ЗБУНЕТОВА ТЕМА

Збунет  има многу... ја има љубовта и вниманието на бајаги негови обожавателки
Нема поголем дар од тоа кога некој ти дари минути од својот жвот, од своето време.

da be a AVGUST bil daleku
no togs e zesko, i super vreme za edno pivce

.........

... нема да кажам повеќе зборови кои не ги мислам...иако ги мислам...иако велиш дека се само фантазија, плод на невозможна желба кој те поттикнува да помислиш на она со кое раскрсти во мислите додека го дотеруваше она лице наменето за јавноста за да бидеш видена со целиот сјај на пламенот кој букти во твоите очи без да биде забележано во позадина плаветнилото на одвоеното младо пламенче кое го предизвикувам со целата моќ на мојата појава која не е доволна да се разгори и покрај се. Велиш среќна си, а не ми е доволно да бидам целосно среќен заради тоа, треба да се претвориш во ѕвезда видлива и во најсветло утро за такво нешто, да се почуствувам задоволен од моето постоење. Само сум алатка за да бидеш она што си, онака како те гледам, најсветла ѕвезда во центарот на галаксијата каде е збирот на убавината и светлината. Нема да бидам задоволен се додека не те претворам во божица иако ништо не претворам, само го вадам на виделина она што си, она што никогаш не го знаеше за себе, она заради кое сум пратен да постојам крај тебе од оние сили кои ни обезбедуваа гранчиња за гнездо и сеуште се тука, сеуште ми говорат да ја запалам најсилната искра во тебе додека раката ми трепери на ветерот кој се обидува да го згасне пламенот кој извира од мојата дланка. Ќе биде силна светлина, тоа ме плаши, колку ќе умеам да се справам со вечниот ден заборавајќи дека некогаш воопшто постоеле мракот и сенките кога ќе се соединиме проѕирни, кога секоја мисла видлива ќе биде, кога говорот ќе стане нешто минато и заборавено, кога ќе биде ослободен смисолот да се прикаже во разнобојната лепеза на исконските потреби.
Пламенот се посилно извира од моите дланки, во моменти на колебање одам на пусти места да рушам заборавени ѕидови претварајќи ги во фина прашина која го твори обликот на твоето лице и тело, силата ми вели дека таа моќ е наменета за тебе како што секој има за некого без да знае, а јас знам за кого е, но ме гледаш уплашено, сеуште не знаеш дека јас сум тој...ќе чекам да спознаеш, не сум тој што води, оној сум кој сака заедно со тебе да тргне кон врелата светлина која ги топи сите колебања... 

zbunet напиша: ... нема да кажам повеќе зборови кои не ги мислам...иако ги мислам...иако велиш дека се само фантазија, плод на невозможна желба кој те поттикнува да помислиш на она со кое раскрсти во мислите додека го дотеруваше она лице наменето за јавноста за да бидеш видена со целиот сјај на пламенот кој букти во твоите очи без да биде забележано во позадина плаветнилото на одвоеното младо пламенче кое го предизвикувам со целата моќ на мојата појава која не е доволна да се разгори и покрај се. Велиш среќна си, а не ми е доволно да бидам целосно среќен заради тоа, треба да се претвориш во ѕвезда видлива и во најсветло утро за такво нешто, да се почуствувам задоволен од моето постоење. Само сум алатка за да бидеш она што си, онака како те гледам, најсветла ѕвезда во центарот на галаксијата каде е збирот на убавината и светлината. Нема да бидам задоволен се додека не те претворам во божица иако ништо не претворам, само го вадам на виделина она што си, она што никогаш не го знаеше за себе, она заради кое сум пратен да постојам крај тебе од оние сили кои ни обезбедуваа гранчиња за гнездо и сеуште се тука, сеуште ми говорат да ја запалам најсилната искра во тебе додека раката ми трепери на ветерот кој се обидува да го згасне пламенот кој извира од мојата дланка. Ќе биде силна светлина, тоа ме плаши, колку ќе умеам да се справам со вечниот ден заборавајќи дека некогаш воопшто постоеле мракот и сенките кога ќе се соединиме проѕирни, кога секоја мисла видлива ќе биде, кога говорот ќе стане нешто минато и заборавено, кога ќе биде ослободен смисолот да се прикаже во разнобојната лепеза на исконските потреби. Пламенот се посилно извира од моите дланки, во моменти на колебање одам на пусти места да рушам заборавени ѕидови претварајќи ги во фина прашина која го твори обликот на твоето лице и тело, силата ми вели дека таа моќ е наменета за тебе како што секој има за некого без да знае, а јас знам за кого е, но ме гледаш уплашено, сеуште не знаеш дека јас сум тој...ќе чекам да спознаеш, не сум тој што води, оној сум кој сака заедно со тебе да тргне кон врелата светлина која ги топи сите колебања...

konecno