zavrseno patuvajne,svajcajne na sustinata va vrednosta na svetot, custvuvajne kako se si izziveal iako se zborceto ni oznacuva beskonecnost.

На папир нештата се секогаш така и кога ни е поарно во душата тие работи се функционални и во праксата. Тоа го знам. Ама секогаш постојат вонредни состојби каде што тоа на папир не ваља баш.

Нема зошто да ми се извинуваш. Јас сум таа што треба да ти се извини за дрскоста во мојот пост.

Види Месенџер, јас пак ќе напоменам.. овие случувања ми се на мене тазе и зарем не е природно да се наметнуваат одреден тип на прашања? Второ, да, имам потреба од луѓето и им давам на луѓето кога имаат потреба од мене. Тоа се нарекува размена. Сме биле многу блиски и нема ни простор, нема сантим место мене некој да ми каже дали јас некого сум сакала од се срце или не. Кој е тој што нема некогаш потреба од пријателите, родителите, било кој во животот? Тоа е нормална појава, природна појава и нормално дека ми треба... Со нејзе сум се смеела, со нејзе сум плачела, сум кршела јазик на англиски и да, ми треба тоа назад... па само недела дена помина. Што има погрешно во сето тоа? Ќе ми фалат секогаш, и ќе ми требаат, што има погрешно во сето тоа и што го прави тука мојот начин на љубење дискфалификуван? М? Не, нема да се лишам од љубовта тоа сум сто посто сигурна, но додека трае овој шок за мене ми треба да бидам дистанцирана, и пак ќе напонемам, нормален процес, процес кој не трае вечно, туку психата, организмот, душата, што и да е си зазема одбранбен став додека да се соземам. Не знам како ќе се справувам со ваквите случки кога ќе имам 50/60/70 години и кога ќе ми се смени целиот концепт на тоа како ќе гледам на работите, но сега имам 23 години и така знам, толку знам, до тука се стигнати моите знаења не знам поинаку. Ќе научам, ама не е ни место ни време да ми кажува некој, било кој дали мојата љубов е помалку од љубовта на некој што се води по некоја дефиниција. Како заминувањето на блиска особа е еднакво на изедувањето на една бисквита. Јас нема да се удавам во ова, ама те молам... можеби си и покомпетентен да зборуваш за теорија и пракса на љубовта од било кој овде, но јас знам што сум чувствувала и што чувствувам, кој како сака нека го нарече тоа.

Што е смртта? Зошто умирање? Колку и некогаш да сум ја барала смислата, колку и некогаш да сум се согласувала со сите филозофски изјави кој досега ги имам прочитано, кога некој близок заминува се се менува и ништо во тие мигови не помага. Сите тие филозофии паѓаат во вода.

Какви чувства во вас буди поимот СМРТ?

Радосни.

Се враќам таму од каде што дојдов.

Олеснување на маките,но доколку знам дека ќе одам во рајот.