Историски дилеми

Во принцип “прифаќањето“ на бугарското име е грешка. Ако некој го прифатил незначи дека е и етнички Бугарин. Тој може да биде само поданик, граѓанин, државјанин на таа држава кој некој ја создал поред повеќе од 1000 години.

Ќе пукнеш и нема да сфатиш дека таков сиублимат, словенобугарски, никогаш не ни постоел. Тоа е копање по минатото, собирање на некакви се “факти“ со цел да се докаже дека апаруховите орди се споиле со локалното население и се родила великата бугарска држава. Значи тоа се толкувања на наследницте на оние кои “братски“ се споиле со азиските орди. Таквите толкувања за цел го имаат докажувањето на континуитетот бугарската држава, а и правото да посегнуваат по историјата на оние луѓе кои никогаш неприфаиле да бидат дел од политчкиот проект Бугарија.

За таквите како бугаризираните, проблемот е едноставен. Го прифатиле бугарското име пред 1000 години и тоа е тоа, нема никој право да го доведува во прашање тој “ФАКТ“. Е јас велам, тој факт не е факт, нема никакви докази дека локалните го прифатиле поданичкото име или дека се измешале со оргиналните Бугари. Кој е тој документ, декрет, закон....со кој словенскиот јазик на локалното население се преименува во бугарски и кој е тој кој го сторил тоа? Ако некогаш можело да дојде до мешање меѓу Бугари и Словени, тоа можело да се случи во северо источните делови на руската творба, таму каде што можело да има поголеми контигенти од едниот и другиот етнос. Но, според одредени автори кои се продукт на руската творба, се тврди дека нема никакви докази дека мешање меѓу нив воопшто постоело. Идеата за словенобугарска нација е понов феномен, кој се има продадено или ако сакате поточно, по пропаганден пат наметнанто на простото селско население. Колку населението било подалеку од центарот на прпоагандната моќ, толку влијанието на истата била помала. Луѓето успеале да си ги задржат сопствената култура, јазик, традиција..... во изворен, автентичен облик. Македонски!

За жал сите оние кои биле разменети, протерани, од Беломорска, а и оние кои руската творба ќе ја прифатат за крајна животна дестинација ќе станат најголемите Бугари. Условот за успех бил загарантиран доколку се поведата по словенобугарската идеа и отворено се декларираат за Бугари. Затоа велиме дека тие не се Бугари, туку дека се бугаризрани, јаничари, одроди, продадени души кој за навек ќе ги јаде грижа на совест.

Во ниту една римска провинција немало етнички Бугари, со исклучок на Перистрион, но имало вулгарос. Проста, неписмена и некултурна народна маса. Е тие биле Словените, Македонците, Тракијците.... практично истите оние вравари/барбари од времето на Демостен, кои небиле достојни да бидат ниту робови или учествуваат на олимписките игри.

Значи вулгарос не е етничко име туку епитет. Ние можеби сме вулгарос, но по етнос сме Македонци. Не ќе да е само неколку децении да се самоидентификуваме како Македонци, туку уште од времето пред да дојдат етничките Бугари на Балканот и пред вулгаросот постане поданички елемент и гордо го присвои азиското име или епитетот, непарви разлика.

Бугарштината е доктрина базирана на верување, а не на факти. Чим станува збор за верување, истата може да се поистоветува со религијата. Религијата пак е компилација од непроверени догми. Верникот несмее да ги доведува во прашање догмите, па и така бугарскиот практикант несмее да ги доведува под сомневање догматските темели на бугарштината. Посебно тоа важи за бугаризраните.

Ние Македонците, неверниците, атеистите во бугарштината као доктрина, или религија имаме потполно право да ги разнебитуваме темелите на истата. Имаме право да има укажуваме на така наречените конвертирани Бугари, на тие крстоносци на бугарштината, дека има многу нешта трули во доктрината за која се залагаат.    

Називите Бугари, бугарски народ, бугарски цареви и сл изобилствуват и во голем број византиски извори кои се однесуваат на времето на византиското владеење. Тука спаѓаат на пр. такви дела како познатиот "Месецослов" на Василиј II (пак од тоа време), т.н. Бриселска хроника, која содржи информации за римската и византиската историја до 1034 година, Житието на Иван Нови тракиски (составено од непознат автор во XI во .) Житието на Лазар, напишано од монахот Григориј во средината на XI век, историската дело (хронограф) на познатиот византиски писател Михаил Псел во која се разгледуваат настани од историјата на Византија за време од 976 до 1078 година, историското дело на Михаил Аталиат што го опфаќа периодот од 1034 до 1079 година, Хроника на Скилица - Кедрини на нивниот продолжител, допирање настани од 811 до 1078 година, т.н. "Стратегикон" на византискиот писател Кекавмен (напишан во втората половина на XI век), историското дело на Никифор Вриений, које се однесува на времето од 1070 до 1079 година, делата на охридскиот архиепископ Теофилакт од крајот на XI и почетокот на XII век хрониката на Јован Зонара (погодија настани од создавањето на светот до 1118 година), историјата на Јован Кинам, опфаќа периодот од 1118 до 1176 година, составот на Ана Комнина, што продолжува Никифор Вриений и стига до 1118 година, и др. Кон овие наративи византиски извори можат да се додадат споменатите веќе различни документи (императорски дипломи, манастирски типици, тестаменти, одредби за одредување граници на имот и слично), кои се однесуваат пак до времето на византиското владеење. Во сите овие различни по природа византиски извори народносното име Бугари се среќава постојано како цврсто воспоставен веќе назив, а паралелно со тоа се наоѓаат и имињата бугарски народ, бугарско царство, бугарска страна и сл....


БУГАРСКОТО НАРОДНОСТНО ИМЕ

Само наразбрах например

Д-р Татарчев - доктор човекот - оти се викал българин кога бил доктор - ем доктор ам глуп

па учителите во МК - и они българи - ем учители ем глупи

па офицерите - ем офицери ем глупи

дали немало глупи грци и глупи турци? дали са викале бъгарин на глупите грци и на глупите турци?




Изменето од d4 b3 - 02.Мај.2013 во 16:03

чоли напиша:   Што праим кога говорим за периоди од време кога немало бугарска држава?Мислим за изjавите преди 1878 г.

Често пати правиме грешки или не разликуваме нација од етникум. Читајќи го Доменик Шнапер го најдов најдоброто објаснување. Нацијата се разликува од етничките групи (етникуми) бидејќи овие вторите не се политички организирани. Според Шнапер етникумите се група на луѓе кои се доживуваат како наследници на една историска и културна заедница. Значи, според ова, македонската нација, во форма на протонационализам, се раѓа кон крајот на 19-от и почетокот на 20-от век, кога почнува делови од македонскиот етникум политички да се организира... оттука паѓа во вода дека македонската нација се формирала во 1944 г. - тогаш де-факто само се официјализирала!!!

mungos80 напиша: Често пати правиме грешки

мда
правите
и тоа големи грешки правите

Каснакоски напиша: Многу длабокомислено, ама нема врска со реалноста. Дел од бугарскиот етникум политички се организирал врз идејата за Македонија на Македонците, без разлика на вера и националност.