ЗБУНЕТОВА ТЕМА

vojnata ne e zagubena

... нешто светкаше во песокот, застанав и ја исчистив обетката со бакнежи, знаев чија е. Со дланката ја притиснав на срцето, музика почна да се слуша...и пеење, не знаев дека моето срце знае да и да пее, глас кој ме правеше прикован и клекнат на песокот, ветерот го ствараше тактот, се нишав со него гледајќи низ трепавиците кои ми заличија на клавијатура, а топче од светлина потскокнуваше по нив.
Погледнав кон далечините и посакав да ми се причинува. Бел брод се доближуваше кон мојот остров додека делфинот потскокнуваше околу него. Сонцето им дозволи на ѕвездите да се појават, ноќта и денот се споија, ноќ во која се’ се гледа каква што беше и твојата бела наметка низ која се гледаше твоето тело желно за допир кој не престанува. Додека стоеше на највисокиот дел од бродот твојот поглед кажуваше чиј допир ти е потребен во кој насетуваше отсјајот на вечноста вперен кон мојот остров кој никогаш нема да биде пронајден во ниедна друга мисла.
Бродот нечујно застана и го спушти истиот чамец со кој замина заедно со тебе за да тргне по правецот во водата во кој се огледуваа ѕвездите. Правецот непогрешливо водеше до мене, чамецот нечујно ја допре песочната плажа, почнаа да се слушаат твоите меки чекори низ песокот додека наметката почна да се претвара во светликава прашина, застана пред мене гола со сигурен поглед вперен кон мене. Не ми се веруваше дека те заслужив...

Продолжив низ песокот одејќи по стапките кои ги правев вчера, не беа веќе важни, го барав и најмалиот знак дека беше некогаш со мене и да почне повторно да ми се причинува. Не ми сметаше, фантазијата е поважна од реалноста... постоиме за да фантазираме, силната желба ќе си го направи своето...доволно силно те посакувам...