ЕВРЕИТЕ БЕА ПРВИ

Историјата ни приповеда дека оваа малубројна група ја издржала битката против Голијат (Џалут). Се вели дека нивниот број бил само седумдесет луѓе. Пред почетокот на битката кралот на Амаликејците, Голијат (Џалут), излегол на бојното поле предизвикувајќи на двобој некого од спротивната страна. Од преголем страв никој од Евреите не застанал пред него. Но тогаш се јавило едно момче во шеснаесеттата година од својот живот и го прифатил предизвикот. Тоа бил Давид (Давуд), нека е Божјиот мир над него. Саул (Талут) тоа не го прифатил и почнал да ги охрабрува Евреите ветувајќи му на победникот дека ќе биде негов зет и негов наследник после него. И покрај оваа понуда никој не се осмелил да го прифати тој двобој. Кога Саул (Талут) видел дека од нив нема никаква корист му дозволил на Давид (Давуд) да се соочи со Голијат (Џалут).

 Давид (Давуд) излегол пред Голијат (Џалут) држејќи во раката чатал со камен. Кога двобојот започнал, Давид (Давуд) ја затегнал прачката и со фрлениот камен му ја здробил главата на Голијат (Џалут) кој веднаш на лице место умрел. Така Давид (Давуд) го убил Голијат (Џалут) и така била поразена и протерана неговата војска.

Божјата победа им дошла преку рацете на Неговиот Пратеник Давид (Давуд), нека е Божјиот мир над него.

Евреите му откажуваат послушност  на Саул

 И по кој знае пат, Евреите повторно му се вратиле на тврдоглавото неверување бидејќи само една мала група на луѓе, кои навистина искрено поверувале, тргнала со Саул (Талут) во војна. Патот ги донел пред една река. Таму Саул (Талут) побарал од своите борци да не пијат вода од неа, а тие што ќе се напијат, та, не се негови поданици. Тоа го сторил со намера да ја провери нивната трпеливост, одважност и подготвеност за борба. Но скоро сите се напиле, освен еден мал дел од нив. Постои ли поголем инает и тврдоглавост поголема од оваа!?

„И кога Талут ја изведе војската, рече: ,Аллах ќе ве стави на искушение покрај една река: кој ќе се напие од неа – не е со мене, а оној што нема да се напие, освен ако само со дланка дофати од водата – со мене е. И тие, освен малкумина од нив, се напија од неа...‘“[1]

 Евреите останале во споменатата ситуација сè до доаѓањето на хананејскиот (филистејскиот) крал Голијат (Џалут) владетелот на Ерусалим. Во тоа време Евреите биле меѓусебно растргнати и разделени без постоење на владетел кој би ги соединил. Тогаш му се обратиле на нивниот Божји Пратеник: „Поврати ни го достоинството и моќта, и отстрани ги од нас понижувањата во кои што жевееме. Назначи крал меѓу нас за да ни ја донесе саканата победа.“ Нивниот Пратеник им се обратил: „Вашето минато и вашата историја се црни, и ако Возвишениот Бог ви одреди крал, дали вие навистина ќе Му се покорите и нема да се кренете против Неговите наредби?“ Тие одговориле: „А зошто да не Му се покориме кога сме така понижени!? Како да Му се спротивставиме кога Тој сака да ги поврати достоинството и моќта на нашиот народ!“

 Тогаш нивниот Пратеник ги известил дека Возвишениот Бог одредил нов крал да им биде Саул (Талут). Но, нивниот одговор бил: „Ние не прифаќаме тој да ни биде крал бидејќи Саул (Талут) не е од редовите на еврејските великодостојници со кралско потекло. Тврдоглаво говореле: „...тој ли да владее со нас, а ние имаме поголемо право на владеење од него? Нему не му е дадено богатство големо. Тој им рече: ,Аллах го одбра меѓу вас и го оспособи со изобиле на знаење и со моќ телесна. А власта Аллах ја дава кому сака. Аллах е неизмерно Добар и Тој знае сè.‘“[1]

Евреите постојано им се спротивставувале на Божјите Пратеници па дури почнале и да ги убиваат. Возвишениот Бог вака ги опишува во к*ранот: „Но, поради кршењето на нивното ветување, а и тоа што во Аллаховите докази не веруваа, и што Пратениците, ни криви ни должни ги убиваа, и бидејќи говореа: ,Срцата ни се груби!‘ Поради нивното неверување нивните срца Аллах ги запечати и малкумина од нив веруваа.‘“ [1]

 На овој начин неверувањето се втемелило во нивните срца. Веќе навикнале на идолатрија, изопаченост и грев. Возвишениот Бог за нив вели: „...срцата нивни, заради неверувањето нивно, со телето беа надоени...“ [2]

 Упорно тврдоглаво и грешно ги убивале Божјите Пратеници. Тогаш, кој е тој човек што има барем некаква вредност кога веќе ги убивале Божјите Пратеници од редот на нивниот народ!? Возвишениот Бог им се налутил и ги казнил. Корејќи ги, Возвишениот Аллах вели: „...и немаштија и понижување се разлеаа врз нив; го предизвикаа Аллаховиот гнев затоа што не веруваа во Аллаховите јасни докази, а и Пратениците бесправно ги убиваа; а и затоа што беа непослушни и во нивните злодела постојано претеруваа!“ [3]

Јошеа ибн Нон им наредил да влезат во градот и да јадат од каде сакаат и што сакаат, но под еден услов, да влезат ничкум, со спуштени глави велејќи: „Прости ни!“ Меѓутоа, наместо да постапат како што им било наредено, тие горди, неправедни и во желба да го исмејат Божјиот Пратеник Јошеа извикувале: „Жито, жито! Ние победивме благодарејќи на нашата сила!“ Некои од нив наместо да влезат во градот скрушено и ничкум, почнале да се влечкаат на своите задници и така влегле во градот.

Замисли ја само тврдоглавоста и непослушноста на овој невернички народ!

 По тој повод Возвишениот Бог во к*ранот вели: „И неправедните го заменија со друг збор, Зборот што им беше кажан, и над неправедните Ние спуштивме казна од небото затоа што беа непослушни.“[1]

Од тврдите срца, како оние на Евреите, не може да се очекува милост за никого. Никој не смее да дозволи да потпадне под влијание на нивното измамништво и лицимерие. Тие во своите срца носат омраза, завист и презир кон севкупната човечка заедница. Тие немаат пријатели или искрени поддржувачи. Тие не почитуваат никакви договори или даден збор. Во период од четириесет години грешно се поставуваат кон Бога и не се покоруваат на ниедна Негова наредба, а нивниот Божји Пратеник Мојсеј (Муса), нека е Божјиот мир над него, е веќе меѓу нив.

 Возвишениот Бог го праќа ангелот на смртта кај Мојсеј (Муса) и му дава избор да избере помеѓу животот и смртта. Мојсеј (Муса) во својата молитва вели: „Боже мој, земи ми ја душата во близина на Светата земја!“ Така ангелот на смртта му ја зел душата во близина на Бејтул-Макдис во растојание од фрлање на само едно камче. Помеѓу Евреите и Ерусалим се наоѓала само една црвена дина, но и покрај тоа тие не можеле да го најдат патот до таму. Така изгубени талкале во неможност да најдат излез. Мојсеј (Муса), нека е Божјиот мир над него, ја испуштил душата токму кај споменатата црвена дина.

Аллаховиот Пратеник Мухаммед, нека е Божјиот мир над него, вели: „Ако до тогаш бидам жив, ќе ви го покажам неговиот гроб, таму, покрај патот, веднаш до црвената дина.“[1]