За смирението

Majkl напиша: belichka напиша: Ne si vo pravo Majkal, i ne tresi od rakav... bas taa mudrost za koja velis-spomnuvash se projavuva vo najprostite, a toa bile PUSTINOZITELITE OD PRVITE VEKOVI KOI ZIVEELE PO PUSTITE MESTA, ISPOSNICITE, MOLITVENICI DEVSTVENICI POTOCNO DO DEN DENESHEN GI IMA ONIE KOI SE TRUDAT VO OCISTUVANJETO NA SRCETO...!! Не е истресено од ракав. Секому е јасно дека има битна разлика во стилот на Христос и стилот на повеќето теолози кои честопати своите изјави ги темелат на безброј прочитани книги и толкувања на истите, оттаму се создава еден замршен систем на размислување несфатлив за простите народни маси кои жеднеат по Исусовото едноставно но генијално учење.

Мајкл, како што претходно прочита, тоа беше кажано од светител. Бај д веј, светителите зборуваат од искуство и опит... па сега ако си смирен, ќе разбереш, ако не...

И Христос зборувал работи кои биле тешки за примање од страна на оние што биле рационалисти...

izvoren напиша: Просто ви завидувам како се оправате со православната филоСофија.

А јас воопшто не ви завидувам на вашата филоЗофија - може да си ја чувате и негувате и понатаму....

makarios напиша: Смирениот човек постојано ги гледа своите недостатоци. Тој никого не осудува, не ги гледа туѓите гревови, не се потсмева, и себеси се смета за најлош од сите. Не се дразни, кога на други им се даваат почести, не завидува на туѓа слава, затоа што самиот за себе не бара земни задоволства. Погледот на смирениот човек е свртен кон Небото. Се стреми да му угоди на Бога и од Него очекува милост во денот на Страшниот суд.

ЈАс неможам ништо тука ниди да додадам, нити да одземам.

Од срце се надевам дека и никој друг (поради својата гордост) нема да го стори тоа!

Изменето од spiros - 28.Октомври.2008 во 23:06

Старец Тадеј за смирението. Не бил баш некој интелектуалец.

Maran Ata напиша: Majkl напиша: Maran Ata напиша: Мајкл, како што претходно прочита, тоа беше кажано од светител. Бај д веј, светителите зборуваат од искуство и опит... па сега ако си смирен, ќе разбереш, ако не... И Христос зборувал работи кои биле тешки за примање од страна на оние што биле рационалисти... И ја сега веднаш можам да одам контра: ако си ти доволно смирена ќе разбереш дека тоа не така, ако не... бла бла бла. Не оди тоа така. Христос говорел и говори едноставно но генијално, интелектуалците меѓутоа честопати имаат потреба тоа да го усложнуваат бидејќи самите не ја разбираат вистината која е едноставна. Јас не се фалам со моето (не)смирение. Смирение е да се држиш до Светото Предание, да не контрираш на некој кој има поголем опит од тебе. Светите Отци постојат од самиот почеток на христијанството и тие не само што сфаќале што рекол Христос, туку и го доживувале! А чудно е тоа како на мене, неинтелектуалец, која сум со ограничени мозочни способности, тоа што го пастираше макариос од светителот, ми е совршено јасно...

Па не би рекол дека не си интелектуалец, можеби не си официјален но како тип - барем мојот впечаток е таков. Можеби грешам - се извинувам во тој случај.

За светите отци: некои од нив меѓутоа беа прогласувани и за еретици подоцна како што самата наведе во една друга тема.

Изменето од Majkl - 29.Октомври.2008 во 00:06

Свети Теодосиј Печерски, игумен на Киево-Печерската Лавра, кој уште додека жив, од луѓето бил сметан за голем Божји угодник, често одел во Киев, кај кнезот Изјаслав. Една вечер, отецот останал до вечерта, па кнезот наредил да се приготви мала кочија со едно седало, и заповедал на едно момче да го врати отецот во манастирот. Немало место за кочијашот, па тој го терал коњот по патот, а кога се изморувал, го јавнувал, па потоа пак пешки. Момчето било незадоволно што, наместо да седи, ќе мора цела ноќ да вози некој си монах, и со роптање го потерал коњот. Излегле од градот, и момчето погледнало накај Теодосиј, та соблазнувајќи се од простата облека, помислил дека се работи за некој прост монах. Му рекол:
- Отец, ајде ти слези да ја потераш кочијата, а јас да се одморам.
Свети Теодосиј смирено и без ропот рекол:
- Бива чедо! Добро! - и се симнал од кочијата.
Момчето се расположило, се осетило како господар, и за кратко време заспало. Цела ноќ, св. Теодосиј ја терал кочијата, и многу се изнемоштил.
Утредента кога наближувале до манастирот, сите кои го сретнале св. Теодосиј, - и велможи и селани, - му се поклонувале како на Божји слуга. Момчето се чудело кога го видело тоа. „Зошто се поклонуваат на овој прост монах?“, си мислело. Се наближиле до лаврата. Стигнала вест дека игуменот се враќа од Киев. Целото братство излегло да го пречека. Сите братија длабоко му се поклониле до земјата на својот духовен отец. Момчето се ужаснало. „Кој е бре овој, та сите монаси му му се поклонуваат?“, пак се прашувало.
И, кога разбрало, дека тоа е игуменот Теодосиј, се растреперило од страв, затоа што очекувал заслужена казна. А св. Теодосиј, кротко пристапил кон момчето, го фатил дружељубно за рака, го однел в кујната, и заповедал добро да го нахранат момчето.

Ете, какво било смирението на св. Теодосиј Печерски.

Прво преведете ги овие зборови на современ македонски јазик, па потоа да ги дискутираме, ако воопшто се разгори некаква дискусија за нив.