РАЗГОВОРИ ЗА РЕЛИГИИТЕ - ОПШТО И НЕВРЗАНО

Патем што можеше разбојникот на крстот да стори? Сепак беше спасен иако не стори ниедно добро дело. Единствена причина за неговото спасение беше верата во Божјиот Син. Е сега за нас верата треба да произведе дела. Но, казната за гревовите е смрт. А Тој умре место нас. Затоа се вика заменичка жртва. Затоа што анс не одмени. За ние да бидеме чисти Тој умре. Божјата правда е задоволена.

AlDra напиша: Патем ако размислуваме на тој начин тогаш ние треба постојано да се молиме за прошка. Зашто девете најголеми заповеди се: 29 Првата најважна заповед гласи: ,Слушајте Израелци: Вие имате само еден Господ и Бог! 30 Сакајте Го Господ, вашиот Бог, со сето свое срце, со сета своја душа, со сиот свој разум и со сета своја снага!‘ 31 Втората заповед е слична на првата, и гласи: ,Сакај го својот ближен како самиот себе!‘ Други заповеди, поважни од овие, нема.’’(Марко 29-31) Тие заповеди не се дадени за одреден термин, да речеме од 8-15 туку за целиот наш живот. Треба постојано да ги вршиме. Но кој може сто проценти од времето да Го љуби Бога и својот ближен? Според тоа штом во еден момент не го љубиш својто ближен како себеси ти веќе вршиш грев. Од друга страна пак апостолот Јаков вели:,, Греши секој што не прави добро, иако знае дека треба да го прави.’’(Јаков 4:17). Сите ние знаеме дека е добро во овој момент наместо да седиме на форумов да одиме кај некоја стара и изнемоштена бабичка и да и помагаме. Сите знаеме дека е добро се што имаме да го раздадеме. Но кој го прави тоа? Значи, ние грешиме речиси сто проценти од животот. Но, уште пред да бидеме зачнати Исус плати за сите наши гревови! Па затоа оние кои Го прифаќаат за Свој Господ и Спасител ќе престојуваат во Господовиот Дом засекогаш!

Mnogu dobar poenta, AlDra. Se preteruva so akcentiranje na "greshnosta" na chovekot, "greshkite" na chovekot, so postojanoto molenje za prostuvanje i se odi do tamu sto vmesto da se afirmira bozhenstvenosta na negovite koreni, postojano se reciklira negativnosta vo negovoto sekojdnevno postoenje.

Ova e tolku vazhen element vo teologijata sto zasluzhuva duri da se otvori nova tema vo koja poopshirno bi se diskutiralo okolu toa sto e grev, sto e Bozhjata ljubov, sto e molenje za prostuvanje i dali i kolku Bog prostuva.

Maran Ata напиша: AlDra напиша: Maran Ata напиша: AlDra напиша: А ако не Му веруваш на Бога кога ти вели дека ти простил, зар не правиш грев?    Секогаш има нов грев за кој се бара прошка. А ти ако сметаш дека си безгрешен, нема проблем, немој да се молиш. Твое право. Верувај ми сум поминал низ таа фаза, и навистина никуму не му поскавуам да се најде во таа ситуација. Постојано се молев за секој грев на кој ќе се сетев дека сум го сторил, дури и гревовите за кои одамна сум се покајал јас повторно се молев. Само Бог знае колку ревносно го правев тоа. Се осудував самиот себе дури и тогаш кога не можев да се сетам дека сум сторил грев. Тоа ми ги окупираше мислите постојано. Сватив дека така не може! Бог сигурно не сака јас така да живеам. Не велам дека сега не грешам! Далеку од тоа!!! Но верувам дека Христовата света крв ме чисти од сите мои гревови. Се што треба е да се исповедам на Бога. Се трудам да не грешам, но и доколку заради мојата грешна природа ми се случи такво нешто веќе не го гледам тоа толку критично. Целсоно се предавам на Бога и на себе веќе не се надевам. Слава Нему за огромната милост која ни ја укажа нам грешниците кога умре на крстот.    Ова што го искажа е суетно и гордо. Господ јасно кажал дали сме грешни или не. Светителите кои правеле чуда и живееле свето, се молеле на Бога да ги помилува, но според ова твоево, излегува дека ние, обичните смртници, сме посвети до нив. Треба да се навратиш на делот од Библијата каде ги пишува псалмите и да се потсетиш зошто се напишани. Цар Давид постојано бил во покајание и солзи, па сега ние големите праведници, не ни треба покајание и молење. Или забораваш што вели апостолот - дека со секој наш грев Го распнуваме повторно Христа?

Сети се Маран Ата дека еден од плодовите на Духот е радоста. А со постојано обвинување на самиот себеси нема радост. ОСвен ако си садо-мазо. Но, ако немаме радост тоа значи дека не веруваме дека Исус плати за се и дека го немаме Светиот Дух во нас.

Патем ако размислуваме на тој начин тогаш ние треба постојано да се молиме за прошка. Зашто девете најголеми заповеди се:
29 Првата најважна заповед гласи: ,Слушајте Израелци: Вие имате само еден Господ и Бог!

30 Сакајте Го Господ, вашиот Бог, со сето свое срце, со сета своја душа, со сиот свој разум и со сета своја снага!‘

31 Втората заповед е слична на првата, и гласи: ,Сакај го својот ближен како самиот себе!‘ Други заповеди, поважни од овие, нема.’’(Марко 29-31)

Тие заповеди не се дадени за одреден термин, да речеме од 8-15 туку за целиот наш живот. Треба постојано да ги вршиме. Но кој може сто проценти од времето да Го љуби Бога и својот ближен? Според тоа штом во еден момент не го љубиш својто ближен како себеси ти веќе вршиш грев. Од друга страна пак апостолот Јаков вели:,, Греши секој што не прави добро, иако знае дека треба да го прави.’’(Јаков 4:17). Сите ние знаеме дека е добро во овој момент наместо да седиме на форумов да одиме кај некоја стара и изнемоштена бабичка и да и помагаме. Сите знаеме дека е добро се што имаме да го раздадеме. Но кој го прави тоа? Значи, ние грешиме речиси сто проценти од животот. Но, уште пред да бидеме зачнати Исус плати за сите наши гревови! Па затоа оние кои Го прифаќаат за Свој Господ и Спасител ќе престојуваат во Господовиот Дом засекогаш!

Сакаш да кажеш иако може Бог ти го простил гревот, ти си имал грижа на совест??
Мене тоа често ми се случува....тоа ти е некако .....и правилно на некој начин...да продолжиш да се каеш иако ти е простен..

тоа чува да не направиш повторно иста таква грешка..


Изменето од blueprayer - 24.Октомври.2008 во 16:20

Вчера во Црква слушнав една работа....
Има дел каде што Отецот вели-Сите сме грешни. Секој човек греши...

,,Ние, православните христијани, свесни сме дека и еден ден да живееме, сепак ќе згрешиме. Знаеме дека постојано грешиме, иако се трудиме да не биде така. Св.Апостол Павле вели, го вршам она што не сакам, затоа што гревот царува во мене, но од друга страна советува да се бориме со тој грев и да не грешиме - да бидеме совршени како што е совршен нашиот Отец на небесата.’’- за ова потполно се согласувам. Не само православните туку секој Христијанин треба да се смета за грешен затоа што тоа и е.
Но, имам едно друго прашање. Да речеме доаѓа кај тебе твоето детенце и ти вели: ,,Мамо ја скршив вазната, жал ми е и те молам прости ми! Ќе се обидам повеќе да не правам така’’. И ти се смилуваш на него и му речеш:,,Во ред е сине, ти простувам! Не грижи се за тоа. Добро направи што ми призна.’’. По некое време тој пак доаѓа, и ти вели:,,Мамо јас денес ја скршив вазната, те молам прости ми сега се каам за тоа!’’, а ти му речеш:,,Знам сине, пред малку ми рече. Нависитна е во ред. Не грижи се туку оди и кажи му на брат ти колку сум јас милостива.’’. Навечер, пред спиење, детево пак доаѓа и пак ти го вели истото:,,Мамо ама мене навистина ми е жал што ја скршив вазната и те молам да ми простиш!’’. Тогаш во тебе зар нема да се појави сомнеж дека тебе всушост твоето дете не ти верува? Зар не е грев да не Му веруваме на Бога? Па Тој Самиот вели:,,Ќе ги оддалечам од вас вашите гревови колку што се далеку истокот и западот... никогаш веќе не ќе се сеќавам на нив.’’. Како да ни вели:,,Тоа што ти не умееш да заборавиш е твој проблем, Јас веќе ти простив!’’. А ако не Му веруваш на Бога кога ти вели дека ти простил, зар не правиш грев?