Најубавите македонски љубовни стихови

kejt-d-grejt напиша: mamma напиша: <FONT face="Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif" size=2><SPAN><SPAN style="FONT-WEIGHT: bold">Nikola Jonkov Vapcarov   Proshtalno   na zena miPonekogash ke idam v tvojot sonko nechekan i dalek gost...Ti,ne me ostvaj na patot, von,Od porti istaj go lostot!Ke vlezam tivko,krotko ke si sedamKraj tebe,v mrakot vtrenchen,da te gledam samI koga nasiten,ke zapram da te gledamKe mi te baknam i.........ke zaminam</SPAN></SPAN><FONT face="Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif" size=2><SPAN><SPAN></SPAN></SPAN>   KOOOOLKU E UBAVAAAA.......

колку ни беше убавоооо....

Каменолом во мене

Ако ти ги дадов очите
очите мои наплачени,
уморни, ситни, намачени,
зошто не ти ги дадов солзите,
солзите горки избистрени
болките со нив исчистени?

Ако ти ги дадов усните,
усните мои копнежливи
бакнежите искрени, а сомнежливи
зошто не ти ги дадов желбите
желбите недостижни , накитени
копнежите по тебе заскитани?

Ако ти го дадов срцето, срцето мое младешко,
младо, а в трепет завиено,
зошто не ти ги дадов раните,
раните, длабоки, неизлечиви,
милионите парчиња растргнати?

Ако ти ја дадов душата,
душата моја широка,
искрена, детска, наивна,
зошто не ти ги дадов градите,
градите, свиткани, залипани,
ноките тивки непреспиени?

Зошто, зошто сега срцето,
и до срцето и до душата
и над душата очите
и под очите усните,
страдаат скришум, таговно?

Зошто, зошто сега срцето е скршено,
а душата напатена,
очите не сјаат,
а усните пецкаат,
зошто сега се ми вене,
а ти си каменолом во мене.

Трето писмо

Беше тоа еден ден што траеше цела година.

A беше тоа кога помислував
дека твојата коса низ туѓи прсти
истекува ко млаз вода или ко сува пченица,
па јас останував сам и сите остануваа сами
и возовите добиваа нови и незнајни брзини
и веќе никаде не можеа да запрат;
и тревите почнуваа да ветреат во лажна прељуба
и сите ветрени коли носеа од моите боли.

A беше тоа кога помислував
дека полната светлина од твојата уста
капе и ce меша во туѓа пладнина,
па гаснеше варта во моите очни витли
и шумите слегуваа во длабоки подземја
и небесата догоруваа и реките потекуваа нагоре
и животните ме гледаа како пријател што го губат
и cè што беше мое живееше без мене.

A беше тоа кога помислував
дека веќе не можам да мислам без тебе,
па почнував да личам на сите мои предци,
на сите мои предци, a најмногу на себеси.

Беше тоа еден ден што траеше цела година.

Петре М. Андреевски

Изменето од Анастеа - 14.Март.2010 во 01:54

Heart Core

Jas nemam nisto poveke od sebesi
samo srce koe cuka vistinski
sosem dovolno da te voznemiri
da te uplas

gi znaes dobro onie
so skrisna solza dlaboko vo srce
so skrsena zloba daleku zad pogledot
bolni od nemok
bolni od zelba za odmazda

i po ne znam koj pat
se vidov sebesi vo tebe mrtov
ne tvojot bol nema nikogas da bide moj

bez ljubov znam ke te progolta
ovoj grad bez gordost i sram
ke ostanes bez dela za vrednuvanje
ke ostanes bez mok i magija
bilo sto da promenis pustas solza
ne znam sto sokriva
dali mok ili zelba za odmazda


Ljubov Ili Omraza

Dolgo, dolgo,
Gledam vo toa lice
Se trudam da ne mislam
Kolku e ubava,
Kolku e prekrasna
Moram da go skrotam stravot
Znam
Kolku toa moze
Da me promeni
Dolgo, dolgo
Zboruvam
Sakam da te trognam
Da vidam bar
Edna solza
Zaludno
Ti se smees
Ti si radosna
I voopsto ne gi sledis moite zborovi
Ti si tolku daleku
Od mene
Treperam od vozbuda
Siot treperam od strast
Dal e toa ljubov
Ili sum poln so omraza
Omraza
Ako ostanam
Zar ke mozam da te zadrzam
Ako odam
Zar ke mozam da te prebolam
Da te zaboravam
Ke se vratis kako spomen
Ke se vratis kako noz

          ЉУБОВ

Милувам прашинка да си,
тих повеј да ми те донесе...

Прашинка љубов,прашинка ништотна,
прашинка невидна,
но сепак љубов,сепак љубов.

Дај да те имам во дланкиве
Нетежина,Несетило.
Дај да поверувам дека си во мене,
стуткана некаде во мене.

Милувам прашинка да си,
тих повеј да ми те донесе...

Како што напролет цветниците зачнуваат
дај да те заплодам,
за да се родиш во мене
љубов богатница,љубов имовита,
љубов плод љубов надрочена.

Милувам прашинка да си
тих повеј да ми те донесе...

Но,јас те имам немаштино
најтрајна недостиг,
најблиска недофат,
најголем недорек,
па,место грижата за тебе
поначесто сум доволен од себеси.

                                         Гане Тодоровски

Тркалезни форми  -  Петре М. Андреевски

(Пофалба на жената)

Тркалезни ти се очите
и местата од кај што ме гледаш,
управувајќи со моите движења.

Тркалезна ти е устата
што ги оданочува зборовите
и што ја прославува насмевката.

Тркалезни ти се рамената
и тркалезен ти е вратот
што е единствено скеле од каде
сета татковина е видлива.

Тркалезни ти се дојките
што се подвижни камбанарии
и подигнати пушки од заседа.

Тркалезни ти се брадавиците
и медното саќе на нив
и млечниот рудник, првата почва,
првата средба со исхраната.

Тркалезни ти се слабините,
тркалезно што се шират,
рамномерно што се враќаат.

Тркалезна ти е половината
и ветрот што се врти околу неа,
како колцето околу оската,
како преѓата околу вретеното.

Тркалезен ти е папокот
што е лузна на раѓањето
и сеќавање на точката
откај што тргнал животот.

Тркалезни ти се колковите
од кои се одбива светлината
што е единствено вратниче
за вомракот и за в помрачина.

Тркалезни ти се колената
што ги чекам да ми проговорат
и тркалезни ти се петиците
што те одделуваат од земјата.

Тркалезна ти е прегратката
кога ме љубиш, кога те љубам
и тркалезна ти е солзата
кога од мене се разделуваш.

Тркалезна ти е трпезата
на која ручаш и вечераш,
а и лебот и садовите,
ко трпезата се тркалезни.

Тркалезно ти е јаболкото
што го честиш со устата
и тркалезно е виножитото
во лубеницата што ја отвораш.

Тркалезна е водата
што ја зафаќаш со грстите
и водата кога ти прави место,
помагајќи ти да се искапиш.

Тркалезно е и семето
што го засејуваш во нивата
и тркалезен е надолу патот
по кој слегува неговиот корен.

Тркалезно е сонцето и сончогледот
што изгрева заради тебе,
заради твоите тркалезни форми
без кои и јас не знам кај би гледал.

I povtorno,..nikogash da ne se zaboravi...
neznam dali nekade ke prochitam vaka ubavi stihovi nekogash...bilo koga

Nikola Jonkov Vapcarov
   Proshtalno
   na zena mi

Ponekogash ke idam v tvojot son
ko nechekan i dalek gost...
Ti,ne me ostvaj na patot, von,
Od porti istaj go lostot!
Ke vlezam tivko,krotko ke si sedam
Kraj tebe,v mrakot vtrenchen,da te gledam sam
I koga nasiten,ke zapram da te gledam
Ke mi te baknam i.........ke zaminam