ЕВРЕИТЕ БЕА ПРВИ

Потоа Мојсеј (Муса), нека е Божјиот мир над него, побрзал пред својот народ и се искачил на планината Тора за да Му се помоли на својот Господар. Тој отсуствувал од својот народ цели четириесет дни. За тоа време него го претставувал неговиот брат Арон (Харун).

 Конечно, кога тој повторно се појавил пред неговиот народ - изненадување!! Тие почнале да обожуваат теле!? Тоа бил нивниот најголем и најодвратен грев. Тоа е неверство кое не се простува. Возвишениот Бог ги казнил така што им  наредил да се убиваат едни со други. Возвишениот Аллах преку устата на Мојсеј (Муса), нека е Божјиот мир над него, рекол: „И кога Муса му рече на народот свој: „О народе, вие само на  самите себеси неправда си нанесовте со тоа што теле обожувавте, затоа, покајте Му се на вашиот Создател и убијте ги престапниците меѓу вас! Тоа, кај Создателот ваш е подобро, па, Тој ќе ви прости. Тој многу простува и сомилосен е.“[1] 

 Нивниот верозакон бил дециден, искреното покајание од идолатријата и ересот е поврзано со физичка ликвидација на грешникот. Значи, физичката ликвидација го претставувала чинот на покајание, а наградата бил рајот. Меѓутоа, тие тоа го одбиле. Мојсеј (Муса) им се обратил: „Слушајте и бидете покорни!“ Нивниот одговор бил: „Слушнавме, но нема да се покориме!“ Мојсеј (Муса) како Божји Пратеник застанал пред нив заканувајќи им се со Неговата казна и тогаш планината Тора се воздигнала над нивните глави. Возвишениот Аллах вели: „И кога Ние над нив подигнавме планина  како да е облак, а тие веќе беа уверени дека ќе падне врз нив...“[2]

Мојсеј (Муса) повторно им се обратил: „Слушајте и бидете покорни!“ Тогаш понижено одговориле: „Слушнавме и се покоруваме!“

 Потоа Мојсеј (Муса), нека е Божјиот мир над него, од редовите на неговиот народ ги избрал најдобрите седумдесетина луѓе и со нив тргнал на планината Тора за да Му се оправдаат на нивниот Господар поради манифестацијата на нивните гревови, а веќе го виделе единаесетото чудо т.е. кревањето на планината врз нивните глави. Кога слушнале како Мојсеј (Муса) директно зборува со Возвишениот Бог, тие рекле: „И кога на Муса му рековте: ,Нема да ти веруваме сè додека Аллах јасно не го видиме!‘ Тогаш ве погоди молња и погледот ви се вкочани...“[3]

Возвишениот Бог ги усмртил со таа молња. Мојсеј (Муса) кротко Го замолил својот Господар: „...та, тие се најдобри од мојот народ!“ Семоќниот Аллах ги оживеал во чест на Мојсеј (Муса): „И по вашата смрт Јас ве оживеав, можеби ќе научите да заблагодарувате.“[4]

Ова било дванаесетото чудо. Така се ределе Божјите чуда пред народот на Мојсеј (Муса), но тоа само им го зголемувало неверувањето и гордоста.

Потоа Возвишениот Бог му ја објавува Својата објава и му наредува тоа да им го достави на луѓето за да ги оттргне од обожување на фараонот и нивното божување да го насочат само кон Него, и да го избави народот еврејски од Египет од робовладетелството на фараонот. „Допушти ни синовите Израилови да тргнат со нас.“[1] Овој повик на Мојсеј (Муса), нека е Божјиот мир над него, Возвишениот Бог го засилил со натприродни чуда. Така неговиот стап се претворил во змија, а и раката што ја извадил од џебот станала снежно бела.

 Инаку, оваа случка е позната, а посебно поради предизвикот што Мојсеј (Муса), нека е Божјиот мир над него, му го упатил на фараонот пред неговите великодостојници, а исто така и пред насобраните Евреи. Фараонот ги собрал своите волшебници за да одговори на предизвикот. Но резултатот бил таков што голем број од редовите на Евреите поверувале во говорот на Мојсеј (Муса), а исто така поверувале и неговите противници т.е. фараоновите волшебници. Тие поверувале во Господарот на Мојсеј (Муса) и Арон (Харун), а се кренале против верувањето во фараонот и неговите великодостојници.

 Возвишениот Аллах му објавил на Мојсеј (Муса) дека фараонот нема да го одржи својот збор и така тој со Евреите тргнал во правец кон Палестина. Фараонот и неговата војска ги сретнале крај брегот на Црвеното Море, поточно од неговата лева страна. Возвишениот Аллах го отворил морето и тие поминале преку таа сува почва, а фараонот и неговата војска се удавиле на истото место. Возвишениот Бог ги дарил со благодетта на мирот и спокојството, а биле престрашени од фараоновото прогонување.

Еврејско-христијанско меѓусебно фалење

 Менахим Беген во излагањето пред еврејскиот Кнесет во врска со овој гененоцид изјавил: „Тоа се само животни што одат на две нозе!“ Еден од христијански воени команданти што учествувал во масакрот му изјавил на американскиот новинар: „Долги години чекавме да навлеземе во тие кампови од Западен Бејрут. Израелците не избраа токму нас бидејќи ние тоа го правиме подобро од нив! Професионално влегуваме од куќа во куќа!“ новинарот го запрашал дали има заробеници, а овој одговорил: „Во вакви акции нема заробеници!”

 Ваквите масакри и геноциди можат да се опишуваат во томови и томови на книги. Човек може само немоќно да плаче пред овие ужаси кои светот немо ги набљудува. Денес се сеќаваме на овие колежи за да ни бидат историска лекција за карактерот на еврејско-христијанската омраза и нивното ѕверство кон Арапите и муслиманите воопшто.

Сведоштвото на еден американски новинар

 Американскиот новинар од списанието Time, Роберт Соро вели: „На сите страни само демолирање и мртви тела. Цели купишта од натрупани тела на мажи, жени и деца. Некои од нив со к*ршум в глава, а некои заклани по вратот. Некои од нив беа врзани со жица. Насекаде имаше расфрлани човечки глави. Една жена згрчено го држеше своето дете на градите. Ги убил еден к*ршум. Еврејските булдожери ги тркалаа телата. Една жена, целата во ужас викаше на глас: ,Го убија маж ми! Ми ги убија децата! Што да правам сега Боже мој?!‘.“

 Роберт Соро продолжува: „Видов едно тринаесет годишно девојче, фрлено покрај патот. Облеката под појасот & беше извалкана со крв. Ја погодиле и со к*ршум в глава. Мозокот & се разлетал на сите страни. Видов голи жени по улиците со врзани нозе и раце. Видов бебе со распарчена глава, целото во крв. До него на масата стоеше шишенце со млеко. Во соседната куќа видов тело на бебе. Рацете и нозете беа расфрлани насекаде низ собата. Дојдоа некои војници и ги наредија деловите од телото во куг, а на средина ја поставија неговата глава!“

Израел учестува во масакрот

 Масакрот бил ѕверски и дивјачки спроведен. Траел цели 36 часа со заедничка соработка на либанските христијани и израелските џелати. Силувани се на десетици жени и девојчиња. Масакрирани се телата на децата и старците. Израелците не дозволувале никој да излезе од камповите. Ноќе испалувале светлосни ракети за да им го олеснат ѕверското убивање на либанските христијани. Израел цело време логистички ги поддржувал христијанските убијци.

Без никакви чувства!

 Во петокот на 17 септември се дознало за геноциодот во Сабра, кога во кампот пристигнале деца што успеале да избегаат. Масакрот траел до сабота 18 септември. Паролата на џелатот Шарон била: „Без никакви чувства!“