Nemam magičnu moć
da iz života sve ružno izbrišem
ne mogu pretvoriti kamen u cvijet
isčupati sve korijenje tuge
sjajnim zvijezdama ugasiti noć
moje su dubine moje istine
bijelo platno duše još čeka boje duge

Nemam magičnu moć
da uništim izvore sjećanja
i vrelo srce zaledim
hladna stijena da postanem
i sudbinu da pobijedim,sve zaboravim

Nemam ogledalo istine
i odraz u njemu je samo moj
ne mogu promijeniti ćud u ljudima
i stvoriti bolje vrijeme
ne mogu prosjake bogatim učiniti
i izbrisati mržnje sjeme

Mogu dlanom uhvatiti vjetar
i gledati sunce što se rađa
zavoljeti istinu tvoju
pokloniti ti svjetlost svoje nade
i mijenjati samo sebe
mogu prijatelj ti biti
na nemirnom moru tvog života čvrsta lađa
s osmjehom na licu i vjetrom u kosi
što često te se sjeti,mislima daljine
s dušom koja iskušenjima prkosi
mogu voljeti tebe

Arsen Dedić -Poslije ljubavi


Poslije ljubavi
ostaju telefonski brojevi koji blijede
Poslije ljubavi
ostaju čase sa ugraviranim monogramima
ukradene po boljim hotelima
Poslije ljubavi
ostaje običaj da se bijelo vino nalijeva u dvije čaše
i da crte budu na istoj visini
Poslije ljubavi
ostaje sto u kavani i začuđen pogled konobara
što nas vidi sa drugima
Poslije ljubavi
ostaje na usnama metalni okus promašenosti
i adrese pozajmljenih soba od 4 do 6
Poslije ljubavi
ostaje rečenica – dobro izgledaš ništa se nisi promijenila,
javi se ponekad
imaš još moj broj
Poslije ljubavi
ostaju tamne ulice kojima smo se vraćali
poslije ljubavi,
ostaju melodije sa radija koje lagano izlaze iz mode,
ostaju tajni znaci,
ljubavne šifre,
ostaje tvoja strana postelje
i strah da će neko iznenada doći,
spuštena slušalica kada se javi nečiji tuđi glas,
hiljadu i jedna laž.
Poslije ljubavi
ostaje rečenica: „Ja ću prva u kupatilo"
i odgovor: „Zar nećemo zajedno?"
„Ovaj put ne"
Poslije ljubavi
ostaju saučesnici,
čuvari tajne koja nije više tajna,
ostaje laka uznemirenost kada u prolazu udahnemo
poznati parfem na nepoznatoj ženi.
Poslije ljubavi
ostaju nepotpisane razglednice Venecije i Amsterdama,
prepune pepeljare,
prazno srce,
navika da se pale dvije cigarete istovremeno,
fotografije snimljene u prolazu,
zagubljene ukosnice,
taksisti koji nas nisu voljeli
i cvjećarke koje jesu.
Poslije ljubavi
ostaje povrijeđena sujeta.
Poslije ljubavi
ostaju drugi ljudi i druge žene.
Poslije ljubavi
ne ostaje ništa.

СИ ИГРАШ СЕКОЈ ДЕН


Си играш секој ден со светлината на вселената.
Нежна гостинко, стасуваш низ цветот и водата.
И не си само таа бела глава што ја стегам
како грозд секој ден меѓу моите раце.

И на никој не прилегаш откога те сакам.
Допушти да те постелам меѓу жолтите венци.
Кој го запишал твоето име со букви од чад меѓу јужните ѕвезди?
Пушти ме да се сетам што си била кога уште не постоеше.

Изненаден ветар завива и чука на мојот затворен прозорец.
Небото е собрана мрежа со сенести риби.
Тука доаѓаат сите ветрови, сите.
Дождот се соблекува.

Птиците минуваат, бегајќи.
Ветар. Ветар.
Можам да се борам сам против силата на луѓето.
Луњата ги вее темните лисја
и ги одврзува ноќва сите чунови врзани за небото.

Ти си тука. Ох, не заминувај.
Ќе ми одговориш до последниот крик.
Свиткана до мене како да се плашиш.
Видливо е дека една чудна сенка понекогаш претрчува врз твоите очи.

Сега, сега исто така, малечка, ти ми ги носиш орловите нокти
и градите ти се мирисни како и тие.
Додека тажниот ветар лета убивајќи ги пеперугите
јас те сакам и мојата радост ја гризе твојата уста што е како слива.

Колку беше болно да те свикнам на мене,
на мојата душа осамена и дива, на моето име што сите го гонат.
Гледавме често како гори ѕвездата бакнувајќи си ги очите
и под нашите глави како се шири самракот како ладало што мавта.

Моите зборови врнеа врз тебе милувајќи те.
Одамна го сакав твоето тело од исончан седеф.
Јас верувам дури дека ти си кралица на вселената.
Ќе ти донесам радосни цвеќиња од планината, копиуе,
темни лешници и шумски кошници со бакнежи.

Би сакал да ти го направам тебе
она што пролетта го прави со црешите.


Пабло Неруда

danas necu
Danas neću,paše mi tišina
u njoj me samoća smiruje
danas neću,neka padne tmina
što pjesmom vjetra
dušu mi dodiruje

Danas neću,pusti me da sanjam
ostavivši danu korake u travi
danas neću,hoće mi se tako
zatvoriti sebe da me vrijeme zaboravi

Danas želim,samo svjetlost biti
zaspala pod mjesečevim sjajem
danas hoću,samo svoja biti
da tišinom sebe tebi dajem

Danas neću pustiti ni riječi
jer ti šutiš uvijek u tišini
ne mogu ja uvijek tebi teći
ali bit ću u tvojoj blizini

Danas volim samo izdaleka
zagrljajem smiraja u sebi
danas srce tvoj odgovor čeka
da probudiš ljubav zaspalu u tebi

ne spadja vo poezija sigurno i prepisano e , no sepak e ubavo

Dozvoli da te unistam so mojata ljubov.....
tivko.......poleka ........no sigurno......

Михаил Лермонтов

* * *

Я не достоин, может быть, 
Твоей любви: не мне судить; 
Но ты обманом наградила 
Мои надежды и мечты, 
И я всегда скажу, что ты 
Несправедливо поступила. 
Ты не коварна, как змея, 
Лишь часто новым впечатленьям 
Душа вверяется твоя. 
Она увлечена мгновеньем; 
Ей милы многие, вполне 
Еще никто; но это мне 
Служить не может утешеньем. 
В те дни, когда, любим тобой, 
Я мог доволен быть судьбой, 
Прощальный поцелуй однажды 
Я сорвал с нежных уст твоих; 
Но в зной, среди степей сухих, 
Не утоляет капля жажды. 
Дай бог, чтоб ты нашла опять, 
Что не боялась потерять; 
Но... женщина забыть не может 
Того, кто так любил, как я; 
И в час блаженнейший тебя 
Воспоминание встревожит! 
Тебя раскаянье кольнет, 
Когда с насмешкой проклянет 
Ничтожный мир мое названье! 
И побоишься защитить, 
Чтобы в преступном состраданье 
Вновь обвиняемой не быть!