Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

Те свиѓам ко хамбургер од Седмица, ко баба шо чека на тв у парламент седница. Ти го давав цел свет, но ти си купи атлас, ме шитна ко од Сител да отиде у Алфа Латас. Ми пасуваш фино, као Стоби вино, те свиѓам више месеци, години, деној, дај да ти ја запеам од кајшаров- бакнувај ме , кога сите ти велат немој.... Ми иде романтикава ко на алачки македонската кујна, те свиѓам жими Тито, Мерлин Монро и на Лејди Гага братучетка и од вујна.

Една интересна приказна за љубовта и лудоста ... не најдов соодветна тема во цел форум љубов па замислена , фолки ако мислите дека не и е тука местото преместувајте

        "....Некогаш одамна сите човечки чувства и квалитети се собрале на некое скриено место на Земјата.Кога Досадата се прозевнала три пати,Лудоста секогаш луда, им предложила нешто на сите:
 - Ајде да играме криенка ! Кој ќе се сокрие најдобро е победник од сите чувства.
Интригата ја подигнала десната веѓа а Љубопитноста неможејќи да премолчи прашала :
 - Криенка ?! Каква е таа игра ?
 - Тоа е една игра...започнала да објаснува Лудоста...во која ја ги покривам очите и бројам до милион,се додека вие не се сокриете.Кога ќе завршам со броење , почнувам со барање и оној кој нема да го најдам е победник !
Ентузијазмот почнал да игра , воодушевувањето го следи.Среќата толку скокала што ги наговорила Сомнежот и Апатијата која никогаш ништо не ја интересирало.
Но не сите сакале да играат.Вистината била против криењето а и зошто воопшто би се криела ? Ионака на крај сите ја пронаоѓаат Гордоста мислела дека тоа е глупава идеја , иако ја мачело тоа што незе не и текнало да ја предложи играта.Претпазливоста не сакала да ризикува.Но се согласиле на крај сите.
Лудоста почнала да брои.Мрзеливоста се скрила прва,која како и секогаш,само се фрлила под првиот камен што го видела на патот.Верата се качила на небо,зависта се скрила во сенката, Успехот се помачил да се качи на највисокото дрво.Великодушноста никако не можела да се одлучи каде да се скрие,затоа што секое место и се чинело совршено за некој од нејзините пријатели.Убавината се фрлила во најчистото езеро,Срамежливоста се пикнала во некоја пукнатина на некое дрво.Слободата се сокрила во ветрот,Себичноста си нашла место но само за себе.Лагата се сокрила на дното од океанот(лаже на крајот од виножитото) а Страста во кратер на вулкан.Заборавот заборавил да се скрие , но тоа не е ни важно.
Кога Лудоста избројала 999.999 Љубовта уште не нашла место да се сокрие затоа што сите места биле зафатени.Видела ружи па скокнала во нив и се сокрила во пупките.
Лудоста избројала до милион и почнала да бара.Прво ја нашла Мрзеливоста веднаш под првиот камен.Набрзо се чула Верата како расправа теологија со Бог а Страста излегла од кратерот од што и било страв.Случајно тука се нашле Зависта и Успехот а Себичноста не ни морала да ја бара , сама се појавила , излегла од своето место кое било пчелина кошничка.После некое време од барање Лудоста ожеднала па во кристалното езеро ја нашла Убавината.Со Сомнежот и било уште полесно затоа што не знаел каде да се скрие па го видела во близина на некој камен.Едно по едно Лудоста ги наоѓала сите.Талентот во златниот клас на житото,Анкциозноста во изгорената трева , Лагата на крајот од виножитото (лаже била на дното од океанот) а Заборавот заборавил и дека воошто нешто играат.Само Љубовта не можела никаде да ја најде.Пребарала насекаде и почнала да биде бесна Лудоста.Влегла меѓу ружите и со сува гранка од бес почнала да удира по прекрасните пупки.Одеднаш се слушнал болен крик.РУжините трње ги изгребале очите на Љубовта.Лудоста не знаела што да направи.Го најде победникот , чувството над чувствата , но Љубовта останала слепа.Лудоста плачела и ја молела Љубовта да и прости и најпосле одлучила да остане покрај Љубовта и да и помага.
И така Љубовта испадна победни меѓу чувствата но останала слепа а Лудоста ја следи каде и да оди таа."

Ах, Пагане, пола не те разбрав, но цела се наежив     

Тивка ноќ на јунско лето и болка од убав и нежен заборав. Една улица на крајот од градот и твојот балкон, а под него мирис на тага, гитара со циганска душа и дете со солзи во очите. А на крајот од улицата, во темнината на ноќта, само ти и надеж, тага и болка...

Тишината е работа на перцепција.

А тие седат на четири столчиња и молчат.

Таа го мрази, зашто ја изневери.

Тој ја изневери, зашто таа го мрази.

Башка не го разбира.

Таа вреска во себе, љута, на него, на себе.

Тој ја погледнува другата на заедничката маса.

Вика во себе, е да ми беше оваа, а и не мора да ме разбира.

А таа го гледа својот што седи до неа замислен.

Во главата и‘ одѕвонува- Сакааааааај мееееееее!

Тој молчи а сепак во мислата му ечи- Глуп, Глуп шо зема кредит.

Банкрот сум, а мојата троши како две, три, ма четири.

Како не земав некоја друга, например ова карши мене. Глуп, глуп, глуп.

.

Заминав, многу ми сметаше бука и галама на тишината на соседната маса.

Да, тишина е само работа на перцепција. Понекогаш ечи.

,,,,,Солзите на една жена,,,,, 

Каде сме?
Во вртлогот на љубовта,
Го чекаме косачот
Да ги земе нашите мртви срца
Да им го покаже патот до рајот
Зошто толку патеа на земјата!
Што е срцето?
Гроб!
Вечно почивалиште
На нашата мртва љубов!
А љубовта?
Војна!
Не може да има среќен крај.
Каде ли сме?
Еве не, назад на почетокот,
Со раширени раце чекаме
Нова шанса, нова љубов. Но како, боже?
Немаме гробови за нови војни!