ЗБУНЕТОВА ТЕМА

zbunet напиша:

... најдобра мисла, никогаш подобра мисла не сум имал, ништо подобро не сум имал, погледни се, погледни ме, изразот и очите ме издаваат кога те гледам, се топи ладната маска како депилатор кубејќи ми ја сета улична влакнеста сировост низ години стекната, сите разгледници каде бев и со кого бев се толку бледи, сите бои прејдоа кај тебе, сите победи ми биле само порази, се смеев, а немав зошто, не те познавав.
Твоето стапало на мојот компјутер, како лесно заборавив на него, ги нагази сите мои букви испишани кои само како да те навредуваат во својот обид да те опишат, така помислив, секој збор може да преставува лага, ти не, овој момент е вистина, топол и единствен, совршена женска мирна линија неспоредлива со ниеден пејсаж додека гледаш во правецот на сваќањата каде лесно ме гледаш без трепет или сомнеж. Дали некој те испрати да ја спасиш мојава душа ? Зар светов без мене не може ? Или се ова издигнати светови кои постојат за да ме внесеш во нив, светкавост во секое твое движење, искрички за кои мислев дека само ми се причинуваат, бар на почеток заради моите ненавикнати очи да сватам дека облините се само почеток на патот кон вистинската судбина, ти не постоиш само за да бидеш сакана, ти постоиш да ме направиш сосем поинаков од што можев да замислам, мислевме интелигенцијата е таа што не води кон погорните скалила на еволуцијата, а цело време биле чувствата...да се знае да се сака до совршеност ...и по неа...

..i odi posle ne go sakaj...site tuka ne napravi svetici...za moment nezamenlivi... mil na majka... големо%20гушкање

...кожурец испаднат, нешто што беше ти, мирисот на пламенот наречен Камора, се завртев да го погледам, многу повеќе светлина од оган, смртните мисли се топат пред врелината, толку сум мал, се повлекувам, невозможно да се поднесе иако велат дека е пламен од кој може да се преживее, древен пламен што ги пречистува џиновите или ги уништува, гадинки почнаа да цврчат кои се обидоа да ми лазат по ногата, бевме само пламенот и јас, а ти...
Подигнати раце кон небото, молњите ми минуваа низ гради за да ме проверат, мрачни облаци во кои се префрлуваа моите скриени мисли, се беше видливо како на филмско платно...одговор...пламенот не беше за мене, јас сум дочекот, кожата почна да ми се распаѓа, низ него се наѕираше како светликав никел, моето ново тело, старата кожа висеше како ѕвонец на ветер, пред моите стапала чукаше моето старо срце, некој глас ми шепкаше да го нагазам...зацврчи под моето стапало, срцето беше врело и полека го запираше своето движење под мојата петица, ме скокоткаше, колку сум бил малициозен, се насмеав на својата глупост. Погледав кон реката да се огледам, моето тело се претвараше во сребрено срце...па човек светликав како никел...не беше повеќе важно...
Камората почна да произведува експлозии, огномет го покри небото полнејќи го со ѕвезди во разни бои, високи хармонични тонови ме храбреа, стравот од новото исчезнуваше, пламенот се подели на два дела, нешто почна да излегува...златно женско тело газеше мирно низ пламенот, ги отвори очите, те препознав, не затреперив, како да знаев, дојде пред мене...клекнав пред тебе...клекна пред мене...ме погали по главата...или беше срцето...

Изменето од zbunet - 29.Јануари.2009 во 22:22

http://jazbunet.blogspot.com/