Македонија на Discovery 2113ta

Пишува: Александар Дамовски

Јануари 2113-та. Македонија на Дискавери. Документарец.
Една од најдревните цивилизации во Стара Европа била македонската. Уште од античко време. Македонците биле мал, но велик народ, од кој потекнувале целата словенска писменост и култура. Главно земјоделци, Македонците биле мирољубиви луѓе, немале освојувачки претензии и се одликувале главно со пријателски чувства кон останатиот дел од светот. Но, нивната зла коб биле нивните лидери. Главно се вртеле едни и исти луѓе околу власта и штом некој од нив ќе дојдел на власт, продолжувал да работи за своја лична корист и со тоа да го прави животот на народот невозможен.
Македонците, поради тешкиот живот, биле принудувани да се снаоѓаат на разни начини за да дојдат до својот основен опстанок. Најдовме неколку примероци-остаток од овој древен благороден народ, кои сведочат за минатото.
л Се викам Пламенчо Георгиев, живеам во Скопје. Имам пасош бугарски. Бугарин сум. Дедо ми имаше два пасоша. И македонски и бугарски. Вториов го извадил за да купи поевтино кола. Во Софија. Се пишал Бугарин и си купил кола. Така било во тоа време. Така ми велеше татко ми. Јас сум Бугарин, ви велам, сичко сте го згрешиле.
л Се викам Џон Стоџанов. Живеам во Нов Зеланд. Убо ми е тука, најс. Сум енџиниар. Жена ми е од Малезија. Имам пет деца. Македонски не знает. Дедо ми и баба ми ме научија нешто македонски. Тие миеја пјата по рестораните. Успеаја. Ме пратија на скул. Изучив и академи. Откако умреа мојте, не сум бил во родниот крај веќе двајсе години. По селата ни црква не остана. Којзнае како е таму. Нема ногу вести по телевижн за нашио крај. Не знам што има таму. Слушнав ногу малу луѓе останаа. Појќе сме биле по белио свет од таму. По Канада, Манитоба, тука на Њу Зеланд... Таму нишо не остана. Грешка сте.
л Не, не, ја не сум Мачедонац, сте го грешеле, ја сам Љуљзим Матоши, Велики Албанац. Не знам тамо, дедо ми се борела во Стара Мачедонија, дошла од Косова Републик за свои права и ги добил свои права и сега ми живимо тука, сите. Не знам, не знам чиј куча било ова, ми... наши права... моји... овај... толку, ај бегај.
л Се викам Стојан Ристовски. Одгледувам тутун. Живеам на ова мало парче земја и со жена ми и едното дете работиме само тутун. Уште пет куќи сме останати со Македонци. Сите си заминаа. Доаѓаат некои странци и ни даваат одвреме навреме некои пари. Сиромаштија. Многу се мачиме. Со жена ми одвреме-навреме си раскажуваме за некогашна Македонија. Онаа што ни раскажуваа нашите родители. Сме имале држава. Ама нашите племенски водачи биле неспособни да ја одржат. Многу краделе. Краделе сите. И оние од другите племиња. Тие станувале се повеќебројни и повеќебројни и не избркале од дел од нашата територија. Си имавме ние и наша, ама малкумина останаа. Сите си заминаа. Кој знае каде се сега. Ич не патуваме. А и каде да одиме? Немаме пари, а и од сите страни ни бараат некакви пасоши. Имаме и наш поп, Македонец. Ама доаѓаат и други во црни мантии. Едни зборуваат како нашиот јазик, ама други ич не ги разбираме. Децата многу им се радуваат. Во џебовите секогаш имаат шеќерчиња. Тука имаме и некое училиште. Неколкумина од децата одат таму. Добар е тој учителот Гоце. Децата го сакаат... Но, некако како џабе да е се... За овој Гоце нема ни 500 души останати за да се соберат...
................................
Ќе го гледаат ли ова на Дискавери во 2113 година?