Убавиот збор и насмевката

Biserna_Devojka напиша:

насмевката е крива линија што исправа многу нешта... затоа јас цело време се смеам голема%20насмевка

dobra recenica

:)

Vredi sekogas i poveke otkolku sto mislime.

Ne se vozdrzuvam koga mislam deka treba da gi dadam

насмевката е крива линија што исправа многу нешта... затоа јас цело време се смеам голема%20насмевка

НЕКОИ ЛУГЕ НАСОБРАЛЕ ТОЛКУ ГНАСА ВО СВОИТЕ ДУШИ, ТАКА ШТО И КОГА САКААТ ДА КАЖАТ УБАВ ЗБОР, ОД НИВ ИЗЛЕГУВА - КЛЕТВА.

БИДИ СИ ГОСПОДАР НА СОПСТВЕНИОТ УМ

Еве еден убав пример за тоа како насмевка може да спаси живот.

Антоан Сент Егзипери, авторот на “Малиот Принц“, бил пилот на борбен авион (и патем, настрадал во извршување на една воена задача)

Пред Втората Св војна учествувал во Шпанската граѓанска Војна, и тогаш го доживеал она што подоцна го опишал во расказот

“Насмевка“

Непријателите го заробиле и го “фрлиле“ во затворска ќелија, а неговиот чувар толку лошо се однесувал кон него, што Егзипери бил уверен дека веќе следниот ден ќе биде убиен.

“Бев сигурен дека ќе ме убијат. Станав страшно нервозен и загрижен. Претурав по џебовите да видам да не ми останала некоја цигара после претресот. Најдов една. Рацете толку многу ми се тресеа што одвај успеав да ја ставам во уста.

Го погледнав мојот стражар низ решетката. Не ме гледаше во очи, најпосле, никој во очи не погледнува предмет или мртво тело. Го повикав и го прашав “Имате ли кибрит, por favor" ? Ме погледа в очи, за миг го снема а потоа се врати да ми ја запали циогарата.

Кога се приближи и ми ја запали цигарата, нашите погледи случајно се сретнаа. Во тој миг се насмевнав. Незнам зошто го сторив тоа. Можеби поради нервоза, а можеби затоа што кога кога некому многу ќе му се доближите тешко е да не се насмевнете...Во секој случај се смеев. Во тој миг, иако е неверојатно, меѓу нашите срца, меѓу две човечки души, светна некаква искра. Знам дека ни тој не сакаше, но мојата насмевка ги прескокна решетките и предизвика насмевка и на неговите усни. Ми ја запали цигарата, но не се помрдна. Остана близу мене, гледајќи ме директно во очи и продолжи да се смешка.

Јас и натаму му се смешкав, станувајќи свесен дека и тој е човек а не само стражар. И тој ме виде мене во поинаква светлина. “Имате ли деца“-ме запраша.

“Имам, еве ќе ви ги покажам“. Го извадив новчаникот и нервозно по него ги брав сликите на моето семејство. И тој извади слики од своите нинјоси и започна да ми раскажува за своите планови и надежи за нив. Очите ми беа полни со солзи. Реков дека никогаш повеќе нема да ги видам своите деца, ниту пак да гледам како растат. И неговите очи засолзеа.

Ненадејно, без зборови, ја отклучи ќелијата и ме изведе. Ме изведе од затворот, а исто така без зборови, по спореден пат ме изведе од градот. Таму, на крајот на градот ме остави. Молчеливо се заврте и појде назад кон градот.

ГО СПАСИВ ЖИВОТОТ БЛАГОДАРЕНИЕ НА НАСМЕВКАТА.

Ви се бендиса ли?

МИСЛИТЕ СЕ ОСЛОБОДЕНИ ОД ДАНОК.

Насмевката е малечко сонце што зрачи од очите на тој што ја упатува и ги топли тие што чувствуваат студ во душата.

БИДИ СИ ГОСПОДАР НА СОПСТВЕНИОТ УМ

Внеси реплика	страница <1 11 121314 15 >
Tweet