Глуварче

Глуварчето (Taraxacum) спаѓа во родот на билки и е од фамилијата Asteraceae. Тоа е повеќегодишна билка со жолти цветови.

Глуварчето успешно расте на секое земјиште, но најмногу му одговараат ливадите и тревниците, пустите места и напуштените ниви. Расте и покрај патиштата и околу населените места.

Глуварчето цвета од март до октомври.

Допирот со свежиот млечен сок може да предизвика алергиска реакција на кожата.

Глуварчето го јакне организмот и му помага на телото да се ослободи од отровите. Глуварчето е природен лек и за многу заболувања.

Уште древните народи знаеле дека глуварчето има лековити својства, а дека сокот исцеден од младото глуварче го подобрува нарушеното здравје.

Латинскиот назив на глуварчето е Taraxacum. Во превод тоа значи „дива салата“, бидејќи неговите здрави листови оддавна се ценети во исхраната.

Глуварчето е познато по својата лековитост. Но, тоа е и многу хранлива билка богата со витамини А, Б, Ц, со минерали (посебно со калиум, натриум и магнезиум) и со органски киселини. Пролетната салата од глуварче се прави од сосема млади листови, кои се берат пред цветањето на билката и надвор од населените места.

Во народната медицина, глуварчето се применува за јакнење на организмот и за пролетно чистење на крвта. Од него може да се прави чај, сируп или вино.

Коренот од глуварчето има сложен хемиски состав. Млечниот сок од глуварчето содржи: хетерозиди, јагленохидрати, минерали, и други корисни состојки, па често се користи за лекување на камен во жолчната кеса, камен во бубрегот, за атеросклероза и многу други заболувања.
Глуварче за чистење и јакнење на организмот

На лицата со нежно здравје им се препорачува салата од свежи, сосема млади листови и корен од глуварче, зачинета со лимонов сок и маслиново масло. Ваквата салата или чистиот сок од глуварче ја прочистуваат крвта, ја подобруваат крвната слика, како и го чистат организмот од наталожените отрови. По ваквото чистење на организмот доаѓа до ублажување на реуматските симптоми и исчезнување на многу кожни заболувања, кои се често последица на загаденоста на организмот со токсини.
Глуварче како природен лек за атеросклероза и камен во бубрегот

Во современата медицина глуварчето има големо значење како средство кое помага во нормализацијата на размената на материите во организмот. Со тоа, глуварчето делува благотворно при некои заболувања, како на пример при: гихт, реуматизам, кожен осип, фурункулоза (гнојни чиреви на кожата) и гојазност.

Во Бугарија, глуварчето широко се применува и како средство за лекување на атеросклерозата, а глуварчето во Германија и Полска се користи и како природен лек против каменот во бубегот и како еликсир во периодот на реконвалесценцијата (опоравувањето) по прележаните тешки инфективни заболувања.
Глуварчето за подобар апетит и подобро варење на храната

Листовите на глуварчето се богати со каротиноиди, со витамини како. А, Б1, Б2 и Ц, со минерали (посебно калиум, калциум и магнезиум), стеарини, инсулин, каучук, холин, органски киселини, соли на калиум и калциум и смоли.

Горчливите материи од билката го подобруваат апетитот и го подобруваат варењето на храната. Исто така, глуварчето, како и сите други горчливи билки, го стимулира излачувањето на жолчката.
Глуварчето како природен лек за црниот дроб и жолчната кеса

Коренот и листот од глуварче се користат во лекувањето на болестите на црниот дроб и жолчната кеса, за лекување на камен во жолчната кеса, како и како природен лек за колит (воспаление на дебелото црево), жолтица, запек... Коренот се собира во пролет, кога е најсочен, а листовите се берат пред цветањето на билката.
Глуварчето како сировина за добивање на лекови

Во современата медицина и во фармацевтската индустрија, коренот од глуварчето се користи како сировина за добивање на лекови, бидејќи истражувањата и фитохемиските студии покажале дека тој содржи: горчлив гликозид тараксицин, полисахариди, инсулин, сахароза, белковини и многу други корисни материи.
Глуварчето како додаток на јадењата

Младите листови од глуварчето може да се додаваат и на други свежи салати, да се ставаат во чорби, да се од нив прават вкусни и здрави сосови и да се додава на месото печено на жар.

Правите гурмани тврдат дека закиселените или маринирани цветни пупки од глуварчето се одлични за правење на разни вкусни и здрави сосови и преливи.

Лековите на база на глуварче не треба да се земаат подолго од месец и пол дена, бидејќи прекумерната доза може да ги оптерети органите за варење и да предизвика несакани ефекти. Ако се користи во препорачаните количини, глуварчето е еден од најјаките лекови од природата.

За лек треба да се користи глуварче кое расте во чиста средина. Урбаното глуварче го филтрира загадениот воздух и ги апсорбира отровите, па затоа не се препорачува, бидејќи може повеќе да му наштети отколку да му помогне на организмот.

Бреза – лековита билка

Брезата (betula pendula) е билка со тенки, витки гранчиња и бела мазна кора, која може да се лупи на листови, тенки како лист хартија. Безата може да израсне од 10 до 25 метра во височина. Цветните реси се долги 3-4 sm, а се развиваат заедно со лисјата.


Постојат две врсти на бреза: бела или обична бреза и цветна или северна бреза. Во фитотерапијата и двата вида на бреза имаат еднаква вредност и примена.

За лек се собира сокот, ресите, листовите и кората. Сокот се вади кон крајот на февруари и во март. Лисјата се бераат во пролет, кога се млади и потполно развиени. Тие имаат специфичен мирис и горчлив вкус. Лисјата треба да се сушат на ладно и проветрено место, а никако на сонце. Брезовите лисја содржат околу 8% танин, околу 8% шеќери, малку етерично масло, смола, горчливи материи, сапонозиди и друго.Кората се собира во пролет и есен.

Брезата е една од најдобрите диуретични билки, со многу јако дејство. Од пупките и листовите на брезата се припрема чај, кој е еден од најдобрите природни диуретици. Тој помага во исфрлањето на вишокот на водата од организмот, помага во намалувањето на отоците, кои се јавуваат поради слабост на срцето или заболувања на бубрезите. Бидејќи чајот од бреза ја зголемува функцијата на бубрезите, односно елиминацијата на водата од организмот, тпј и помага и во исфрлањето на штетните отрови од телото. Според тоа, брезата е природен „чистач“ на организмот. Воедно, чајот од бреза врши и дезинфекција на мочните патишта.

Чајот од брезовите лисја не треба често да се пие, бидејќи има и други лековити билки со слично дејство во поглед на излачувањето на урината, но тој посебно се препорачува за растварање на бубрежните каменчиња и за нивно побезболно исфрлање.

Брезовите лисја се користат многу успешно и за лекување на кожни заболувања, лишаи, ги отстранува белковините од урината, ја исфрла кислеината од организмот, па се користи како природен лек за грозница, ревматски заболувања и водена болест.


Во пролет, кога ќе почнат да циркулираат соковите, се пробушува дупка во брезовото стебло. После тоа , дупката се затвара со дрвен клинец. Од едно стебло може дневно да се собере околу 4- 5 литри сок, а околу 170 литри во сезона. Честото бушење на едно исто стебло штетно делува на дрвото, му се намалува отпорноста према габичните инфекции. Брезовиот сок е богат со шеќер, па доколку го загреваме до вриење, се добива брезово вино.

Сокот и виното од бреза се одличен природен лек за лекување на атеросклероза, гојазност, бубрежни каменчиња и други бубрежни заболувања.


Природни рецепти од бреза
Чај против водена болест:

5 g листови од бреза, 5 g рузмарин, 5 g листови коприва, 10 g коњско опавче (equisetum arvense) и 10 g листови од боровинка. Една лажица од оваа мешавина се прелива со 2 децилитри врела вода. Оладениот чај може да се заслади со мед.
Чај против ревматизам и гихт:

Применете иста количина на листови од бреза, листови коприва и кора од крушина (Rhamnus frangula). Чајот пригответе го и пиете го исто како и во претходно наведениот рецепт.
Пролетно чистење на организимот:

Од стеблото на брезата се исцедуваат 5-6 лажици сок и се меѓа со козјо мелко и мед, или со малку вино. Овој напиток се пие во пролет за прочистување на крвта.

МЕЧКИНО ГРОЗЈЕ

Мечкино грозје при воспалени мочни патишта
При терапија со препарати од мечкино грозје треба да се избегнува кисела храна

Воспалението на мочниот меур предизвикано од бактерии се нарекува цистит. Симптоми на ова заболување се честото мокрење, печење при мокрење, чувство на непријатност и притисок над срамната коска. Многу често при мокрење, особено при крај на мокрењето, се јавува остра болка, а понекогаш и крв, односно гној во урината. Кај жените циститите се почести од повеќе причини. Специфичната градба на женската уретра, а особено нејзината должина (околу 3 см) условува непосреден контакт со вагината и надворешната средина.

Од друга страна, при бременост и менопауза се создаваат поголеми предиспозиции за инфекција на мочниот меур. Кај постарите мажи многу често циститот се јавува како последица на аденом на простатата. Можна компликација при подолготрајни цистити е воспаление на бубрезите. Циститот се разликува од воспалението на бубрезите по тоа што никогаш не е проследен со покачена температура.

Едно од најпознатите растенија што се користат при воспаленија на мочните патишта е мечкиното грозје (Arctostaphylos uva ursi). Тоа е зимзелена, многугодишна, разгранета грмушка, висока 20 до 50 см, која расте и кај нас на планински места со песоклива и каменлива почва. Нејзините лисја се карактеристични по тоа што се изразито дебели, кожести и имаат облик на лопатка, при основата се стеснети. Во фитотерапијата се употребуваат лисјата, кои се собираат кога билката цвета - од мај до август. Најважно дејство на таа билка е уроантисептичното (ги уништува патогените микроорганизми во уринарниот тракт). Лековитото дејство на билката при воспаление на мочните органи се надополнува и со нејзиното диуретично дејство (го засилува излачувањето на урина). Значајно е да се напомене дека при употреба на чај од оваа билка урината треба да има базна реакција, а тоа ќе се постигне кога пред употребата на чајот ќе се испие 1 кафена лажица сода бикарбона. Активните состојки на оваа билка се арбутин и метил-арбутин, кои само во базна средина преминуваат во хидрохинони, кои се, пак, носители на антисептичкото дејство. Затоа пациентите се советуваат да избегнуваат внесување на кисела храна (кисело овошје) за време на терапијата со оваа билка. Чајот се подготвува кога една чајна лажица исушени и здробени лисја се прелеваат со 250 мл вода и се варат 5 минути. Потоа треба да отстои 20 минути. Дневно се пијат по 2 чаши. Пациентите со чувствителен желудник или тие што страдаат од гастритис и чир треба да го подготвуваат чајот без варење, на следниов начин: една супена лажица здробени лисја се прелеваат со 2 чаши студена вода, се остава да отстои цела ноќ и потоа се процедува. Таа доза е за 24 часа и се пие постепено во мали количества. Со избегнување на варење на чајот се спречува ослободувањето на материи што ја дразнат лигавицата на желудникот и на цревата. ...............

АЛОЕ ВЕРА

Алое вера е растение кое најверојатно потекнува од северна Африка, Мадагаскар и Арапскиот Полуостров. Ова растение се споменува уште во Стариот Завет 6000 години пред Исус. Се смета за лековито.

ОПИС:
Алое вера е билка која содржи повеќе од 280 потврдени состојки, полезни за човековото здравје. Постојат повеќе од 250 видови на алое, но со најмногу лековити својства се само 3-4 вида. Најлековита е Aloe Barbadensis Miller, што ја открил ботаничарот Милер на островот Барбадос. Целосно развиеното растение во просек е високо 75-120 сантиметри и има 12-15 листови, широки 10-13 сантиметри, дебелина 2-3 милиметри. Листовите се распоредени во форма на розета. Младите листови растат внатре високо, надворешните претставуваат стари листови. Еден лист тежи 1,5-2 килограми. Корењата на алое вера се релативно кратки и лежат само на земјата. Тоа е и причината што алое вера има потреба од многу вода. Но природата тука се обезбедила со многу големи резерви на вода и храна во форма на внатрешен безбоен гел.

ЛЕКОВИТИ СВОЈСТВА:
Рецепти со алое вера се пронајдени и на месопотамските глинени плочки 2200 години пред наша ера, во градот Нипур. Напишан опис за лековитото дејство на алое вера е пронајден во стариот Египет меѓу колената на една мумија на папирус од 1550 година п.н.е. Ова растение е пренесено во Азија 400 години п.н.е. Грчкиот лекар Целзиус, алојата ја вовел во медицината 50 години п.н.е. Во записите од ова време ова растение се споменува како семоќно, чудесно растение. Како кралско и свето растение, Алојата ја почитувале и со успех ја употребувале фараони, Индијанци, Кинези, Јапонци, како и многу други народи и племиња, потоа Индира Ганди,Наполеон Бонапарт, Александар Велики, Колумбо, Хипократ и други.

Првиот подетален опис за лековитите својства на ова растение го дал Диоскорида (68-41 п.н.е). За растението пишувал дека носи мирен сон, го чисти стомакот, ги лечи изгорениците и многу други болести. Подоцна станува многу значајна во медицината на стариот Рим. Во Кина, алое вера почнува да се користи меѓу 800-700 година п.н.е, особено за лекување на болестите на кожа, синуси, грозници и грчеви кај децата. Се смета дека шпанските мисионери го донесле ова растение во новиот свет во 15 и 16 век. Ја саделе околу католичките мисии, а домородците ја користеле како универзално средство за лекување на Карипските Острови во Централна и Јужна Америка. До 19 век се објавени стотици трудови, каде доктори и лаици од цел свет го опишуваат лековитото дејство на алое вера. Во Америка во 1820 година, официјално е прифатено како средство за заштита на кожата. Заинтересираноста на имунолозите и онколозите во последно време е многу зголемена поради добрите резултати од истражувањето во доменот на имуномодуларното, антитуморското и антиалергиското делување на одделни компоненти кои ги содржи ова растение.



ОДГЛЕДУВАЊЕ НА АЛОЕ ВЕРА:
На Флорида во 1912 година е основана прва комерцијална плантажа на алое вера. За хумани цели се берат само сосема зрелите листови по нивната 4,5 годишна старост. На ширината на листовите влијаат повеќе фактори, како ветер, временските прилики како и другите надворешни фактори. На плантажите на jужен Тексас, околу долината на реката Рио Гранде, садниците на алоја се садат во редови, на оддалеченост од 60-70 сантиметри, што овозможува модерна, моторизирана обработка, берба и навремено транспортирање.

НАЈПРЕПОРАЧУВАНО ЗА:
- јакнење на имунитетот
- Содржи природен против-воспалителен ефект.
- Има позитивни резултати кај луѓе со стомачно-цревни и кожни проблеми, како и кај артритис
- одличен кај алергии



Изменето од Brunette - 02.Декември.2009 во 16:47

 

Шипинка

Шипинката (или шипка) е вид на роза која е широко распространета низ целиот свет. Уште се нарекува „кучешка роза“ што е директен превод од научното латинско

Шипинката (или шипка) е вид на роза која е широко распространета низ целиот свет. Уште се нарекува „кучешка роза“ што е директен превод од научното латинско име (Rosa Caninaиме (Rosa Cani).

Шипинката е повеќегодишна листопадна грмушка, која може да достигне висина од 1 до 5 метри. Расте во секакви предели со умерена контитнентална клима, но забележливо е тоа што грмушките кои растат на поголема надморска висина даваат поголеми плодови. Младите гранки се покриени со боцки, како и кај другите рози. Цветот е розев, кој дава мали црвени овални плодови по кои шипинката е најмногу позната.

Плодот од шипинка се користи за правење чај, џем и мармалад. Широко е распространет во народната медицина и се користи како универзалeн лек против настинки и вируси. Исклучително е богат со Витамин Ц и сите продукти од шипинка се меѓу најдобрите извори за овој витамин.

Плодовите остануваат на дрвото за време на зимата, откако ќе отпаднат лисјата. Најпогодни за берење се во јануари−февруари, по што се сушат и се чистат од семките. Понатаму исушениот плод може да се употребува на разни начини.

Шипинката е широко распространета по сите планини во Македонија.