Поучни случки

    



Додека се обидувал да замисли како Бог теши, писателот М.Е. Парс својата мисла ја изразил со следните прекрасни зборови:

„Дете на мојата љубов ,потпри се цврсто! И дозволи ми да ја почуствувам тежината на твојата грижа. Го знам твојот товар, зошто јас сум го вообличил. Јас го ставив во своја рака и сторив од него тежината да биде најлесна за тебе. Кога го ставив врз твојата повиена силуета, реков: Ќе бидам близу и додека се потпираш врз мене, тој товар ќе биде мој, а не твој.“

Додека ги пишувал овие зборови писателот можеби ги имал на ум зборовите што ги изговорил апостол Петар : „Сите ваши грижи оставете ги на Него зошто Он се грижи за вас.“(1 Петрово 5,7)

Христијанинот верник не е оставен во мрак на безнадежност кога животните искушенија му се закануваат да го уништат. Тој има извор на утеха и на совет – некого во кого може да се надева. Тој има прибежиште.

Сепак тоа не значи во условите на човечките можности сите страдања можат да се објаснат и наполно да се сфатат. Веројатно никој наполно не го разбира проблемот на болката и болестите или зошто Бог дозволува свирепост во односите со луѓето. Овој дел на човечкото искуство покренува многу прашања на кои напразно бараме одговори.

Секој од нас ќе искуси болка. Кога во безизлезот и во збунетоста вие и јас ќе поставиме прашање: „Зошто требаше да ми се случи тоа мене?“ или “Зошто оној што ми е толку мил мораше да помине низ сето тоа?“, на тоа не постојат лесни одговори. Постојат тајни во кои човечката моќ на сфаќање не може да проникне.

Не е тешко да се пронајде причината за многу несреќи. На пример, ако некое лице пие, а вози, лесно можеме да разбереме зошто настанала несреќа. Ако некој пуши и добие рак на белите дробови, научниците не се многу изненадени со појавата на трагичните последици. Дејството на законот за “сеидбата и жетвата“ често се покажува мошне остро.

Но што да се каже за невиното дете што го убил пијан возач? Или за младичот што живеел живеел здрав и чист живот, а сепак доживеал смртен удар на страшна и неизлечлива болест? Апостол Петар ја допира оваа тајна со следниве зборови: “Возљубени, не чудете се на огненото искушение, што ви се праќа поради испитувањето, како нешто ново да ви станува “(1 Петрово 4,12)

Кога ќе се соочиме со неочекувани проблеми, со непријатни искушенија, со тешки недоразбирања и со лични трагедии, забораваме дека тоа што не снашло не е ниту нова ниту непозната појава. Според текстот на апостол Петар, верниците на црквата пред две илјади години воделе борба со истите искушенија. Таа борба е постара и од искуството на апостолската црква. Во книгата за Јов, што се смета за најстара книга на Библијата, суштината на живеењето на Земјата е изразена вака: “Роден од жена, човекот е кратковечен и презаситен од неволји“ (За Јов 14,1) Се чини дека оваа слика во својата долга историја ниту малку не се изменила. Овој свет е преполн со неволји, со болки, со страдања и со смрт. Мнозина беспомошно застануваат пред фактот што катастрофите и несреќите подеднакво ги погаѓаат и побожните и грешниците. Понекогаш се чини дека побожните поднесуваат поголем дел од општите човечки страдања. Тоа го забележал пистаелот на химни, Асаф, и тоа свое сознание го преточил во стиховите на 73 Псалм. Сјајното напредување на грешните и искушенијата на светите и за него биле загатка се додека Бог не му помогнал да го сфати конечниот исход. Библијата нагласува дека страдањето дошло на овој свет како последица на гревот. Кога на гревот не би му било дозволено да влезе на оваа планета, не би имало ниту страдања. Кога Бог ќе го отстрани гревот и ќе ја обнови земјата, нема повеќе да има солзи ниту жалост, ниту болка, ниту тага. “Бог ќе избрише секоја солза од нивните очи, и смрт нема да има повеќе, ниту плачење, ниту викање, ниту болест нема да има повеќе, зошто првото помина.“ ( Откровение 21,4)

Меѓутоа, фактот што гревот предизвикува страдања не значи дека секој поединец ќе страда само поради гревот што го сторил во својот живот. Вистина е дека многу неволји поднесуваме затоа што други ги предизвикале во нашиот живот.

Понекогаш, како во случајот на Јов, ѓаволот предизвикува неволји. Постојат и болни искуства што Бог дозволува да дојдат на нас затоа што сака да оствари посебна цел што не можеме да ја согледаме. Сега “знаеме нешто“ и “сега гледаме нејасно како во огледало, а тогаш – лице во лице, сега знам нешто, а тогаш ќе знам како што сум познат“ (1 Коринќаните 13,9 -12)

pcelka напиша: Мојата омилена тема , одамна не сум ја посетила... Незнам колку е ова поучна случка, повеќе е моја приказна, но сакам да ја напишам тука.... Од почетоков на годинава работев напорно и долго на еден проект.Почнаа да ми се јавуваат главоболки, но си мислев дека сето тоа е од напор.Ама не било така. Болките стануваа секојдневни и неподносливи... отидов на лекар, резултатите........ шок........ Во прв момент мислев дека целиот мој свет ..ми се урна....колку беше болката голема, толку растеше бесот и лутината во мене. И безброј прашања од типот, Зошто Мене ??? Од каде сега ова ??? Зарем малку ми беа другите несреќи ??? Една реченица од Евангелос како да ме врати во колосек..... Не го вперувај прстот во Бог...! И тогаш си реков, што е тука е ... Заминав од овде, и после неколку испитувања надвор... состојбата не беше таква односно резултатите не покажаа како овдешните....... Не сакав никој да се моли за мене не се молев ни јас.сакав да биде онака како што ќе одлучи Бог. Секое мое будење, наутро, првата помисла ми беше , јас се разбудив, Ти благодарам Господе..! Ти си знаеш, како треба ...! Тоа не беа молитви, туку еден вид Благодарност до Бог, што ми подарува ново утро , ден, вечер.... Сега неколку дена сум дома, многу подобра од како заминав следнава недела пак се враќам, да ги дозавршам терапиите И се надевам дека се ќе биде во ред, и дека мојот 24 ти роденден ќе си го славам тука, а не горе на небото со Тоше...како што си помислив. Многу сум им благодарна на Православие и Евангелос.. ...а највеќе на Тетратка, кој постојано беше со мене   ...

Taka e Pcelke, BOG najdobro znae kako treba... ostavi se vo Negovi race .

Golem pozdrav do tebe i ti se vosh*tuvam na tvojata hrabrost i duhovna sila.

 Golem pozdrav i do site sto gi navede koi  ti davale poddrska , jas ke se molam za tebe . BOG neka te blagoslovi

Понекогаш се непотребни, но понекогаш се и неопходни. Бог ќе ни суди за она што сме го кажале, а не сме требале, но ќе ни суди и за она што сме го премолчиле, а сме требале да го кажеме.
Повикани сме да охрабруваме, да говориме за силата на Бог и да ги охрабруваме луѓето да се молат. Оној што ја знае и ја искусил моќта на молитвата не може да молчи за неа.

"Молете и ќе ви се даде; барајте и ќе најдете; чукајте и ќе ви се отвори." (Исус во Матеј 7:7, Библијата)

"Досега ништо не баравте во Мое име; барајте и ќе добиете, за да биде вашата радост полна." (Исус во Јован 16:24, Библијата)

"Ако останете во Мене и ако Моите зборови останат во вас, барајте што и да посакате, и ќе ви биде." (Исус во Јован 15:7, Библијата)

"И така, исповедајте си ги гревовите еден на друг и молете се еден за друг, за да оздравите!" (Јаков 5:16, Библијата)

pcelka, повеќето форумџии знаат дека и јас поминав низ сличен, а можеби и малку потемен тунел од оној низ кој што сега поминуваш и се надевам и молам дека ги доодуваш ти.
И јас пред година дена слично на тебе пишав на една тема (Благодарност до Бог?) за моето патешествие низ тој тунел, со посебен акцент на Божјата рака која верно ме водеше низ тој тунел преку чија светлина темниот тунел беше навистина силно осветлен.
Јас бев болен од рак, имав 2 операции и 8 хемотерапии. А ме снајдоа и други несреќи кои не ги пишувам тука јавно, но ти ги пишав тебе лично.

Многумина ме гледаа со сожалување дека минувам низ тој темен тунел, чудејќи се како е можно да гледам светлина во таа темнина и како е можно да стојам цврсто оптоварен со целиот тој товар врз моите плеќи, а да не се скршам. Тие се чудеа на тоа, затоа што ме гледаа само мене и не можеа да го видат Бог кој цврсто ме држеше исправен, Бог Кој ми даваше сила, светлина, надеж, вера, мир кој го надвисува човечкиот мир и песни во срцето со кои што непрестанав да го славам дури и во тие моменти.

pcelka напиша: И безброј прашања од типот, Зошто Мене ??? Од каде сега ова ??? Зарем малку ми беа другите несреќи ???

Многумина ми ги поставија тие прашања кои што си ги поставила и ти: Зошто баш тебе да те снајде оваа несреќа? Некои од неверниците ми велеа: Па нели ти си со Бог, тогаш зошто баш тебе те снајде ова?
На ова им одговарав: Па зарем не е подобро што ме снајде мене, отколку тебе? Зарем не е подобро што ме снајде мене кој верувам во Бог, помирен сум со Него и имам надеж за вечниот живот, отколку да те снајдеше тебе кој немаш надеж за животот после смртта и која претставува фатален крај за тебе?
Еден неверник еднаш ми рече (парафразирам): "Џабе веруваш во Бог, види што те снајде." Овој човек, кој патем многу ми беше драг, за жал почина лани.

Интересно е тоа што откако јас бев излечен од оваа опака болест, никој од неверниците не ми го постави прашањето: Зошто баш ти? Зошто баш ти преживеа, а многумина починаа?
Имено, додека идев на хемотерапииите и болниците запознав неколку пријатели (ги нарекувам хемо-пријатели). Четворица од нив веќе починаа. Четвртиот почина пред 4 дена. Еден беше и со поран стадиум од мојот. Зошто тие починаа, а мене ме снајде да преживеам? Никој не ми го постави ова прашање. Интересно нели?

pcelka напиша: Не сакав никој да се моли за мене не се молев ни јас.сакав да биде онака како што ќе одлучи Бог. Секое мое будење, наутро, првата помисла ми беше , јас се разбудив, Ти благодарам Господе..! Ти си знаеш, како треба ...! Тоа не беа молитви, туку еден вид Благодарност до Бог, што ми подарува ново утро , ден, вечер....

Темава е "Поучни случки". Се надевам дека твојата поука што ја оставаш тука не е да не се молиме кога сме во тешки ситуации, затоа што таа поука би била спротивна на Христос кој неколку пати ги поучуваше учениците: "Молете се, молете се, молете се, барајте, чукајте..."

pcelka напиша: Многу сум им благодарна на Православие и Евангелос.. ...а највеќе на Тетратка, кој постојано беше со мене   ...

Те советувам да напишеш: повеќе на Тетратка (еве една гушка и од мене до него ), а највеќе на Бог кој беше постојано со тебе и сеуште е со тебе

 Odlicna poucna slucka Blagoj, mnogu trogatelna

ДЕТЕ СО ДАР НА ПРОЗОРЛИВОСТ

Во септември пред неколку години во Онколошкиот оддел на Универзитетската болница во Риос владееше голем неред. Малиот Димитарче неодложно го бараше болничкиот свештеник. Сакаше задолжително да се причести.

Имаше 13 години. Речиси година и пол се наоѓаше на таа клиника. Една мала главоболка го доведе тука. Лекарите дијагнозираа рак на мозокот. Неговото потекло беше од Фиери, од Албанија. Неговите родители беа некрстени. Неколку години живееја во Патра. Тој, за кусо време по неговото доаѓање во болницата, посака да се крсти. Слушна за Христа и сакаше да стане Негово „дете“. Се крсти „Во името на Отецот, и Синот, и Светиот Дух“, се разбира откако беше поучен во верата.

Сите го засакаа на клиниката. Ракот напредуваше брзо и веќе го беше лишил од видот. Воопшто не гледаше, ништо и никого. Но слушаше со големо и чудесно трпение. Не се жалеше. Велеше дека Бог го љуби многу. Се молеше и ги молеше неговите родители да го прават истото.

Сите кои го посетуваа сфаќаа дека ова дете не е обично. Постојано зборуваше за Бога. Секогаш беше љубезен и радосен. Неговото лице блескаше. Сакаше често да се причестува со Светите Дарови. Кога понекогаш мајка му ќе беше во некој друг дел од клиниката, викаше: „Мајко, дојди брзо. Доаѓа попчето со Христос. Се качува по скалите. Дојди да ме подготвиш“. И така и се случуваше. Свештеникот доаѓаше и го наоѓаше Димитарче седнат на креветот, со отворена уста како побожно се прекрстува. Иако не го знаеше точното време кога ќе дојде свештеникот со Чесните Дарови, со дарот на прозорливост го гледаше како доаѓа, и покрај тоа што имаше две затворени врати што ја делеа собата од ходникот од каде што доаѓаше свештеникот. Тоа го потврдува и побожната госпоѓа Марија Галиацату којашто доброволно се грижеше за ова дете. „Госпоѓо Марија, сакам да ви кажам нешто“, - ì рече еднаш. „Кога доаѓа попчето со Христос, го гледам на скалите како се качува и до него гледам два високи, убави човека во бела облека кои се наклонуваат кон Светиот Путир и со раширени раце го пазат“.

Еднаш лекарот го праша: „Како си, Димитарче, како ти оди?“ Му одговори: „Господине лекар, меже ли да ви кажам нешто одблизу? Јас сум добар. А вие не грижете се што замина вашата сопруга. Бог ќе биде со вас зашто сте добар човек“. Лекарот остана неподвижен некое време. Никој не знаеше за тажниот настан што се случи претходниот ден во неговиот дом, за тоа, дека неговата жена го напушти и зеде друг маж.

„Тоа е дете Божјо“ – велеа оние кои го познаваа.

Кога се причести за последен пат не можеше веќе да седи исправен на креветот но со радост и копнеж Го прими Христа лежејќи на креветот. „Благодарам многу“, - прошепоти и потоа се упокои.

Свештеникот, кој, кога отиде утредента на гробиштата за да му изврши на Димитарче трисагија, рече: „Првпат во мојот живот гледам вакво тело. Неговото лице е насмеано, блеска и има боја на килибар“.

Неговите родители многу Го засакаа Христа и сакаат и тие да се крстат.



Превод од грчки:

Ѓакон Јани Мулев




Изменето од Maran Ata - 19.Мај.2010 во 13:31

Стапалки во песокот (Footsteps in the sand)



Една ноќ, еден човек имал сон.
Тој сонувал дека одел по плажата заедно со Господа.

Низ темното небо блеснувале сцени од неговиот живот.
За секоја сцена, тој забележал два пара на стапалки во песокот.
Едните му припаѓале на него и другите на Господ.

Кога последната сцена од неговиот живот блеснала пред него,
тој погледнал назад во трагата на босите нозе во песокот.
Тој забележал дека многу пати по должината на патот на неговиот живот
има само еден пар на стапалки.
Тој, исто така забележал дека тоа се случило во
најтешките и најтажнните моменти во неговиот живот.
Ова му пречело и тој го прашал Господ за тоа.

"Господе, Ти рече дека штом еднаш ќе решам да те следам,
ќе одиш со мене по целиот пат.
Но јас забележав дека за време на
проблематичните времиња во мојот живот постои
само еден пар на стапалки.
Јас не разбирам зошто кога ми требаше најмногу, Ти
ме оставаше? "

Господ одговори: "Моје скапоцено, скапоцено дете.
Те сакам и никогаш нема да те оставам.
За време на вашите моменти на испитување и страдање,
кога ќе видиш само еден пар на стапалки во песокот,
Тоа беше тогаш, кога Јас те носев."



Бог е навистина најпрекрасен!



Изменето од Rita.MD - 16.Мај.2010 во 23:17