РАСУДУВАЊЕ

'Очекувам за себе илјадапати да умрам" - пишувал св. Атансиј Велики на својата паства во Египет за време на страшната аријанска ерес. Така може да рече за себе секој духовен човек, кој со духот прогледал и ја видел мрежата во која се наоѓа секоја човечка душа на овој свет. Колку е еден човек подуховен, толку таа мрежа е погуста. Таква е волјата Божја - најдуховните да се спасуваат по најтешкиот пат. И самиот Псламопевец, вели: 'многу маки за праведникот". Но на крајот на краиштата секоја победа и слава му припаѓа на праведникот, само треба да се наоружа со вера и трпение. Кој верува, тој и го разбира своето страдање. Кој ќе се заштити со трпение, тој ќе види победа и слава. На оној кој Го  љуби Господа и најтесниот пат му е доволно широк, и најголемите маки - му се лесно иго, и најбезумната смрт - му е свадбена радост.

СОЗЕРЦАНИЕ

Да Го набљудувам Господа Исуса во адот, и тоа:

1. како Он слегол во адот со голема сила од која адот се потресол;

2. како пред Неговото лице бегаат лошите духови, дотогашните господари на адот;

3. како се радуваат неописливо на Неговото доаѓање душите на праведните праотци и пророци.

БЕСЕДА

за живиот Бог и за Неговите живи деца

...Според тоа  живееме ли, умираме ли  Господови сме (Рим. 14:8).

чии сме кога живееме? Господови. чии сме кога умираме? Господови.  чии се праведниците? Господови. чии се грешниците? Господови. Господ ги опфаќа сите, и живите и умрените, и сегашните, и минатите и идните. Никој не е така сеопфатен како Господ Исус. Кој од таканаречните добротвори на човештвото, од учителите, водачите, просветителите, некогаш пробал да им направи некое добро на починатите? Овде може решително да се одговори: 'Никогаш, никој". И самата помисла би му била смешна на сецелиот свет - да им се направи некое добро на умрените! Тоа е смешно на сите оние кои мислат дека смртта е посилна од Бога и дека она што таа ќе го проголта го уништува засекогаш. Но да се грижи за мртвите, и да се прави добро на мртвите, престанало да биде смешно од Откровението на Господа Исуса кој откри дека Бог е Бог на живите, кој тоа и на дело го покажа слегувајќи во адот да ги ослободи и да ги спаси душите на починатите праведници се од Адам, па до Неговата смрт на крстот.

Сеопфатен е нашиот преславен Господ, како со Својата видовита мисла, бидејќи мисли за сите и гледа се од жена родени, и над гробовите и во гробовите; така и со Својата љубов, бидејќи ги прегрнува душите на праведниците, без обѕир кое време или место ги крие; исто така и со Својот труд, бидејќи се труди за сите нив, сите да ги ослободи, да ги спаси, да ги воведе во царството и да ги прослави пред лицето на Својот Отец Небесен, Светиот и Животворен Дух и безбројните свети ангели. Господи, на Тебе слава и вечна пофалба. Амин.

Кога настанало гонењето во времето на Максимин, мнозина христијани избегале од градот и се скриле, додека други доброволно и радосно се предале во рацете на мачителите за да пострадааат за името на Оној Кој прво за нив пострада. Амфијан бил меѓу овие последниве. Тој дошол небојажливо во храмот незнабожечки каде што кнезот Урбан им принесувал жртви на идолите, па го фатил кнезот за раката, со која ја држел жртвата, и му викнал да се откаже од служењето и жртвопринесувањето на мртвите идоли и да Го познае вистинскиот Бог. Некои што ги слушнале овие зборови и ја виделе толкавата храброст на Амфијан, се покајале и ја  примиле верата Христова. Но кнезот разлутен го фрлил Амфијана на маки. Помеѓу останатите маки, му ги завиткале нозете со памук, па ги запалиле. Но, кога останал жив, го фрлиле в море со камен на вратот, но морето се разбранило и го исфрлило телото на маченикот во градот. Едесиј најпрво бил испратен во бакарните рудници во Палестина, потоа бил одведен во Египет. Во Александрија се исполнил со света ревност против некој кнез Ероклеј, кој на плоштадот ги собрал христијанските монахињи, девојки и чесни жени, и ги раздавал на најбесрамните развратници на ругање. Едесиј се исполнил со света ревност и му удрил шлаканица на бесчесниот кнез. Поради тоа бил мачен и во морето потопен, како и брат му Амфијан. Како две невини јагниња се жртвувале за Христа околу 306 година и се преселиле во прекрасните дворови Господови.

БЕСЕДА

за исполнувањето на големото пророштво

Како овца Он беше одведен на колење (Ис. 53:7).

Низ многу векови, ја прозрел видовитиот пророк Исаија страшната жртва на Голгота. Тој Го видел од далечина Господа Исуса воден на колење како што се води јагнето. А јагнето се води на колење исто како што се води на пасење: без одбрана, без вознемиреност, без злоба. Така и Господ Исус одел на колење: без одбрана, без вознемиреност и без злоба. Ниту рекол: 'Не правете го тоа, луѓе!" Ниту прашал: 'Зошто го правите тоа со Мене?" Ниту некој осудил. Ниту протестирал. Ниту се налутил. Ниту им помислил зло на Своите судии. Кога Го облила крвта од трновиот венец, Он молчел. Кога лицето Му било извалкано од плукањето, Он молчел. Кога крстот Му бил тежок по патот, Он истрпувал. Кога болките Му досадиле на крстот, Он не се пожалил на луѓето, туку на Отецот. Кога издивнувал, Он го упатил Својот поглед и воздишките кон небото а не кон земјата, бидејќи извор на Неговата сила е небото а не земјата. Извор на Неговата утеха е Бог, а не се луѓето. Вистинска Негова  татковина е Царството небесно а не е земното.

Гледај, јагнето Божјо што ги зема на Себе гревовите на светот! Тоа бил првиот извик на Јована Крстител кога го забележал Господа. И еве сега на Голгота исполнување на тоа пророштво: еве, под тежината на гревовите на целиот свет лежи Јагнето Божјо, заклано и мртво!

О браќа, тоа е скапа жртва и за нашите гревови. Крвта на тоа незлобно и кротко Јагне е намената за сите векови и на сите поколенија од првиот до последниот човек на Земјата. Христос ги почувствувал болките на крстот и заради нашите гревови во сегашно време. Он ја исплакал во Гетсиманската Градина и нашата злоба, немоќ и порочност. Својата Крв тој ја наменал и за нас. Да не ја презираме, браќа, таа неискажана скапа цена со која сме платени. Заради таа жртва Христова ние всушност и имаме некаква цена како луѓе. Без таа жртва, или ако ја отфрлиме таа жртва, нашата вредност е еднаква на нула; се срамнува со чадот без оган и на огнот без светлината.

О Господи, на Кого никој не му е рамен по милоста, помилувај не! На Тебе слава и вечна пофалба. Амин.

Потоа, кога стоела на молитва, Зосим ја видел како стои воздигната во воздухот. Таа го замолила идната година да и донесе од светите Дарови на брегот на Јордан, а таа ќе дојде да се причести. Идната година Зосим дошол со светите Дарови навечер, на брегот на Јордан, но се чудел како светителката ќе го премине Јордан. Во тој момент видел на месечината дека таа дошла крај реката, ја прекрстила реката и тргнала по водата како по суво. Кога ја причестил, таа го замолила идната година да дојде во истиот поток каде што првпат се виделе. Зосим отишол и го нашол нејзиното тело мртво на тоа место, а над главата на песокот било напишано: 'Погреби го, авва Зосиме, на ова место телото на смирената Марија, предај го правот на прав, се претставив на 1 април во самата ноќ на спасоносното Христово страдање по причестувањето со божествените тајни". Од овој напис Зосим го дознал нејзиното име, и друго и страшно чудо, дека таа минатата година онаа истата ноќ кога се причестила стигнала во тој поток, до кој тој морал да патува 20 дена. И така Зосим го погребал телото на чудната светителка Марија Египетска. А кога се вратил во манастирот, ја раскажал целата историја на нејзиниот живот и чудата, што тој лично ги видел од неа. Така, Господ знае да ги прослави покајаните грешнички. Света Марија се споменува уште и во петтата недела на чесниот Пост. Црквата им ја истакнува на верните како пример на покајание. Се упокоила околу 530 година.

2. Св. Мелитон еп. Сардиски, во Мала Азија. Познат пастир на Црквата од ИИ век. Владеејќи со голема ученост, тој се трудел да ги собере сите книги на Светото писмо во еден кодекс. А по својата кроткост и благочестие се трудел, пак, да внесе мир во Црквата Лаодикиска, разбранувана со спорот околу празнувањето на Пасхата. Освен тоа, го бранел христијанството пред незнабожците. Така, околу 170 година патувал во Рим и му поднесол на царот Марко Аврелиј една писмена апологија (одбрана) на верата и Црквата христијанска. Овој учен, благочестив и ревносен маж, св. Мелитон, се упокоил мирно во Господа во 177 година.