Критики позитивни/негативни на личните тв

majstorce62 напиша: ЧУДНИ СНЕГОВИ Некои чудни снегови паѓаат од небото над Македонија: снегови со мирис на прва љубов и тивок шепот на дамнешни спомени, кога времето се мереше од насмевка до насмевка, од едно до друго треперење на срцето и немирот меѓу последното спуштање на телефонската слушалка и секое ново ѕвонење на телефонот, кога душата ја наводнуваа полифоничните дождови на бакнежите плашливо украдени во мракот: под некоја липа, на некоја клупа, во некој сокак... За време на секоја пропуштена кино претстава... Некои чудни снегови паѓаат од небото над Македонија, снегови обоени со музиката на твоето име што ја создадов тогаш, кога те шепотев во мислите, нурнат во морето на среќните мигови, како ловец на бисери, и ја барав школката со клучот од врата на нашата бесконечност, преполн од твојот сон на разбудено кокиче и мојата амбиција да те маѓепсам со чинките на исконските зборови... Некои чудни снегови паѓаат од небото над Македонија а јас и ти сме заборавени ликови во две различни сказни, кои воопшто не наликуваат една на друга и не се читаат во исто време...

majstorce62, ti si opasen po okolinata.

magepsuvas so zborovi i ... uvo ne te boli

dokolku pozadi prekrasniot tekst stoi isto takva licnost , apsurdno e da se prasuvas dali postoi

Фала на убавите зборови  но кога ја погледнав песната откако ја напишав ми се отвори нова врата, дојдов до ново сознание има толку многу ѕвезди на небото и сигурно таму се крие некоја која ќе ме однесе на патот до радоста време е да ја сменам, нели? 

Предавничка     od ekszi88

Скршнав од патот
на радоста
уште во раното детство.

Ме проголта животот
заглавувајќи ме
на неговиот
најостар заб
полека растопувајќи
ме со плунката
погребувајќи ме
во порите на јазикот.

Одвратно и поразително,
војник со скршено копје
на бојно поле
надевајќи се на победа.
Сега надежта
со својата лопата
ја фрла студената земја
врз моето поразено тело...

Предавничка
која ми беше единствена
ѕвезда водилка во животот
на патот до тагата.

Со убаво

Бисеру мој,
сокриј се во школката,
идат арамиите.
Пеперутко,
напикај се во кожурецот,
идат студови.
Самовило,
стисни се во ореова лушпа,
идат змејови.
Најскапа моја,
ти ѕирка стопалцето
ти ѕирка раменцето,
ах, на месецот
ти блеска лиценцето.
Премногу пафташ со крилјата,
прегласно дишеш, ангелу.
Тај се и заби стисни.
Кога ќе минат сите
бури и фортуни,
тогаш излези, среќо,
и биди весела.
Тогаш биди бучна
и разиграна.
Биди моја простирка
и покривка.
Биди моја медовина
и ладовина.
Тогаш излези од мракот,
од школката,
од кожурецот,
од некаде,
од никаде,
ако се сетиш
каде си се стуткала,
во кој ќош,
ако се пронајдеш
тогаш кога ќе ти кажам,
некогаш ...
никогаш.

(filmadzijka)


................................................................


Ауууууууууууууу, немам зборови, Филмаџијке!!! Само големо, огромно WOW!!!

                               by fiks
...
Тагата повторно ја обзеде
Мистичноста на нејзиното лице се врати
Се заљубив во таа нејзина мистичност одамна
Но сега ми смета најмногу од се
Таа мистичност е нејзиниот демон
Демон кој и ја обзеде и кој и ја јаде душата,полека но постојано
Ја зедов мојата насмевка и ја ставив на нејзиното лице со зборови нежни
...


Fiks,  za ova! 

Изменето од Sho-Sana - 04.Март.2009 во 14:27

fiks напиша: Ја гледав без да изговорам збор Таа беше тажна и збунета во исчекување на нешто И пратив насмевка искрена Ја прими моментално Јас сум весел Срцето од радост ми заигрува Мигот на среќа е краток Тагата повторно ја обзеде Мистичноста на нејзиното лице се врати Се заљубив во таа нејзина мистичност одамна Но сега ми смета најмногу од се Таа мистичност е нејзиниот демон Демон кој и ја обзеде и кој и ја јаде душата,полека но постојано Ја зедов мојата насмевка и ја ставив на нејзиното лице со зборови нежни Додека ја бакнував во нејзините очи видов неизмерна болка Се јадев самиот себе си додека низ солзи ми рече дека не може повеќе Ми велеше дека сака се ова да го заврши,но не ми откри што Низ плач ме праша како издржувам со неа Како и после се ова се уште сум со неа Ќе те сакам додека сум жив изустувам за прв пат додека сме заедно Моето те сакам ја растресе цела Затрепери целата во грч Ти си мојата љубов и никогаш нема да те напуштам и реков Ме гледаше целата претворена во прашалник неверуваќи на зборовите мои Двајцата со погледи вперени еден во друг стоевме во тишина Тишината ја наруши таа Искрен ли си ме праша Се уште сум со тебе и одговорив На нејзиното лице се појави ангелска насмевка За се она што сакам да напишам понатамо,тука нема место.

фикс ако е ова твое
нема зборови,
од секој стих може да се напише една нова песна
бравос
кје ти украдам по некој стих од тука