заради Господа.

            Кој го вкусил небесното, лесно го презира земното. А оној што не го вкусил небесното, се радува на стекнувањето на земните нешта.

            Неразумно сиромашниот монах трпи двојна штета: се разделува од сегашните добра, а се лишува и од идните.

            О монаси, да не бидеме во верата послаби од птиците: тие не се грижат за ништо и не собираат во амбари (Мат. 6, 26).

            Голем е оној човек којшто побожно се откажува од својот имот, а свет е човекот којшто се откажува од сопствената волја. Првиот ќе прими стократно, било во имот било во благодатни дарови, а вториот ќе наследи живот вечен.

            Како што во морето секогаш има бранови така и среброљубивиот не го напуштаат гневот и тагата.

            Кој ги презрел вештествените добра, се избавил од спорови и расправања. А лакомиот човек и за игла ќе се гони до смртта.

            Непоколебливата вера им става крај на грижите; а сеќавањето на смртта доведува до одрекување и од сопственото тело.

            Кај Јов немаше ни трага од среброљубие: заради тоа тој остана спокоен и кога се лиши од сè (Јов 1, 22).

            Среброљубието се нарекува и е корен на сите зла (Тим. 6, 10). Тоа доведува до омраза, до кражби и завист, до раздвојувања и непријателства, до судири и злопамтења, до суровост и до убиства.

            Некои со мал пламен успеваа да запалат голема шума. И со помош на малечка добродетел, многумина успеваа да ги избегнат сите овие досега споменати страсти. Таа добродетел се нарекува беспристрасност, а неа ја раѓа опитното богопознание, и грижата за сè што ќе кажеме во своја одбрана во часот на заминувањето од овој свет.

            Кој со внимание ја прочитал поуката за мајката на сите зла (стомакоугодието), знае дека како второ дете во нејзиното грозно и проклето потомство е наведен каменот на нечувствителноста. Но многуглавата змија на идолопоклонството (среброљубието) ме спречи на тој камен да му го дадам соодветното по ред место. Не знам како, но среброљубието мудрите отци го поставиле на трето место во низата на осумте страсти. Дури сега, откако го завршивме ова сразмерно излагање за среброљубието, имаме намера да говориме за нечувствителноста, страст по ред трета, а според потеклото втора. После тоа ќе зборуваме и за сонот и бдеењето. Не само тоа туку ќе кажеме и неколку зборови и за детинската и малодушна страшливост. Сето тоа се болести на почетниците.

            Уште еден степен: тој што ја добил оваа битка, патува со духот кон небото, ослободен од сè вештествено.

          

Шеснаесетта битка:

кој во неа ќе победи,

или ја стекнал љубовта

или се ослободил од грижите

Свето Евангелие од светиот апостол Марко (зач. 45)

Во она време, кога излегуваше Исус на пат, притрча некој, падна на колена пред Него и Го праша: „Учителе добар, што треба да направам, за да наследам живот вечен?“ Исус му рече: „3ошто ме нарекуваш добар? Никој не е добар, освен единиот Бог! Заповедите ги знаеш: не прељубодејствувај; не кради; не сведочи лажно; не навредувај; почитувај ги татка си и мајка си.“ А тој Му одговори и рече: „Учителе, сето тоа сум го запазил од младини.“ Кога го погледна Исус, му омиле, па рече: „Едно не ти достига: оди и продај сè што имаш, и раздај го на сиромаси, и ќе имаш сокровиште на небото; дојди и врви по Мене, кога ќе го земеш крстот.“ Тој, пак, кога се смути од тие зборови, си отиде нажален, зашто имаше големо богатство. И кога погледа Исус, им рече на учениците Свои: „Колку е тешко за богатите да влезат во царството Божјо!“
А учениците се уплашија од зборовите Негови. Но Исус пак им одговори и рече: „Чеда, колку им е тешко на оние, што се надеваат на богатството, да влезат во царството Божјо! Полесно ѝ е на камила да влезе низ иглени уши, отколку на богат - да влезе во царството Божјо.“ А тие се чудеа многу и си велеа помеѓу себе: „Тогаш кој може да се спаси?“ Кога ги погледа Исус, им рече: „3а луѓето тоа не е можно, но не и за Бога; зашто за Бога сè е можно!“

Старец Паисиј Светогорец

Во Црквата не треба да создаваме проблеми, ниту да ги преувеличуваме малите човечки престапи што се случуваат, за да не создадеме поголемо зло, па лукавиот да се радува. Оној што заради незначителен престап, многу се потресува и гневно и грубо се однесува, наводно за да поправи нешто, личи на лесноумен клисар, кој гледајќи како капе една свеќа грубо и со залет се стрчува за да ја исправи, а патем ги турка луѓето и ги урива шанданите создавајќи голем неред за време на богослужбата. За жал, во наше време имаме многу такви што ја потресуваат Мајката Црква. Оние што се образoвани се фатија за догмата со својот ум, а не со Духот на Светите Отци. Неуките пак, се фатија за догмата, но со заби, и затоа кога разговараат за црковните теми крцкаат со забите така што прават поголема штета, отколку непријателите на Православието...

      SARENATA HARTIJA

    Sega dusata mi e dlaboko potresena, no sto da kazam?Zar da se molam:"Tatko, postedi Me od ona sto Me ocekuva?"Pa tokmu za taa cel dojdov na ovaa zemja![Jovan 12; 27-28].



    Ricard Bakster zadovolno si gi trie racete kog gi gleda lugeto kako besmisleno gi kinat negovite proizvodi. Imeno, toj e sopstvenik na najgolemata kompanija za proizvodstvo na sarena hartija za zavitkuvanje na podaroci. Negoviot komentar glasi: "Neka ja kinat"! Nie ne sakame nasiot proizvod da se cuva vo fiokite na lugeto, tuku da se kine , da se trosi!"

    Vo ova ima edna interesna paralela so Bozik. Koga Bog Go prati Svojot Sin na svetov da se rodikako bebe, Toj ne go stori toa za da ni dade ubavo zavitkan podarok vo koj treba da stavime, kako sto nekoj luge pravat so ikonite na Marija so bebeto Isus. Sluzbata i zadacata na Isus bese da umre kako zamena na nasie grevovi i taka da ne opravda pred Boga.Negovata covecka pojava bese nameneta da bide zrtvuvana, tokmu kako sarenata hartija vo koja gi zavitkuvame podarocite.

    Neposredno pred da bide osuden na smrt so raspnuvanje, Isus se molel vaka; Dusata mi e dlaboko potresena,no sto da kazam? Zar da se molam:"Tatko, postedi Me od ona sto Me ocekuva? Pa tokmu za taa cel dojdov na ovoj svet!

    Celta na Isus bese samozrtvuvanje. No toa ja otkri vrednosta na podarokot, tokmu kako sto kinenjeto na obvivkata go otkriva podarokot. Toj podarok e namenet i za tebe. Go primas li?

     ISUS SE RODI ZA DA NE PREPORODI !

................. 

          BOG NI SE DOBLIZI


     Ni se rodi [Bozjo] Dete, ni se dade [Bozji] Sin.
                    Isaija 9,6




     Eden zimski den, odejki po ulicata, zabelezav jato vrapcinja koi kolvaa troski sto nekoj im gi frlil vrz snegot. Koga se obiduvav da im se doblizam, toa vidno gi voznemiri. Uste eden cekor kon niv i tie pocnaa da otstapuvaat, a veke pri mojot tret obid da im se doblizam, vrapcinjata isplaseni letnaa.

     Prodolzuvajki si go patot, razmisluvav: zosto begaat od mene ? Nisto loso ne im mislev! Potoa svativ deka za niv mora da sum mnogu golem i strasen. Edinstveniot nacin da im se doblizam bez da gi isplasam ke bide ako samiot se prestoram vo vrapce i im se pridruzam.

     Vo ova ima i duhovna analogija. Vo staro vreme, Gospod mu se javil na Avraam preku angeli, na Mojsej preku rasplamtena grmuska, no tie se plasele od Negovata velicanstvena pojava. Togas, vo vremeto opredeleno od Gospod, Negov angel ja objavi Boziknata poraka: Denes, vo Davidoviot grad, vo Vitleem, vi se rodi Spasitelot - Mesijata, Gospod. [Luka 2,11]. Aostol Jovan dodava: Zborot [t.e. Hristos] stana covek i ziveese megu nas[Jovan 1,14].

     Dragi prijateli; Gospod se prestori vo covek i dijde kaj nas lugeto, za da ne se plasime od Nego. Ke se priblizime li i nie do Nego, pred se so poslusnost i so vera.?


     NEDOSTAPNIOT BOG NI STANA DOSTAPEN VO

          LICNOSTA NA ISUS HRISTOS !!!.


       

  Господовата воља.... 

ЗОШТО ТАТКО МОЈ?

Во една од Заливските држави се случил овој настан,а овде се запишува, поради поука и лекција.

Имаше едно седумнаесет годишно момче по има Маџид. Неговиот татко беше голем трговец во градот во кој живееја. Маџид беше се запознал со еден имам од блиската џамија, почнал од него да учи за верата, за љубовта кон Возвишениот Аллах и Неговиот пратеник а.с. Светлината на иманот почнала да свети во неговото лице , ведра насмевка го красела неговото лице. Маџид искажувал учтиво однесува кон своите родители. По некое време, неговиот татко ја забележил промената кај Маџид, бидејќи Маџид веќе ја напуштил музиката која секогаш излегуваше од неговата соба. Маџид стана мирно момче, постојано го спомнуваше Аллах џ.ш., често читаше к*р’ани-Керим, меѓутоа сето ова не му се допаѓаше на неговиот татко. 

По некој ден, татко му почна да врши притисок врз него и да му вели: „Што се овие глупости кои ги правиш во последно време?“ „Зошто читаш к*р’ан?“ „Дали е ова време за намаз?“ „Дали умрел некој?“ Кога Маџид стануваше за сабах-намаз го будеше и татко му, а тој не беше клањал уште од дента кога се оженил, и сега му беше чудно како син му доаѓа и му тропа на врата преку ноќ и го буди за да клања намаз, и тојќе го плукнел во лице...

Еден ден таткото замина кај имамот на џамијата и му рече: „Зошто го расипа моето дете?“ Имамот на џамијата се насмеал и му одговорил: „Ние не го расипавме твоето дете туку го упативме на правиот патоказ, патот на добро и спасот, твојот син сега знае напамет шест џуза од к*р’анот и е ревносен во извршување на намазот.“

Таткото возврати: „О ти беднику еден, ако уште еднаш го видам мојот син во ваша придружба или пак да присуствува на вашите предавања и кругови, ќе ти ги искршам коскените зглобови.. и го плукнал во лице на имамот. Имамот само возвратил: „Аллах да те награди со добро и да Те упати Господарот на световите!“

Најпосле таткото на Маџид одлучи да го испрати својот син во друштво на неговиот внук (дете од брат му кое беше познато по расипаност и грешење) да заминат заедно до некоја западна држава која е позната по расипаност, голотија со цел да го оддалечи од имамот на џамијата, од правилниот пат и добросостојбата.

Внукот му предложил на Маџид да заминат за Шпанија, впрочем, таму има исламски историски споменици, цивилизациски трагови од време на исламот. Па така Маџид одлучил да замине со него во Шпанија.

Таткото на Маџид се погрижил за добивање на виза, билет и потребните материјални средства за време на престојот. 
Отпатувал Маџид заедно со неговиот братучед во Шпанија и се сместиле во хотел во чија близина се наоѓале ноќни клубови исполнети со музика и проституција. Неговиот братучед секоја вечер излегувал на тие места, додека Маџид не ја напуштал неговата соба. Меѓутоа со тек на времето и упорноста на братучед му почнал Маџид постепено да излегува во ноќните клубови, и лека-полека се впуштил во сите забранети работи кои претходно ги избегнуваше. По неколку дена Маџид почна да го напушта намазот кој на почеток го клањаше и во хотел, ги заборави зикровите и довите кои ги повторуваше секое утро и вечер. 

Еден ден неговиот братучед му понуди на Маџид цигара завиткана со некаков вид на трева, тоа беше дрога, па така Маџид падна во бунарот на темнините и злото на денешницата.
Маџид стана човек кој повеќе не се грижеше ниту за себе ниту за верата, околу неговите очи беше црнило од дрога и долгите непреспиени ноќи, од блуд и алкохол. Повремено Маџид стапуваше во контакт со неговиот татко за да му испрати пари, татко му леташе од радост мислејќи дека го к*ртулил од верата. Маџид почна да употребува хероин. Откако заврши рокот на визата, братучед му го предупреди дека треба да се вратат во својата татковина, а Маџид вресна силно: „Јас немам татковина, ниту родител, ниту семејство, моја татковина, татко и семејство е една четвртина грам од белиот прашак (дрога)!“
Се врати Маџид со неговиот братучед во родната земја, а татко му излезе да го пречека, но кога го виде забележи страшна промена, Маџид се доближи до него и му удри шлаканица. Се врати татко му со него дома разочаран од целата ситуација и почна да го лекува од пустата дрога но без некоја полза. Маџид неколку пати физички го нападнал и повредил на татко му, многу вредни работи од злато и скапоцености ги покрал од својот дом и почна да му се заканува со нож на татко му за да му даде пари.
Еден ден таткото замина кај имамот на џамијата и му рече: „Прости ми за мојата груба постапка кон тебе, за она што те плукнав, јас се каам за тоа, меѓутоа морам да ти раскажам за Маџид дека стана зависник на дрога. Те молам обиди се да го вратиш во првобитнатасостојба, врати го на намаз, врати го на доброто учтиво однесување.. Имамот се насмевнал и му рекол: „О татко Маџидов, моли го искрено Аллаха за него, во Негови раце е упатството...!“

По две недели, приближно, од оваа средба се клањаше џеназе на родителите на Маџид во истата џамија. Маџид ги убил бидејќи тие не поседувале пари за да купи дрога.

Маџид во позадина од сафовите плачеше со дробни солзи и велеше: Зошто татко мој?.............