Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

znam edna zaturena stara prodavnica so prashnjavi raftovi
retko odat mushterii tamu
ama na gorniot raft sokrieno od ocite na kupuvacite koi i taka ne ni vleguvaat ima edna ljubov
mozete da ja kupite na odlozeno, bez ziranti, na zimimama
kje vi ja dadat, kje bidete zaljubeni, vljubeni, seedno
a koga kje vi pomine
togas doagja vreme za plakjanje
kje si platite skapo i posteno, dadovte zbor ne?



Изменето од anakin - 03.Август.2010 во 11:19

Драга ******

Како си? Овде е пусто без тебе. Лежам на креветот и размислувам на нашите незаборавни денови. Кога ке се потсетам на денот кога бевме излезени во природата, кога јас прв пат те бакна. Се секавам на твојата насмевка која блискаше, беше неверојатно. Ах колку посакувам да сум сега со тебе. Цело време мислам на тебе ми недостасуваш. Потребна ми е твојата љубов, твоето разбирање, твоите прекрасни зборови, едноставно ми требаш ти. На овој брод сега патувам, тивок ветeр дува ми го шепоти твоето име. Ох колку посакувам сега да сум дома со тебе. Едвај чекам да поминат овие три месеца, да се вратам кај тебе и повторно да бидеме заедно.
ТЕ Сакам.
                                        Засекогаш твој
                                        *****

Изменето од BadrHari - 24.Јули.2010 во 18:40

Еднаш, многу одамна, сите човечки суштества и сите човечки квалитети се нашле на едно скришно место на Земјата... Кога дошла Здодевноста се проѕевнала по третпат, а Лудоста, како и секогаш луда, предложила: - Ајде да си играме криенка! Кој најдобро ќе се скрие, ќе биде победник меѓу сите чувства. Интригата ја поткренала десната веѓа, а Љубопитноста, не можејќи да се воздржи, прашала: - Криенка? Каква е таа игра? - Тоа е една игра, почнала да објаснува Лудоста, во која јас ќе ги покријам очите и ќе бројам до милион, додека сите не се скриете. Штом ќе завршам со броење, тргнувам во потрага и кого нема да го пронајдам, тој е победникот. Ентузијазмот заиграл од радост, а истото го направило и Одушевувањето. Среќата толку скокала што успеала да ги наговори Сомнежот и Апатијата, кои никогаш и ништо не ги интересирало. Ама, не сакаа сите да си играат. Вистината беше против криењето, а и зошто би се криела? И така неа на крајот сите ќе ја пронајдат. Гордоста мислеше дека тоа е глупава идеја, иако всушност ја измачуваше мислата зошто нејзе не и текна прва да ја предложи играта. Вниманието не сакаше да ризикува. - Еден, два, три... почна да брои Лудоста. Прва се сoкри Мрзливоста, која како и секогаш, само се фрли зад првиот камен на патот. Вербата се качи на небото, Завидливоста се скри во сенката на Успехот, кој со мачење се искачи на врвот од највисокото дрво. Великодушноста никако не можеше да се одлучи каде да се скрие, затоа што секое место и се чинеше совршено за некој од нејзините пријатели. Убавината скокна право во кристално чистото езеро, а Срамежливоста ѕиркаше низ пукнатината на едно дрво. Прекрасноста го најде своето место во летот на една пеперутка, а Слободата - во здивот на ветрот. Себичноста најде скривница, ама само за себе! Лагата се сoкри на дното на океанот (лаже, на крајот од виножитото!), а Стрвноста и Страста - во кратерот на вулканот. Заборавот заборави да се скрие, ама тоа не е важно.

Кога Лудоста изброи 999.999, Љубовта се уште не најде скривалиште затоа што сите места беа зафатени. Здогледувајќи една градина со рози, скокна и се пикна меѓу прекрасните пупки од рози. - Милион!, извика Лудоста и почна да бара. Прво ја пронајде Мрзливоста, зад најблискиот камен. Наскоро ја слушна Вербата како расправа за теологијата со Господ, а Страста и Стрвноста скокнаа од вулканскиот кратер од страв. Случајно тука се најде и Завидливоста и, секако и Успехот. Себичноста не ни требаше да ја бараат. Сама излета од своето совршено скривалиште кое се покажа дека е кошница за пчели. Од толку барања Лудоста ожедне, и така во кристалното езеро ја пронајде Убавината. Со Сомневањето беше уште полесно, затоа што тоа не можеше да се определи за својата скривница, па остана да седи на блиските камења. Така Лудоста, малку по малку, ги пронајде речиси сите. Талентот во златните класја на житото, Тежината на душата во изгорената трева, Лагата на крајот (лажеше, сепак беше на дното на океанот!), а Заборавот заборави и дека воопшто нешто се играло. Само Љубовта не можеше никаде да ја најде. Ја пребара секоја грмушка, сите планински врвови и кога веќе беше бесна, ја здогледа градината од рози. Влезе меѓу розите, фати една сува гранка и од бес и изнемоштеност почна да ја удира по прекрасните пупки од рози. Одеднаш се слушна болен крик. Трњата од розите и ги изгребаа очите на Љубовта. Лудоста не знаеше што да прави. Го пронајде победникот, чувството над чувствата, ама Љубовта стана слепа. Плачеше и ја молеше Љубовта да и прости, и најпосле реши да остане засекогаш покрај неа, покрај Љубовта, и да и помага. Така Љубовта излезе победник над сите чувства, ама стана слепа, а Лудоста ја следи на секој чекор.

(не е мој текст, ама интересен е да се прочита )

Со нетрпение чекам да дојде денот кога ние двајцата повторно ќе се видиме,кога јас повторно ќе бидам во твоите прегратки,но се случи и она што мораше да се случи,она што најмалку го сакавме.Денот на нашата разделба.Знаев дека ќе се случи и тоа,но не мислев дека ќе биде толку брзо.Занесена од твојата љубов,деновите минуваа пребрзо.Но,дојде време кога требаше да си заминеш и го направи тоа.Ме напушти.А, сега седам до прозорецот опиена од ноќта и занесена во ѕвездите кои го исполнуваат небесниот простор и мислам на тебе,мислам и се сеќавам на убавите и прекрасни денови поминати со тебе.Љубов моја,колку ми недостасуваш,колку си ми потребен.Ги бројам деновите и чекам,чекам да дојде денот на нашата повторна средба.Но,по се изгледа дека ќе чекам уште долго време.
Сакам само уште еднаш барем да те прегрнам,уште еднаш да те бакнам и да ти кажам колку те сакам...

Заборавам веќе како изгледаше да се биде верна на една личност, да се биде целосно заљубена во тоа што го познавав кога те сретнав, се чувствувам како да сум заглавена во сообраќајот а пред мене има колона преполна со автомобили и никој не се мрда а јас морам да стигнам на работното место на време, сите коцки кои што не правеа една голема џиновска светлечка топка сега ги нема.И се сеќавам како завршувам во нечии туѓи мисли и како лица кои што ги љубев пред да те љубам тебе ми го полнат денот ... патетиката скапо се плаќа во модерното време злато, љубовта уште поскапо, а јас немам сила да бидам нешто кое што одамна престанав да бидам.

Болно ми фалиш а со тебе го минам секој ден, зошто ова не е врска туку билатерален договор, мислам на тој од кој најмалку се плашиш и ми мине струја низ вените зошто тој е повистински од тебе, кој би помислил дека некогаш ќе дојдеме до оваа точка ... на зовривање или ладење.

Иронично е љубов, да бидам невеста но не на твојата свадба, да бидеш младоженец на некоја која што ќе ја мразам, зошто ова нема иднина во која што сум ти верна а ти вистински ме љубиш.Ме растргнаа сите знаци на слабост и ме продуховија сите твои испади ... убаво ни беше возењето низ нашите животи, но мислам дека наскоро ќе мораме да ја запреме колата, зошто веќе не одиме во ист правец.А толку ебано силно те сакав едно време ...

Еден ден ќе се сретнеме повторно
и тогаш ќе ти ги подадам своите раце како на стар пријател.
Ќе ја уништам болката од нашето минато...
И знај, ќе лажам кога ќе речам дека не се грижам за ништо,
дека сум среќна и дека повеќе не те сакам...
Прости ми затоа што сеуште ќе те сакам и паметам...

Znam deka za mene bese nameneto ova