ПРАТЕНИКОТ МУХАМЕД

Belicke gabe vi se obidite vasi , za razlika od vas nie znaeme tocno koa se objaveni ajetite i koja bila pricinata koa nekoj ajet se objavil , i Ajetite nie si gi toluvame so drugi Ajeti ili Hadisi , taka da nie nisto ne tolkuvame so toa mene mi se cinelo taka ili jas vaka si go svakam toa ..........za razlika od Biblijata , k*r'anot se znae kako se tolkuva , koa nie bi dozvolile da se tolkuva k*r'anot onaka kako sto toa sekoj individua si go svaka samiot , neminovno so tek na vreme bi stanalo popara kako sto e Biblijata , no elhamdulilah sto Allah s.w.t ni ima ostaveno nacin kako da se tolkuva

сите постови надвор од темата се избришени
држете се до темата ве молам

„Возвишениот Алах  ја пружа Својата рака во текот на ноќта за да го прими покајанието на оние коишто грешеле во текот на денот, а дење ја пружа раката за да го прими покајанието за оние коишто грешеле во текот на ноќта, сè додека Сонцето не се појави на запад (пред Судниот Ден)“.

“Внимавај на Аллах па ќе го најдеш пред тебе. Знај за Аллах во богатство, а и Он ќе знае за тебе во сиромаштија! Знај дека она што ќе те прескокне нема да ти се случи, а она што ќе ти се случи, нема да те прескокне! Знај дека помошта на Аллах е по стрпливоста, среќата по несреќата, леснотијата по тешкотијата!”

 

Принцот Ото фон Бизмарк

 

Политичар и голем државник, основач на Германија, познат кај народот како „железен лидер“, вели:

„Мухамед е неверојатен човек. Не случајно Бог не извади некого друг на светската сцена на настаните. Мухамед, жалам што не сум твој современик. Оваа книга, чијшто учител и проповедник си ти, не е твоја книга. Таа е божествена книга. Да го негираш неговиот извор е исто толку смешно колку да зборуваш за неточноста на егзактните науки. Затоа човештвото само еднаш виде таква уникатна личност каква што беше ти, и веќе нема да има можност да види некого сличен.

Јас, со најголема почит, се поклонувам пред твојата величествена појава.“[1]

Вашингтон Ирвинг

 

Во едицијата „Мухамед и неговите наследници“, за Пратеникот на Бога акцентира:

„Мухамед ги поседуваше највисоките интелектуални особини, имаше жива имагинација и неверојатно помнење. Тој никогаш не ги разликуваше луѓето, затоа и простите луѓе го сакаа. Во миговите на најголемата победа, по неговата победа над непријателите, него не го опфати мегаломанијата. Никогаш не дозволуваше да му се направи посебна почит, на пример при влегување во соба. Луѓето ги ценеше и ги почитуваше само според длабочината на верувањето, неговото покажување во практиката и извршувањето на добрите дела.“[1]

„Иако беше сериозен и достоинствен, тој понекогаш се шегуваше, беше насмеан и полн со хумор. Се вели дека имал насмевка што маѓепсува. Неговото лице беше малку поцрвенкасто, какви што вообичаено се лицата кај останатите Арапи. Меѓутоа, во моментите на воодушевеност, неговото лице имаше некаков чудесен блесок, кој неговите ученици го објаснувале како натприроден блесок на Пратеникот на Бога...

Бил скромен во начинот на живеење, умерен во јадењето и строг приврзаник на постот.“[2]

Меѓутоа, во делото „Биографија на Мухамед“, стр. 72, пишува:

„Мухамед беше печатот на веровесниците и најголемиот од пратениците кои Алах ги испрати да го повикуваат човештвото да го обожаваат само Него.“

„Однесувањата на Мухамед во Мека потврдуваат дека тој бил веровесник, пратеник, а не водач победник. Тој се покажа сомилосен и толерантен кон сограѓаните, иако тогаш поседуваше сила. Меѓутоа, тој својот триумф и победата ги круниса со милост и прошка.”[3]

„За време на ширењето на исламот, Пратеникот доживуваше многу тортури и жртвуваше многу. Дури многумина се сомневаа во вистиноста на неговиот повик. Поминаа неколку години без да доживее некој голем успех.“[4]

„Во текот на проповедањето на Објавата, беше изложен на понижување, напади и тортури до толку што беше принуден да го напушти родното место и да мигрира во друго место. Таму се оддалечи од уживањата на животот и од обидите да се збогати, само заради ширење на верувањето.“[5]

„Војничките победи не предизвикаа мегаломанија и тврдоглавост кај Пратеникот. Тој се бореше заради ислам, а не за лична корист. Дури и на врвот од славата, Пратеникот ја чуваше скромноста и едноставноста. Негова цел беше да формира една голема држава, а тоа беше исламската држава. Владееше со праведност и никогаш не се потруди неговото владеење да го направи владеење за неговото семејство.“[6]

Хјустон Смит

 

Во делото “Religions of Man”, Mentor Books, стр. 203, вели:

„Бил искрен и сакан од неговите луѓе, благороден и сожалив човек. Секогаш чувствувал тага за човечките страдања и се покажувал подготвен да им помогне на другите, а посебно на сиромашните и на неспособните. Поради неговото чувство на почит, обврзување и верување, се здобил со висок епитет како ,праведниот‘ и ,доверливиот‘.

Многубошците, непрекинато жедни за чуда, барале од него знаци и докази преку чудата како доказ за неговото пратеништво. Тој го одбил ова. Тој постојано го кажувал к*ранскиот ајет: ,Бог не ме испрати да правам чуда, туку да ги учам другите. Возвишен да е мојот Создател. Јас не сум ништо повеќе освен човек испратен како пратеник‘.

Од почетокот до крајот тој го одбивал секој труд за глорификација на неговата личност, велејќи (к*ранските цитати): ,Не ви велам дека Алаховите богатства се во моите раце, ниту дека ги знам скриените тајни, или дека сум ангел... Јас сум пратеник на Божјите знаци, кои ги барате.‘ Ова не се зборови на Мухамед, туку на носителот на Алаховата порака, упатени кон луѓето.

Доволно е само внимателно да ги набљудуваш небесните тела кои непрекинато се движат во вселената, совршениот ред на универзумот, дождот што паѓа за да ја оживее земјата, палмите кои се наведнати од нивните плодови, бродовите што пловат во морињата за да им служат на луѓето – сите овие се чуда за тие што ги набљудуваат. Зарем е можно сите овие да се создадени од еден каменит бог? Колку е бесмислено барањето на знаците кога целиот свет е знак! Во времето на бездни, Мухамед го проповедаше студирањето на совршенството на универзумот, што исламското знаење го издигна над христијанското.“[1]